13.2 หวงรักมาเฟียเถื่อน

“ครับนาย”

ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปเพราะไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับคนที่มีส่วนทำให้แม่ของเขาต้องตาย

เลนินลูกน้องผู้เป็นมือขวาของมาเฟียอย่างฟีนิกส์พอได้รับคำสั่งของเจ้านายมาแล้วทุกข้อ ก็พาตัวหญิงสาวเข้าไปขังเอาไว้ในห้องนอนของแขก ปิดประตูลงกลอนล็อกอย่างแน่นหนา มีคนเฝ้าทั้งด้านในด้านนอก

“หนูคิดถึงแม่กับคุณลุงจังเลย หนูอยากตามแม่กับคุณลุงไปอยู่ที่นั่นจังเลย”

ร่างเล็กทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นห้องภายในห้องที่เธอไม่ได้คุ้นชินหรือรู้จักเลยแม้แต่น้อย เธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อน

ปากก็พร่ำบ่นถึงคนที่เธอนั้นคิดถึงสุดหัวใจของเธอ และอยากเจอพวกเขาอีกสักครั้งถ้ายังมีโอกาสนั้นอยู่

กอดตัวเองแล้วร้องไห้เบาๆ ไม่กล้าส่งเสียงดังออกไป กลัวว่าคนที่อยู่ด้านนอกจะได้ยิน กลัวว่าเขาคนนั้นที่เธอเคยหลงคิดว่าใจดีจะเข้ามาทำร้ายเธออีก

“หนูจะไม่ยอมแพ้ หนูจะอยู่จนกว่าวันที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง”

เข็มขาวผล็อยหลับไปด้วยอาการหมดแรงจากการร้องไห้ที่เรียกได้ว่าหนักหนาจนตาบวม เธอตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันหรือคงเป็นเวลาเที่ยงวันได้แล้วมั้งจากการที่เธอนั้นคาดเดาด้วยตัวเอง

หอบร่างกายที่เต็มไปด้วยความหิวโหยเข้าไปภายในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนที่เธอถูกจับมาขังเอาไว้ ด้วยความหวังที่ว่าอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อพบเจอกับชีวิตที่เธอเคยวาดฝันเอาไว้อย่างสวยหรู

เธอเข้าไปกินน้ำจากก๊อกน้ำที่อ่างล้างหน้าเพื่อประทังความหิวโหย และเพิ่มเติมน้ำให้กับร่างกาย ก่อนที่จะขาดน้ำจนตายไปจริงๆ

รู้ดีว่ามันไม่ใช่น้ำที่สะอาดพอที่จะดื่มกินได้ แต่มันก็ดีกว่าทนหิวต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้ว่าเมื่อไหร่คนใจร้ายพวกนั้นจะให้เธอได้กินข้าวสักคำ

เข็มขาวอดทนอยู่แบบนั้นจากฟ้าที่สว่างจนมีแสงสาดส่องผ่านช่องหน้าต่างกระจกเข้ามาสว่างไปทั่วทั้งห้อง จนกระทั่งหมดท้องฟ้ามืดมิดแสงที่สาดส่องผ่านช่องหน้าต่างนั้นก็หายไป แสงสว่างจากธรรมชาติถูกแทนที่ด้วยแสงไฟ

เธอก็ยังคงถูกขังอยู่ในห้องนอนเล็กๆ นั้น และยังคงไม่มีอะไรตกถึงท้องสักคำ มีเพียงน้ำจากก๊อกเล็กๆ นั้นช่วยลูบท้องคลายหิวไปได้เท่านั้นเอง

“ไปพาตัวคุณหนูเข็มขาวออกมา กูจะจัดโต๊ะเลี้ยงข้าวคุณหนูเขาสักหน่อย”

ฟีนิกส์กลับเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่ที่ซึ่งเป็นบ้านของเขาเองในช่วงเช้าของอีกวัน หลังจากหายตัวไปจากบ้านหลังนี้ยี่สิบสี่ชั่วโมงกว่าๆ เห็นจะได้

เขากลับมาพร้อมกับอารมณ์ที่ดีขึ้น และเสียงที่ดังเรียกหาลูกน้องคนสนิทอย่างเลนินดังมาแต่ไกล

พร้อมกับมีลูกน้องอีกสองคนช่วยกันยกข้าวต้มกุ้งหม้อใหญ่เดินผ่านหน้าเข้าไปยังห้องอาหารตามคำสั่งของเขาก่อนหน้านี้ที่เขาจะกลับเข้ามาภายในบ้าน

“ครับนาย”

เลนินก้มหน้าเล็กน้อยรับคำสั่งนั้น แล้วก็รีบเดินไปทำตามคำสั่งของเจ้านายอย่างรวดเร็ว ตามแบบฉบับลูกน้องดีเด่น

“นั่งสิ จะได้กินข้าวกัน”

ไม่นานเข็มขาวก็ถูกพาตัวออกมาจากห้องนอนที่เคยใช้เป็นที่กักขังเธอ พร้อมกับถูกเชื้อเชิญให้นั่งลงกินอาหารร่วมโต๊ะกับเจ้าของบ้าน ราวกับเธอเป็นแขกคนสำคัญของเขา

“ค่ะ”

หญิงสาวรีบนั่งลงในทันที เพราะจากการถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากคนอย่างเขาทำให้เธอเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วเลยว่า ไม่ควรขัดใจคนอย่างเขาไม่อย่างนั้นอาจจะเจ็บตัวเข้าให้อีก

“หวังว่าเธอคงจะกินข้าวต้มธรรมดาๆ ได้นะ คงไม่ต้องเป็นอาหารหรูหราระดับห้าดาว”

ชายตามองหญิงสาวที่แสนน่าสมเพชนั้นด้วยสายตาแสนเกลียดชังเธอ สภาพเธอกับเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นชุดเดิมจนต้องเอาเสื้อคลุมของเขามาสวมทับ มันช่างเหมาะกับเธอที่เป็นสาเหตุทำให้แม่ของเขาต้องตรอมใจจนฆ่าตัวตาย

เขาจะกดเธอให้จมดิน จนสุดท้ายเธอจำต้องฆ่าตัวตายแบบแม่ของเขา ชดใช้ในสิ่งที่เธอกับแม่ของเธอทำเอาไว้

“กินได้ค่ะ”

คนตัวเล็กก้มหน้าตอบเขาด้วยความหิวโหย ท้องของเธอตอนนี้ร้องดังสนั่นราวกับจะออกมาตักอาหารกินด้วยตัวเองให้ได้อยู่แล้ว

“ตักข้าวต้มให้คุณหนูเขา”

พยักหน้าให้ลูกน้องเริ่มเสิร์ฟมื้อเช้าที่เขาสั่งเตรียมมาเป็นอย่างดีนั้นได้แล้ว

“ครับนาย”

“เน้นกุ้งให้คุณหนูเขาด้วยนะ”

“ข้าวต้มกุ้ง!”

พอได้กลิ่นข้าวต้มหอมๆ ตรงหน้า เข็มขาวก็รีบเงยหน้าขึ้นมองอาหารนั้นในทันที

คนตัวเล็กถึงกับหน้าถอดสี เมื่ออาหารที่ถูกเสิร์ฟมานั้นเธอกลับกินมันไม่ได้ ด้วยเธอแพ้กุ้งอย่างรุนแรง ชนิดที่ว่าแตะต้องกุ้งไม่ได้เลยจะมีอาการแพ้ในทันที

“กินสิ ถ้าไม่อยากตาย”

เห็นอาการของหญิงสาวแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าตกใจ มาเฟียตัวร้ายอย่างเขาก็ไม่พลาดที่จะซ้ำเติมลงไปอีก เพราะดูออกว่าอีกฝ่ายกำลังหิวโซและต้องการจะกินมากแค่ไหน

“แต่ว่า....

เข็มขาวมองไปยังชามข้าวต้มที่เต็มไปด้วยกุ้งอย่างอึดอัดใจเป็นที่สุด ทั้งหิวทั้งกลัวจนไม่กล้าขยับตัว

“ยอมอดตายงั้นสิ”

แววตาเย็นชาเหยียดมองไปยังเธอ ที่ก็คงรักตัวกลัวตายไม่กล้ากินและก็ไม่กล้าอดตาย รักชีวิตของตัวเองยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้นอย่างคนเห็นแก่ตัว แต่กลับทำให้แม่ของเขาต้องตาย

“หนูกินได้ค่ะ”

เธอรีบตักข้าวต้มในชามตรงหน้าเข้าปากในทันทีด้วยความหิวโหย ตักคำโตๆ ใส่ปากคำแล้วคำเล่า เคี้ยวตุ้ยๆ จนสองแก้มป่องออกมา

หวังให้ตัวเองอิ่มท้องไปได้อีกสักมื้อ ภาวนาไม่ให้อาการแพ้กุ้งมันกำเริบออกมาในตอนนี้

~ เพล้ง ~

ช้อนในมือของหญิงสาวร่วงหล่นลงพื้น เกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วห้องกินข้าวนั้น เมื่อช้อนกระทบเข้ากับพื้นกระเบื้อง

ทำเอาสายตาทุกคู่ที่เป็นของลูกน้องมาเฟียหันมาจ้องมองหญิงสาวไปในทางเดียวกัน ด้วยกลัวจะมีเหตุร้ายกับเจ้านาย

แต่หญิงสาวกลับไม่รู้อะไรเลย เธอกลับกระเสือกกระสนเอาชีวิตรอดจากอาการแพ้กุ้งที่กินเข้าไปแทน

สองมือช่วยกันกดนวดไปที่หน้าอก หวังช่วยให้ตัวเธอเองนั้นหายจากอาการแน่นหน้าอกที่กำลังก่อตัวขึ้นมา

“ใกล้ตายหรือยัง”

มาเฟียหนุ่มมีสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้รู้สึกตกใจอะไรเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าคนที่เสแสร้งอ่อนแอแบบนั้นแพ้กุ้ง

พร้อมกันนั้นเขาก็ยังคงนั่งกินข้าวต้มในชามของเขาต่อหน้าตาเฉยราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย”

คนตัวเล็กเริ่มมีผื่นแดงขึ้นตามใบหน้าและลำตัวลงไปนั่งกองกับพื้นด้วยนั่งบนเก้าอี้ไม่ไหว

ริมฝีปากบางเริ่มเปิดเผยอกว้างขึ้นเพื่อหายใจ เมื่ออาการแน่นหน้าอกมันหนักหนาขึ้นจนหายใจทางจมูกไม่ไหวแล้ว

“หึๆ”

มาเฟียหนุ่มกลั้วหัวเราะในลำคอด้วยความสะใจออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายใกล้ตายสมใจเขาเต็มแก่แล้ว

“ชะๆ ช่วย...

คนตัวเล็กตะเกียกตะกายเข้าไปหาเข้าที่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ไกลจากตรงที่เธออยู่นัก หวังไปไหว้ขอร้องอ้อนวอนให้เขาพาไปหาหมอ

แต่เธอก็ยังไม่ได้ไม่ถึงไหน สติก็ดับวูบลงไปเสียก่อน

“เฮ้อ พาไปหาหมอแล้วก็พากลับไปขังไว้ที่บ้านพ่อกู อย่าให้หนีไปไหนได้”

คนกำลังสนุกถึงกับทอดถอนหายใจยาวอย่างหมดอารมณ์ออกมาเมื่อร่างเล็กๆ นั้นหมดสติตรงหน้า

เขาหันไปสั่งลูกน้องเสียงดังก่อนจะลุกออกจากโต๊ะอาหารที่กำลังกินมื้อเช้าอย่างเอร็ดอร่อยนั้นไป

“ครับนาย”

“ห้ามให้ค้างที่โรงพยาบาล ใครขัดคำสั่งกูฆ่าทิ้งให้หมด”

แต่พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็นึกขึ้นได้ว่า ผู้หญิงมารยาคนนั้นอาจหาทางหนีไปจากเขาได้ด้วยการไปขอร้องให้คนอื่นช่วย

เขาก็เลยส่งเสียงกำชับคำสั่งมาอีกรอบเพื่อความรอบคอบ แล้วก็ขึ้นไปนอนพักที่ในห้องนอนของตัวเอง ไม่ได้สนใจว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นหรือตายยังไงต่อไป

“ครับนาย”

เข็มขาวถูกพาตัวไปโรงพยาบาลแบบตามมีตามเกิดโดยลูกน้องของมาเฟียใจร้ายป่าเถื่อนนั้น

เธอถูกพาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เป็นโรงพยาบาลของรัฐบาลขนาดเล็ก ไม่ได้หรูหราอะไร

โชคดีที่ที่นั่นรักษาอาการของเธอได้ และเธอก็รอดชีวิตกลับบ้านได้อีกครั้ง