PROLOGUE (2)

“นี่! ฉันชื่อขุนพล เรียนอยู่คณะบริหารปีสาม เธอชื่ออะไรและเรียนคณะอะไรล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยทำลายความเงียบและเลือกที่จะแนะนำตัวเองให้ยัยหน้าตาบ๊องแบ๊วที่มองตาปริบๆ ได้รู้จักก่อน ผู้หญิงบ้าอะไรวะหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาชะมัด ตัวเล็กแต่ฟาร์มโคนมนี่ไม่เล็กตามรูปร่างเธอเลย เรียนที่นี่มาสามปีแล้ว ถึงจะมาบ้างไม่มาบ้างแต่ไม่เคยเห็นหน้ายัยนี่มาก่อนหรือจะเป็นเด็กปีหนึ่งเพิ่งเข้ามาเรียน อันนี้ก็มีความเป็นไปได้สูงเพราะหน้าเด็กฉิบหาย

“อ่อ ชื่อหมูแดง เรียนอยู่คณะนิเทศปีสองค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” รุ่นพี่เขาเป็นรุ่นพี่ฉันหนึ่งปีแถมชื่ออย่างเท่ห์เลยขุนพล อ่า นี่ฉันควรผูกมิตรกับเขาดีไหมนะไหนๆก็นั่งข้างกันแล้ว แต่มันทำให้ความคิดฉันสะดุดเพราะก่อนหน้าที่เขาถามว่าฉันสติดีใช่ไหมนี่แหละ เป็นการถามที่ฉันอยากจะกรีดร้องออกมามาก

“อืม นิเทศปีสองอย่างนั้นเหรอ งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะครับน้องหมู” ขนาดชื่อยังน่ารักน่ากินเลยให้ตายเถอะว่ะ พ่อแม่ของยัยนี่ตั้งได้เข้าท่ามาก ‘หมูแดง’ แค่เรียกก็มีความอยากกินขึ้นมาแล้วสิ

“เอ่อ ชื่อหมูแดงค่ะไม่ใช่หมูเฉยๆ ช่วยกรุณาเรียกให้ถูกด้วยนะคะพี่ขุนพล” ฉันไม่ชอบให้ใครเรียกว่าหมูสั้นๆห้วนๆแบบนี้เลย คือไม่ได้กระแดะนะ แต่ฉันว่าหมูแดงเต็มๆ มันน่ารักกว่าเป็นไหนๆ ที่มาของชื่อก็คือเมื่อตอนแรกเกิดฉันตัวกลมปุ๊กลุ๊กมากและมีผิวขาวอมชมพูมาม๊ากับปาป๊าเลยตั้งชื่อลูกสาวคนสวยเพียงคนเดียวว่าหมูแดง ท่านเล่าให้ฟังอย่างภาคภูมิใจพร้อมมีภาพถ่ายเป็นหลักฐานให้ดูชัดๆ ไปเลย แต่ในปัจจุบันฉันหุ่นค่อนข้างดีในระดับมาตราฐานแล้วนะ ห่างไกลจากคำว่าหมูมานานมากแล้ว

“อือ ฉันรู้แล้วว่าเธอชื่อหมู ไม่ลืมง่ายๆ หรอก ชอบกินอยู่แล้วหมูเนี่ยของโปรดเลยนะจะบอกให้รู้เอาไว้” ขุนพลขยิบตาแล้วก้มหน้ากดโทรศัพท์ต่อ ที่บอกว่าชอบกินหมูเนี่ยเรื่องจริง เพราะมันคืออาหารและตอนนี้ก็ค้นพบอีกอย่างแล้วว่าคนชื่อหมูแดงก็กินได้เหมือนกัน คงจะอร่อยกว่าหมูไหนๆแน่นอน

ฉันขอเอาความชื่นชมและที่คิดว่าอยากผูกมิตรกลับมาคิดใหม่ก่อนนะ สายตายียวนมันกวนประสาทให้ฉันหงุดหงิดแล้วไหนจะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นอีก เชอะ! ชอบกินหมูแล้วจะมาบอกฉันทำไมกันตาบ้าไม่เกี่ยวกับชื่อฉันสักหน่อยโยงเข้าไปได้ไงประสาท พยายามคิดให้เป็นอย่างอื่นแล้วนะ เพราะไม่อยากคิดตามอย่างตรงๆ อึ๋ย!! ขนลุกชันไปทั้งตัวเลยอ่ะ

“ไอ้ขุน!!”

“ไปเข้าห้องน้ำกันมาหรือว่ามึงสองคนแอบไปนอนหลับมาวะช้าฉิบหายเลยกว่าจะยอมโผล่หัวมากันได้เนี่ย” ผมมองเพื่อนรักที่ทิ้งตัวลงนั่งก่อนจะเลิกสนใจมันสองตัว

“ทำมาบ่นนะมึง”

“กูบ่นตรงไหนวะจิว”

“กวนตีนละมึงอ่ะไอ้ขุน”

สโลแกนของที่นี่ก็คือ มหาวิทยาลัยไฮโซโก้เก๋ที่รวบรวมเหล่าบรรดาลูกเศรษฐีลูกคนดังทั่วฟ้าเมืองไทย แต่เอาเข้าจริงคือมันก็ไม่ได้ขนาดนั้นนะ คนธรรมดาทั่วไปก็มีเยอะแยะแต่ไม่รู้ใครเป็นคนแฮชแท็คประโยคนี้ขึ้นมา แต่เอาเถอะฉันว่ามันใช้ได้กับกลุ่มนี้แล้วล่ะ รวมแก๊งค์หนุ่มหล่อหน้าตาดีมากลากเสียงยาว

“มึงอุตริเกิดอยากนั่งแถวกลางตั้งแต่เมื่อไหร่ ปกตินี่ครองแถวหลังมาตลอด หรือมึงเห็นว่ามีสาวน้อยคนสวยนั่งอยู่ตรงนี้เลยอยากเปลี่ยนบรรยากาศวะ”

ฉันที่ตั้งใจฟังอาจารย์ผู้หญิงวัยกลางคนที่มีคำว่าด็อกเตอร์นำหน้าชื่อกำลังพูดนั่นพูดนี่อยู่หน้าห้อง และมมันเริ่มจะสติแตกขึ้นเรื่อยๆเพราะหูมันได้ยินแต่เสียงของพวกที่นั่งอยู่แถวเดียวกับฉันเนี่ยแหละ คุยกันกลบเสียงอาจารย์หมดเลย แต่ก็แปลกที่ท่านไม่ดุไม่ว่ากล่าวทำเหมือนไม่ได้ยินซะอย่างนั้น

“อย่าเสือกสิครับเคน คนอื่นเขาตั้งใจเรียนกันอยู่นี่ยเห็นไหม หุบปากด่วนๆ เลย คำว่าเกรงใจน่ะสะกดเป็นไหมครับ” เสือกเน้นๆ ใส่หน้ามันและตบท้ายด้วยนิ้วกลางอีกทีเป็นอันจบ

“อือ ก็ได้ๆ กูไม่ขอเสือกเรื่องของมึงแล้วก็ได้ขุน แต่กูจะจีบน้องเขามึงคอยดูนะไอ้เพื่อนยาก” เคนยักคิ้วให้เพื่อนสนิทแล้วฉีกยิ้มหวานให้สาวคนที่กำลังตกอยู่ในหัวข้อสนทนาของตนเองกับเพื่อน และก็มีอันต้องแสดงสีหน้าเหยเกขึ้นมาฉับพลันหลังจากยิ้มไปได้ประมาณสามวินาที แทบจะเห็นดาวเลยทีเดียว

ป๊าบ!

“ไอเพื่อนเวร ตบมาได้ เจ็บนะเว้ย!”

“กูจองเอาไว้แล้วเว้ยหมูแดงน้อยคนเนี้ย อย่าเสือกมายุ่งวุ่นวายไอ้สารเลวเคน หุบปากน่ารำคาญของมึงไปเลย ถ้าไม่อยากโดนตบหัวทิ่มอีกป๊าบสองป๊าบ” ผมชี้หน้าเพื่อนรักอย่างข่มขู่ แล้วจับมือของคนที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวใดๆด้วยขึ้นมาจูบที่หลังมือขาวสะอาด โชว์เคนที่ทำหน้ากวนประสาทใส่ได้น่าถีบให้หงายท้อง ส่วนหมูแดงน้อยน่ะเหรอ แม้แต่ตอนตกอยู่ในอาการใจยังน่าขย้ำเลยคิดดู ผู้หญิงคนนี้ทำให้หัวใจผมเต้นแรงกี่รอบแล้วก็ไม่รู้ตั้งแต่ได้พบกัน

“อย่ามาลวนลามฉันแบบนี้นะนายขุนพล” ฉันกระแทกเสียงใส่อย่างไม่พอใจแบบสุดๆ ต่อให้หล่อลากดินมากแค่ไหนแต่มือไวนิสัยแย่แบบนี้มันไม่โอเคเลยสักนิด มาหอมมือของฉันได้ยังไงกัน แล้วพูดกับเพื่อนว่าจองเจิงบ้าบออะไร และพอฉันจะชักมือตัวเองกลับหมอนี่ก็ยึดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย “อย่ามาจับนะ นายมีสิทธิ์อะไรถึงมาทำกับฉันอย่างนี้ไอ้คนไร้มารยาท” ฉันสะบัดมือหวังให้หลุดออกจากการจับกุม แล้วขึงตาใส่สุดกำลัง แต่มันไม่ยอมปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ ยังคงยึดจับเอาไว้อย่างเหนียวแน่น ถ้าฉันแหกปากโวยวายเสียงดังขึ้นมามันจะได้ผลดีหรือตรงกันข้ามกันแน่

“ทำไมถึงไม่เรียกพี่ขุน เรียกพี่เดี๋ยวนี้นะหมู อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำซากนะยัยตัวเล็กฤทธิ์เยอะ” ผมพูดเสียงดุอย่างไม่พอใจ นายนั่น นายนี่ขัดหูฉิบ อยากให้ยัยหมูนี่เรียกพี่ขุนมากกว่าแม้ว่าจะไม่ได้ยึดติดอะไรมากมายกับเรื่องแก่อ่อนตามลำดับอายุก็ตาม แต่เมื่อยัยหมูตัวน้อยนี่เรียก คือฟังแล้วมันรู้สึกดีไงไม่รู้

“ฉันไม่อยากจะเรียกนายว่าพี่แล้ว มีปัญหาอะไรไหม ปล่อย!” ฉันเม้มปากขัดใจเมื่อไม่เป็นไปตามต้องการ แต่ก็ยังคงพยายามดึงมือของตัวเองกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ยื้อยุดกันไปมาสักใหญ่ แต่ไอ้บ้าขุนพลช่างดื้อด้านนัก รู้จักกันยังไม่ครบชั่วโมงก็ออกลายไม่น่าคบหาแล้ว

“อย่าแกล้งน้องหมูแดงมากสิวะขุน ปล่อยมือน้องซะ เดี๋ยวน้องเขาก็เกลียดหน้ามึงมากกว่านี้หรอก อืม พี่เป็นเพื่อนรักของไอขุนมันก็จริง แต่พี่จิวขออยู่ทีมน้องหมูแดงนะครับ” จิวทำมือเป็นไอท่าเลิฟยูส่งให้ ฉันเลยอมยิ้มแต่ก็แค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้น

“เสือกอีกคนแล้วไงไอเวรจิว คนกับหมูเขาจะคุยกัน อย่าเสนอหน้าเข้ามายุ่ง ซี๊ดด โอ๊ยย” เจ็บจี๊ดถึงใจเลยครับ เมื่อปลายเล็บแหลมคมทั้งหยิกและจิกบนหลังมือเต็มแรง ย้ำว่าเต็มแรงไม่มีออมแรงเลย

“เหี้ย! ร้องอย่างกับมึงกำลังกรำศึกรักอยู่บนเตียงอย่างนั้นแหละ เป็นห่าอะไรของมึงวะขุน แหกปากสิบแปดบวกฉิบหายเลย เดี๋ยวอาจารย์แกก็เอาไมค์ปาหัวมึง โทษฐานตกใจหรอกไอ้ขุน” เคนสบถออกมาทั้งตกใจและขำไปพร้อมกัน

“หมูทำร้ายร่างกายกู สงสัยคงต้องจับปราบพยศสักหน่อยแล้วมั้ง” ผมส่งสายตาคาดโทษให้ยัยตัวดีน่าขย้ำที่จ้องหน้าผมตาเขียวปั๊ดเลย คงคิดว่าน่ากลัวมาก ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้มีอาจารย์อยู่ด้วยนะพ่อจะถลกหนังหมูมากิน