ตอนที่ 7 - 1 แอบสืบความ

เกือบชั่วยามครึ่ง ที่สาวรับใช้คนสนิทออกไปสืบข่าวการจากไปของคุณชายรองเซี่ยให้จ้าวฟางเซียน ก่อนที่นางจะกลับมารายงานคุณหนูรองของนางด้วยความตื่นเต้น และการที่จ้าวฟางเซียนส่งซู่เอ๋อออกไปสืบเรื่องราวของคุณชายรองเซี่ยในครานี้นั้น ถือว่าไม่เสียเที่ยว เพราะสาวรับใช้คนสนิทของนางได้รู้เรื่องราวของคุณชายรองมาไม่น้อย

“เถ้าแก่เนี้ยที่ร้านผ้าไหมปี้ชุนในตลาดเล่าให้บ่าวฟังว่า คุณชายรองสกุลเซี่ยเดิมทีเป็นคุณชายหนุ่มรูปงาม สตรีมากมายต่างอยากผูกไมตรีกับเขา แต่ทว่าเขากลับไม่สนใจสตรีใดในเมืองหนานจง และเพราะเป็นนักปราชญ์จึงออกเดินทางไปต่างเมืองอยู่บ่อยครั้ง จนไปเยือนเมืองหนานจาง เขาก็ได้พบกับสตรีนางหนึ่ง บ่าวที่ติดตามคุณชายรองเซี่ย เคยเล่าให้พวกสาวใช้ในจวนฟังว่า สตรีนางนั้นมีรูปโฉมงดงามปานเทพเซียน รอยยิ้มของนางก็สะกดใจบุรุษให้ลุ่มหลงไม่น้อย”

ซู่เอ๋อหยุดเล่าก่อนที่นางจะยกถ้วยน้ำชาขึ้นมากระดก จ้าวฟางเซี่ยนไม่ตำหนิสาวรับใช้คนสนิท เพราะเห็นว่านางออกไปสืบความมาให้ตนอย่างทุ่มเท

“คุณหนูลองคาดเดาดูสิเจ้าคะ ว่าสตรีนางนั้นมีแซ่ใด” จ้าวฟางเซียนเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความประหลาดใจทันที

“ข้าจะคาดเดาได้เช่นไร ในเมื่อสตรีที่มีรูปโฉมงดงามปานเทพเซียนในเมืองหนานจาง หาใช่มีสกุลเดียวไม่” ครั้นได้ยินคุณหนูรองกล่าวออกมาเช่นนี้ ซู่เอ๋อจึงกลั้นยิ้มก่อนที่จะยอมบอกแซ่ที่น่าตกใจออกมา

“แซ่จ้าวเจ้าค่ะ”

“ซะ…แซ่จ้าวเช่นนั้นรึ” จ้าวฟางเซียนถามย้ำ ซู่เอ๋อพยักหน้าขึ้นลง สีหน้าของนางก็จริงจังยิ่งนัก

“คุณหนูว่า…สตรีที่ปฏิเสธไมตรีจากคุณชายรองเซี่ย จนเขาคิดปลิดชีวิตตนเอง จะใช่คุณหนูใหญ่หรือไม่เจ้าคะ” ซู่เอ๋อถามคุณหนูรองออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

“ข้ามั่นใจว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่หญิงใหญ่แน่นอน แต่ว่าเพราะเหตุใดสตรีนางนั้น ถึงได้มาแอบอ้างใช้แซ่ของตระกูลข้า เช่นนี้ไม่เป็นการใส่ร้ายบุตรีของตระกูลจ้าวให้เสียชื่อเสียงหรอกหรือ” จ้าวฟางเซียนกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ใบหน้าก็แสดงออกมาถึงความขุ่นข้องใจ

“จริงเจ้าค่ะ การแอบอ้างชื่อแซ่ไปกระทำเช่นนี้ ชื่อเสียงอันดีงามของคุณหนูใหญ่กับคุณหนูรองที่สั่งสมมา คงได้พากันเสียหายไปหมด"

ซู่เอ๋อเห็นด้วยกับความคิดของคุณหนูรอง เพราะถึงแม้คุณหนูใหญ่จะมีนิสัยดื้อรั้น และเอาแต่ใจตนเองมากเพียงใด แต่ทว่านางก็ไม่เคยใช้ความงดงามไปล่อลวงบุรุษใดให้มาลุ่มหลง หรือไม่เคยมีไมตรีให้แก่บุรุษใดมาก่อน

"แล้วเช่นนี้…คนตระกูลเซี่ยจะไม่เข้าใจตระกูลจ้าวผิดไปหรือเจ้าคะ หากคุณหนูใหญ่ออกเรือนมาอยู่ที่นี่ บ่าวเกรงว่าอาจจะเกิดปัญหาใหญ่ได้” ซู่เอ๋อถามจ้าวฟางเซียนออกมาด้วยความเป็นกังวล

“เพราะเช่นนี้…ข้าถึงต้องสืบให้รู้ให้ได้ ว่าสตรีใดที่กล้ามาสวมรอย แอบอ้างว่าเป็นคุณหนูตระกูลจ้าว ก่อนที่พี่หญิงใหญ่่จะออกเรือนมายังตระกูลเซี่ยอย่างไรเล่า”

“คุณหนูช่างคิดได้รอบคอบยิ่งนัก แต่ว่า…พวกเราต้องเดินทางกลับเมืองหนานจางในวันพรุ่งนี้แล้วนี่เจ้าคะ จะเอาเวลาไหนไปสืบต่อได้อีก” ซู่เอ๋อกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสนเสียดาย

“ที่นี่ไม่มีสิ่งใดที่ข้าอยากรู้แล้วล่ะ ในเมื่อเรื่องมันเกิดที่เมืองหนานจาง พวกเราก็ต้องกลับไปสืบเรื่องนี้ต่อที่เมืองหนานจาง”

จ้าวฟางเซียนบอกสาวรับใช้คนสนิทด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เสียงเคาะประตูหน้าห้องจะดังขึ้น ตามด้วยเสียงสาวรับใช้ของมารดา ยามนี้ท่านปู่และบิดามารดาของนาง คงจะพักผ่อนกันจนเป็นที่พอใจแล้ว ถึงได้ให้สาวรับใช้คนสนิทมาเรียกนางให้ลงไปกินอาหารร่วมกับพวกเขาที่ชั้นล่างของโรงเตี๊ยมแห่งนี้

ครั้นจ้าวฟางเซียนเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย จึงลงไปร่วมโต๊ะกับครอบครัว ท่านปู่ไม่พูดจาสิ่งใดออกมาสักคำ อาจจะเป็นเพราะยังคงรู้สึกเศร้าใจให้กับชะตากรรมของท่านแม่ทัพใหญ่เซี่ย ผู้ซึ่งเป็นบุตรชายของผู้มีพระคุณ ไม่นานเขาก็ลุกจากโต๊ะอาหารแล้วกลับขึ้นห้องพักไปอย่างเงียบๆ จ้าวหวังเหล่ยกับฮูหยินของเขาก็ไม่กล้ากล่าวสิ่งใดออกมา ได้แต่นั่งกินอาหารตรงหน้ากันต่อไปอย่างเงียบๆ

จ้าวฟางเซียนละเลียดกินอาหารตรงหน้าอย่างเงียบเชียบเช่นกัน พลางคิดทบทวนเรื่องที่เพิ่งรับรู้มาอยู่ภายในใจ ที่ว่าสตรีใดหนอช่างกล้าหาญ แอบอ้างแซ่ของตระกูลนาง ไปใช้หลอกลวงน้องชายของเซี่ยเฟยหลง ทว่าคิดเท่าใดก็คิดไม่ออก นางจึงได้แต่ถอนหายใจหนักๆ ออกมา จนบิดาและมารดาละสายตาจากอาหาร แล้วมองหน้าบุตรีอย่างพร้อมเพรียงกัน

“เซียนเอ๋อร์…เจ้ากำลังคิดมากเรื่องใดอยู่หรือ ถึงได้ถอนหายใจออกมาเสียงดังเช่นนี้” จ้าวหวังเหล่ยเป็นผู้ถามบุตรสาวออกมา

“เอ่อ…ไม่มีอันใดเจ้าค่ะท่านพ่อ รีบกินกันเถิดเจ้าค่ะ อาหารเย็นชืดแล้วจะไม่อร่อย” จ้าวฟางเซียนส่งยิ้มให้แก่บิดามารดา ก่อนที่จะตอบคำถามของบิดา จากนั้นจึงคีบอาหารตรงหน้าใส่ชามข้าวของตน แล้วลงมือกินอย่างมีมารยาท ครั้นเห็นว่าสอบถามไม่ได้ความ ทั้งจ้าวหวังเหล่ยและหวงฟางหรงจึงไม่เซ้าซี้บุตรสาวอีก

หลังจากมื้ออาหารผ่านไป ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน เพราะพระอาทิตย์ตกดินแล้ว ทำให้จ้าวฟางเซียนไม่อาจสั่งให้ซู่เอ๋อ สาวรับใช้คนสนิท ให้ออกไปเพ่นพ่านนอกโรงเตี๊ยมได้อีก การสืบเรื่องราวของคุณชายรองสกุลเซี่ย จึงได้ความมาแค่นั้น แต่ทว่าสำหรับจ้าวฟางเซียนที่ย้อนเวลากลับมา ได้รู้เพียงเท่านั้นก็ถือว่าเพียงพอแล้ว

เส้นสายพวกพ่อค้าแม่ค้าในเมืองหนานจางนางนั้นก็มีอยู่ไม่น้อย อีกทั้งนางยังสามารถกลับไปสอบถามพี่สาวเกี่ยวกับพวกนักปราชญ์ที่เดินทางมาจากต่างเมืองได้ นางเชื่อว่าหากมีการเล่าเรื่อง การประลองท่องบทกวี การประลองดีดฉิน บรรเลงพิณ และหมากล้อม พี่สาวของนางย่อมรู้เรื่องนี้ดีกว่าผู้ใด เพราะเป็นสิ่งที่นางสนใจและถนัดมากที่สุด

ช่วงสายของวันต่อมา หลังจากที่เดินทางไปคำนับลาท่านผู้เฒ่าเซี่ยแล้ว ขบวนรถม้าตระกูลจ้าว ก็เดินทางกลับเมืองหนานจางทันที เพราะต่างคนต่างก็มีงานให้กลับไปสะสาง จึงไม่อาจรั้งอยู่ที่เมืองหนานจงนานได้ จ้าวฟางเซียนเห็นใบหน้าที่เย็นชาของเซี่ยเฟยหลงแล้ว ก็อดที่จะรู้สึกเจ็บปวดแทนเขาไม่ได้

ในชีวิตก่อนเขาใช้ชีวิตอยู่อย่างทนทุกข์ทรมานถึงเพียงนี้ ทว่านางกลับไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของเขาเลยแม้แต่นิด นางเอาแต่คิดว่าเป็นเพราะเขาไม่ชอบนาง เป็นเพราะนางไม่ใช่สตรีที่เขาจะแต่งเข้าจวน เขาถึงได้แสดงท่าทีเย็นชาต่อนาง แท้จริงแล้วกลับเป็นเพราะเขาเข้าใจว่านางเป็นสตรีสกุลจ้าว ที่ไปหลอกลวงน้องชายของเขาจนตรอมใจ และตัดสินใจจบชีวิตตนเองต่างหาก

การที่นางได้ย้อนเวลากลับมาในครานี้ นางจะขอแก้ไขความเข้าใจผิดที่เขามีต่อสตรีตระกูลจ้าว ด้วยการสืบหาความจริง ว่าแท้จริงแล้วคือฝีมือของสตรีนางใด ชีวิตนี้นางจะไม่ยอมใช้ชีวิตเช่นเดิมเด็ดขาด ชีวิตคู่ของนางและเขาจะต้องมีความสุข แม้สุดท้ายจะต้องจากกัน นางก็จะไม่เสียดาย หรือเสียใจเช่นเดียวกับในชีวิตก่อนเลย