บทที่ 1 ความทุกข์ระทมในอดีต (3/4)

            “ได้เจอพวกท่านข้าดีใจยิ่ง” หลังสิ้นบิดามารดา ชีวิตนางก็คล้ายจะสูญสิ้นตามนอกจากจะไม่ได้ทวงความยุติธรรมให้บิดาแล้ว ทรัพย์สมบัติยังถูกยึด เนื่องจากไม่เคยสนใจเรื่องในจวนจึงไม่รู้ว่าเงินทองของตระกูลหลี่มีมากมายเท่าใด เครื่องประดับล้ำค่าที่นางเคยมีก็ถูกใช้เป็นของกำนัลยามต้องขอความช่วยเหลือซึ่งแน่นอนว่ามันย่อมมีวันหมดไป สุดท้ายการได้เข้าใกล้บุรุษที่นางพึงใจกลับทำให้นางไม่หลงเหลือสิ่งใดเลย แม้แต่ชีวิต

            “ดีใจถึงเพียงนั้นเชียว” หลี่ฮูหยินรู้สึกงุนงง

            “พ่อก็ดีใจที่ได้เจอเจ้า ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง อยากได้สิ่งใดหรือไม่ พ่อจะหามาให้เจ้า” เนื่องจากตนเป็นเจ้ากรมโยธามักจะต้องเดินทางไปต่างเมืองอยู่บ่อยครั้ง ทำให้บุตรสาวคนเดียวของเขาได้มีของหายากและล้ำค่าอยู่ในครอบครองไม่น้อย

            “ข้าอยากให้ท่านพ่อกับท่านแม่เลี้ยงข้าไปชั่วชีวิตเจ้าค่ะ” นางจะไม่ออกเรือน จะอยู่กับบิดามารดาหวงแหนช่วงเวลาที่ล้ำค่าเช่นนี้เอาไว้ให้นานที่สุด

            “หากเจ้าไม่อยากออกเรือนพ่อย่อมไม่คัดค้าน” นายท่านของจวนกล่าวกับบุตรสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

            “ได้อย่างไรกันเจ้าคะ เป็นสตรีก็ต้องออกเรือน ประเดี๋ยวคนก็เอาไปเล่าลือเสียหาย”

            “หากลูกไม่อยากออกเรือนเจ้าก็อย่าบังคับเลย มาเถิดเย่หรง มารับสำรับกับพ่อและแม่เจ้า” หลี่จื่อห่าวประคองบุตรสาวให้ลุกขึ้นมานั่งเก้าอี้ข้างกายที่ว่างอยู่

            “ท่านก็เป็นเช่นนี้ ชอบตามใจบุตรสาวจนนางแทบจะเมินเฉยต่อคำสั่งสอนของข้าแล้ว” จินเฟยจูบ่นอย่างไม่จริงจังนัก

            “เรามีบุตรสาวคนเดียว หากนางไม่อยากออกเรือน ก็ไม่เป็นไร บุตรสาวคนเดียวข้าเลี้ยงได้สบาย”

            “ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อ” นางโผกอดบิดาด้วยความรู้สึกรักและคิดถึงอ้อมกอดอบอุ่น แม้จะเป็นเวลาแค่สองปีที่นางต้องทุกข์ระทมในตำหนักอ๋อง แต่ทว่ามันกลับเนิ่นนานเหลือเกินในความรู้สึก

            “ข้าจนใจจะต่อว่าพวกท่านพ่อลูกแล้ว” หลี่ฮูหยินยกมือนวดขมับคล้ายจนใจ

            “ท่านพ่อในจวนของเรามีผู้คุ้มกันหรือไม่เจ้าคะ” นางผละออกห่างก่อนจะเอ่ยถามบิดา

            “ย่อมมี เพื่อความปลอดภัยของพวกเจ้าทั้งสอง จวนตระกูลหลี่จึงต้องมีผู้คุ้มกัน”

            “แล้วผู้คุ้มกันเหล่านั้นมาจากที่ใดหรือเจ้าคะ สามารถเชื่อใจได้หรือไม่” สิ้นวาจาของบุตรสาว สองสามีภรรยาหันมองหน้ากันด้วยความสงสัย

            “ผู้คุ้มกันเป็นคนที่ท่านตาของเจ้าชุบเลี้ยงเอาไว้ แม้ฝีมือจะไม่เก่งกาจเทียบเท่าองครักษ์หลวงแต่ทว่าก็ไม่อาจดูแคลนได้” เป็นหลี่ฮูหยินที่กล่าวขึ้น

            “เช่นนั้นท่านแม่คิดว่าบ่าวรับใช้ในจวนของเราไว้ใจได้มากน้อยเพียงใด”

            “เจ้าอยากบอกเรื่องใดกันแน่ พูดจาให้มันชัดเจนได้หรือไม่”

            “ท่านพ่อท่านแม่ ข้าขอให้พวกท่านเชื่อในสิ่งที่ข้าจะบอกสักครั้งนะเจ้าคะ เมื่อทุกอย่างกระจ่างชัดข้าถึงจะบอกที่มาที่ไปของมัน”

            “อืม” เจ้ากรมโยธามีสีหน้าเคร่งเครียดในทันที

            “อีกสิบวันข้างหน้าสะพานที่เพิ่งสร้างเสร็จที่เมืองหลัวตงจะถูกน้ำป่าพัดพังเสียหายเจ้าค่ะ”

            “เจ้าหมายถึงสะพานที่เพิ่งสร้างเสร็จไปเมื่อเดือนก่อน”

            “เจ้าค่ะ”

            “เช่นนั้นเจ้าก็อย่าได้กังวล พ่อไปตรวจสอบแล้วมันแข็งแรงมากทีเดียว”

            “ที่ท่านพ่อกล่าวมาไม่ผิด สะพานมันแข็งแรงมาก แต่ทว่าอีกสิบวันมันจะพังเพราะมีคนจงใจใส่ร้ายว่าท่านพ่อทุจริตยักยอกเงินมาใช้ส่วนตัว นอกจากเราจะต้องเตรียมคนไปล้อมจับผู้ที่จะลงมือทำลายสะพานแล้ว ท่านพ่อยังต้องหาหนอนบ่อนไส้ข้างกายที่สามารถปลอมแปลงลายมือของท่านพ่อได้เจ้าค่ะ”

            “นี่มันเรื่องอันใดกัน ข้างงไปหมดแล้ว” เป็นหลี่ฮูหยินที่เอ่ยวาจาออกมาอย่างรู้สึกงุนงง

            “ท่านพ่อท่านแม่ ได้โปรดเชื่อใจข้าโดยไร้เงื่อนไขสักครั้งเถิดเจ้าค่ะ การป้องกันเอาไว้ย่อมดีกว่าการแก้ไขเจ้าค่ะ” กล่าวจบนางก็ลุกจากเก้าอี้แล้วทรุดกายคุกเข่าลงบนพื้น

            “ลุกขึ้นมาสนทนากันดี ๆ เถิด”

            “ท่านพ่อท่านแม่ได้โปรดเชื่อข้าสักครั้งเถิดเจ้าค่ะ”

            “เอาล่ะ พ่อจะเชื่อที่เจ้ากล่าว เจ้าบอกกล่าวพ่ออีกครั้งได้หรือไม่ว่าพ่อต้องทำสิ่งใดบ้าง”

            “สิ่งแรกที่ท่านพ่อต้องทำคือหาหนอนบ่อนไส้ที่อยู่ใกล้ตัวท่านพ่อ คนผู้นั้นต้องรู้จักลายมือท่านพ่อเป็นอย่างดี และสามารถเข้าออกห้องทำงานของท่านพ่อได้ง่ายดายเพื่อสะดวกแก่การซุกซ่อนหลักฐานทุจริตเท็จที่พวกเขาสร้างขึ้นมา”

            “ได้พ่อจะทำตามที่เจ้าแนะนำ แต่เจ้าพอจะบอกได้หรือไม่ว่าคนพวกนั้นต้องการสิ่งใดจากการใส่ร้ายป้ายสีพ่อ” ยามอยู่ในท้องพระโรงเขาก็ไม่เคยเลือกข้างใดข้างหนึ่งชัดเจน จึงไม่กระจ่างในใจจริง ๆ ว่าคนที่บุตรสาวกล่าวถึงจะทำไปเพื่ออันใด

            “ตำแหน่งเจ้ากรมโยธาของท่านพ่ออย่างไรเจ้าคะ ท่านพ่อลองไตร่ตรองดูเถิด หากไม่มีท่านพ่อแล้วใครจะได้ประโยชน์มากที่สุด ราชสำนักเวลานี้ก็ใช่ว่าจะสงบสุข ดังนั้นหากท่านพ่อและตระกูลหลี่รอดพ้นเรื่องนี้ไปได้ ข้าอยากให้ท่านพ่อคิดเรื่องลาออกจากตำแหน่งเจ้าค่ะ” สีหน้าจริงจังของบุตรสาวทำให้เจ้ากรมโยธาและฮูหยินมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น

            “...”

            “แต่เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยคิดก็ได้เจ้าค่ะ ท่านพ่อมีเวลาไม่ถึงสิบวันในการสังเกตจับตามองคนรอบตัวรวมทั้งค้นหาหลักฐานเท็จที่ข้าไม่แน่ใจว่าคนพวกนั้นได้เอามาซ่อนไว้หรือยัง”

            “เช่นนั้นเราคงต้องใช้คนของท่านพ่อ ท่านพี่มิต้องห่วงเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวข้าจะส่งม้าเร็วไปที่จวนตระกูลจินที่ซีเหลียงไม่เกินวันพรุ่งนี้คนของท่านพ่อน่าจะเดินทางมาถึง”

            “ท่านพ่อท่านแม่ต้องกระทำการทุกอย่างให้เงียบที่สุดเจ้าค่ะ ข้าไม่อยากให้นกขมิ้น[1]ที่เฝ้ารออยู่บินหนีไปเสียก่อน”

            “ได้ พ่อจะจัดการเรื่องนี้อย่างเงียบ ๆ”

            “แม่ก็จะทำความสะอาดจวนของเราให้เรียบร้อยไม่หลงเหลือหนอน[2]แม้แต่ตัวเดียว”

            “ในระหว่างที่รอคนของท่านตา วันนี้หากท่านพ่อไม่ได้ไปที่ใด เรามาเริ่มจากการตรวจสอบห้องทำงานของท่านพ่อที่อยู่ในจวนก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

            “ย่อมได้”

            สามพ่อแม่ลูกมองหน้ากัน ยามนี้ทั้งสามคนจะต้องสามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน เรื่องราวเลวร้ายในครั้งนี้จึงจะผ่านไปได้อย่างราบรื่น

[1] มาจากสำนวนที่ว่า ตั๊กแตนจับจักจั่นนกขมิ้นรออยู่ด้านหลัง

[2] ในที่นี้ขออนุญาตใช้แทนคำว่า ‘ไส้ศึก’