บทที่ 1 ความทุกข์ระทมในอดีต (2/4)

           “ไม่!!!” ชินอ๋องส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดและทำท่าจะกระโดดตามนางลงไปทำให้องครักษ์ต้องพากันจับตัวเอาไว้

            เมื่อสัมผัสได้ถึงความว่างเปล่ารอบกายนางมองใบหน้าของบุรุษที่ห่างออกไปก่อนจะหลับตาลงภาพที่ผ่านมาพลันปรากฏขึ้นในห้วงความคิด

            ‘เจ้ารักนางก็ยอมรับมาเสียเถิด’

            ‘เจ้าคิดว่าข้าจะรักสตรีที่วางยาปลุกกำหนัดข้าเพื่อปีนป่ายขึ้นที่สูงเช่นนั้นหรือ สตรีชั่วช้าเช่นนี้หรือจะคู่ควรกับตำแหน่งพระชายาของข้า’

            ‘เจ้าบอกไม่ได้รักนาง แต่เจ้ากลับไปค้างคืนที่เรือนของนางทุกค่ำคืนตั้งแต่กลับตำหนักอ๋อง’

            ‘แล้วอย่างไร นางเป็นอนุฯ ของข้า นอนกับนางก็ดีกว่าไปปลดปล่อยอารมณ์กำหนัดกับนางโลม’

            ‘ที่แท้ในใจของเจ้า หลี่เย่หรงก็ดีกว่านางโลม’

            ‘เพียงเล็กน้อยเท่านั้น’ บทสนทนาของบุรุษทั้งสองทำให้หัวใจที่ปวดร้าวของนางแตกสลาย ก่อนที่เขาจะเหยียบย่ำความรู้สึกของนางด้วยการแต่งพระชายาเอกและชายารองเข้าตำหนักอีกสามนาง

            ไม่รัก! นางพอเข้าใจแต่ทว่าสตรีที่เขาเลือกกลับเป็นเฉวียนซูลี่ที่เขารู้ดีอยู่แล้วว่าไม่ถูกกับนาง การถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจตั้งแต่เริ่มเข้ามาเป็นอนุฯ ในตำหนักอ๋องก็ล้วนเป็นฝีมือของบุตรสาวฮูหยินรองตระกูลเฉวียนผู้นี้ คล้ายกับการจงใจทำให้นางทรมานทั้งเป็นหวังให้นางชดใช้ที่บังอาจปีนเตียงเขาที่ค่ายทหารในวันนั้น

            หนึ่งปีกับการไร้ตัวตนในตำหนักอ๋องที่นางเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอติดตามเขาเอง และอีกหนึ่งปีกับการเป็นอนุฯ ที่ถูกทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ

            ความรู้สึกนางถูกเหยียบย่ำแตกสลายนับครั้งไม่ถ้วนเพราะเขา ยามนี้มลายหายไปเหลือเพียงความว่างเปล่าและรู้สึกผิดต่อลูกในท้อง

            ‘แม่ขอโทษที่ทำให้เจ้าไร้โอกาสในการลืมตาดูโลก’ แต่หากต้องเกิดมาแล้วทุกข์ทรมานนางก็ไม่ปรารถนาจะให้เขาเกิดมา ให้เรื่องราวทั้งหมดจบลงที่นางเพียงคนเดียว

            เขาไม่รัก ก็ไม่ผิด ตั้งแต่ต้นจนจบเป็นนางฝืนใจเขา เฉวียนซูลี่กล่าวถูกแล้ว บุรุษสูงศักดิ์และเก่งกาจเช่นเขาน่ะหรือจะโน้มกายลงมาหาบุตรสาวของขุนนางที่ถูกกล่าวหาว่าทุจริต

            หากย้อนเวลาไปได้คงดีไม่น้อย...

            พรึ่บ! สตรีในชุดนอนตัวในผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วดึงความสนใจของสาวใช้ที่กำลังช่วยมัดผ้าม่านล้อมเตียง

            “ตื่นแล้วหรือเจ้าคะคุณหนู” เสียงของว่านเถาที่นางไม่ได้ยินมานานแล้วทำให้นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเบิกกว้างด้วยความดีใจ

            “ว่านเถา เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย” หลี่เย่หรงพุ่งตัวเข้ากอดสาวใช้ข้างกายด้วยความคิดถึง

            “ย่อมต้องเป็นบ่าวสิเจ้าคะ”

            “ข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก”

            “คุณหนูคงไม่ได้คิดจะให้บ่าวปลอมตัวเป็นคุณหนูอีกนะเจ้าคะ” ตนรับใช้อยู่ข้างกายคุณหนูมานานเหตุใดจะไม่รู้เล่าว่าคุณหนูชื่นชอบชินอ๋องหม่าเซี่ยอวี้จนลอบไปมองอีกฝ่ายที่โรงประมูลอยู่บ่อยครั้ง จึงมักจะออดอ้อนขอให้นางปลอมตัวแสร้งพักผ่อนอยู่ในเรือนแทน

            “ไม่แล้ว ข้าไม่ให้เจ้าทำเช่นนั้นแล้ว ว่านเถาข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก” คุณหนูหลี่เอ่ยบอกเสียงอู้อี้ พลางคิดถึงยามที่ว่านเถาพยายามปกป้องนางจนโดนเฉวียนซูลี่โบยจนตาย

            น่าเสียดายกว่านางจะรู้ว่านิสัยแท้จริงของหานโมลี่ สตรีอ่อนหวานผู้เป็นดวงใจของชินอ๋อง นางก็ต้องแลกมาด้วยชีวิตของสาวใช้คนสนิท

            “คุณหนู ท่านกำลังทำบ่าวกลัวนะเจ้าคะ” เหตุใดท่าทางและวาจาของคุณหนูดูแปลก ๆ กัน

            “ข้าฝันร้าย ข้าฝันว่าเจ้าตายเพราะช่วยเหลือข้า”

            “ฝันก็เป็นเพียงฝันเจ้าค่ะ คุณหนูอย่าได้กังวลใจไปเลย”

            “ยามนี้ข้าอายุกี่หนาวแล้ว” นางผละออกห่างก่อนจะเอ่ยถามสาวใช้คนสนิท

            “ใกล้จะสิบสี่หนาวแล้วเจ้าค่ะ”

            ‘นี่ข้าได้รับโอกาสให้ย้อนกลับมาแก้ไขชะตาชีวิตของคนที่ข้ารักใช่หรือไม่’

            “ท่านพ่อกับท่านแม่เล่า”

            “นายท่านกำลังรับสำรับอยู่กับฮูหยินเจ้าค่ะ” เนื่องจากผู้เป็นนายทั้งสองตามใจบุตรสาวเพียงคนเดียว คุณหนูของตนจึงไม่จำเป็นต้องไปรับสำรับพร้อมหน้าบิดามารดาทุกวันก็ได้

            “เจ้ารีบแต่งตัวให้ข้า ข้าจะไปรับสำรับกับท่านพ่อท่านแม่”

            “เจ้าค่ะคุณหนู” แม้จะยังรู้สึกงุนงงกับท่าทางของคุณหนู แต่ทว่าว่านเถาก็ลงมือทำตามคำสั่งแต่โดยดี

            ในเมื่อได้รับโอกาสอีกครั้งไม่ว่าจะเป็นบิดามารดาหรือว่านเถา นางจะต้องช่วยเอาไว้ให้ได้

            เมื่อแต่งกายเสร็จเรียบร้อยนางก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ห้องรับสำรับหวังจะได้พบหน้าบิดามารดาที่นางคิดถึง

            “ท่านพ่อ ท่านแม่” นางส่งเสียงเรียกบุรุษสตรีที่กำลังนั่งรับสำรับไปสนทนากันไปอย่างสนุกสนาน

            “เย่หรง เหตุใดวันนี้เจ้าถึงตื่นเช้าเช่นนี้” หลี่ฮูหยินเอ่ยถามด้วยสีหน้าแปลกใจเนื่องจากอีกฝ่ายไม่เคยจะตื่นทันบิดาออกจากจวนเลยสักครั้ง

            พรึ่บ! แทนคำตอบคุณหนูหลี่วิ่งเข้าไปสวมกอดมารดาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก่อนจะใช้มืออีกข้างโอบกอดบิดาที่นั่งอยู่ใกล้มารดา

            “...” สองสามีภรรยามองหน้ากันด้วยความสงสัย

            “ได้เจอพวกท่านข้าดีใจยิ่ง” หลังสิ้นบิดามารดา ชีวิตนางก็คล้ายจะสูญสิ้นตามนอกจากจะไม่ได้ทวงความยุติธรรมให้บิดาแล้ว ทรัพย์สมบัติยังถูกยึด เนื่องจากไม่เคยสนใจเรื่องในจวนจึงไม่รู้ว่าเงินทองของตระกูลหลี่มีมากมายเท่าใด เครื่องประดับล้ำค่าที่นางเคยมีก็ถูกใช้เป็นของกำนัลยามต้องขอความช่วยเหลือซึ่งแน่นอนว่ามันย่อมมีวันหมดไป สุดท้ายการได้เข้าใกล้บุรุษที่นางพึงใจกลับทำให้นางไม่หลงเหลือสิ่งใดเลย แม้แต่ชีวิต