บทที่ 2 เย่ปิงปิงได้เปลี่ยนไปแล้ว 1

บทที่ 2

เย่ปิงปิงได้เปลี่ยนไปแล้ว

เย่ปิงปิงเดินมาที่เรือนหลักอันเป็นที่พำนักของฮูหยินใหญ่ของจวน ฮูหยินนั้นเดิมทีนางเป็นฮูหยินรอง แต่เพราะท่านแม่ของเย่ปิงปิงได้เสียไปนานหลายปี ‘เย่ตงจื่อ’ ประมุขของตระกูลเย่จึงได้แต่งตั้ง ‘ลู่เมิ่ง’ ขึ้นมาเป็นฮูหยินใหญ่ คอยดูแลเรือนหลังและงานในจวนในวันที่เขาจะต้องออกไปรบเพื่อบ้านเมือง

ลู่เมิ่งเป็นสตรีเรียบร้อยอ่อนหวาน นางคอยเอาเอาใจเย่ตงจื่อ และจัดการงานในจวนได้ดีเสมอมา ตระกูลลู่ของนางแม้จะเป็นแค่ตระกูลของคหบดี แต่ก็มั่งคั่งมาก เย่ตงจื่อจึงได้แต่งนางเข้าจวนเพื่อความมั่งคั่งของตระกูล

ลู่เมิ่งนั้นมีบุตรสาวหนึ่งคนที่นางรักมากนามว่า ‘เย่ม่าน’ คุณหนูรองแห่งจวนตระกูลเย่ ซึ่งอายุห่างจากเย่ปิงปิงเพียงหนึ่งปีเท่านั้น เย่ม่านเป็นหญิงสาวที่มีกิริยาเรียบร้อยอ่อนหวานดั่งเช่นมารดา นางเป็นบุตรสาวที่เย่ตงจื่อรักมากคนหนึ่ง ไม่ว่าเย่ม่านต้องการสิ่งใด ทุกคนล้วนพร้อมจะยกให้นางทั้งสิ้น

“ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ คุณหนูใหญ่มาขอเข้าพบเจ้าค่ะ”

“ให้นางเข้ามาได้”

น้ำเสียงอ่อนหวานเอ่ยตอบรับบ่าวหน้าห้อง ไม่นานเย่ปิงปิงก็เดินกรีดกรายเข้ามายังในห้องโถง ซึ่งมีเย่ม่านกำลังนั่งปักผ้าเช็ดหน้าอยู่ด้วยความตั้งใจ หญิงสาวที่มีใบหน้าอ่อนหวานเงยหน้ามองพี่สาวต่างมารดาด้วยความยินดี

“พี่หญิงใหญ่! มาหาท่านแม่มีสิ่งใดหรือเจ้าคะ หรือว่าพี่หญิงใหญ่อยากได้สิ่งใดกัน พี่หญิงใหญ่สามารถแจ้งท่านแม่ได้เลยนะเจ้าคะ”

เย่ม่านวางผ้าในมือลงแล้วตรงเข้ามาเกาะแขนเย่ปิงปิงด้วยท่าทางที่สนิทสนม ใบหน้าอ่อนหวานแย้มยิ้มราวกับดอกไม้ที่ผลิบานในวสันตฤดู

“น้องรองของพี่ยังน่ารักเสมอ แต่เจ้าอย่าได้ลืมธรรมเนียมที่ควรพึงปฏิบัติเล่า เจ้าต้องคารวะพี่เสียก่อน หากผู้อื่นเห็นว่าเจ้าไม่ปฏิบัติตามธรรมเนียมอันดีงาม ผู้อื่นจะพาลตำหนิเจ้าและพาลมายังตระกูลเย่ และแม่รองได้ว่าไม่อบรมเจ้าให้ดี พี่เตือนเพราะเป็นห่วงเจ้าหรอกนะ”

เย่ปิงปิงแตะแขนเย่ม่านพร้อมรอยยิ้มหวาน หากมองภายนอกก็เหมือนพี่สาวที่กำลังสั่งสอนน้องสาวให้ปฏิบัติตัวให้ดี แต่ความรู้สึกของลู่เมิ่งกลับกำลังร้องเตือนว่าเย่ปิงปิงได้เปลี่ยนไป

“เอ่อ...เจ้าค่ะพี่หญิงใหญ่”

เย่ม่านผละตัวออกมาแล้วยอบกายคารวะเย่ปิงปิงอย่างอ่อนหวาน ส่วนเย่ปิงปิงก็คารวะลู่เมิ่งเช่นกัน

“ปิงเอ๋อร์มาหาแม่มีสิ่งใดหรือ”

“ลูกอยากจะมาขอกุญแจห้องเก็บสมบัติของท่านแม่เจ้าค่ะ บัดนี้ลูกได้เติบใหญ่จนสามารถดูแลกิจการของท่านแม่ และทรัพย์สินของท่านแม่ได้แล้ว ลูกจึงไม่อยากจะรบกวนแม่รองอีกต่อไปแล้วเจ้าค่ะ ที่ผ่านมาที่แม่รองช่วยดูแลทรัพย์สินของลูกมานานหลายปี ลูกนั้นรู้สึกปลาบปลื้มใจมากแล้วเจ้าค่ะ”

ปัง!!

“เจ้าว่าอย่างไรนะ!!”

ลู่เมิ่งที่เคยแย้มยิ้มพลันขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่นางจะตั้งสติได้ว่าแสดงกิริยาไม่เหมาะสมออกไป ใบหน้าที่บึ้งตึงจึงคลี่ยิ้มออกมา แสร้งพูดน้ำเสียงอ่อนหวาน

“เอ่อ...แม่คิดว่ายังเร็วไปที่ปิงเอ๋อร์ของเราจะเข้ามาดูแลกิจการเองนะ เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ แม่จะส่งสมุดบัญชีทรัพย์สินให้เจ้าในอีกเจ็ดวันเพื่อให้เจ้าได้ตรวจดูบัญชีด้วยตัวเอง ส่วนเรื่องกิจการที่แม่ดูแลอยู่แม่ค่อยส่งมอบให้เจ้าในภายหลัง”

“อืม...เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ”

เย่ปิงปิงลอบแสยะยิ้มในใจ ได้เห็นท่าทางที่ร้อนรนของลู่เมิ่งนางก็พึงพอใจแล้ว วันนี้นางเพียงมาหยั่งเชิงเรื่องที่นางสงสัยในอดีตเท่านั้น และก็เป็นจริงดั่งที่นางคิด ลู่เมิ่งที่แสร้งทำตัวเป็นแม่รองที่ใจดีนั้น แท้จริงแล้วแอบยักยอกทรัพย์สมบัติของนางไปมากมาย

มิน่าเล่านางถึงมีเงินมาใช้จ่ายไม่ขาดมือมากมายถึงเพียงนี้ นางในอดีตช่างโง่เขลานัก!

“เหตุใดพี่หญิงใหญ่ถึงอยากเข้ามาจัดการเล่าเจ้าคะ ให้ท่านแม่ของข้าดูแลก็ดีอยู่แล้ว พี่หญิงใหญ่จะได้ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อย แค่รอรับเงินที่ท่านแม่ส่งมอบให้ทุกเดือนก็สบายจะตายไปเจ้าค่ะ”

เย่ปิงปิงหันมาส่งยิ้มหวานให้กับน้องรองที่แสนร้ายกาจดั่งงูพิษ

“อายุพี่ถึงวัยที่ต้องเข้ามาจัดการงานด้วยตัวเองแล้ว ต่อไปพี่ก็ต้องแต่งงานออกเรือนไป หากบ้านสามีเห็นว่าพี่ทำการทำงานไม่เป็น เอาแต่เล่นสนุกไปวัน ๆ อย่างน้องรอง พี่คงได้ถูกตำหนิเป็นแน่ น้องรองเองก็ต้องเริ่มเรียนรู้งานเอาไว้บ้างแล้วนะ”

เย่ม่านกะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความมึนงง นางคล้ายกำลังถูกพี่สาวตรงหน้าหลอกด่าอย่างไรอย่างนั้น หรือว่านางจะคิดมากไป เพราะนางยังคงเห็นเย่ปิงปิงแย้มยิ้มให้กับนางเช่นเดิม

สองแม่ลูกลอบสบตาส่งความนัยให้แก่กันถึงความเปลี่ยนแปลงของเย่ปิงปิง สตรีที่ถูกพวกนางชักจูงได้ง่ายดูคล้ายจะเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเสียแล้ว

“เอ่อ..น้องยังเด็กนัก เมื่อถึงเวลาแม่จะสั่งสอนน้องเอง ว่าแต่เจ้ามาที่นี่เพราะเรื่องนี้เท่านั้นหรือ”

“ย่อมไม่ใช่เจ้าค่ะ ลูกอยากขอตัดอาภรณ์วันงานชุดใหม่ด้วยเจ้าค่ะ”

“หืม...อาภรณ์ที่ตัดมาไม่ถูกใจเจ้าหรือ”

“ลูกคิดว่าอาภรณ์ชุดนั้นมันงดงามเกินไปเจ้าค่ะ ลูกเป็นเพียงบุตรีของท่านพ่อที่เป็นแม่ทัพใหญ่ หากสวมอาภรณ์สีแดงสดที่เดินดิ้นทองปักลายนกยูงรำแพนหางที่งดงามเช่นนั้น เกรงว่าอาจจะถูกผู้คนต่อว่าเอาได้ว่าไม่เหมาะสมเจ้าค่ะ”