บทที่ 3 สร้างบุพเพให้กับน้องสาว 2

“อ๊ะ! ขอบพระทัยเพคะ”

ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงแค่เอื้อม ดวงตาทั้งสองคู่สบตากันราวกับเวลาหยุดนิ่ง กงหนิงหลงไม่อาจจะระงับความต้องการของตัวเองได้ลง เขาโน้มใบหน้าลงมาประทับที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเย่ม่านอย่างดูดดื่ม

เย่ม่านเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ก่อนที่นางจะหลับตาพริ้มรับสัมผัสอันวาบวามจากชายหนุ่มที่นางพึงพอใจ

“ตายแล้ว องค์รัชทายาทกับคุณหนูรองทำสิ่งใดกันเพคะ!!”

เสียงร้องดังลั่นที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ทั้งสองผละกายออกจากกันด้วยความตกใจ ใบหน้าของเย่ม่านแดงซ่านด้วยความเขินอายและอับอายที่มีคนมาเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่

สตรีที่ร้องเสียงดังนั้นคือท่านป้าของเย่ปิงปิง นางได้รับจดหมายจากหลานสาวให้มาที่เรือนในเวลานี้ แต่นางไม่คิดเลยว่านางจะได้มาพบเห็นภาพนี้ได้

ว่าที่คู่หมั้นกับน้องสาวของหลานสาวนางกำลังทำเรื่องไร้ยางอายได้อย่างไรกัน?

“เอ่อ...เป็นเรื่องที่เข้าใจผิดกันนะเจ้าคะ”

เย่ม่านพยายามแก้ตัวพัลวัน ทำไม ‘จ้าวเว่ย’ ท่านป้าของเย่ปิงปิงถึงมาอยู่ที่นี่ได้กัน?

“ไม่น่าจะใช่นะ ข้าคิดว่าข้าเข้าใจถูกต้องแล้ว หากองค์รัชทายาทกับคุณหนูรองมีใจให้แก่กันก็ควรทำเรื่องให้มันถูกต้อง ปิงเอ๋อร์ของข้าจะได้ไม่ต้องมาเจ็บช้ำน้ำใจที่ถูกว่าที่คู่หมั้นและน้องสาวกระทำการลับหลังนางเช่นนี้”

“ฮูหยินไป๋เข้าใจผิดแล้ว เมื่อครู่คุณหนูรองจะล้มลง ข้าจึงได้ช่วยประคองนางเอาไว้เท่านั้นเอง”

กงหนิงหลงรีบเอ่ยแก้ตัว ถึงเขาจะพึงใจเย่ม่าน แต่คนที่เขาควรแต่งงานด้วยคือเย่ปิงปิง อำนาจหนุนหลังของนางมีมากกว่าเย่ม่านมากนัก แต่หากเขาจะรับเย่ม่านหลังจากที่แต่งกับเย่ปิงปิงแล้วก็ย่อมได้เช่นกัน

“หม่อมฉันมิได้ตาบอดนะเพคะ สาวใช้ที่เดินตามหม่อมฉันมาก็เห็นเช่นเดียวกัน และคุณหนูไป๋หลานสาวของสามีหม่อมฉัน ที่ติดตามมาด้วยก็เห็นเช่นเดียวกัน ว่าทั้งสองกำลังแนบชิดริมฝีปากกันแนบแน่นเพียงใด”

‘ไป๋อิงฮวา’ คุณหนูคนสำคัญของตระกูลไป๋สายรอง ได้ก้าวเท้าออกมายืนเคียงข้างท่านป้าสะใภ้

“ใช่เจ้าค่ะ ข้าเห็นเต็มตาว่าทั้งคู่ทำกิริยาไม่เหมาะสมกัน ปิงเอ๋อร์ของข้าช่างน่าสงสารนัก”

“นี่มัน...”

เย่ม่านกับกงหนิงหลงรู้สึกร้อนใจด้วยความกังวล พวกเขาทั้งสองไม่คิดว่าการกระทำที่พลั้งเผลอเมื่อครู่จะนำความยุ่งยากมาสู่พวกเขาเช่นนี้

“เกิดสิ่งใดขึ้นกันเจ้าคะ”

เย่ปิงปิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าอ่อนแรง โดยข้างกายของนางมีซีซีช่วยประคองเอาไว้

“คุณหนูใหญ่ ข้าอธิบายเรื่องทั้งหมดได้นะ”

กงหนิงหลงรีบตรงเข้ามาจับมือเย่ปิงปิงด้วยความร้อนใจ เขาจะทำให้แผนการที่วางไว้ผิดพลาดไม่ได้เป็นอันขาด

“มีเรื่องอะไรหรือเพคะ แล้วเหตุใดท่านป้าถึงไม่ไปหาข้าที่เรือนเจ้าคะ ข้ารออยู่นานไม่เห็นท่านป้ากับฮวาเอ๋อร์จึงได้ออกมาตาม”

เย่ปิงปิงมองคนทั้งหมดด้วยความไม่เข้าใจ แต่ภายในใจของนางกลับกระหยิ่มยิ้มที่แผนการของนางลุล่วงไปด้วยดี สายตาของนางมองเลยไปทางน้ำชาขององค์รัชทายาท ยากำหนัดชนิดอ่อนที่ทำให้รู้สึกลุ่มหลงไปชั่วครู่ได้ผลดีเกินคาดเลย

“คือ...มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันน่ะ คุณหนูใหญ่อย่าได้ใส่ใจเลยนะ”

จ้าวเว่ยเดินมาจับแขนเย่ปิงปิง “องค์รัชทายาทกับน้องสาวของเจ้ากระทำกิริยาที่ไม่เหมาะสม ป้าคิดว่าเจ้าควรรู้เรื่องนี้นะปิงเอ๋อร์”

“อะไรนะเจ้าคะท่านป้า”

เย่ปิงปิงยกมือขึ้นมาปิดปากด้วยความตกใจ นางมองทั้งสองคนสลับไปมาก่อนที่น้ำตาของนางจะไหลรินลงมาไม่ขาดสาย

“พี่หญิงใหญ่เจ้าคะ เรื่องเมื่อกี้มันเป็นอุบัติเหตุ หาใช่เป็นอย่างนั้นไม่ ทุกคนกำลังเข้าใจผิดกันใหญ่แล้วเจ้าค่ะ”

“แล้วการที่ทั้งสองประกบริมฝีปากเข้าด้วยกันนั้นเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดหรือ”

ไป๋อิงฮวาเอ่ยแทรกขึ้นมา นางมองเย่ม่านด้วยสายตาเหยียดหยาม คุณหนูรองผู้นี้นางไม่ถูกชะตาเลยสักนิด

"อะไรนะเจ้าคะ เหตุใด ฮึก!"

เย่ปิงปิงเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง ก่อนที่สติของนางจะดับวูบลงท่ามกลางความตกใจของทุกคน

“ปิงเอ๋อร์ / คุณหนูใหญ่ / พี่หญิงใหญ่ / คุณหนู!!”

ร่างระหงของเย่ปิงปิงถูกจ้าวเว่ยเข้ามาประคองได้อย่างทันท่วงที กงหนิงหลงรีบตรงเข้ามาช้อนร่างที่ปวกเปียกของว่าที่คู่หมั้นเข้าไปพักยังเรือนด้านในของนาง

ภายในจวนตระกูลเย่ได้เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้น กว่าที่ลู่เมิ่งจะทราบข่าวท่านหมอก็ได้มาตรวจอาการของเย่ปิงปิงแล้ว

เรือนเสวี่ย

เย่ปิงปิงนอนสลบอยู่บนเตียงนอนข้างนาง ด้านข้างหมอชราประจำตระกูลได้เข้ามาตรวจร่างกายของเย่ปิงปิงโดยละเอียด เวลาล่วงเลยผ่านไปราวหนึ่งเค่อ ท่านหมอจึงได้เดินออกมาจากห้อง ซึ่งเวลานี้ทุกคนต่างยืนรอด้วยความกระวนกระวาย

ลู่เมิ่งที่เพิ่งทราบข่าวก็เดินเข้ามาด้วยความร้อนรน นางตรงเข้ามากอดปลอบบุตรสาวเป็นการใหญ่

“เรียนองค์รัชทายาท และฮูหยิน ตอนนี้คุณหนูใหญ่ไม่เป็นอะไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ คุณหนูใหญ่เพียงแค่ตกใจจนเป็นลมไปเท่านั้น หากให้นอนพักและดื่มยาสงบใจหลังจากที่ฟื้นขึ้นมา อาการก็จะดีขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”

ในที่นี้กงหนิงหลงมีศักดิ์สูงกว่าทุกคน ท่านหมอชราจึงต้องแจ้งกับองค์รัชทายาทก่อนเป็นคนแรก

“ขอบใจท่านหมอมาก”