บทที่ 1 สู่จุดเริ่มต้น 1

บทที่ 1

สู่จุดเริ่มต้น

ในวันที่หิมะสีขาวโพลนตกลงมาโปรยปรายอย่างหนัก ท่ามกลางดวงจันทร์ที่สาดแสงเข้ามายังห้องหนังสือ โฉมสะคราญแห่งเมืองหลวงของแคว้นลั่วหยางได้ย่างกายเข้ามายังห้องหนังสือของจวนจวิ้นอ๋อง

“เจ้ามาแล้วหรือคุณหนูเย่ นั่งก่อนสิ”

‘กงเฟยหรง’ ผายมือให้นางนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องหนังสือของเขา วันนี้เขานึกแปลกใจว่าเพราะเหตุใดนางถึงมาหาเขาในยามพลบค่ำ หรือว่านางจะมีเรื่องทุกข์ใจเหตุเพราะหลานชายของเขากัน

ใจบุรุษรู้สึกร้อนรนขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงสตรีตรงหน้า

“หม่อมฉันนำยาบำรุงมาถวายเพคะ ได้ข่าวว่าจวิ้นอ๋องทรงประชวรเพราะอากาศเย็นลงเพคะ”

น้ำเสียงของนางสั่นเทาเล็กน้อย แววตาคู่สวยหลุกหลิกไปมา นางไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเขาด้วยความละอายในจิตใจ

กงเฟยหรงมองเย่ปิงปิงด้วยรอยยิ้มอบอุ่น เขารู้ดีว่าวันนี้คงจะมาถึงสักวันหนึ่ง ในเมื่อนางตัดสินใจเช่นนี้ เขาก็พร้อมจะน้อมรับการตัดสินใจของนาง ครั้งหนึ่งนางเคยช่วยชีวิตของเขาเอาไว้ หากครั้งนี้นางจะมาขอชีวิตของเขา เขาก็พร้อมยกให้นาง

“ขอบใจเจ้ามากคุณหนูเย่ ข้าจะดื่มให้หมดเลย”

กงเฟยหรงรับถ้วยยามาจากมือเล็กของเย่ปิงปิง เขาส่งยิ้มให้กับนางเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตักยาในถ้วยเอาเข้าปาก

แต่ในตอนนั้นเองเย่ปิงปิงกลับปัดช้อนของเขาลงกับพื้น ใบหน้าสวยหวานมองกงเฟยหรงด้วยความรู้สึกผิด

“มะ หม่อมฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันมีส่วนผสมที่จวิ้นอ๋องน่าจะเสวยไม่ได้เพคะ เช่นนั้นหม่อมฉันขอเอากลับไปดีกว่าเพคะ”

เย่ปิงปิงนึกเปลี่ยนใจขึ้นมาฉับพลัน นางรีบยกถ้วยยาบำรุงกลับไป หมายจะเอาไปทิ้งให้สิ้นซาก นางมิอาจจะสังหารบุรุษผู้นี้ได้จริง ๆ

“ปิงเอ๋อร์ เจ้าทำเช่นนี้ท่านอาจะเสียใจเอาได้นะ”

เสียงประตูถูกผลักเข้ามา พร้อมการปรากฏกายของหนึ่งบุรุษ และหนึ่งสตรีที่เย่ปิงปิงรู้จักเป็นอย่างดี

“องค์รัชทายาทมากับน้องสาวของหม่อมฉันได้อย่างไรเพคะ”

“พี่หญิงใหญ่นี่ช่างไม่รู้อะไรเสียบ้างเลยนะเจ้าคะ ข้ากับองค์รัชทายาทก็มารอชมผลงานของพี่หญิงใหญ่อย่างไรเล่า แต่ไม่คิดเลยว่าพี่หญิงใหญ่จะมีใจคิดเป็นอื่นเช่นนี้” นางหันมาเอ่ยกับองค์รัชทายาท  “ดูสิเพคะองค์รัชทายาท หากพวกเราไม่มาดูด้วยตาตนเองคงจะไม่รู้ว่าพี่หญิงใหญ่ของหม่อมฉันมีใจออกห่างพระองค์เสียแล้ว เช่นนี้เราจะทำอย่างไรกับคนทรยศดีเล่าเพคะ”

มุมปากของนางยกยิ้มด้วยความสาสมใจ วันนี้นางจะทำให้พี่สาวตัวดีต้องตายอยู่แทบเท้านางให้จงได้!!

“ไม่ใช่นะเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ ไม่ได้คิดเช่นนั้นเลย ตะ แต่ เราไม่ควรทำเช่นนี้กับจวิ้นอ๋อง อย่างไรพระองค์ก็ไม่มีอำนาจที่จะมาสั่นคลอนการขึ้นครองบัลลังก์ของพระองค์ได้ อีกอย่างตอนนี้จวิ้นอ๋องก็ทรงเดินไม่ได้แล้ว เหตุใดเราจะต้องปลิดชีพพระองค์ด้วยเล่า”

“เหตุใดเจ้าถึงโง่เขลาเช่นนี้เล่าปิงเอ๋อร์ ข้าสั่งให้เจ้าวางยาพิษเสด็จอาเจ้าก็แค่ทำตามคำสั่งของข้า ไยต้องมาพูดจาให้มากความด้วย หรือว่าแท้จริงแล้วเจ้ามีใจให้กับเสด็จอาผู้พิการของข้ากัน”

องค์รัชทายาทชี้หน้ามาทางเย่ปิงปิงด้วยความกรุ่นโกรธ ยิ่งเห็นสายตาที่มีแต่ความรักใคร่ของจวิ้นอ๋องที่มีให้แก่ว่าที่พระชายาของตน เขาก็ยิ่งไม่พอใจหนักขึ้นไปอีก 

ปัง!!

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!”

จวิ้นอ๋องที่นั่งเงียบอยู่นานบนรถเข็น ตวาดก้องเสียงดังใส่หลานชายผู้ไม่รู้ความด้วยความโกรธ กล้ามาต่อว่านางต่อหน้าเขาได้อย่างไรกัน

“นี่อย่างไรเล่า เจ้ากับเสด็จอาลอบสวมหมวกเขียวให้ข้าใช่หรือไม่”

“พระองค์เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วนะเพคะ”

เย่ปิงปิงมองชายคนรักด้วยความเสียใจ พระองค์คิดเช่นนี้กับนางได้อย่างไร ที่ผ่านมาที่นางต้องมือเปื้อนเลือดก็เพราะเขาไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงมาใส่ความนางเช่นนี้ได้ พระองค์ไม่เห็นความรักของนางเลยหรือไร

“องค์รัชทายาทตัดสินโทษทั้งสองเลยเพคะ จวิ้นอ๋องกับว่าที่พระชายาลอบสวมหมวกเขียวให้พระองค์ จะปล่อยให้พระองค์ถูกหมิ่นเกียรติไม่ได้นะ...”

เพียะ!!

เย่ปิงปิงตวัดฝ่ามือใส่ใบหน้าของน้องสาวตัวดีด้วยความโกรธ

“เจ้ามันนังอสรพิษ ข้าไม่น่าเอ็นดูเจ้าอย่างน้องสาวเลย”

“หึ แล้วใครใช้ให้เจ้าโง่เขลาเช่นนี้เล่า โดนข้าหลอกใช้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก นังโง่”

เพียะ!!

ครานี้เย่ปิงปิงตวัดฝ่ามือใส่หน้าของนางอีกครั้งด้วยความเหลืออด ในตอนที่นางจะเข้ามาตบหน้าของน้องสาวอีกครั้ง องค์รัชทายาทก็ได้เข้ามาผลักนางออกไป ร่างของเย่ปิงปิงล้มลงไปกับพื้นไม้อันเย็นเฉียบ องค์รัชทายาทรีบเข้ากอดประคองดูหน้าของน้องสาวนางด้วยความทะนุถนอม

Talk : แวะมาเปิดเรื่องใหม่ค่า เรื่องนี้เป็นแนวแก้แค้น นางเอกสายฟาดค่า ฝากติดตามด้วยนะคะ ถ้าชอบฝากกดใจ คอมเมนต์ และสติ๊กเกอร์คนละอันเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะ 

ปล. ใครสายอีบุ๊ครอไม่นานนะคะ อีบุ๊คจะมาในเร็ว ๆ นี้ค่ะ และจัดโปรลดราคาพิเศษสุด  ๆ สำหรับเดือนเกิดของไรต์ค่ะ ฝากติดตามกันด้วยนะคะ