Prologue บทนำ

สายฝนโปรยปรายดุจม่านหยกหลั่งลงจากฟ้า ฉ่ำเย็นราวน้ำตาสวรรค์ที่ร่ำไห้ให้แก่โชคชะตาของมนุษย์ผู้อาภัพ ภายใต้พรมฝนที่หลั่งริน ตำหนักจันทราอัสดง ที่เคยเป็นสถานที่สำหรับเดินทางไปพักตากอากาศของ องค์ชายจวิ้นอี่ และคู่ครองอย่าง เซี่ยเหยียนอวี่ ตอนนี้ถูกปล่อยทิ้งร้างไว้เขตชานเมืองอันเงียบงันอย่างน่าเศร้าสร้อย เสียงหยดน้ำกระทบหินเย็นดังกังวานไม่ต่างไปจากเสียงหัวใจของเขาที่กำลังแตกสลาย...

...ปริร้าวและมิอาจประสานคืน

เซี่ยเหยียนอวี่ทอดกายนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าคร่ำคร่า ม้วนกระดาษคำสั่งเนรเทศในมือถูกกำจนยับย่น ปลายนิ้วซีดเผือดเย็นเฉียบ ดวงหน้าอันหล่อเหลาประดุจหยกขาวกลับซีดเซียว ราวกลีบบุปผาที่โรยราไร้ชีวิต ดวงเนตรที่เคยทอประกายดังดวงดาราบนท้องนภา บัดนี้หม่นมัวประหนึ่งท้องทะเลยามพายุซัด น้ำตาหยาดแล้วหยาดเล่าซึมเปียกชายแขนเสื้อแพรไหมซึ่งครั้งหนึ่งเคยหรูหราดังผู้มีบรรดาศักดิ์

วังหลวงอันโอ่อ่าเคยเป็นดังแดนสวรรค์บนพื้นปฐพี ตำหนักทองที่ประดับไปด้วยหยกส่องแสงพร่างพราวใต้โคมระย้า โถงใหญ่ประดับลายมังกรและหงส์บนผืนผ้าไหมวิจิตร เสียงบรรเลงขลุ่ยและพิณดังแว่วมาทุกค่ำคืน สร้างความระเริงใจได้ไม่น้อย

เหยียนอวี่เคยยืนเคียงข้างองค์ชายจวิ้นอี่ ณ สถานที่แห่งนั้น ท่ามกลางสายตาชื่นชมของผู้คนที่ได้พบเห็น เขาคือดวงจันทร์แห่งวังหลัง เป็นขวัญใจแห่งราชบัลลังก์ เป็นที่รักขององค์ชายรูปงามผู้มีรอยยิ้มอ่อนโยนจนทำให้ลมหายใจของเขาสะดุดไปทุกคราที่ได้จ้องมอง

องค์ชายกล่าวถ้อยคำมั่นว่าจะมอบดวงดาวทั้งนภาให้แก่เขา ให้โลกทั้งใบกลายเป็นอ้อมแขนอันอบอุ่น ทว่าเมื่อกาลเวลาผันผ่าน ความรักที่เคยงดงามนั้น กลับเปราะบางยิ่งกว่ากลีบดอกโบตั๋นยามต้องลมปลายฤดู

ฉินลี่หรง ขุนนางหนุ่มผู้มีใบหน้าแสนสุภาพ ลึกซึ้งเฉกเช่นอสรพิษที่ซ่อนพิษร้าย เขาค่อยๆ ถักทอถ้อยคำลวงด้วยเล่ห์กล สานใยพิษคำให้แผ่คลุมทั่วท้องพระโรง กล่าวหาว่าเหยียนอวี่ร่วมมือกับกบฏคิดล้มราชบัลลังก์ ท่ามกลางสายตากล่าวโทษ ดวงหน้าสงบนิ่งของฉินลี่หรงแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน คำลวงนั้นเปรียบได้ดั่งคมมีดที่ปักกลางใจเหยียนอวี่ ผู้บริสุทธิ์ที่ไร้ซึ่งสิ่งใดไว้ปกป้องตน

แม้เพียงหวังแววตาเชื่อใจจากผู้เป็นที่รัก ทว่าท่านอ๋องจวิ้นอี่กลับมิเอื้อนเอ่ยถ้อยคำ ไม่มีแม้แต่รอยสั่นไหวในแววตาเย็นชาดุจเหมันต์ฤดู ความเงียบงันนั้นกลับหนักแน่นประหนึ่งสายฟ้าฟาดลงกลางใจ

“ท่าน... ยังเชื่อใจข้าอยู่หรือไม่ ข้า... มิได้เป็นเช่นที่เขากล่าวหานั้นเลย” เสียงสั่นเครือแผ่วเบาของเหยียนอวี่เต็มเปี่ยมด้วยความเจ็บปวด ลมหายใจเริ่มติดขัด และริมฝีปากสั่นเทา

ทว่าองค์ชายจวิ้นอี่ผู้ที่เคยยื่นมือให้เขายึดเหนี่ยว บัดนี้กลับประทับนิ่งบนบัลลังก์ทองอันสูงส่ง ไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใด ไม่แม้แต่หันมาสบตา เขาเพียงห่อหุ้มตนเอาไว้ภายใต้หน้ากากของความเย็นชาตามสถานะและหน้าที่ตนเท่านั้น

เพียงลมหายใจเดียว บทลงโทษก็มาถึง เซี่ยเหยียนอวี่ถูกตัดสินเนรเทศออกจากวัง สูญสิ้นทั้งเกียรติ ศักดิ์ศรี และที่พักอาศัย ตำหนักในวังหลวงที่เคยงดงามดั่งภาพฝันกลับกลายเป็นเพียงเงาจาง ๆ ในความทรงจำ

โชคยังดีที่ท่านอ๋องยังมีเมตตาหลงเหลือ มอบตำหนักร้างอันเปล่าเปลี่ยวแห่งเดียวที่อยู่ไกลโพ้นอย่างตำหนักจันทราอัสดงให้เป็นที่พำนักสุดท้ายแก่เขา หรืออันที่จริงควรจะเรียกมันว่าคุกหลวงเสียมากกว่า เพราะเขาถูกจำกัดพื้นที่ให้อยู่แค่ภายในตำหนัก ห้ามออกไปไหน จนเขาแทบไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน ตลอดเวลาที่อยู่ในนั้น มันทั้งหนาวเหน็บ มืดมิด และเงียบงันจนแม้แต่เสียงลมหายใจยังสะท้อนก้องชัดเจน

เหยียนอวี่ทอดสายตามองโคมกระดาษเก่าซึ่งห้อยอยู่กลางห้อง มันเคยเปล่งแสงอบอุ่นในยามค่ำคืน... ยามที่เขาได้นั่งเคียงข้างผู้เป็นที่รัก มือที่เคยถูกท่านอ๋องกุมเอาไว้ด้วยความอ่อนโยน และเสียงกระซิบหวานของเขายังคงก้องอยู่ในหู

“เจ้าคือทุกสิ่งของข้า”

แต่วันนี้ คำมั่นนั้นกลับกลายเป็นเพียงลมปากไร้ความหมาย แต่นึกถึงทีไรก็เจ็บปวดดังโดนมีดดาบกรีดลึกลงกลางใจ

ทุกค่ำคืน เขานอนขดอยู่บนพื้นหินเย็นเฉียบ ฝันถึงวันคืนอันอบอุ่น ฝันถึงวังหลวงซึ่งเคยเป็นเหมือนบ้านอีกหลังของเขา ฝันถึงรอยยิ้มขององค์ชาย และยังคงฝันถึงความร้ายกาจของฉินลี่หรงที่ยืนมองเขาด้วยรอยยิ้มเยาะ ความปวดร้าวนั้นกัดกินวิญญาณเขาไม่จบสิ้น ความโดดเดี่ยวกลืนกินกายา ร่างกายที่เคยแข็งแกร่งเริ่มอ่อนแรงราวใบไม้ที่กำลังจะปลิดปลิวยามต้องสายลมพัดผ่าน

ในค่ำคืนสุดท้ายของชีวิต เขาทรุดกายลงบนพื้น มือผอมแห้งเอื้อมแตะขอบหน้าต่าง ฝนยังคงตกกระหน่ำราวกับสวรรค์ร่ำไห้ให้กับชะตาของเขา ลมหายใจแผ่วเบาดังเปลวเทียนใกล้ดับ น้ำตาหยดสุดท้ายหลั่งลงจากหางตา พร้อมความน้อยเนื้อต่ำใจที่มิอาจเอื้อนเอ่ย

หากมีภพหน้า... ขอให้ข้าได้ทวงคืนทุกสิ่งที่ถูกช่วงชิงไป

คำอธิษฐานของเหยียนอวี่ฟังดูเหมือนจะเป็นไปได้ แต่สวรรค์ย่อมกับผู้ไร้ซึ่งวาสนาเสมอ ดุจธาราน้ำที่ไหลย้อนกลับ แสงนวลจางเรืองรองกลางห้วงรัตติกาลโอบอุ้มดวงวิญญาณของเขาไว้อย่างแผ่วเบา ราวกับดวงจันทร์ที่ฉีกม่านเมฆหมอกออกจากนภา

เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง...

ชีวิตใหม่ก็หาใช่เช่นเดิม

หากฟ้าเปิดทางให้ข้าอีกครา ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิ่งใด ข้าจะชิงทุกสิ่งกลับคืนมา... ด้วยสองมือของข้าเอง!