16. เทศกาลลอยโคมไฟ

ครั้งก่อนก็มีพ่อค้าต่างถิ่นมาขอพักที่จวนเช่นนี้ คนผู้นั้นไม่ได้เป็นเพียงพ่อค้าธรรมดาแต่ยังมียศสูง นั่นเพราะเขาเป็นญาติห่างๆ ของพระสนมในวัง เหตุการณ์ในอดีตเจียเฉิงพาเหมยหลินออกหน้าต้อนรับเอาความดีความชอบ หากจำไม่ผิดคนผู้นั้นพาภรรยาติดตามมาด้วย ภรรยาของเขาแพ้ฮ่วยซัว[1]มาแต่กำเนิด เหมยหลินรู้จึงนำเครื่องเทศชนิดนั้นใส่ในหม้อที่หยู่ถิงเป็นคนปรุงเพื่อจัดขึ้นโต๊ะ หลังจากนั้นพอแขกที่มาเยือนได้กินเข้าไปก็เกิดผื่นแดงไปทั้งตัวและหายใจติดขัด ยังดีที่ตามหมอมาได้ทันท่วงทีจึงช่วยรักษาจนพ้นวิกฤต สามีภรรยาคู่นั้นโมโหมากเพราะกำชับไว้แล้วว่าห้ามมีส่วนผสมของฮ่วยซัวในอาหาร ความผิดทั้งหมดก็เลยมาตกอยู่ที่หยู่ถิงเต็มเปา  

หลังจากส่งพ่อค้าต่างถิ่นผู้นั้นกลับไปแล้วเจียเฉิงก็หันมาเอาผิดกับหยู่ถิง ดุด่าว่าเป็นความผิดของนางแต่เพียงผู้เดียว ขู่ว่าถ้าหากสามีภรรยาคู่นั้นโกรธเคืองจนไม่ร่วมทำการค้า เจียเฉิงจะนำสินเดิมของหยู่ถิงออกขายเพื่อเป็นเงินชดใช้ค่าเสียหาย นี่คืออีกสาเหตุที่หยู่ถิงเริ่มตรอมใจหนัก เพราะนางคิดว่าไม่อาจปกป้องสินเดิมที่จะส่งต่อให้บุตรสาวได้

ในเช้าวันต่อมาถิงถิงตื่นนอนตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง บรรยากาศภายในจวนตระกูลว่านเงียบสงบ เดินออกมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องเก็บสมบัติ ทำหน้ายุ่งคิ้วขมวดอยู่นาน ทันใดนั้นเสียงเล็กๆ ก็เรียกดังมาจากข้างหลัง พอหันกลับไปก็เห็นลู่ชิงวิ่งมาหาด้วยใบหน้าตื่นเต้น

“คุณหนู อาลู่พร้อมแล้ว”

“รอเดี๋ยว ท่านแม่ยังแต่งตัวไม่เสร็จ”

“อา…เข้าใจแล้ว อีกไม่กี่วันจะถึงเทศกาลลอยโคมไฟ ในตลาดคงจะมีโคมลอยขายกันมากมาย อาลู่อยากได้โคมลอยสักอัน"

“เทศกาลลอยโคมไฟอย่างนั้นหรือ…”

หึ…ไม่ใช่แค่น้ำลดตอผุด แต่ไฟไหม้ก็ทำให้สมบัติโผล่ได้เหมือนกันนี่นา

“เช่นนั้นเราซื้อโคมลอยกันดีไหม”

“ดีเจ้าค่ะ อาลู่มีเงิน” ลู่ชิงยกถุงเงินขึ้นมาเขย่าจนเกิดเสียกะเทาะกัน

"เด็กๆ ไปกันได้แล้ว"

หยู่ถิงเพิ่งเดินออกมาจากห้อง เห็นเด็กสองคนคุยกันอยู่จึงร้องเรียก ทางด้านระเบียงเมิ่งฉีกำลังวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหา ถิงถิงมองบ่าวแก่ผู้นั้นแล้วนึกถึงความแค้นในชาติที่แล้ว ในตอนนี้เมิ่งฉียังคอยติดตามรับใช้หยู่ถิงอยู่ แต่เมื่อหยู่ถิงหมดอำนาจและตายไปเมิ่งฉีก็เริ่มเป็นสุนัขเปลี่ยนนาย

“แม่ให้เมิ่งฉีไปคอยถือของให้"

“ดีเจ้าค่ะ”

รถม้าแล่นมาถึงตลาด หยู่ถิงเข้าไปซื้อเครื่องเทศในร้านของแห้ง ถิงถิงยืนกอดอกมองมารดาว่าหยิบจับอะไรบ้าง แล้วเดินไปหยุดอยู่ข้างเครื่องตุ๋นที่เรียกว่าฮ่วยซัว

“ท่านแม่ ท่านแม่ นี่ใช่มันเทศตากแห้งใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“นั่นไม่ใช่มันเทศตากแห้งนะ อันนั้นเรียกว่าฮ่วยซัว”

“ฮ่วยซัว”

“แต่แม่ไม่หยิบไปหรอกนะ เพราะว่าแขกที่มาวันนี้แพ้ฮ่วยซัว”

“อ้อ”

หยู่ถิงก็ไม่ได้เลอะเลือน นางยังจดจำได้ดีว่าแขกที่มาเยือนแพ้เครื่องเทศชนิดนี้ ที่ถิงถิงเอ่ยถามเพราะแค่อยากเตือนความจำมารดา พอเลือกซื้อของเสร็จแล้วหยู่ถิงก็ยื่นต่อให้เมิ่งฉีถือ จากนั้นเดินต่อไปยังร้านขายเนื้อสัตว์ เลือกเอาเนื้อวัวมาหนึ่งชั่งและไก่สองตัว ปลาตัวใหญ่อีกหนึ่งตัว เพียงเท่านี้เมิ่งฉีก็ถือจนเต็มไม้เต็มมือ ถิงถิงมองไปทางสาวใช้แก่พลางแสยะยิ้ม กวาดมองไปรอบๆ เห็นร้านขายผลไม้อยู่ไม่ไกล เด็กหญิงชี้นิ้วไปที่ร้านผลไม้แล้วพูดกับมารดา

“ท่านแม่ ท่านแม่ ข้าอยากกินแตงโมเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ไปซื้อ”

ทั้งสี่คนเดินไปหน้าร้านขายผลไม้ บนแผงขายมีผลไม้หลายชนิด เห็นลูกค้ามาเลือกซื้อของพ่อค้าก็รีบเข้ามาต้อนรับอย่างกระตือรือร้น

“เอาแตงโมลูกใหญ่ๆ เอาสาลี่สิบลูก เอาทับทิมสิบลูก เอาลูกพลับอีกสิบลูก”

“เอาไปเยอะขนาดนี้แล้วจะกินหมดหรือ”

ย่อมกินไม่หมดแน่นอน ถิงถิงแค่อยากแกล้งให้เมิ่งฉีถือจนแขนหัก ทางฝ่ายเมิ่งฉีที่เห็นพ่อค้าเอาผลไม้ใส่ห่อให้ก็เบิกตาโต

“เมิ่งฉีเจ้าเอาเนื้อสัตว์ไปเก็บที่รถม้าก่อน เดี๋ยวค่อยกลับมาเอาผลไม้พวกนี้อีกรอบ” หยู่ถิงบอกสาวใช้แก่

แต่รถม้าก็จอดไว้ไกลพอสมควร เมิ่งฉีมองกลับหลังแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ ถิงถิงจึงยิ้มแล้วเอ่ยว่า

“ดูเหมือนเมิ่งฉีจะไม่พอใจที่ข้าซื้อผลไม้”

“หา! ไม่ใช่ ไม่ใช่นะเจ้าคะคุณหนู”

[1] ฮ่วยซัวหรือกลอยจีน : พืชตระกูลมันมีสีขาว มักเห็นอยู่ในถุงเครื่องเทศตุ๋นยาจีน เครื่องเทศทำซุปก๋วยเตี๋ยว