15. ข้าจะชวนลู่ชิงไปด้วย

โธ่เอ๋ย เด็กหนอเด็ก แล้วข้าต้องโอ๋อย่างไรดีเล่า

“อย่าร้องๆ เดี๋ยววันนี้ข้าจะเอาขนมถั่วกวนในส่วนของข้าเพิ่มให้เจ้าดีหรือไม่”

“ฮึก…อาลู่ไม่ร้องแล้วเจ้าค่ะ”

เด็กทั้งสองเดินกลับเข้าเรือนปล่อยให้ซืออิ่งมองตามตาละห้อย เมื่อไม่มีเพื่อนเล่นแล้วนางก็ไม่ได้สนใจว่าวกระดาษอีก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังถือกลับเรือนของตนเอง

หลังจากกลับมาที่เรือนแล้วถิงถิงได้นำพู่กันกับกระดาษมาจดอะไรบางอย่าง นางนั่งจรดปลายพู่กันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมารดาเดินตามเข้ามา หยู่ถิงเห็นว่าลูกสาวมีสีหน้าเคร่งเครียดจึงเข้ามาดูใกล้ๆ ฝ่ายถิงถิงก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมหยิบกระดาษแผ่นนั้นยื่นให้

“ท่านแม่ ข้าเพิ่งเรียนรู้ตัวหนังสือได้ไม่นานยังเขียนหนังสือไม่เก่ง ท่านแม่ลองอ่านให้ข้าฟังได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าอยากรู้ว่าตัวเองเขียนหนังสือได้ถูกต้องหรือไม่”

หยู่ถิงรับกระดาษมาแล้วก็แย้มยิ้มให้นางอย่างเอ็นดู จากนั้นไล่อ่านตั้งแต่บรรทัดแรกจนถึงบรรทัดสุดท้าย

“ถิงถิงมีรองเท้าสีชมพูห้าคู่ ถิงถิงมีกลองป๋องแป๋งสองอัน ถิงถิงมีโคมไฟรูปกระต่ายหนึ่งอัน ถิงถิงมีกำไลหยกหนึ่งขอน ถิงถิงมีสร้อยคอทองคำหนึ่งเส้น ถิงถิงมีตุ๊กตามังกรทองหนึ่งตัว ถิงถิงมีถุงเงินสามใบ ถิงถิงมีผ้าเช็ดหน้าห้าผืน”

หยู่ถิงอ่านจบก็เงียบไปครู่หนึ่งแล้วถามลูกกลับ

“เหตุใดถึงได้จดรายการข้าวของเหล่านี้เอาไว้เล่า”

เพราะชาติที่แล้วท่านแม่ชะล่าใจไม่จดรายการสินเดิมเอาไว้ คนพวกนั้นก็เลยจ้องจะตะครุบเอาไปเป็นของตนเอง ที่ถิงถิงทำเช่นนี้เพราะอยากให้หยู่ถิงเฉลียวใจและเริ่มทำบันทึกสินเดิมไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ต่อไปก็จะได้มีหลักฐานยืนยันได้ว่าชิ้นไหนเป็นสินเดิมของมารดา ชิ้นไหนเป็นของที่เพิ่งซื้อเข้าใหม่ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นถิงถิงยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวเล็กจ้อย จึงไม่อาจเอ่ยปากพูดเรื่องสินเดิมของผู้ใหญ่อย่างตรงไปตรงมา เพราะถ้าหากแสดงตนว่ารู้มากเกินไปหยู่ถิงก็จะสงสัยว่าฉลาดเกินวัย

“เมื่อตอนหัวค่ำ เด็กผู้หญิงที่เพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่แย่งว่าวกระดาษที่ลู่ชิงตั้งใจเอามาให้ข้าไปเจ้าค่ะ นางทึกทักเอาไปเป็นของตัวเอง ข้าแค่กลัวว่าของชิ้นต่อไปนางจะขี้ตู่เอาไปเป็นของตัวเองอีก ท่านแม่ก็มีของมากมายจะไม่มีใครทึกทักเอาไปเป็นของตัวเองใช่ไหมเจ้าคะ”

“เรื่องนั้น…” หยู่ถิงฉุกคิด

“ข้าก็เลยต้องจดของที่ตนเองมีไว้เป็นหลักฐานยืนยัน คราวหน้าใครก็แย่งเอาของข้าไปไม่ได้อีกแล้ว”

“เข้าใจแล้ว เช่นนั้นแม่ก็จะจดบันทึกของที่แม่มีไว้บ้างดีไหม”

“ดีเจ้าค่ะ”

หยู่ถิงเริ่มตระหนักได้ว่าหากนางเป็นอะไรไปก่อนของต้องตกไปอยู่ในมือของคนอื่นแน่ มิเช่นนั้นสามีที่มีนิสัยโลภมากก็อาจนำสินเดิมของนางไปแปรสภาพไปทำอย่างอื่น ของที่มีอยู่ตอนนี้ถูกขายไปลงทุนทำการค้าแล้วครึ่งหนึ่ง ตอนแรกที่นางให้ไปเพราะเจียเฉิงสัญญาว่าจะซื้อกลับคืนมาให้ ทว่ารอจนป่านนี้ก็ยังไม่ได้กลับคืนมาเลยสักชิ้น ทั้งๆ ที่เจียเฉิงก็ทำการค้าประสบผลสำเร็จจนร่ำรวยแล้วแท้ๆ

มาถึงตอนนี้หยู่ถิงเข้าใจชัดแจ้งแล้วว่าคำพูดเหล่านั้นเป็นเพียงคำโป้ปดมดเท็จ สามีหวังเพียงสมบัติของนางและไม่มีความคิดที่จะซื้อสินเดิมกลับคืนมา เจียเฉิงเป็นเหมือนภาชนะไร้ก้นที่บรรจุไม่เคยเต็ม ส่วนหยู่ถิงก็เคยโง่เขลาบ้าหอบทรายไปถมทะเล

“แม่เขียนเสร็จแล้ว”

รายการบันทึกสิ่งของที่หยู่ถิงมีอยู่เขียนออกมาได้สองหน้ากระดาษ พอเขียนเสร็จก็นำไปเก็บไว้ในลิ้นชักลงกลอนกุญแจเอาไว้อย่างดี จากนั้นชูลูกกุญแจให้ถิงถิงดูแล้วเอาไปเก็บไว้ใต้กระถางบอนไซจิ๋ว

“แม่เก็บกุญแจเอาไว้ตรงนี้นะ”

“เจ้าค่ะ ข้าจะช่วยท่านแม่จดจำที่ซ่อนกุญแจ นี่จะเป็นความลับระหว่างเรา”

เพียงเท่านี้ถิงถิงก็รู้สึกวางใจได้แล้วครึ่งหนึ่ง ตอนนี้เหมยหลินเพิ่งเข้าจวนมาใหม่คงยังไม่ทันได้ฉกฉวยสินเดิมของมารดาไปสักชิ้น เพราะชาติที่แล้วนางเริ่มมือยาวก็หลังจากที่หยู่ถิงตาย พอคนตายไปแล้วก็เลยไม่มีความยำเกรงกันอีก ที่สำคัญคือจะทำอย่างไรถึงจะเปิดเอาสินเดิมออกมาจากห้องเก็บสมบัติได้ หากเอาออกมาให้หยู่ถิงเก็บไว้เองก็น่าจะอุ่นใจกว่า

“พรุ่งนี้จะมีแขกที่เป็นพ่อค้าต่างถิ่นมาพักที่จวน แม่จะต้องเตรียมของไว้รอต้อนรับ เจ้าจะไปตลาดกับแม่หรือไม่”

“ไปเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นพรุ่งนี้เจ้าก็ต้องตื่นแต่เช้าหน่อย”

“ได้เจ้าค่ะ ข้าจะชวนลู่ชิงไปด้วย”