บทที่ 2 ข้าจะฝืนลิขิตสวรรค์ (1/2)

สือลี่ผิงกวาดสายตามองสตรีร่างผอมโซซึ่งนอนอยู่บนเตียงกลางเก่ากลางใหม่ จิตใจของนางไหวระทึก เหมือนเหลือเกิน นี่คือท่านแม่ของนาง หน้าตาละม้ายกันถึงเพียงนี้ สือลี่ผิงจึงรับรู้ได้ในบัดดล ว่านางได้เข้ามายังร่างเดิมของตน ร่างที่ไม่รู้ว่าถือกำเนิดแต่ชาติปางไหน และนางต้องวนมาชดใช้กรรมใด ทว่าการได้มารดากลับมาอีกครั้งนับเป็นพรจากสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่เหนือคณนาแล้ว

"ท่านแม่!" สือลี่ผิงถลันกายเข้าหาผู้เป็นมารดาด้วยใจคะนึงหา

นานมากแล้วที่แม่ของนางตายจากไปไม่อาจย้อนกลับ แม้แต่คำบอกลาก็ยังไม่ทันได้เอ่ย 

แค่ก แค่ก 

"ลี่ผิง ไยมอมแมมเช่นนี้เล่า แล้วเร่งร้อนเรื่องใด" ฝ่ามือสั่นระริกเอื้อมสัมผัสใบหน้าของบุตรสาวด้วยความทะนุถนอม พลางไอโขลกไม่หยุดหย่อน 

สื่อลี่ผิงส่ายหน้าเป็นพัลวัน นางจับมือของมารดาแนบไว้ข้างแก้มของตน หยาดน้ำสีใสเอ่อคลอ ภาพเบื้องหน้าเริ่มพร่าเบลอ "ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านเจ้าค่ะ" 

มู่หรานคลี่ยิ้มอบอุ่น ปลายนิ้วชี้ค่อย ๆ ปาดหยาดน้ำตาซึ่งหลั่งรินลงมาอาบพวงแก้มจนเปื้อนเขรอะ "เด็กดี ไม่ต้องร้อง ทำราวกับเราจากกันนานโข เจ้าถูกลงโทษให้อยู่ห้องเก็บฟืนทั้งคืน คงลำบากแย่แล้ว" 

"ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เพียงข้ายังพบหน้าท่านข้าก็ดีใจมากแล้ว" 

"แม่จะไปที่ใดกันเล่า ขี้แยเป็นเด็กไปได้ เจ้าไปอาบน้ำผลัดผ้าเถิด เป็นสาวเป็นนางแล้วยังกายเลอะเทอะประดุจเด็กสามขวบ" เสียงสตรีแหบพร่า ริมฝีปากของนางแห้งผากซีดเซียวไร้เลือดฝาด มู่หรานนอนป่วยอยู่บนเตียงเช่นนี้เป็นเวลาหลายเดือนแล้ว ทว่าหมอตรวจคราใดกลับไม่เคยได้คำตอบเกี่ยวกับโรคประหลาดที่นางเป็น 

ฮูหยินรองเช่นนางถูกกดขี่จากฮูหยินใหญ่ นางตบแต่งเข้ามาด้วยความไม่ยินยอม แม้สือลี่ผิงถือกำเนิดจากความไม่เต็มใจทว่านางรักบุตรสาวคนนี้มากกว่าสิ่งอื่นใด เพียงแต่สุขภาพร่างกายของตนตอนนี้กลับไม่อาจปกป้องสือลี่ผิงได้เช่นกาลก่อน 

สือลี่ผิงปาดน้ำตาส่ง ๆ จุดมุ่งหมายแห่งการมีชีวิตอยู่ก็คือสตรีเบื้องหน้า สวรรค์อย่าคิดพรากนางไปอีกเป็นอันขาด นางผินหน้ามองถ้วยยาข้างหัวเตียง พลางยกขึ้นสูดดม 

ยาพิษ 

สือลี่ผิงผู้นี้พอมีวิชาแพทย์ติดตัวบ้าง จึงทำให้นางเอาตัวรอดได้บ่อย ๆ ขณะเจ็บไข้ได้ป่วยไร้คนปรนนิบัติ

มู่หรานนิ่วหน้า มองดูการกระทำของบุตรสาวที่ผิดแผกไป 

"ท่านไม่ต้องดื่มยาพวกนี้แล้วนะเจ้าคะ" สือลี่ผิงโยนถ้วยยาทิ้งออกนอกหน้าต่างทันควัน 

คนในจวนสกุลสือช่างมีจิตใจสกปรกโสมมนัก มู่หรานเป็นฮูหยินรองผู้หน้าตางดงามสะสวยกว่าฮูหยินใหญ่มากนัก ใต้เท้าสือถึงขั้นฉุดคร่านางจนให้กำเนิดบุตรสาวอ่อนแอผู้หนึ่ง นอกจากหัวอ่อนไม่ทันคนแล้ว หน้าตาของสือลี่ผิงยังหวานหยดเฉกเช่นมารดาไม่ผิดเพี้ยน จึงเป็นชนวนความริษยาที่สองแม่ลูกมีต่อพวกนางมาโดยตลอด ความทรงจำเหล่านี้ผุดขึ้นมาเป็นริ้ว ๆ ยิ่งตระหนักถึงภาพเหล่านั้นความกรุ่นโกรธจึงประดังประเดเข้ามาดั่งคลื่นซัดโหมระลอกแล้วระลอกเล่า 

"แค่ก แค่ก ทำไมเล่า หากแม่ไม่ดื่ม แล้วจะทำอย่างไร" 

สีหน้าของสือลี่ผิงหม่นทะมึนยากคาดเดา เรียวมือนุ่มบีบแผ่วเบาเพื่อปลอบประโลมผู้เป็นมารดา 

"ท่านแม่ ข้าจะหาวิธีรักษาท่านเอง นับจากนี้ท่านกินให้อิ่มนอนให้หลับ อย่าได้คิดเรื่องใดมาก ได้หรือไม่เจ้าคะ" 

แววตาของผู้เป็นแม่สะท้อนความเจ็บปวดใจออกมา เหตุใดนางต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้กัน หากไม่เป็นเพราะตนยังมีบุตรีที่แสนดีเช่นสือลี่ผิง มู่หรานคงเลือกจบชีวิตของตนไปเสียตั้งนานแล้ว 

"โถ ลี่ผิง แม่ทำให้เจ้าต้องลำบากแล้ว" 

สือลี่ผิงส่ายหน้าเป็นพัลวัน "ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่ลำบาก ท่านต้องรับปากข้าก่อน" 

ดวงตาของสือลี่ผิงจริงจังและมุ่งมั่น ถึงแม้มู่หรานรู้สึกว่าตนอาจมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้อีกไม่นาน ทว่าเพื่อความสบายใจของสือลี่ผิงมีหรือมารดาเช่นนางจะกล้าเอ่ยความจริงให้อีกฝ่ายรับรู้ 

"ได้ แม่สัญญา" 

สือลี่ผิงดีใจเสียจนสองตาแดงก่ำ นางบีบมือของผู้เป็นมารดาแน่น ก่อนตัดสินใจผละกายออกไป "ท่านแม่ อดทนก่อนนะเจ้าคะ เราจะออกไปจากตระกูลสือด้วยกัน" 

"ลี่ผิง เจ้ากำลังคิดทำสิ่งใด" 

ใบหน้างามเผยรอยยิ้มแฝงความนัย "ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้า พักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ แล้วข้าจะรีบกลับมา" 

มู่หรานระบายลมหายใจอ่อน นางพยักหน้าด้วยความเข้าใจ สือลี่ผิงส่งนางเข้านอนแล้วจึงหมุนกายจากไป ภายในใจของผู้เป็นมารดารู้สึกหวาดหวั่นเหลือเกิน เหตุใดวันนี้สือลี่ผิงช่างดูเปลี่ยนไปดั่งมิใช่คนเดิม นางไม่เคยเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกลปรากฏเช่นนี้มาก่อน เมื่อคืนเกิดสิ่งใดขึ้นกับสือลี่ผิงกันเล่า