บทที่ 1 คุณหนูผู้ถูกกระทำคนนั้นได้ตายไปแล้ว

เสียงลมหายใจดังผะแผ่วท่ามกลางความเงียบสงัด นัยน์ตากลมโตปิดสนิทราวคนมืดบอด อีกไม่นานคงต้องบอกลาโลกใบนี้เสียแล้ว สตรีร่างบอบบางนอนทอดกายไร้เรี่ยวแรงอยู่ภายในโลงไม้แสนคับแคบ เหตุใดบรรยากาศแลดูวิเวกวังเวงนัก 

นางกำลังถูกฝังทั้งเป็น!

หญิงสาวผู้หนึ่งถูกใส่ความว่านางคบชู้สู่ชาย ขณะที่บุรุษสามารถมีภรรยามากมายทว่าสตรีกลับไม่ได้รับความเป็นธรรม ซ้ำร้ายบุรุษที่นางต้องแต่งเข้ามายังแก่คราวพ่อ มักมากในกาม 

บิดาของนางไม่เคยไยดีต่อบุตรีเช่นนาง ทุกคนล้วนทราบดีว่านางเป็นคุณหนูรองที่บิดาไม่ได้ตั้งใจให้กำเนิด นางคือความผิดพลาดของตระกูล คือความอัปยศที่ไม่อาจกล่าวถึง ครั้นถึงคราต้องขายบุตรสาวเพื่อใช้หนี้ บิดาของนางจึงไม่ลังเลที่จะเลือกส่งนางออกไปเป็นอนุผู้อื่น อยู่จวนของตน ถูกพี่สาวต่างมารดารังแก ตบแต่งออกมาถูกอนุคนอื่น ๆ รุมกลั่นแกล้ง สวรรค์ช่างเลือดเย็นกับนางยิ่งนัก 

ชาตินี้ข้าไม่อาจมีชีวิตดังใจหวัง ชาติหน้าขออย่าให้ข้าต้องเกิดมาอ่อนแอเช่นนี้อีกเลย  

.

.

ซ่าาาาา.....

"ลากมันออกไป!" 

สตรีร่างบอบบางนอนขดกายอยู่บนพื้นเย็นเยียบ มีเพียงฟางแห้งที่ใช้ปูรองเอาไว้อย่างลวก ๆ นางค่อย ๆ ขยับเปลือกตาเนิบช้า เรือนกายสั่นระริกเมื่อรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างสาดลงมาปะทะตน

หนาวจัง เสียงผู้ใด... นี่ข้าตายไปแล้วใช่หรือไม่

เปลือกตาคู่งามขยับไหวเชื่องช้า นางพยายามปรับดวงตาเพื่อขับไล่ละอองน้ำซึ่งถูกซัดสาดเข้ามาเสียจนเปียกชื้นออกให้พ้นทาง ศีรษะตอนนี้ชาหนึบประดุจมีความทรงจำหนึ่งซ้อนทับเข้ามา

"ฟื้นแล้วหรือนางตัวดี นอนขี้เกียจเป็นหมู ลุกขึ้น" เสียงสตรีแผดร้องจนแสบแก้วหู 

หญิงสาวนิ่วหน้า กายของนางถูกลากถูลู่ถูกังให้ลุกขึ้นด้วยความถ่อยเถื่อน ดวงตากลมโตพยายามกวาดมองท่อนแขนขาวซีดซึ่งมีร่องรอยเฆี่ยนตีอยู่เป็นหย่อม ๆ เมื่อมองเห็นได้อย่างกระจะตา ดวงตาที่กลมโตอยู่เป็นทุนเดิมก็ยิ่งเบิกกว้างขึ้นอีกหลายส่วน 

นี่แขนของผู้ใดกัน ข้าหรือ ข้าจริง ๆ น่ะหรือ!?

"มัวนั่งบื้ออะไรเล่า เร็ว!...วันนี้ใต้เท้าลู่จะมาแล้ว รีบเอานางไปล้างเนื้อล้างตัว แต่งกายให้สะสวยด้วยเล่า" 

ใต้เท้าลู่งั้นหรือ? 

เจ้าของใบหน้างามทว่ามอมแมมนิ่วหน้า ตระหนักนึกด้วยความรู้สึกงงงวย ไม่ใช่ว่านางตายไปแล้วหรือ เหตุใดนางจึงมาปรากฏกายยังสถานที่แห่งนี้ แล้วชื่อที่ผุดขึ้นมาในมโนสำนึกคือผู้ใด สือลี่ผิง ร่างของสตรีผู้นี้คือนางเองในชาติก่อนงั้นหรือ ไฉนความทรงจำช่างเลือนรางนัก ประดุจว่าคือตัวนางเอง ทว่าสมองกลับสั่งการว่ามิใช่ 

สือลี่ผิงช้อนสายตาขึ้นเนิบช้า 

ฮูหยินใหญ่! เหตุใดข้าจึงทราบว่านางคือฮูหยินใหญ่แห่งจวนสกุลสือ นี่ข้าอวตารหรือว่าเกิดมาเป็นใคร สือลี่ผิงคือข้า แล้วสือลี่ผิงผู้นี้จะยังเป็นข้าด้วยหรือไม่

สือลี่ผิงงุนงงไปเสียหมด ดูเหมือนโชคชะตากำลังเหวี่ยงนางกลับมาที่ใดก็สุดจะรู้ ทว่าความทรงจำเจ้าของร่างและความทรงจำของนางกลับเข้ากันได้อย่างน่าฉงน 

สตรีร่างโปร่งยืนเท้าสะเอวดวงตาเขียวปั้ดราวยักษา นางแผดเสียงร้องแปดหลอดสั่งบรรดาบ่าวไพร่ให้ลากตัวของสือลี่ผิงขึ้นมาจากพื้น 

เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร แม้แต่ปรโลกก็ไม่ต้องการเราหรือ 

"ลุกขึ้นนังตัวดี วันนี้เจ้าอย่าได้ทำข้าขายหน้า ต้อนรับใต้เท้าลู่ดี ๆ ไม่เช่นนั้นข้าจะฝังแม่เจ้าทั้งเป็น" 

"ท่านแม่... ท่านแม่ของข้ายังอยู่หรือ?" สือลี่ผิงเอ่ยหน้าฉงน 

เวลานี้ราวกับว่าตนกำลังตกอยู่ภายใต้ม่านหมอก รู้สึกสับสนมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก 

สือเสี่ยวเย่ขึงดวงตามองนางอย่างนึกคาดโทษ "ไม่เช่นนั้นจะให้นางตายไปแล้วหรือไร หรือเจ้าเองก็อยากให้แม่เจ้าตาย" 

จิตใจของสือลี่ผิงระส่ำระสาย สมองว่างเปล่าขาวโพลนอยู่ชั่วพริบตา มารดาของนางยังไม่ตาย อีกทั้งนางยังไม่ถูกส่งตัวไปเป็นอนุของใคร ใต้เท้าลู่เมื่อสักครู่ที่นางได้ยินคงเป็นความทรงจำอันเลวร้ายสำหรับสือลี่ผิงผู้นี้ นางคาดหวังว่าท่านแม่ที่อีกฝ่ายเอ่ยถึงจะเป็นท่านแม่ของนางจริง ๆ ไม่ว่าจะภพชาติใดก็ตาม

สวรรค์ให้โอกาสนางเกิดใหม่ ทว่าเหตุใดไม่ส่งไปเกิดเป็นทารกแล้วลบความทรงจำทั้งหมดสิ้นไปซะ เหตุใดต้องให้นางเข้ามายังขุมอเวจีเช่นกาลก่อน สวรรค์กลั่นแกล้งนางเพียงชาติหนึ่งยังไม่หนำใจ ต้องการให้นางตกอับเป็นสุนัขจนตรอกให้ได้เลยรึ ชาตินี้อย่าหมายว่าสือลี่ผิงจะยินยอมกระทำตามลิขิตของสวรรค์เลย 

ร่างบอบบางถูกลากให้ยืนขึ้น เรือนกายโปร่งโงนเงนประจันกับสตรีอีกนาง คนเบื้องหน้าคือฮูหยินใหญ่สือเสี่ยวเย่ อีกฝ่ายหน้าตาสะสวยตามวัย ทว่าโหดร้ายราวปีศาจ การแต่งกายมีชาติตระกูล กระนั้นผู้ใดจะรู้กันเล่า ว่าแท้จริงสกุลสือกำลังสิ้นเนื้อประดาตัวจนต้องขายลูกสาวกิน 

สือลี่ผิงยิ้มเยาะ ภาพความอดสูสาดสะท้อนเข้าม่านตา มันส่งผลให้นางรู้สึกเดียดฉันท์สตรีตรงหน้ายิ่งนัก "ใต้เท้าลู่! ตาแก่คนนั้น มิใช่ว่าเขาต้องการพี่หญิงหรอกรึ เหตุใดท่านจึงเลือกส่งข้าไปแทนนาง!" 

สือเสี่ยวเย่กัดฟันกรอด ในดวงตาของนางคล้ายมีเปลวเพลิงลุกโชน นางฟาดฝ่ามือลงบนพวงแก้มเปื้อนเขรอะสุดแรง 

เพียะ!

สือลี่ผิงหน้าหัน นางไม่ได้ผินหน้ากลับเดี๋ยวนั้น สือเสี่ยวเย่จึงสั่งสาวรับใช้นางหนึ่งให้บังคับบีบคางของนางเบนกลับมาประจันหน้าของตนอีกหน ทว่าแววตารูปหงส์กลับไม่อนาทรร้อนใจ สือลี่ผิงแค่นยิ้ม พลางถ่มน้ำลายปนโลหิตลงบนพื้นโดยไม่แยแส กิริยาทระนงตนเช่นนั้น ยิ่งเพิ่มประกายความกรุ่นโกรธให้แก่ฮูหยินใหญ่เป็นทบทวีคูณ 

"เจ้ารู้ได้อย่างไร!? อย่าได้กล่าววาจาส่งเดชต่อหน้าท่านพ่อของเจ้าและใต้เท้าลู่เข้าใจหรือไม่ เจ้าต้องเป็นคุณหนูใหญ่นับจากนี้ หากเจ้ากล้าเล่นลูกไม้ ข้าจะฆ่าแม่เจ้าเสีย" 

คิดข่มขู่นางโดยการยกมารดามาอ้างอีกแล้วหรือ ชาติก่อนนางอาจเคยเป็นผู้อ่อนแอ ทว่าชาตินี้อย่าหมายว่านางจะปล่อยให้ใครก็ไม่รู้รังแกอยู่ฝ่ายเดียว สือลี่ผิงไม่เอ่ยสิ่งใดต่อ มุมปากเหยียดยิ้มน้อย ๆ ขณะถูกลากตัวอย่างไม่ไยดี 

"ปล่อยข้า ข้าเดินเองได้" สือลี่ผิงสะบัดกายออกจากการควบคุม 

บ่าวทั้งหลายต่างถอยกรูดพลางหลุบดวงตาลง

เสียงแหลมเอ่ยไล่หลัง "รีบไปขัดศรีฉวีวรรณให้ดี อย่าให้เสียเรื่อง แล้วเร่งออกมาพบข้าที่ห้องโถงใหญ่" 

สือลี่ผิงไม่กล่าวคำใดอีก นางเดินโผเผย้อนไปยังอีกด้าน ไม่รู้เช่นกันเหตุใดสมองจึงสั่งการเช่นนี้ เพียงแต่นั่นคงเป็นสถานที่ที่นางไปแล้วสบายใจที่สุด

"คุณหนูรอง ท่านจะไปที่ใดเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่ให้ท่านไปเตรียมตัวนะเจ้าคะ" สาวใช้ผู้หนึ่งเอ่ยกะพร่องกะแพร่ง นางรู้สึกหวาดกลัวแววตาดุดันของสือลี่ผิงขึ้นมาแล้ว 

เดิมทีสือลี่ผิงเป็นคนอ่อนแอ แววตาไม่เคยแข็งกระด้างเฉกเช่นวันนี้มาก่อน กระทั่งปริปากโต้เถียงสิ่งใดก็ยังไม่กล้า ทว่าจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ทำเอาบ่าวไพร่มึนงงกันไปเสียหมด

"ข้าอยากไปพบท่านแม่ พวกเจ้าก็จะห้ามข้าหรือ ตกลงแล้วข้าหรือพวกเจ้าที่เป็นคุณหนู" 

บ่าวรับใช้ก้มหน้างุด "ข้ามิกล้าเจ้าค่ะ" 

"ดี! ข้าไปพบฮูหยินใหญ่และท่านพ่อแน่ พวกเจ้าไม่ต้องร้อนใจ" กล่าวเพียงเท่านั้น สือลี่ผิงพลันจ้ำเท้าจากไปด้วยความเร็วรี่

บรรดาบ่าวรับใช้ต่างมองหน้ากันหลุกหลิก "เจ้าตามคุณหนูรองไป ส่วนพวกข้าจะไปเตรียมตัว หากนางไม่มาเจ้าก็ไปรายงานฮูหยินใหญ่" 

สาวใช้นางหนึ่งเอ่ยปาก ส่วนอีกนางพยักหน้าและเดินตามสือลี่ผิงไปอย่างเงียบเชียบ 

ภายในใจของสือลี่ผิงร้อนรนประดุจไฟแผดเผา อย่างน้อย ๆ นางก็ยังได้รับรู้วันที่มารดายังมีชีวิตอยู่อีกครา นางจะเป็นสือลี่ผิงชาติต่อไปก็ดีหรือสือลี่ผิงชาติที่ผ่านมาก็ช่าง ขอเพียงคนผู้นั้น ผู้ที่นางเรียกว่าท่านแม่ยังมีลมหายใจ ต่อให้ชาตินี้ต้องประสบความวิบัติใดนางก็จะดิ้นรนเพื่อมีชีวิตให้ถึงที่สุด เดิมทีสือลี่ผิงผู้นี้อ่อนแอหรือ ซ้ำยังมีชีวิตไม่ต่างจากนางเมื่อกาลก่อน เช่นนั้นชาตินี้สือลี่ผิงคนใหม่จะฝืนโชคชะตาให้ดู