5

"ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ใช้แผนการของข้าแต่อย่างใดท่านอย่าเข้าใจผิด ข้าแค่รู้บางสิ่งมาแต่มันก็สายไปเสียแล้ว คราวนี้ทำตามที่ข้าได้แจ้งท่านก็จะรอดแล้วปลอดภัย หากว่าท่านไม่ทำตามแล้ว ณืเวลานี้ท่านก็จะมีแต่เสียกับเสีย คนวางแผนนั้นต้องการให้ท่านทิ้งตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทไป ข้าก็ต้องเสียกองกำลังรักษาการวังหลวงไป ข้าเองคิดว่าเรามาร่วมมือกันจะดีเสียกว่า"

องค์ชายรัชทายาทอ่านจดหมายที่ลายมือของนางนั่นช่างอ่อนช้อยและแข็งแกร่งไปในตัว

"ซูเสวี่ยเจ้าไปสืบประวัติของบุตรีของแม่ทัพหลิว หลิวเสียงเหย่ามาได้หรือไม่ หาทางลอบออกจากตำหนักไปยังทิศในวังไม่น่าจะมีผู้ใดเฝ้าอยู่"

องค์ชายรัชทายาทหนามกงฟู่บอกลูกน้องคนสนิทไปตามสืบ ไม่นานเขานั้นก็หายตัวไปทันที

"เราเคยเจอกันในค่ายทหารของท่านพ่อ ที่อยู่ในวังหลวงเมื่อสามปีก่อนท่านได้เข้ามาเยี่ยมเยียนภายในค่ายแห่งนี้ เราทั้งสองชอบพอกันแต่ท่านก็มีเหตุที่ต้องไปประจำตำแหน่งที่ค่ายด้านเหนือจึงทำให้เราไร้การติดต่อกัน"

รัชทายาทหนามกงฟู่อ่านมาถึงท่อนนี้ก็รู้สึกน้ำเน่าสิ้นดี เหตุใดเขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนหรือว่าเมื่อสามปีที่แล้วเขาจะพบกับสตรีที่ค่ายองครักษ์แล้วชอบนาง

"แล้วค่ากับท่านก็มาพบกันในวันที่ท่านเข้าวังหลวงมาเราได้พูดคุยกันจึงทำให้นึกถึงความหลังแต่เราก็ต้องแยกย้ายกัน เมื่อถึงวันงานเทศกาลปีใหม่เราก็พบกันในงานส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ เราทั้งสองนั้นได้พูดคุยและแรกของแทนใจกัน ข้าสาบานกับท่านถึงแม้ตอนนี้เหมือนว่าข้ากับองค์ชายสามจะชอบพอกัน แต่ข้าก็ขอเป็นของท่านและต่อไปนี้ข้าก็จะไม่แต่งงานกับผู้ใด ขอให้ครั้งนี้ของพวกเรา เป็นครั้งเดียวตลอดไป ข้าได้ให้สัญญากับเจ้าไว้เยี่ยงนี้"

องค์ชายรัชทายาทหนามกงฟู๋อ่านจดหมาย ก็เกิดสงสัยอยู่หลายจุดแม่นางคนนี้ต้องการให้เขาช่วย และตัวนางก็ช่วยเขานั้น นางรู้แล้วหรือว่าใครกันที่ต้องการที่จะทำร้ายชื่อเสียงของเขา แต่เขาเองก็ไม่สนใจตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทอยู่แล้ว แต่ทำไมบุตรของแม่ทัพหลิวจะสูญเสียกองกำลังได้อย่างไรกัน เขาได้แต่อ่านทวนไปทวนมาแล้วก็ขบคิด พูดตามตรงเรื่องที่อยู่ในวังแห่งนี้เขารู้จักมันน้อยมาก แต่หากเรื่องที่อยู่ในสนามรบเขาย่อมไม่แพ้ใครทั้งสิ้น ไม่นานซูเสวี่ยก็กลับมา

"องค์ชายรัชทายกขอรับแม่นางผู้นี้คือบุตรีของท่านแม่ทัพหลิว คนที่ข้าไปสอบถามมาบอกอีกว่าเขาได้ชอบพอกับองค์ชายสามนางกงเฉียว แต่เมื่อคืนเหมือนมีเหตุอะไรสักอย่างเกิดขึ้นทำให้นางได้กับจวนตอนรุ่งเช้า แต่ข่าวนั้นก็ยังไม่ได้ชัดว่าเป็นสิ่งใด แต่ก่อนนางชอบไปยังค่ายฝึกทหารของแม่ทัพหลิวอยู่บ่อยๆ แต่หลังจากคบหากับองค์ชายสามราวๆกกเดือนที่ผ่านมานางก็ไม่ได้ไปที่ค่ายอีกขอรับ "

ซูเสวี่ยกล่าวขึ้น จึงทำให้หนามกงฝู่รู้สึกแปลก ในเมื่อสตรีผู้นี้รักอยู่กับน้องสาม แล้วทำไมถึงเป็นเยี่ยงนี้ ใครกันที่อยู่เบื้องลึกเบื้องหลังของเรื่องเมื่อคืน เขาคิดว่าสตรีผู้นี้น่าจะรู้ดี ถึงเป็นแบบนี้หรือไม่ก็ตัวสตรีผู้นี้เองซึ่งเขาไม่แน่ใจว่าเพราะเหตุใด แต่เขาก็ยังไม่ปักใจเชื่อในจดหมายที่สตรีผู้นี้เขียนมา แต่ถามว่าเขาจะลองทำตามไหม แน่นอนเพราะเขาก็ได้แต่งงานแล้ว ถ้าหากเขาไม่ทำตามน้ำไปก่อน เขาต้องมีปัญหากับแม่ทัพหลิวและทำให้เขาหลุดจากตำแหน่งองค์ชายรัชชายาท ถึงแม้ว่าเขาไม่ต้องการ แต่เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วมันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรสักอย่าง เอาไว้ได้โอกาสที่เหมาะสมแล้วเขาต้องไปถามสตรีผู้นั้นอีกแน่นอน ทางด้านหลิวเสียงเหย่าไม่นานก็ถูกฮ่องเต้เรียกตัวเข้าพบ นางเข้าเฝ้าฮ่องเต้และมองหน้าฮ่องเต้แล้วทำให้น้ำตาออกมาคลอที่มวยตาทำให้ดูน่าสงสาร

"ถวายบังโคมเพคะฝ่าบาท หม่อมฉันผิดเองเจ้าคะ ที่มิห้ามใจตัวเองได้ ไม่ใช่ว่าหม่อมฉันจะไม่รักนวนสงวนตัวแต่หม่อมฉันเป็นลูกของทหารทำอะไรหม่อมฉันก็จะตัดสินใจอย่างเด็ดขาด หม่อมฉันคิดว่าหม่อมฉันทำถูกและตอนนี้ในทางกลับกัน องค์ชายรัชทายาทเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ แต่หม่อมฉันก็ไม่ได้ต้องการที่จะเรียกร้องสิ่งใด เพียงแค่ผ่านเรื่องเมื่อคืนแล้วเราสองคนก็คิดที่จะจบความสัมพันธ์ เพราะยังไงองค์ชายรัชทายาทก็กล่าวอยู่แล้วว่าเขาต้องการที่จะกลับไปยังค่ายทิศเหนือ ข้าจึงตั้งปณิธานว่าจะไม่ออกเรือนกับผู้ใดเจ้าค่ะ"

หลิวเสียงเหย่าขึ้น เขาไม่รู้ว่าถ้าออกมาพูดแบบนี้แล้วเรื่องจะเป็นอย่างไร แต่ขออย่างเดียวคือเขาไม่ต้องการที่จะเป็นอนุขององค์ชายสามเพียงเท่านั้น บุรุษที่นางเกลียดสุดในหัวใจเนื่องจากได้ทำลายชีวิตนาง แม้แต่หน้าตอนนี้นางก็ไม่อยากจะมองบุรุษผู้นั้นเลย

"จะเป็นไปได้อย่างไร ข้าให้คนไปเรียกเจ้าองค์ชายรัชทายาทแล้ว ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าเสียชื่อเสียงหรอก เจ้าเป็นถึงบุตรตรีของแม่ทัพหลิว ยังไงข้าก็ต้องให้ความเป็นธรรมแก่เขา"

ฮ่องเต้กล่าวขึ้นไม่นานองค์ชายรัชทายาทก็ถูกเรียกเข้าพบ เขาเดินมาในตำหนักหลักโดยข้างหลังมีลูกน้องคนสนิทเพียงคนเดียว แม่ทัพหลิวเองที่เห็นองค์ชายรัชทายาทเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่ครั้งก่อนกับตอนนี้ช่างแตกต่างกันยิ่งนัก ครั้งก่อนเหมือนว่าเขายังไม่มีสติมากพอ ใบหน้าก็ดูอ่อนล้ากว่านี้ แต่ตอนนี้เดินมาด้วยท่าทีแข็งแกร่งเหมาะที่จะดูแลบุตรสาวของตนอย่างมาก หลิวเสียงเหย่าคำนับองค์ชายรัชทายาทเล็กน้อย

"เจ้าฟู่บิดาของเจ้าและบิดาของแม่นางหลิวรับดูแล้วว่าพวกเจ้าชอบพอกัน ครั้งนี้จะไม่มีใครมาขัดขวางเรื่องที่พวกเจ้าชอบพอกันได้ ฮองเฮาจะไม่สามารถยื่นมือเข้ามาก้าวก่ายได้อีกแล้วเราขอประทานพระราชสมรสให้กับเจ้าทั้งสอง"

ฮ่องเต้กล่าวขึ้น หนามกงฟู่เองไม่ได้มีท่าทีดีใจและเสียใจแม้แต่น้อย หลิวเสียงเหย่าเองก็ถือว่าทำเรื่องเกินคาดไว้มาก เพราะในอดีตบุรุษผู้นี้ก็รักนางและบุตรชายมาก นางไม่แสดงสีหน้าใดๆทั้งสิ้น ทำให้ฮ่องเต้ที่ตรัสออกมาถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว

"น้อมรับบรรชาพะยะค่ะ/น้อมรับบรรชาเพคะ"

ทั้งสองคนกล่าวขึ้น

"หากไม่มีเรื่องสิ่งใดแล้วลูกขอตัวพะยะค่ะ"

องค์ชายรัชทายาทหนามกงฟู่แค่รับรู้และก็ขอตัวกลับตำหนัก ผู้ที่ตกใจคือลูกน้องคนสนิทขององค์ชายรัชทายาทต่างหากเพราะที่สืบมาสตรีผู้นี้เป็นคนรักขององค์ชายสาม ไม่ใช่หรือ

"องค์ชายรัชทายาทคงจะไม่พอใจในตัวหม่อมฉันเพคะเพราะที่เราคุยกันแล้ว องค์ชายรัชทายาทก็ต้องจากไปทำศึกทางค่ายทิศเหนือ จึงยังไม่อยากที่จะสมรสกับกระหม่อม กระหม่อมเข้าใจเขาดีเพคะ"

หลิวเสียงเหย่ากล่าวขึ้น

"ไม่ได้หรอกยังไงข้าก็ต้องการให้องค์ชายรัชทายาทนั้นกลับมาประจำที่วังแล้ว ในการที่สมรสกับเจ้ามีข้อดีเช่นกันเขาจะได้อยู่ในวังไม่ไปไหนแล้ว"

ฮ่องเต้กล่าวขึ้น

"ไม่ได้นะเพคะฮ่องเต้หม่อมฉันคิดว่า หม่อมฉันต้องการที่จะให้เสด็จพี่นั้นไปออกรบอยู่ เนื่องจากเขาชอบกระทำสิ่งนั้น หม่อมฉันรักในตัวเขาและอยากให้เขามีความสุขที่สุดที่จะทำได้เพคะ และอีกอย่างจะได้เป็นขวัญและกำลังใจของแม่ทัพต่างๆส่วนเรื่องสมรสนั้นเมื่อมันจะเป็นการฉุดรั้งเขาไว้มองฉันก็จะไม่ยินยอมสมรสเพคะ"

หลิวเสียงเหย่ารีบกล่าวเพาะเขารู้ดีว่าหากครั้งนี้องค์ชายรัชทายาทไม่ออกไปรบด้วยตัวเอง ก็จะถูกตีค่ายจนแตด ไม่แน่ว่าเมืองหลวงอาจแตกด้วยก็ได้ เมื่อนางแค่ต้องการเปลี่ยนชีวิตตัวเองใหม่ แต่ไม่ต้องการเปลี่ยนบทบาทของเขาให้มากนัก ให้เขาป้องกันบ้านเมื่อ ชาติที่แล้วเขาเอาชนะข้าศึกกลับมาทันนางคลอดบุตรพอดี ครั้งนั้นเขาทำชื่อเสียงจึงได้ถูกอภัยโทษและถูกสอบตะแหน่งให้เป็นอ๋อง แต่ตอนนั้นนางก็ได้เป็นอนุขององค์ชายสามแล้ว