บทที่ 11 ไม่ได้ขอให้ชอบ [1]

ยามบ่ายคล้อยรถม้าประจำตระกูลหวังแล่นมาแต่ไกล สาวใช้นางหนึ่งกระวนกระวายรอเจ้านายอยู่หน้าจวน เมื่อเห็นว่านายท่านลงจากรถม้ากำลังตรงมาทางที่ตนยืนรออยู่ เจ้าตัวจึงได้รีบเข้าไปขวางหน้าทันที แม้จะกลัวการถูกตำหนิแต่ก็ต้องแจ้งข่าวนี้ให้ได้

“นายท่านกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ”

“มีอะไรก็ว่ามา” ชายหนุ่มพูดเสียงห้วนไม่ชอบใจที่สาวใช้เอาแต่อ้ำอึ้งทำตัวน่ารำคาญ จะรายงานอะไรก็ควรให้เข้าจวนก่อน มิใช่โผล่พรวดพราดเข้ามาเช่นนี้

“บ่าวมีเรื่องสำคัญมารายงานเจ้าค่ะ บ่าวเพิ่งกลับจากตลาดเห็นฮูหยินกำลังพลอดรักอยู่กับชายอื่นเจ้าค่ะ เหมือนจะเป็นนายท่านโจวเชินนะเจ้าคะ ฮูหยินไม่เท่ากับว่ากำลังสวมเขาให้นายท่านหรอกหรือ บ่าวยังเห็นพวกเขาเดินโอบกอดหัวร่อต่อกระซิกไม่อายฟ้าดินเลยนะเจ้าคะ” ถ้อยคำที่กล่าวอ้างของตงตงเกินความเป็นจริงไปมาก ความจริงแล้วนางเห็นแค่ด้านข้างแวบเดียวเท่านั้น ไม่นานฮูหยินและบุรุษผู้นั้นก็แยกจาก แล้วใครจะไปสนใจเล่า ในเมื่อฮูหยินอยู่กับชู้รักจริง ๆ

“นางกลับจวนหรือยัง” หวังเหล่ยกำมือแน่นรู้สึกหน่วงในอก วันนี้อุตส่าห์รีบกลับจวนเพื่อจะพาอันหนิงกลับบ้านเดิมแท้ ๆ คิดไว้ไม่มีผิดมิน่าเล่าถึงได้อยากออกไปนักหนา

“ยังเจ้าค่ะ บ่าวเห็นเดินดูของด้วยกันกะหนุงกะหนิงเชียว” นางหวังว่าครานี้นายท่านจะต้องลงโทษสตรีร้ายกาจผู้นั้นให้สาสม จากนั้นก็รับคุณหนูอันเล่อผู้อ่อนโยนเข้ามาแทนที่ จวนแห่งนี้จะได้สงบสุขเสียที

ทว่าสิ่งที่ตงตงต้องการนั้นกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หวังเหล่ยกลับเข้าจวนด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยไม่มีความโกรธเคืองแต่อย่างใด สาวใช้ขี้สงสัยได้แต่ยืนเกาหัวด้วยความมึนงง เหตุใดนายท่านถึงได้เมินเฉย หรือว่าคราวนี้ตนจะพูดเกินจริงไปถึงได้ไม่เชื่อ กระนั้นก็ยังคาดหวังให้ความตั้งใจของตนสำเร็จ ในเมื่อฮูหยินยังไม่กลับถึงจวนก็ไม่แน่อาจจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ก็ได้

หวังเหล่ยเดินหน้าถมึงทึงเข้าเรือนนอนเพื่อรอว่าแม่ตัวดีจะกลับมาเมื่อใด ทว่ารอจนมืดค่ำเจ้าตัวก็ไม่กลับมาเสียที นั่นยิ่งทำให้คนที่คิดว่าจะพูดคุยกันด้วยดีต้องเก็บพับไป การที่อันหนิงไม่ยอมโผล่หน้ามาเสียทีทำให้ความอดทนได้ถึงขีดสุด แน่นอนว่าหลังจากนี้จะไม่สามารถพูดคุยกันด้วยดีได้อีกแล้ว มีเพียงแรงอารมณ์ที่พร้อมจะถาโถมเข้าใส่อีกฝ่ายได้ทุกเมื่อ

ด้านอันหนิงที่กลับช้าเพราะมัวแต่เดินเที่ยวจนติดลม บัดนี้ร่างบางเร่งรีบสาวเท้าให้ถึงจวนโดยไว ในมือถือถุงกระดาษมีขนมที่นางชอบกำไว้แน่น ไม่น่าแวะดูละครงิ้วก่อนกลับเลย กว่าจะรู้ตัวก็มืดค่ำไปเสียแล้ว

เพื่อให้แน่ใจว่าสามียังไม่กลับจวน จึงแอบแวะไปดูเรือนปีกซ้ายซึ่งหวังเหล่ยสร้างขึ้นเพื่อไว้ใช้สำหรับทำงาน เรือนปีกซ้ายยังคงมืดสนิทมิได้จุดตะเกียงไฟ แสดงว่าเจ้าของยังไม่กลับมา อันหนิงรู้สึกโล่งใจไม่น้อยที่ไม่ถูกสามีจับได้ จึงกลับเรือนนอนไปด้วยหน้าตารื่นรมย์สำราญใจ