บทที่ 15 ของว่าง [2]

ทว่าแรงนิดหน่อยของมู่ฝาน กลับทำให้ร่างเล็กของพี่เลี้ยงเซถลาแทบจะหัวทิ่มลงพื้น ยังดีที่จื่อซีตั้งหลักได้ทำให้ไม่ล้มหน้าคว่ำ แต่แทนที่จะมีใจมาขอโทษหรือไต่ถาม มู่ฝานกลับปิดประตูใส่หน้าเสียอย่างนั้น

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ข้าได้ขึ้นเป็นนายหญิงเมื่อไรเจ้าจะเป็นคนแรกที่ข้าจะไล่ออก มู่ฝาน” ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ เจ้าตัวได้แต่เดินกระทืบเท้ากลับเรือน พร้อมกับสบถด่าด้วยความโมโหไปตลอดทาง

หลังจากจื่อซีออกไปมู่ฝานจึงทำการปิดประตูอย่างแน่นหนา เพื่อไม่ให้ผู้ใดมารบกวนการทำงานของนายท่านได้อีก ทุกอย่างจึงกลับมาสงบอีกครั้ง ทว่าบรรยากาศกลับอึมครึมน่าอึดอัด

“ที่ให้จับตาฮูหยินข้าเป็นอย่างไรบ้าง” แม้สายตาและมือยังคงจับจ้องทำงานอย่างต่อเนื่อง ทว่าจิตใจกลับเอาแต่สนใจเรื่องของเสวียนหนี่ ภายนอกอาจจะดูไม่สนใจแต่ใครเลยจะรู้ นางเป็นสิ่งแรกที่เขาให้ความสำคัญมากที่สุด

“เรียนนายท่าน ไม่มีอะไรผิดปกติขอรับ ตั้งแต่หายป่วยก็ไม่ได้ออกไปที่ใด ไม่ติดต่อแม้กระทั่งบ้านเดิม วันทั้งวันทำเพียงแอบมองคุณชายน้อยอ่านตำรา จากนั้นก็กลับมาจัดการงานขอรับ แต่ดูเหมือนว่าเรื่องที่ฮูหยินตรวจพบความผิดปกติ บันทึกการเบิกเงินกับของที่ได้ไม่ตรงกัน ฮูหยินจ