บทที่ 22 บุคคลน่ารำคาญ [1]

เหลือเวลา1 ชั่วยาม(2 ชั่วโมง) พอที่จะทำให้หลิวเสี่ยวถิงมีเวลาเดินหาทำเลดี ๆ ในการเปิดร้าน ร่างบางเดินเตร็ดเตร่ได้อย่างไม่เร่งรีบ นางเข้าตรอกนั้นออกซอยนี้เป็นว่าเล่น แต่ก็ยังไม่มีที่ถูกใจ

ครั้นจะบอกไม่มีที่ถูกใจก็มิใช่ มันก็มีอยู่แห่งหนึ่งทว่าราคาค่าเช่าช่างแพงเหลือแสน เกินกว่าที่นางจะลงทุนในตอนนี้ได้ ทำให้หลิวเสี่ยวถิงต้องตัดใจเดินหาที่ใหม่แทน

“ท่านป้าเรือนหลังนี้ทราบหรือไม่ว่าใครเป็นเจ้าของ แล้วเจ้าของเปิดให้เช่าหรือไม่เจ้าคะ” เมื่อพบเรือนถูกตาต้องใจ อยู่ติดตลาดผู้คนพลุกพล่านเหมาะยิ่งนัก นางจะต้องขอเช่ามาเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวให้ได้ หญิงสาวจึงเข้าไปสอบถามคนแถวนั้นอย่างไม่รีรอ

“เจ้าของน่ะมี แต่คงจะไม่ให้เช่าหรอกนางหนู นั่นน่ะเรือนท่านแม่ทัพ” ท่านยายเจ้าของแผงผักตอบเนิบนาบ

“ท่านป้าล้อข้าเล่นแล้ว จวนแม่ทัพอันใดจะหลังเล็กเท่านี้เจ้าคะ” เป็นถึงแม่ทัพเชียวนะ ไม่มีทางที่จะมีจวนหลังเล็กถึงเพียงนี้ได้

“ข้ามิได้โกหก ท่านมีจวนสองที่ จวนใหญ่อยู่นอกเขตชุมชนไปไม่ไกล ส่วนจวนนี้เป็นมรดกตกทอดท่านหวงมาก ไม่มีทางปล่อยเช่าหรอกนางหนู เจ้าไปหาที่อื่นเถิด” มีหลายคนขอซื้อในราคาสูงท่านก็ยังไม่ยอมขาย เรื่องตกลงให