บทที่ 27 อย่าคิดทำอีก [1]

เช้าวันใหม่ในขณะที่เสี่ยวชุ่ยกำลังวุ่นอยู่กับการต้มยา ความสงบสุขของนางก็หมดไปเมื่อถูกสาวใช้กลุ่มพรรคพวกตงตงหาเรื่องใช้งานไม่หยุดหย่อน ตั้งแต่ได้เลื่อนขั้นขึ้นเป็นคนสนิทของฮูหยิน นางก็ถูกตงตงเขม่นมาตลอด

เมื่อมีโอกาสสาวใช้รุ่นพี่ก็มักจะหาเรื่องกลั่นแกล้งอยู่เสมอ ด้วยนางถือว่าเสี่ยวชุ่ยน้องใหม่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ทันไรก็แข็งข้อและคิดต่าง เป็นคนโง่เขลาที่เลือกคนคุ้มกะลาหัวไม่ถูกฝั่ง เลือกอยู่กับฮูหยินที่ไม่เป็นที่รักของนายท่าน ช่างสิ้นคิดเสียจริง

“เสี่ยวชุ่ยอย่าคิดว่าได้เป็นคนติดตามฮูหยินแล้วจะมาอู้งานเช่นนี้ได้นะ ผ้าพวกนี้ยังไม่ได้ซักเลยสักชิ้น” หนึ่งในพรรคพวกของตงตง ๆ โยนผ้าใส่เสี่ยวชุ่ยพลางหัวเราะคิกคัก นี่ขนาดถูกพวกตนแกล้งใช้งานขนาดนี้เจ้านายที่คอยคุ้มกะลาหัวยังไม่เคยจัดการให้เลยสักครั้ง สมน้ำหน้าอยากเลือกข้างไม่ถูกเอง

“ข้าไม่ได้อู้งานไม่เห็นหรือว่ากำลังต้มยาอยู่น่ะ ส่วนผ้าพวกนี้เจ้าก็เอาไปซักเองสิ ไม่ใช่หน้าที่ของข้า” เสี่ยวชุ่ยในตอนนี้ใช่ว่าจะอ่อนแอเหมือนตอนที่เข้ามาทำงานใหม่ ๆ แม้จะอายุยังน้อยและเพิ่งเข้ามาทำงานไม่นาน กระนั้นก็พอจะรู้อะไรหลาย ๆ อย่าง โดยเฉพาะคนเหล่านี้ที่ไม่ให้ความเคารพเจ้านาย ลับหลังทำอีกอย่าง ต่อหน้าเป็นอีกอย่าง แต่นางก็ไม่ได้นำเรื่องพวกนี้ไปฟ้องฮูหยินเพราะมันเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี

“อย่าถือว่าเป็นคนสนิทของฮูหยินแล้วจะเกียจคร้านเลือกงาน ใครเข้ามาใหม่ก็ต้องทำแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ เอาไปซักให้เสร็จภายในเช้านี้ด้วยเล่า”

ตงตงยืนกอดอกเชิดหน้า ถือว่าตนเป็นใหญ่ที่สุดในบรรดาสาวใช้ สามารถสั่งให้รุ่นน้องทำอะไรก็ได้ อย่างไรเสียคนอื่น ๆ ก็พวกนางทั้งนั้น ส่วนคนที่ไม่เข้าพวกต่างก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง ทำเพียงแค่มองดูห่าง ๆ และมันก็เป็นเช่นนี้เสมอมา ทำให้ตงตงได้ใจลับหลังเจ้านายก็มักจะแอบอู้งานนินทาและตั้งตัวเป็นใหญ่ในกลุ่มสาวใช้

“ข้าไม่ทำ มันไม่ใช่หน้าที่ ชุดของพวกท่านก็ทำเองสิ เหตุใดข้าต้องทำให้” สาวใช้รุ่นน้องปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะเก็บกาต้มยาใส่ถาดเตรียมนำไปให้นายหญิง ทว่ายังเดินไม่ถึงไหนกลับถูกเหล่าสาวใช้กลุ่มนั้นเข้ามาขวางหน้า

“มันคือหน้าที่ ถ้ายังอยากจะอยู่ที่นี่อย่างสบายก็จงทำตามคำสั่งพี่ตงตงเสีย”

“หลีกไป ข้าจะเอายาไปให้ฮูหยิน”

“นังนี่ไม่ฟังใช่หรือไม่” สาวใช้รุ่นพี่ง้างมือขึ้นหมายจะฟาดหน้าเสี่ยวชุ่ยเพื่อเป็นการสั่งสอน นอกจากไม่ทำตามแล้วยังลอยหน้าลอยตา ทั้งที่ยังเอาตัวเองไม่รอดเลยด้วยซ้ำ

“หยุด! กินข้าวหม้อเดียวกันทุกวันยังมาทะเลาะกันอีก ต่อหน้านายท่านก็ยังไม่กลัวเกรงกันบ้างเลย อย่าให้เห็นเช่นนี้อีกเชียวไม่เช่นนั้นจะถูกไล่ออกให้หมด” พ่อบ้านสุ่ยที่กำลังเดินตามนายท่านออกไปทำงานเหมือนทุกเช้าถึงกับเอ็ดเป็นการใหญ่ ต่อหน้านายท่านยังไม่มีผู้ใดสำรวมใช้ได้ที่ไหนกัน

“พ่อบ้านสุ่ย คารวะนายท่านเจ้าค่ะ”

เหล่าสาวใช้ทุกคนต่างอุทานด้วยความตกใจ ลำพังแค่พ่อบ้านสุ่ยไม่ทำให้พวกนางตกใจเท่าด้านหลังมีนายท่าน ใบหน้านายท่านบ่งบอกได้ดีว่าตอนนี้ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก กลุ่มสี่สาวรุ่นพี่ต่างหลบสายตากันทั้งนั้น พยายามคิดหาข้อแก้ตัวไว้เผื่อถูกถามจะได้เอาตัวรอดในสถานการณ์เช่นนี้ได้

“มีเรื่องอะไรกัน”

“เรียนนายท่านข้าน้อยเห็นว่าเสี่ยวชุ่ยแอบอู้ไม่ยอมทำงาน พวกเราจึงเข้าไปต่อว่าเล็กน้อยเจ้าค่ะ แต่ไม่คิดว่านางจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พูดจายั่วยุให้พวกเราโมโหจนขาดสติ ก็เลยมีปากเสียงกันเจ้าค่ะ” ตงตงที่คิดหาวิธีรับมือได้ก่อนจึงยกความผิดทั้งหมดไปให้เสี่ยวชุ่ย พร้อมกับถลึงตาใส่เพื่อเป็นการข่มขู่มิให้อีกฝ่ายพูดความจริง

“มิใช่นะเจ้าคะ บ่าวกำลังต้มยาไปให้ฮูหยิน แต่ว่าพี่ตงตงกลับพวกใช้ให้บ่าวไปซักผ้าให้พวกนางเจ้าค่ะ บ่าวไม่ยอมก็เลยมีปากเสียงกันเจ้าค่ะ” มีหรือเสี่ยวชุ่ยจะยอม ผ้าที่ให้ซักหากเป็นของเจ้านายมีหรือตนจะเกี่ยงงาน แต่นี่เป็นชุดของพวกนางทั้งนั้น มิใช่หน้าที่เหตุใดต้องยอม

“ไม่เป็นความจริงแม้แต่น้อยเจ้าค่ะ ชุดพวกนี้พวกเราแค่หยิบติดมือมาเท่านั้นเจ้าค่ะ ตะกร้าผ้าที่จะซักอยู่โรงซักล้างเจ้าค่ะ” กลุ่มสาวใช้รุ่นพี่คนหนึ่งรีบแก้ตัว ไม่คิดว่าเสี่ยวชุ่ยจะกล้าเช่นนี้ พวกนางได้แต่คาดโทษไว้ก่อนรอวันชำระแค้น

“ถ้ายังอยากทำงานที่นี่ก็อย่าให้ข้าเห็นเช่นนี้อีก พวกเจ้าสี่คนข้าจะหักค่าแรงครึ่งหนึ่งเป็นเวลาสามเดือน ไป แยกย้ายกันไปทำงาน”

“เจ้าค่ะนายท่าน”