บทที่ 31 เล่นชู้ [2]

“แม่นางชิงชิง ผ้าผูกผมนี้อ้ายเอ๋อร์นางได้มาจากที่ใด คงแพงน่าดูนางไปเอาเงินจากที่ใดมาซื้อ”

“อ๋อ นี่น่ะได้มาตอนที่ไปเมืองต้าฝูเมื่อสิบวันก่อนเจ้าค่ะ”

“ข้าว่าข้าไม่ผูกมันดีกว่า” ชายหนุ่มหน้าซีดเผือด มิน่าเล่าลวดลายและเนื้อผ้าถึงได้คุ้นตานัก ที่แท้ก็มาจากร้านท่านอ๋องนี่เอง จะให้ท่านอ๋องมาเห็นไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้นเขาได้ชะตาขาดเป็นแน่ นี่ก็แทบจะถูกเนรเทศให้ไปทำภารกิจนอกเมืองไม่หยุดหย่อน ขืนยังใช้ให้เห็นคราวนี้คงมิได้กลับเมืองหลวงแล้วกระมัง

“ได้อย่างไรเจ้าคะ ซินอ้ายต้องดีใจมากแน่หากท่านใช้ของที่นางให้ องครักษ์ซิ่วไม่คิดเหมือนข้าหรือเจ้าคะ”

ใบหน้าที่ดูใสซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยของชิงชิงทำเอาซิ่วเปาพูดไม่ออก เขาแทบอยากจะกัดลิ้นให้ตายไปเสีย เหตุใดการปฏิเสธสตรีมันช่างยากเย็นนักเล่า กระนั้นสุดท้ายก็แพ้ให้กับนางกำนัลอาวุโสอยู่ดี ยอมผูกผ้าผูกผมผืนนี้กลับวังอ๋องพร้อมกัน

ทว่าเมื่อออกมาได้เพียงครึ่งทาง กลับพบสิ่งไม่ชอบมาพากล มือหนาขององครักษ์หนุ่มกลับคว้ามือนางกำนัลประจำวังอ๋องให้นางเดินเร็วยิ่งขึ้น แทนที่จะเดินทางตรงเหมือนทุกครั้งเขากลับพาชิงชิงเดินเข้าตรอกนั้นออกซอกนี้

“มีอะไรหรือเจ้าคะ”

“ม