LOGINShare
บทที่ 42 การเอาคืนครั้งสุดท้าย [2]
Last Updated:
2025-07-02 15:15:28
Latest chapter
หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ บทที่ 45 ทำเกินหน้าที่ [2]
สาวใช้ตงตงยอมโค้งหัวแล้วลุกถอยออกไปกระนั้นกลับไม่ปฏิเสธข้อกล่าวหา เท่านี้ก็รู้แล้วว่าความบาดหมางที่มีต่อกันมีสาเหตุมาจากอะไร ทว่าไม่หนีไปไหนยังคงปักหลักอยู่เรือนรับรองเช่นเดิม บ่าวรับใช้สาวแอบมองเจ้านายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ มือหรือก็ขยุ้มชายกระโปรงเสียยับย่น“พี่ใหญ่ข้าขอตัวกลับนะเจ้าคะ ไว้วันหลังจะมาเยี่ยมท่านใหม่” อันเล่อเห็นว่าบรรยากาศไม่น่าอภิรมย์แล้วนางจึงขอตัวกลับ ดูท่าแล้วพี่สาวกับสาวใช้ตงตงคงมีเรื่องบาดหมางกันด้วยเรื่องอะไร จากคำพูดของพี่สาวก็พอจะรู้ แต่นั่นก็มิใช่เรื่องที่ตนจะเข้าไปแทรกตอนนี้ อย่างไรเสียพี่ใหญ่ก็เหนือกว่าตนไม่จำเป็นต้องห่วง“พี่ไปส่ง”ทว่าในขณะทุกคนพร้อมใจกันลุกออกจากโต๊ะ ในตอนที่อันหนิงกำลังจะก้าวพ้นจากธรณีประตู ชายกระโปรงกลับถูกตรึงด้วยอะไรบางอย่าง หญิงสาวจึงได้เหลียวหลังกลับไปมอง ปรากฏว่าสาวใช้ตัวดีกำลังเหยียบมันไว้ พร้อมกับมองนางด้วยใบหน้าท้าทายอันหนิงไม่พูดสิ่งใด กลับหลังหันยืนประจันหน้าสาวใช้ตัวแสบ จากนั้นฝ่ามือขาวเนียนฟาดเข้าข้างแก้มตงตง แค่ครั้งเดียวเจ้าตัวถึงกับหน้าหัน มิหนำซ้ำยังมีครั้งที่สอง สาม สี่ตามมาติด ๆเพียะ!“เสี่ยวชุ่ย ไปแจ้งพ่อบ้านสุ่
หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ บทที่ 44 ทำเกินหน้าที่ [1]
“ของพวกนั้นจะเอาไปที่ใด” ตงตงบังเอิญผ่านมาพอดี เห็นเสี่ยวชุ่ยกำลังถือถาดขนมหลายอย่างจึงร้องทักด้วยความสงสัยใคร่รู้“ข้าจะเอาไปต้อนรับแขกเจ้าค่ะ”“ผู้ใดมา วันนี้นายท่านไม่อยู่เสียด้วย ไม่บอกให้กลับไปก่อนเล่าจะเอาของไปต้อนรับทำไม” สาวใช้รุ่นพี่ค่อนขอดหมายตำหนิต่อว่าเสี่ยวชุ่ยไม่รู้ความ เจ้านายไม่อยู่กลับเสนอหน้าให้แขกอยู่รอ“ถึงนายท่านไม่อยู่แต่ก็มีฮูหยิน หลีกไปข้าจะรีบไปทำงานเจ้าค่ะ” เสี่ยวชุ่ยขี้คร้านจะต่อปากต่อคำ คนตั้งแง่กับผู้อื่นพูดไปก็เท่านั้นเสียเวลา ตงตงตั้งใจไม่ให้ความสำคัญกับฮูหยิน แม้จะถูกพ่อบ้านสุ่ยว่ากล่าวตักเตือนหนักสุดคือทำโทษโบยหลายครั้ง ทว่าลับหลังกลับยังทำเช่นเดิม ผู้คนรอบข้างต่างพากันเบื่อหน่ายไม่อยากคบหาเพราะกลัวจะซวยไปด้วย“ไม่หลีก เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยแขกที่ว่าคือใคร”“เฮ้อ... คุณหนูอันเล่อเจ้าค่ะ ทีนี้หลีกทางข้าได้แล้วหรือยัง”“เช่นนั้นเอามานี่ ข้าจะเป็นคนคอยปรนนิบัติเอง”การกระทำอันน่าเกลียดของตงตงไม่ได้มีเพียงเท่านี้ เจ้าตัวหยิบเอาถ้วยส่วนที่ให้อันหนิงออกเหลือเพียงของสำหรับแขก จากที่ในถาดมีของสำหรับคนสองคน บัดนี้เหลือไว้เพียงแค่ที่เดียว จากนั้นเจ้าตัวเดินลอยหน
หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ บทที่ 43 การเอาคืนครั้งสุดท้าย [3]
“อย่าไปฟังนะเจ้าคะ ข้าไม่ได้ทำเช่นนั้น” ด้วยกลัวว่าสามีจะเข้าใจผิด อันหนิงจำต้องรีบอธิบายเป็นการด่วน ทว่ายังไม่ทันจะได้พูดกันให้เข้าใจ โจวเชินกลับพูดเสริมขึ้นมาอีก พานทำให้อันหนิงอยากจะวิ่งเข้าไปเตะยอดหน้าอีกสักทีสองที สาระแนนัก คนรักกันดี ๆ มาเสี้ยมให้แตกกัน“ไม่ได้ทำอะไรกันเล่า เมียที่เจ้ารักนักรักหนาน่ะ คอยช่วยข้าและยังให้เงินข้าใช้เปล่า ๆ มาตลอด วันนี้ก็ยังแอบเอาเงินมาให้ข้า ทีนี้รู้หรือยังว่าตัวเจ้าน่ะมันหน้าโง่”“อย่านะเจ้าคะ”“เจ้ายังจะปกป้องมันอีกหรือ กลับไปนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน” กายหนาหวังจะพุ่งเข้าใส่ จัดสักหมัดให้หายปากดี แต่ก็ต้องยอมถอยเมื่อถูกคนข้างกายรั้งไว้ ความหงุดหงิดงุ่นง่านทำให้เขาได้แต่คาดโทษภรรยาตัวดี กลับถึงจวนเมื่อใดได้เห็นดีกัน“ข้าไม่ได้ปกป้องนะเจ้าคะ จะให้สินค้าเสียหายไม่ได้ประเดี๋ยวเถ้าแก่เนี้ยจะเอ็ดข้าเอา”“สินค้าหรือ ?”“เจ้าค่ะ คนพวกนั้นคือคนของเถ้าแก่เนี้ย เราไม่ต้องทำอะไรประเดี๋ยวพวกพี่ชายจะพาเขาไปแล้วเจ้าค่ะ” ทว่าก่อนจากกันอันหนิงก็อยากจะบอกให้อีกฝ่ายได้รู้ตัว ใครกันแน่ที่หน้าโง่ “โจวเชินคนที่หน้าโง่น่ะคือเจ้าต่างหาก ข้าจะบอกให้เอาบุญเงินที่ข้าให้เจ
หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ บทที่ 42 การเอาคืนครั้งสุดท้าย [2]
“แค่ท่านถูกใจก็เพียงพอแล้วเจ้าค่ะ ข้าขอเตือนท่านระวังโจวเชินด้วยนะเจ้าคะ เห็นอย่างนี้เล่ห์เหลี่ยมเยอะนักเชียว” ความจริงแล้วเงินที่ให้โจวเชินยืมไปตั้งแต่ต้นจนจบ มันคือเงินขายตัวของเขานั่นเอง ถ้าหากเจ้าตัวรู้จะทำหน้าเช่นไรกันนะ อยากจะรู้จริง ๆ“เหลี่ยมเยอะสิดี ข้าชอบ เอาไว้พบกันใหม่อีกสองวันข้างหน้านะ หากมีสินค้าดี ๆ อีกก็อย่าลืมบอกข้าเล่า ข้าพร้อมซื้อได้ตลอด”“เอาไว้พบกันใหม่เจ้าค่ะ”หลังจากแม่เล้าในคราบนักเดินทางจากไป อันหนิงก็ถึงกับหัวเราะออกมาทันที นี่คือการแก้แค้นครั้งสุดท้ายที่นางค่อนข้างพอใจกับผลงานไม่น้อย ไม่คิดว่าคนที่ซื้อโจวเชินไปจะกลายเป็นคนคนเดียวกันกับที่ไอ้คนชั่วนั่นขายนางเมื่อชาติที่แล้ว ทำข้าไว้อย่างไรข้าก็จะคืนมันไปเช่นนั้นสองวันผ่านไปอันหนิงก็ยังคงแอบทำอะไรเงียบ ๆ เพียงคนเดียวเช่นทุกครั้ง เพื่อทำให้โจวเชินเชื่อใจไม่ระแวง แม้แต่สาวใช้คนสนิทก็ไม่ยอมให้ตามไปด้วย กระนั้นก็ใช่ว่านางจะไม่ระวังตัว คนอย่างเจ้านั่นไว้ใจได้เสียที่ไหนกัน ใครว่านางมาเพียงคนเดียวเล่า มีคนของแม่เล้าที่คอยช่วยอยู่รอบกายต่างหากเมื่อมาถึงจุดนัดพบหญิงสาวจึงได้ผิวปากหนึ่งครั้งเพื่อส่งสัญญาณ โจวเชินที่
หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ บทที่ 41 การเอาคืนครั้งสุดท้าย [1]
“อันหนิงเจ้าพอจะมีเงินให้ข้ายืมบ้างหรือไม่ รับรองว่าข้าจะคืนให้เจ้าแน่นอน” นี่เป็นวิธีสุดท้ายแล้วที่จะทำให้อยู่รอด ตั้งแต่เรือล่มครั้งนั้นชีวิตก็ผกผันตกต่ำลงเรื่อย กิจการที่สร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรงพังไม่เป็นท่า บัดนี้มีแต่หนี้สินล้นตัวโจวเชินคุกเข่าลงตรงหน้าอันหนิงอย่างไม่อาย ศักดิ์ศรีน่ะมันกินไม่ได้เงินต่างหากที่จะทำให้ชีวิตอยู่รอด แค้นก็แค้นที่เหมือนถูกหลอก กระนั้นจะทำอะไรได้ในเมื่อไม่มีใครบังคับให้เขาทำ คิดถึงแต่ผลกำไรไม่ได้นึกถึงความหายนะที่แฝงมากับความเชื่อใจเกินไป โดยที่ไม่เผื่อใจและคิดให้รอบคอบ“คราวนี้เอาเท่าไรเจ้าคะ ข้าไม่ได้มีให้ท่านได้ตลอดหรอกนะ ของเก่าท่านก็ยังไม่คืนข้าเลย” อันหนิงยกพัดขึ้นปิดบังใบหน้า นางเกือบจะเผยรอยยิ้มให้อีกฝ่ายเห็นเสียแล้ว ไม่คิดว่าการเอาคืนครั้งสุดท้ายจะมาถึงเร็วเช่นนี้“หนึ่งพันตำลึงได้หรือไม่ ข้าสัญญาหาได้เมื่อไรจะต้องรีบเอามาคืนเจ้าทันที” โจวเชินแทบจะคลานเข่าเข้าหา คนที่เขาเคยคิดว่าเป็นแค่ลูกไก่ในกำมือ จะหยิบจับวางตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น จะกลายเป็นผู้ถือไพ่เหนือกว่า ทว่าความหน้าบางมันไม่ได้ทำให้หลุดพ้นจากความทุกข์ยาก ต้องหนีพวกบรรดาเจ้าหนี้ทั้งหลายหัว
หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ บทที่ 40 ใครกันแน่ที่วางยา [3]
อันหนิงตัวสั่นระริกเมื่อตัวนางคว้าฝั่งฝันไว้ได้ในระยะเวลาอันรวดเร็ว ตัวอ่อนระทวยหายใจเหนื่อยหอบ ก่อนจะถูกคนตัวโตจับพลิกให้นอนหงายถ่างขาอ้าซ่า ท่วงท่านี้ยิ่งเปิดเปลือยเรือนร่างเด่นชัด ส่วนโค้งเว้า เนื้อตัวขาวโพลน รวมไปถึงร่องสวาทฉ่ำเยิ้ม เพียงเท่านี้ก็ทำเอาชายหนุ่มน้ำลายแทบหกกายหนาดันขาขาวเนียนแยกให้กว้าง สายตาก็เอาแต่จ้องมองร่องสวาทคับแคบไม่วางตา แก่นกายหรือก็ปวดหนึบอยากเจ้าไปสำรวจด้านในเสียเต็มประดาอันหนิงเองก็ใช่ย่อยนางเอาแต่จ้องมองความเป็นชายด้วยสายตาฉ่ำเยิ้ม ทั้งที่เพิ่งเสร็จสมไปเมื่อครู่นางกลับอยากได้มันอีกไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อความแข็งขืนถูกส่งเข้าในตัวอีกครา ร่างเล็กเย้ายวนถึงกับกระตุกขนอ่อนลุกไปทั่วสรรพางค์กายปึก ๆเมื่อเครื่องได้ติดมีหรือหวังเหล่ยจะผ่อนแรง เอวสอบตอกอัดกระแทกกระทั้นเข้าใส่ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เพื่อระบายความใคร่ชายหนุ่มจึงก้มลงดูดดึงยอดถันสีชมพูล่อตา ก่อนจะโลมเลียสร้างความกระสันให้คนใต้ร่าง“อ้าส์... เบากว่านี้ได้หรือไม่”อันหนิงถึงกับร้องขอ ถ้าเขายังตะบี้ตะบันจ้วงแทงอยู่เช่นนี้ เป็นนางเองที่จะไม่ไหวเอาได้ ส่วนล่างรับศึกหนักส่วนบนก็มิได้
You may also like
ชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!
ซีไซต์24.8K viewsท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ
สกุลหยางมีบุตรสาว342.4K viewsเกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน
Myเหมยลี่13.1K viewsพลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี
โม่เสียวชี่331.5K viewsพระชายามาเฟีย สะท้านวัง
จ้าวฮุ่ยอิง486 viewsซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม
เหลียนฮวาสีชมพู/เสี่ยวอวี้19.9K viewsพันธนาการรักจิ้งจอกพันปี
อิ่น เยว่389 viewsสวี่หยางหวนคืนทวงแค้น
วริษา1.5K views
