บทที่ 41 การเอาคืนครั้งสุดท้าย [1]

“อันหนิงเจ้าพอจะมีเงินให้ข้ายืมบ้างหรือไม่ รับรองว่าข้าจะคืนให้เจ้าแน่นอน” นี่เป็นวิธีสุดท้ายแล้วที่จะทำให้อยู่รอด ตั้งแต่เรือล่มครั้งนั้นชีวิตก็ผกผันตกต่ำลงเรื่อย กิจการที่สร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรงพังไม่เป็นท่า บัดนี้มีแต่หนี้สินล้นตัว

โจวเชินคุกเข่าลงตรงหน้าอันหนิงอย่างไม่อาย ศักดิ์ศรีน่ะมันกินไม่ได้เงินต่างหากที่จะทำให้ชีวิตอยู่รอด แค้นก็แค้นที่เหมือนถูกหลอก กระนั้นจะทำอะไรได้ในเมื่อไม่มีใครบังคับให้เขาทำ คิดถึงแต่ผลกำไรไม่ได้นึกถึงความหายนะที่แฝงมากับความเชื่อใจเกินไป โดยที่ไม่เผื่อใจและคิดให้รอบคอบ

“คราวนี้เอาเท่าไรเจ้าคะ ข้าไม่ได้มีให้ท่านได้ตลอดหรอกนะ ของเก่าท่านก็ยังไม่คืนข้าเลย” อันหนิงยกพัดขึ้นปิดบังใบหน้า นางเกือบจะเผยรอยยิ้มให้อีกฝ่ายเห็นเสียแล้ว ไม่คิดว่าการเอาคืนครั้งสุดท้ายจะมาถึงเร็วเช่นนี้

“หนึ่งพันตำลึงได้หรือไม่ ข้าสัญญาหาได้เมื่อไรจะต้องรีบเอามาคืนเจ้าทันที” โจวเชินแทบจะคลานเข่าเข้าหา คนที่เขาเคยคิดว่าเป็นแค่ลูกไก่ในกำมือ จะหยิบจับวางตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น จะกลายเป็นผู้ถือไพ่เหนือกว่า ทว่าความหน้าบางมันไม่ได้ทำให้หลุดพ้นจากความทุกข์ยาก ต้องหนีพวกบรรดาเจ้าหนี้ทั้งหลายหัว