ตอนที่ 4 ทวงหนี้ 2

วางสายไปแล้วก็สำรวจตัวเองอีกครั้ง สภาพยิ่งกว่าไปฟัดกับหมาที่ไหนมา ชุดที่นอนมาทั้งคืนยังเป็นชุดที่เธอใส่ไปเมื่อวาน ไวน์แดงที่หกรดหน้าอกจนถึงเอวยังเป็นคราบราวกับถูกฆาตกรรม นึกถึงพ่อที่เห็นสภาพเธอเมื่อคืนท่านไม่เอะใจสักนิดเลยใช่ไหม หรือเพราะมัวแต่เมาจนไม่ได้สังเกตสิ่งรอบข้าง

ถอดเสื้อผ้าชุดสวยราคาหลายพันที่เคยซื้อเมื่อหลายปีก่อนทิ้งถังขยะในห้องไม่คิดแม้จะเก็บไปซัก

นอนแช่น้ำอุ่นอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงจนรู้สึกว่าร่างกายผ่อนคลายและท้องที่ร้องเรียกหาอาหารถ้านับจริงๆ อาหารเที่ยงเมื่อวานที่บ้านแม่เมย์คงเป็นมื้อสุดท้ายที่เธอได้กินจนถึงตอนนี้

กลับลงมาที่ห้องครัวในช่วงเย็นภายในบ้านที่เงียบเหงาเป็นเรื่องปกติ จะมีก็เพียงรูปแม่ที่ยิ้มให้เธออยู่ตรงห้องรับแขก ถ้าท่านไม่ด่วนจากไปเร็วเสียก่อนเธอคงจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ พ่อก็คงไม่เสียใจกินเหล้าจนเสียคน สุดท้ายก็ต้องลาออกจากงานตำแหน่งใหญ่โตในบริษัท เมื่อขาดรายได้ก็เข้าสู่วังวนการพนันเพียงเพราะหวังจะหารายได้มาจุนเจือครอบครัว แต่นอกจากมันจะไม่สร้างรายได้ยังทำให้รายจ่ายของเธอเพิ่มขึ้นกว่าหลายเท่าตัว ยิ่งเงินจากการเป็นดาราหาได้ง่ายก็หมดไปกับพ่อเธอได้ง่ายเช่นกัน

บ้านราคาหลายล้านที่เธอเก็บเงินเพียงแค่สองปีหวังจะซื้อสด แต่เพราะต้องจ่ายหนี้ให้พ่อจึงทำให้เธอจ่ายได้เพียงเงินดาวน์ครึ่งเดียวและที่เหลือก็ต้องผ่อนธนาคารจนทุกวันนี้ ครั้นจะปล่อยยึดก็เสียดาย แม้แต่รถราคาหลายล้านนั่นก็เช่นกัน

อาหารเย็นของวันจึงเป็นเพียงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบถ้วย แค่เติมน้ำร้อนก็พร้อมรับประทานให้อิ่มท้องอยู่ผ่านไปได้อีกวัน

น้ำร้อนที่ใส่ถ้วยบะหมี่ไว้รอให้เส้นนิ่ม ยังไม่ทันจะได้กินให้หายหิว เสียงโวยวายหน้าบ้านพร้อมเสียงกริ่งที่ถูกกดจากประตูรั้วดังขึ้นหลายครั้งติดๆ ทำให้เธอต้องละจากถ้วยบะหมี่ไปที่หน้าบ้าน

กลุ่มชายชุดดำ เธอจำได้ว่าคนที่กำลังกดกริ่งคือคนเดียวกับที่มันมาเมื่อวานตอนเย็น

"มีอะไร"

"พ่อคุณอยู่ไหน"

"ฉันจะไปรู้ได้ยังไง"

"เปิดประตูซิ" ไอ้คนที่เอาปืนจ่อหัวพ่อเธอสั่งเสียงเข้ม

"ไม่เปิด พวกคุณจะมาหาพ่อ ก็โทรไปหาเขาเอา ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่บ้าน"

"จะเปิดไม่เปิด"

พราวฟ้ารีบเดินไปเปิดประตูรั้วให้อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นไอ้คนที่สั่งเธอหยิบปืนออกมาจากด้านหลังเอว

"ไปดูในบ้าน"

"นี่ พวกคุณจะทำอะไร ฉันบอกว่าเขาไม่อยู่บ้าน"

คนที่รับคำสั่งก็รีบเดินเข้าบ้านไม่สนใจเสียงห้ามของเจ้าของบ้านสักนิด

"ฉันบอกแล้วไง ว่าให้จ่ายวันนี้ ถ้าพ่อเธอไม่จ่ายรู้ไหมมันจะเป็นยังไง"

"ไม่จ่าย เมื่อวานฉันให้เงินพ่อไปแล้วนี่"

"อ๋อ ถ้างั้นสงสัยพ่อเธอมันคงจะอยู่ที่บ่อนไหนสักแห่งสินะ ไปกลับ"

ยังถอนหายใจไม่ทันจะสุดลม เธอก็ต้องตกใจร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ๆ แขนสองข้างก็ถูกพวกมันล็อกเข้าอย่างแน่นหนาขยับไปทางไหนแทบไม่ได้ เสียงร้องแสบหูคงทำให้พวกมันรำคาญ ผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่จึงถูกตะปบลงที่ริมฝีปากอิ่มอย่างจัง พร้อมกับมือที่กดเอาไว้แน่นยังดีที่ตอนเธอถูกจับโยนเข้ามาในรถตู้คันใหญ่พวกมันยังยอมปล่อยปากเป็นอิสระ

"พวกแกจะพาฉันไปไหน"

สุดท้ายเธอก็ไม่ได้คำตอบ และทั้งยังไม่รู้อีกด้วยว่าถูกพาไปที่ไหน เมื่อต่อจากนั้นผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นถูกมัดเข้าที่ดวงตาและมือสองข้างของเธอก็ถูกล็อกไว้ด้วยกุญแจมือทั้งสองข้าง

รถตู้คันใหญ่แล่นออกจากบ้านเธอมาร่วมหนึ่งชั่วโมง ไม่รู้ได้เลยว่ารถคันนี้พาเธอเลี้ยวไปทางไหนบ้าง จนถึงจุดหมายปลายทางพวกมันก็ดันให้เธอลงจากรถ ผ้าปิดตาถูกเปิดออกคงเหลือแค่กุญแจมือที่ยังใส่ไว้

จึงเห็นว่าข้างหน้าเป็นโกดังสินค้า แม้จะไร้ผู้คนแต่ก็ไม่ได้รกร้างน่ากลัวขนาดนั้น เธอถูกกระชากแขนอย่างแรงให้เดินตามไอ้คนถือปืนที่เดินนำเข้าไปก่อน

ด้านในเป็นออฟฟิศคล้ายบริษัทและก็มีกล่องไม้ใหญ่ๆ เรียงเป็นจำนวนมากในนั้น เธอถูกพาเข้าไปในออฟฟิศที่เห็นนั่นแหละ

"พ่อเธอมันนัดจะคืนเงินให้ฉันวันนี้ไม่ใช่หรือ"

ชายวัยกลางคนหน้าตาน่ากลัวนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่เอ่ยขึ้นทันทีที่เธอถูกดึงให้ไปยืนอยู่ตรงหน้ามัน

"ฉันให้เงินพ่อไปแล้ว แต่เขาไม่มาจ่ายฉันก็ไม่รู้"

"พ่อเธอมันคงอยากตายซินะ หรือมันอยากให้ลูกสาวมันถูกขายซ่องล่ะ"

"ฉันขอเวลาสักอาทิตย์หนึ่งได้ไหม ฉันจะหาเงินสามแสนนี้มาคืนเอง"

"ฉันต้องการวันนี้"

"คุณคงรู้ฉันเป็นดารา..."

"ดาราแย่งผัวเขาอ่ะนะ สวยขนาดนี้ไม่มีปัญญาหาผัวเองหรือไง" พราวฟ้าได้แต่กัดฟันแน่น พยายามเอ่ยต่ออย่างใจเย็น

"ฉันหมายถึงว่า ฉันเป็นดารา ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉันสื่อต่างๆ คงหาข้อมูลกันสนุกสนานพวกนายคงไม่อยากเดือดร้อนใช่ไหม และพ่อฉันก็น่าจะรู้ว่าใครเป็นคนจับตัวฉันไป ฉันขอแค่หนึ่งอาทิตย์"

พราวฟ้าพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดงความกลัวให้พวกมันเห็นทั้งที่หัวใจเต้นรัวราวกับกลองเพล ต้องขอบคุณครูสอนการแสดงที่เคี่ยวเข็ญเธอมาอย่างหนัก และพอได้เห็นสีหน้าลังเลใจของมันก็ค่อยทำให้เธอใจชื้นขึ้นบ้าง

"สามวัน ฉันให้แค่สามวัน ถ้าไม่ได้กูไม่สนเหี้ยอะไรทั้งนั้นแล้ว"

"โอเค สามวัน"