ตอนที่ 6 อาการแปลกๆ 1

อาหารค่ำของวันนี้ถูกจัดในห้องอาหารสไตล์การตกแต่งก็ยังคล้ายกับเมื่อวันนั้น ทั้งบอดี้การ์ดหลายคนรวมถึงแม่บ้านที่ยืนคอยรับคำสั่งไม่ห่างก็ยังเยอะเหมือนเดิม

อาหารก็ยังเป็นอาหารฝรั่งคอร์สใหญ่ แต่วันนี้เธอได้กินจนครบเซต ตบท้ายด้วยการจิบไวน์ขวดละหลายหมื่น

"ทำไมถึงไปแย่งสามีอลินาเขาล่ะ" คำถามของคนตรงหน้าจังหวะเดียวกับที่เธอวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะพอดี ถ้าเขาเอ่ยถามตอนที่เธอกำลังจับมีดกับส้อมหั่นสเต๊กแสนอร่อยอยู่เธอคงได้วางมีดและหมดอารมณ์กินแน่

ไร้เสียงตอบจากคนตรงหน้า ฟาริสจึงได้เอ่ยถามต่อ "เธอก็จัดว่าหน้าตาดีนะ ทำไมคิดสั้นไปเอาผู้ชายอย่างไอ้สาธรนั่นได้ หรือเธอแค้นอะไรอลินาอยู่หรือเปล่า"

"ทำไมฉันต้องแค้นคุณอลินา"

"เพราะตอนนั้นฉันกลับไปคบกับอลินา เธอเลยแค้นเขางั้นซิ"

"หึ คุณนี่ท่าจะหลงตัวเองน่าดูเลยนะคะ" ฟาริสไหวไหล่ไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดของเธอสักนิด

"ที่ฉันยอมนอนกับคุณครั้งนั้นเพราะคิดว่าคุณเลิกกับคุณอลินาแล้ว ถ้ารู้ว่าคุณแค่เฮิร์ตแล้วฟันผู้หญิงทิ้งเล่นๆ ฉันก็คงไม่นอนกับคุณหรอก อีกอย่างถ้าวันนั้นฉันไม่เมาฉันก็คงจะปฏิเสธคุณไปแล้ว"

"แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่มีแฟนอีกเลยนี่ ลืมฉันไม่ได้ แต่ก็ยอมเป็นมือที่สามเอาไอ้สาธรนั่น"

พราวฟ้าเหลือบสายตามองคนตรงหน้า เพราะเรื่องที่เขาพูดมามันคือเรื่องจริง เขาคงรู้ประวัติเธอไม่น้อย และตั้งแต่ครั้งนั้นเธอก็ยังไม่เคยมีแฟนหรือแม้จะนอนกับใครอีกสักครั้ง มันทำเธอไม่กล้ามีแฟน และได้แต่คิดว่ามันเป็นความผิดพลาดของตัวเองอย่างไม่น่าให้อภัย

"ค่ะ ลืมไม่ได้ แต่เพราะ..."

เธอแกล้งทำตาโตขึ้นเล็กน้อย ยกหัวไหล่นวลเนียนขึ้นทั้งสองพลางแบมือ คนมองได้แต่หรี่ตาคมดุจ้องคนตรงหน้า คล้ายถูกหยามอยู่ในที

"จะบอกว่าเซ็กซ์ฉันห่วยงั้นซิ"

"เปล่า"

น้ำเสียงสูงคล้ายยิ่งตอกย้ำคำพูด แต่กระนั้นเธอก็ไม่รู้หรอกว่ามันห่วยจริงหรือเปล่า จำได้แต่ว่าครั้งนั้นมันเจ็บมากและเขาก็ไม่ได้อ่อนโยนกับเธอสักนิด ยิ่งในครั้งแรกเธอเจ็บจนน้ำตาซึม ครั้งสองก็ยังเจ็บแต่ก็เหมือนได้รู้สึกวูบวาบแปลกๆ ในตอนท้ายอยู่บ้างแม้จะบรรเทาความเจ็บในตอนนั้นได้ แต่สุดท้ายเช้าขึ้นเธอก็แทบจะเดินไม่ได้อยู่ดี

"ยังไม่เคยมีใครบอกว่าฉันห่วยสักที อ้อ ลืมไปตอนนั้นมันเป็นครั้งแรกของเธอด้วย แต่ขนาดบอกห่วยอีกวันยังมาบอกขอฉันคบเป็นแฟนอยู่เลย"

พราวฟ้าหน้าตึงขึ้นทันที จำตอนที่เขาปฏิเสธได้ดี ใบหน้าที่ชาจนไร้ความรู้สึกในวันนั้นคล้ายกับตอนนี้ไม่มีผิด

ไวน์ในแก้วเธอถูกเติมไม่รู้กี่ครั้งแค่เฉพาะตอนที่อิ่มข้าวแล้วนั่งปะทะคารมกับเขา ใบหน้าหวานที่ประดิษฐ์ยิ้มอยู่เนืองๆ เกือบจะหลุดคาแรกเตอร์เสียก็หลายครั้ง

"งั้นลองดูคืนนี้เธออาจจะเปลี่ยนคำพูดใหม่ก็ได้นะ"

พราวฟ้าไม่ตอบได้แต่เบะปากน้อยๆ ให้อย่างน่าหมั่นไส้

คนที่รอดูก็รออยู่จนไวน์หมดไปอีกแก้ว ก็ยังไม่เห็นท่าทีว่าเขาจะชักนำให้เธอขึ้นเตียงสักที

"ใจเย็นๆ" เหมือนคนตรงหน้าจะรู้ความคิดเธออย่างนั้นแหละ เมื่อเขาเอ่ยยิ้มๆ "เธอได้ขึ้นเตียงฉันสมใจแน่ แต่ตอนลงอาจจะต้องคลานลงนะ"

"อยากหรือยัง"

คำถามชวนให้คนชุดแดงขมวดคิ้ว ได้แต่คิดว่าเธอควรจะต้องตอบเขาอย่างไร ยังไม่ทันได้เอ่ยตอบ คิ้วที่ขมวดน้อยๆ เมื่อครู่ดูจะยิ่งมัดปมที่กลางหน้าผากแน่นขึ้น เมื่ออยู่ๆ เธอก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว จนต้องใช้มือลูบไปตามผิวเรียบลื่นของตัวเอง เหลือบสายตามองคนตรงข้ามเขายิ่งดูยิ้มกว้างกว่าเมื่อครู่ ดูมีเลศนัยไม่น้อย

อาการร้อนๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ได้แต่คิดว่าเพราะเมาหรือเปล่า เพราะแอบดื่มไปไม่น้อยเลยทีเดียว

พราวฟ้าหยิบแก้วน้ำเปล่าดื่มราวกับคนกระหายน้ำ อาการที่ร้อนๆ วูบวาบเมื่อครู่ก็ไม่หาย และดูเหมือนจะหนักขึ้นเมื่อเธอรู้สึกได้ถึงความต้องการบางอย่างที่ไม่สามารถหักห้ามใจได้ ท้องน้อยปั่นป่วนชวนให้เกร็งเสียวอยู่ภายใน ยิ่งมองคนตรงข้ามเธอก็นึกรู้ได้ทันที

"คุณเอาอะไรให้ฉันกิน"

"อาหาร ไวน์ ผลไม้ เมื่อกี้เธอดื่มน้ำเปล่าด้วย จำไม่ได้หรือ" คนตอบได้แต่ยียวน

ส่วนเธอก็รับรู้อาการของตัวเองได้ชัดเจนขึ้น ยิ่งมองใบหน้าหล่อของคนตรงหน้าก็แทบลืมความบาดหมางลงทันทีเมื่อความต้องการแห่งขีดสุดได้เข้ามาแทนที่

ใช่ตอนนี้เธอต้องการเขา เพื่อช่วยระบายความต้องการแห่งกามารมณ์ที่เธอไม่สามารถจะทนมันได้อีกต่อไป

"คุณฟาริส คุณวางยาฉัน สารเลว"

"อ้าว คุณดาราหลุดคาแรกเตอร์ซะแล้ว งี้ต้องสั่งคัตนะเนี่ย" คนพูดได้แต่หัวเราะเบาๆ ราวกับคำด่าของเธอมันน่าขำอย่างนั้นแหละ

"ไอ้..."

"ใจเย็นน่า เดี๋ยวเธอได้สมใจแน่ ก็ฉันไม่อยากนอนกับท่อนไม้หรือตุ๊กตายางไร้อารมณ์ อยากนอนกับเธอแบบที่เธอก็ต้องการฉัน น่าจะสนุกดี"

"ไอ้โรคจิต"

"อย่างนี้ก็ดีนะ อย่างน้อยเธอจะได้ไม่ต้องฝืนใจมากไง เราจะได้จอยๆ กันสนุกๆ"