Chapter 6

Chapter 6

เช้าวันถัดมา

ฉันนอนอยู่บนที่นอนนุ่ม วันนี้ที่นอนนุ่มกว่าเมื่อวานแฮะ อากาศก็เย็นสบายเหมือนนอนห้องแอร์เลย เมื่อวานฉันนอนห้องผัดลมร้อนแทบตาย หมอนข้างที่ก่ายเมื่อวาน วันนี้แน่นกว่าเดิม แถมยังอุ่นมาก ซุกหน้ากับหมอนสิคะรออะไร

ตึกตัก! ตึกตัก!

เสียงหัวใจเต้นรัวๆ เอ๋! เสียงนี่มันเสียงหัวใจนี่นา เสียงหัวใจฉันหรือหัวใจใคร ฉันเลื่อนมือขึ้นลูบที่หมอน แต่สิ่งที่ฉันสัมผัสคือซิกแพคแน่นๆ ฉันรีบเปิดเปลือกตาก่อนจะร้องออกมา

"กรี๊ด!" ฉันแผดเสียงกรีดร้องเมื่อเตียงที่ฉันนอนไม่ได้นอนคนเดียว แต่มีไอ้ตือโป๊ยก่ายนอนอยู่ข้างๆ เชี่ย! มันทำอะไรฉันหรือเปล่าวะ

ตะ...แต่มันนอนไม่ใส่เสื้อ สะ...ส่วนฉันไม่ได้ใส่เสื้อตัวเดิม แต่เป็นเสื้อของไอ้ตื้อ

"กรี๊ด!"

ตุบ!ตุบ!

"โอ๊ย!โอ๊ย!" ฉันกระหน่ำทุบตีอย่างสุดกำลัง กล้าดียังไงมาล่วงเกินฉันไอ้บ้าเอ้ย ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห

"ไอ้หน้าปลาร้า แกกล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้ ไอ้สารเลว!" ฉันแผดเสียงมือก็ทุบไม่หยุด ไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้แก้ตัวอะไรทั้งนั้น

"โอ๊ย หยุดเดี๋ยวนี้!"

"ไอ้นรก!"

ปึก!ตุบ!

"โอ๊ย!" ฉันถีบร่างหนาจนกลิ้งตกเตียง ไอ้บ้า! กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้ ฉันอยากจะกรี๊ด เขามันเลวที่สุด

"แกมันเลวไอ้ตือ แกกล้าล่วงเกินฉันไอ้เลว!" พอจะลุกฉันก็หยิบสมุดปาใส่เลย

"โอ้ย มันเจ็บนะน้ำหวาน" พอเขาตั้งหลักได้เขาก็หลบอย่างเร็ว ห้องที่ฉันนอนก็ไม่ใช่ห้องที่นอนเมื่อวาน ไอ้นรก พาฉันมาอยู่ไหนเนี่ย

"แกสมควรโดน"

"ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ แค่พามานอนบ้าน เธออ้วกแม่ฉันเป็นเปลี่ยนชุดให้" ฉันชะงักมือที่ถือหนังสือเตรียมปาใส่เขาทันที

"นายว่าอะไร?"

"ฉันบอกว่าแม่ฉันเปลี่ยนชุดให้เธอเพราะเธออ้วกใส่เสื้อตัวเอง แล้วที่เธอได้มานอนที่นี่ก็เพราะไม่มีใครแบกเธอขึ้นบ้านได้ไง ตัวเธอหนักอีกอย่างบ้านนั้นก็สองชั้น ฉันเมาพ่อฉันก็แก่แบกเธอขึ้นไม่ไหวหรอก" นี่เขากำลังหลอกด่าฉันทางอ้อมใช่ไหม เขากำลังว่าฉันอ้วนใช่ไหม

"นี่นาย!"

"ถ้าไม่เชื่อก็ถามแม่ดูก็ได้ แต่แม่ฉันขนของเธอพวกกระเป๋าพวกรองเท้า ของใช้ส่วนตัวเธอมาไว้บ้านฉันแล้ว"

"ได้ไง!" ฉันพูดเสียงห้วน

"ยังไงเราก็ต้องแต่งงานกัน ท่านก็เลยเอามาไว้ให้เลย"

"ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่แต่งกับนาย"

"ก็ไม่แน่ เพราะเธอยังไม่ได้ทำตามข้อตกลงของเราเลย อีกอย่างบ้านฉันก็มีwifiเผื่อเธออยากเล่นอินเทอร์เน็ตเธอก็จะได้เล่นได้ไง"

พอเขาพูดเรื่องอินเทอร์เน็ตฉันถึงกับหูผึ่งทันที ที่นี่โคตรจะทุรกันดารขนาดสัญญาณมือถือยังไม่มีเลยถึงมีก็มีแค่ขีดเดียว มันทำให้ฉันติดต่อกับทางบ้านได้อย่างยากลำบาก แต่พอรู้ว่าที่บ้านของเหมราชมี WiFi มันทำให้ฉันรู้สึกดีใจไม่น้อยเลย

"ขอรหัสหน่อยสิ!"

"ฉันจะให้ก็ต่อเมื่อเธอทำงานเสร็จแล้ว"

"ชิ" ฉันเดินไปที่ประตู

"เธอจะไปไหน"

"ฉันจะไปถามป้าจินดา เมื่อคืนฉันเป็นอย่างที่นายพูดไหม และที่สำคัญท่านเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันจริงหรือเปล่า ถ้าฉันต้องอยู่ร่วมบ้านกับนายจริงๆ ฉันจะขออยู่ห้องอื่น"

"บ้านนี้ไม่มีห้องว่างแล้ว ห้องใหญ่ก็เป็นห้องฉันกับเธอ ส่วนห้องเล็ก2ห้อง ห้องหนึ่งเป็นห้องแห่งความลับ ส่วนอีกห้องเป็นห้องเก็บของ ของเต็มห้องถ้าขนไปไว้ที่อื่นก็ไม่มีที่ไว้"

"ชิ!" ฉันค้อนเขาแล้วรีบเดินไปที่บ้านไม้ทรงไทย ป้าจินดากำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ที่หน้าบ้านพอดี "ป้าจินดาคะ"

"ว่าไงจ้ะ" ท่านส่งยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน

"เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นคะ? คือเมื่อคืนหวานเมามาก จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น"

"หนูเมามากไปนอนหลับอยู่ข้างรั้วตาพัน หมานี่เห่ากันเกรียวกราวเลย เหมราชเป็นคนพาหนูมาบ้าน แต่เหมราชเมาแม่ก็อุ้มไม่ไหว ส่วนผู้ใหญ่ถึกแก่แล้วคงพาหนูขึ้นบันไดไม่ได้ บ้านริมน้ำของเหมราชมันเป็นบ้านชั้นเดียวขนาดก็ไม่เล็กไม่ใหญ่ ทำให้เหมราชพาหนูไปนอนได้ ถ้าหนูสงสัยเรื่องเสื้อผ้าทำไมหนูถึงอยู่ไม่ได้อยู่ในชุดเดิม แม่ตอบได้คำเดียวเลยว่า หนูเมานอนทับขี้หมา พอมาถึงห้องหนูก็อ้วกใส่เสื้อตัวเอง..."

เชี่ย! นอนทับขี้หมา โคตรทุเรศรู้ถึงไหนอายถึงนั่น โอ้ย ทำไมฉันถึงได้ทำตัวได้ทุเรศแบบนี้

"แต่ถ้าหนูมีคำถามว่าทำไมหนูกับเหมราชถึงได้นอนอยู่ห้องเดียวกัน ห้องริมซ้ายที่มันเป็นห้องเล็กมันเป็นห้องต้องห้าม เหมราชเขาไม่ให้ใครเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับห้องนั้น ห้องเล็กที่ติดกันก็เป็นห้องเก็บของเก็บพวกของสะสมของต่างๆที่เหมราชเก็บเอาไว้ ไม่มีใครเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับห้องนั้นหรอกเพราะว่าใช้เวลาเป็นอาทิตย์ก็คงขนออกมาไม่หมด"

"แล้วหนูกลับมานอนห้องเดิมที่หนูเคยนอนได้ไหมคะ"

"ยังไงหนูกับเหมราชก็จะได้แต่งงานกันอยู่แล้วไปนอนที่บ้านนั้นแหละดีแล้วจ้ะ ส่วนพ่อแม่ของหนู ท่านก็ไม่ว่าอะไรเห็นดีเห็นงามที่ให้หนูกับเหมราชไปอยู่ที่บ้านหลังเดียวกัน ห้องที่หนูอยู่เมื่อวานมันไม่มีแอร์ ห้องของเหมราชมีแอร์หนูไปนอนบ้านโน้นแหละดีแล้ว อีกอย่างบ้านนั้นก็มี WiFi ถ้าหนูอยากจะคุยกับพ่อแม่หนูก็ใช้อินเทอร์เน็ตหรือว่าหนูจะทำงานหนูก็ทำได้เลย "

เฮ้อ รู้สึกเหนื่อยใจจริงๆ แต่จะโต้แย้งอะไรก็คงจะไม่สามารถขัดใจคนบ้านนี้ได้

"หนูทำตัวแย่กินเหล้านอนข้างรั้ว ป้าจินดายังจะอยากให้ลูกชายแต่งงานกับหนูอยู่อีกหรอคะ"

"พอดีเราไม่ซีเรียสเรื่องนั้นจ้ะ ก็แค่เมาเอง ต่อไปนี้หนูน้ำหวานก็เรียกป้าว่าแม่ได้แล้วนะ อีกไม่นานก็จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"

"ค่ะ เฮ้อ" ได้แต่ถอนหายใจออกมาแรงๆ คิดไม่ออกบอกไม่ถูกจริงๆ "น้ำหวานขอตัวก่อนนะคะ"

"จ้ะ" ฉันเดินกลับไปที่บ้านริมน้ำ ฉันมองไปที่ห้องเล็กที่บอกว่าเป็นห้องต้องห้าม ฉันเดินไปบิดลูกบิดฉันอยากรู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในตามประสาคนขี้เสือกนั่นแหละ แต่ฉันก็ไม่สามารถเปิดได้

ฉันเลยเดินไปเปิดอีกห้อง โอ้มายก๊อดนี่มันห้องเก็บของหรือมันห้องขยะเนี่ยอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมดความคิดที่ว่าจะมาอยู่ที่ห้องเก็บของมลายหายไปทันที คงเหลือห้องสุดท้ายแล้วแหละที่ฉันต้องอยู่ถึงแม้ว่าจะมีผู้ชายที่ฉันไม่ชอบขี้หน้าอยู่ด้วยก็ตาม

เขาคงจะไม่ทำอะไรฉันหรอก ถ้าฉันยังมีสติ เขาคงทำอะไรฉันไม่ได้ เพราะถ้าเขาจะทำฉันจะทุบเขาให้หัวแบะเลย

ฉันเดินสำรวจโน่นสำรวจนี่ไปเรื่อย การจะเดินไปที่ห้องครัวคนร่างสูงกำลังสาละวนทำอะไรบางอย่างอยู่ที่กระทะ กินหอมลอยฟุ้งเรียกความหิวได้เป็นอย่างดี

"ทำอะไรอ่ะ!"

"ก็ทำอาหารให้เธอกินไง เธอมันลูกคุณหนูคงทำอาหารไม่เป็น ฉันเป็นลูกคนบ้านนอก ฉันก็จะทำอาหารให้เธอกินเอง"

"ก็ดี!" ฉันไหวไหล่เบาๆแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร บนโต๊ะอาหารมีฝาชีครอบถาดบางอย่าง แต่ฉันก็ไม่ได้เปิดดูหรอกนะ

พอเขาทำอาหารเสร็จแล้วก็จัดแจงตักข้าวใส่จานให้ฉัน แล้วเปิดฝาชีมีอาหารอยู่ในถาดขนาดใหญ่เต็มไปหมด มันเป็นอาหารหน้าตาแปลกๆ

"กินสิ วันนี้เธอลองกินอาหารอีสานดู รับรองว่าอร่อยมากๆ กินเสร็จจะได้ไปทำงานกัน อย่าบอกฉันนะว่าเธอจะไม่กิน เพราะถ้าเธอไม่กินเธอจะปวดท้อง ถ้าเธอปวดท้องเพราะเธอไม่กินข้าวฉันจะไม่ปฏิเสธการแต่งงานให้เธอ" เขาเลื่อนจานข้าวให้ ฉันหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักอาหารใส่จานของตัวเอง เมื่อเขาขู่แบบนี้ฉันก็ต้องทำตาม

รสชาติอาหารมันก็ไม่ได้แย่นะออกจะอร่อยด้วยซ้ำ แล้วสิ่งที่ฉันติดใจมากก็คืออาหารบางอย่างที่อยู่บนใบตองกลิ่นมันหอมรสชาติมันๆเผ็ดๆเค็มๆรวมๆก็กลมกล่อม

"อื้ม อร่อยดี!"

"บอกแล้วว่าเธอต้องชอบ!" เขายิ้มแต่ฉันรู้สึกว่ายิ้มนั้นมันแปลกๆ แต่ก็ช่างเถอะ อาหารอร่อยดีไม่สนอะไรแล้ว

หลังจากทานอาหารเสร็จเขาก็เก็บและล้างเองทุกอย่าง ส่วนฉันอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดที่มันจะมัดทะแมง

"เสร็จยัง"

"อื้ม" ฉันพยักหน้า

"ไปกันเถอะ!" เขาพาฉันเดินออกมาจากบ้านตรงไปที่คอกวัว แค่กลิ่นกับขี้วัวฉันก็แทบจะอ้วกมื้อเช้าออกมาแล้ว

"พามาที่นี่ทำไหม ไหนนายบอกจะพาไปใส่ปุ๋ยแตงไง" ฉันปิดจมูกตัวเอง

"นี่แหละปุ๋ย ปุ๋ยขี้วัวต้นแตงมันชอบ! เธอต้องตักมันใส่กระสอบ" เขายิ้มร้าย ฉันอยากจะกรี๊ด กล้าดียังไงมาใช้คุณหนูตระกูลดำรงค์พงษ์เมธามาตักขี้วัว ไอ้บ้า! ไอ้ตือโป๊ยก่าย! ไอ้เลว!

"พะ...พูดใหม่อีกทีสิ" ฉันเอ่ยถามเผื่อเขาจะพูดผิด

"เธอต้องตักขี้วัวแห้งใส่กระสอบ!" ฉันตกต่ำถึงขั้นมาตักขี้วัวแล้วเหรอ ใครก็ได้เอาค้อนมาทุบฉันที😭