-๑๔- ข้าแค่แกล้งเอ็งเล่น

"ยายนวลไหวไหมจ๊ะ?" หวานใจกับเสือหาญเดินตามมาก็ได้ยินเสียงเพ้งถามยายนวลขึ้นมาพอดี มองดูถึงได้เห็นว่าหญิงสูงวัยกำลังนั่งพิงต้นไม้ใหญ่อยู่ ท่าทางเหมือนจะเป็นลมหน้ามืดลงไป เสือหาญกำลังจะเดินเข้าหาแต่หวานใจกลับเร็วกว่า อีกคนเดินไปนั่งลงใกล้ยายนวลก่อนเขา

"หนูว่ากับดีไหมคะ? ยายน่าจะไม่ไหว"

"แต่ข้ายังต้องหาสมุนไพรอีกหลายอย่าง"

"เสือหาญแล้วจะทำยังไงดี?" ทำท่าครุ่นคิดอยู่พักก็พอจะนึกวิธีออก เสือหาญเลือกจะบอกให้หวานใจพายายนวลกลับก่อน เหลือแค่เขากับเพ้งอู่หาสมุนไพรให้ต่อ แต่พอจบประโยคยายนวลก็พูดขัดขึ้นมา

"นังหนูหวานใจตัวเล็กแค่นี้จะพาข้ากลับยังไง ให้ไอเพ้งพาข้ากลับ ส่วนเอ็งกับนังหนูช่วยกันหาสมุนไพรแล้วกัน"

"เอ่อคือว่าหนูพายายกลับได้นะคะ ถึงหนูจะตัวเล็กแต่แข็งแรงมาก" หวานใจยกแขนเรียวเล็กขึ้นมาแล้วทำหน้ามั่นใจ

"ทำไม? กลัวไม่กล้าอยู่กับข้าหรือไง"

ดวงตากลมตวัดไปมองคนที่พูดจาดูถูกกันเมื่อครู่ คิ้วหนาที่ยักขึ้นราวกับตั้งใจกวนกันนั่นแสนน่าหงุดหงิด แบบนี้หวานใจจะไปยอมได้ยังไง สุดท้ายก็ตกปากรับคำที่จะอยู่หาสมุนไพรต่อกับเสือหาญเอง 

ขาเรียวก้าวเดินตามคนที่ไม่ยอมรอกันแล้วถอนหายใจ พยายามเอ่ยบอกเขาเท่าไหร่ก็ไม่มีท่าว่าเสือหาญจะยอมหยุดรอกันเลยแม้แต่น้อย มือเล็กปัดกิ่งไม้เล็กที่ขวางด้านหน้าออกไป เพราะมัวแต่สนใจทางแสนลกจนเงยขึ้นมาอีกทีเสือหาญก็ไม่อยู่ตรงหน้าแล้ว 

"คุณ! เสือหาญ!" หวานใจตะโกนเรียกเสือหาญลั่นป่า หมุนไปมามองรอบตัวที่ไม่มีวี่แววของอีกคนเลยจนเริ่มใจสั่น 

เสียงเล็กเอ่ยร้องเรียกเขาอยู่หลายครั้งแต่ทุกอย่างกลับเงียบสนิท กายเล็กเริ่มสั่นเทาขึ้นมาในตอนที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่ป่า เสียงนกร้องดังกึกก้องเข้ามาในหู หวานใจวิ่งออกไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจทิศทางก่อนจะสะดุดเข้ากับท่อนไม้ที่วางขวางอยู่ล้มลง

หวานใจชันเข่าขึ้นมาเพราะรู้สึกเจ็บตรงหัวเข่า ผ้าถุงตัวสวยที่ยายนวลให้มาถูกถกขึ้นดูก็เห็นบาดแผลที่มีเลือดออกอยู่ ความเจ็บที่หัวเข่าไม่ได้มากขนาดนั้นแต่กลับทำให้น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมา หรือความจริงแล้วเสือหาญจงใจจะทิ้งเธอไว้ที่นี่แบบนั้นใช่ไหม

"เดินไม่ดูตาม้าตาเรือหรือไง ท่อนไม้ใหญ่ขนาดนี้เอ็งยังจะสะดุดอีก"

"ฮึก"

เสือหาญยืนนิ่งไปในตอนที่ได้ยินเสียงที่เขาไม่มั่นใจนักว่าอีกคนกำลังร้องไห้หรือเปล่า จนกระทั่งใบหน้าของหวานใจเงยขึ้นมามองทั้งน้ำตาอาบแก้ม เสียงสะอื้นดังขึ้นกว่าเก่าทำให้เสือหาญทำอะไรไม่ถูกแล้วรีบนั่งลงไปหา 

"อะ เอ็งอย่าร้องไห้สิ ข้าแค่แกล้งนิดเดียวเอง"

"ฮืออออออออ" แทนที่จะเงียบแต่ทำไมถึงทำให้หวานใจร้องไห้กว่าเก่าอีกนะ เขาพูดอะไรผิดไปหรอ

ในระหว่างที่กำลังคิดก็รู้สึกถึงแรงกอดของหวานใจแล้ว เสือหาญแค่นิ่งไปพักอย่างทำอะไรไม่ถูกก่อนจะค่อยๆโอบกอดอีกคนตอบเพราะหวานใจยังคงร้องไห้ไม่ยอมหยุด

"อะ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ"

"ฮือออ"

"ข้าแค่แกล้งเอ็งเล่น หยุดร้องสักทีได้ไหมเล่า" เสือหาญผละหวานใจออกมาแล้วใช้นิ้วเกลี่ยเช็ดน้ำตาข้างแก้มให้ เขาก็แค่แกล้งนิดเดียวใครจะไปคิดว่าจะร้องห่มร้องไห้ขนาดนี้

"ปกติก็ขี้เหร่อยู่แล้ว ยังจะร้องไห้ให้ขี้เหร่มากกว่าเดิมอีก" พอพูดจูบประโยคกำปั้นเล็กก็ทุบที่อกเขาสองสามทีก่อนหวานใจจะดันตัวเองลุกขึ้นยืน ดูจากสีหน้าแล้วคงจะโกรธเขาน่าดูเลยตั้งท่าจะเดินหนีกันแต่แผลที่หัวเข่าทำให้เซถลาไปข้างหน้าจนเสือหาญต้องรั้งมาโอบไว้ คนดื้อดึงยังตั้งท่าจะเดินเองต่อจนเขาต้องจับแขนไว้แล้วถือวิสาสะช้อนตัวขึ้นมาอุ้ม

"ทำอะไร อุ้มทำไม! ปล่อยนะ!!"

"เดินอย่างนี้ชาติไหนจะถึงบ้าน"

"บอกให้ปล่อย กรี๊ดดด คุณทำอะไรเนี่ย" แขนเรียวคล้องคอเสือหาญไว้แน่นในตอนที่เขาทำท่าจะโยนเธอออกไป

"ก็บอกให้ปล่อยไม่ใช่หรือไง ทีอย่างนี้กอดแน่นอย่างกับลิง"

หวานใจไม่พูดอะไรได้แต่มุ่ยหน้าไม่ชอบใจแล้วไม่อยากพูดกับอีกคนแม้สักคำ เสือหาญไม่ได้เอ่ยปากดุแล้วก็อุ้มพาเดินไป ตัวเบาขนาดนี้ได้ยังไงกัน ไม่รู้จักกินข้าวกินปลาบ้างหรือไง 

เมฆฝนทำให้รอบพื้นที่เริ่มครึ้ม เสือหาญก้าวเดินไวขึ้นหวังจะกลับไปถึงธาราวิหคให้ทันก่อนฝนจะตก หวานใจซุกที่อกเขาเป็นระยะในตอนที่เสียงฟ้าร้องดังลั่น 

เปรี้ยง!!

เสียงสายฟ้าฟาดลงมาจนมีแสงสว่างวาบให้เห็น เสือหาญก้มลงสักพักก่อนจะก้าวเท้าเดินต่อ เม็ดฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างแรงราวกับว่าพายุเข้าแปลกเสียจริง ปกติยายนวลจะรู้เสมอว่าวันนี้แดดจะร้อนหรือฝนจะตก แต่ทำไมวันนี้กลับไม่พูดอะไรสักคำ

"ก้มหน้ามาที่อกข้า น้ำฝนจะได้ไม่เข้าตา"

ถึงน้ำเสียงจะดูเรียบนิ่งแต่กลับทำให้หวานใจรู้สึกแปลกขึ้นมา เสือหาญเปลี่ยนทิศไปทางทิศตะวันออกแทนที่จะเดินกลับขึ้นทิศเหนือเพื่อไปที่ธาราวิหค ฝนตกหนักขนาดนี้ไม่ดีแน่ถ้าจะฝ่าไป สู้หาที่หลบก่อนน่าจะดีกว่า

หวานใจหรี่ตาขึ้นมามองก็เห็นมีกระท่อมเล็กอยู่ด้านหน้า เสือหาญพากายเล็กที่โอบอุ้มมาเข้าไปด้านในแล้ววางลงบนแค่ไม้ ดวงตากลมมองไปโดยรอบแล้วแอบนึกว่าโชคดีจริงที่ในป่ากว้างขนาดนี้ยังมีกระท่อมอยู่ด้วย

"ทำไมคุณถึงรู้ว่า...."

"กระท่อมนี้ข้าให้คนในหมู่บ้านสร้างไว้ เผื่อพลัดกับใครตอนเดินป่า หรือหนีพวกอื่นมาแล้วกลับธาราวิหคไม่ทันก่อนค่ำ มีทุกทิศนั่นแหละ จะได้มีที่หลบรอก่อน"

"รอบคอบเหมือนกันนะเนี่ย"

"ก็แค่คิดเผื่อไว้ แต่ไม่ต้องมาติดอยู่ตามกระท่อมน่าจะดีที่สุด"

"ทำไม?"

"กระท่อมกันลูกปืนไม่ได้หรอกนะ เกิดพวกที่ตามล่ามาเจอเข้าก็คงโดนฆ่าตาย" เธอพยักหน้าเข้าใจ ก็จริงอย่างที่เสือหาญพูดงั้นเท่ากับว่าในตอนนี้เราสองคนก็อยู่ในที่เสี่ยงอันตรายน่ะสิ

ระหว่างกำลังครุ่นคิดไปผ้าถุงก็ถูกถกขึ้นมาจนถึงหัวเข่า หวานใจเอามือจับมันไว้ด้วยความตกใจจนเสือหาญเงยมามองนิ่งและส่ายหัว มือหนาออกแรงดึงผ้าถึงที่หวานใจพยายามจะจับมันไว้ออกมาแล้วถกให้เห็นหัวเข่าชัดขึ้น 

หวานใจเบิกตากว้างที่จู่ๆเสือหาญก็ออกแรงฉีกปลายผ้าถุงเธอออก พยายามจะรั้งตัวออกมาแต่ถูกล็อกขาเรียวสองข้างเอาไว้แน่น ก่อนจะสงบลงตอนที่เห็นว่าเขาใช้ผ้าถุงที่ฉีกไปมามัดเอาไว้ที่แผล 

"ตกใจหมดเลย"

"เอ็งคิดว่าข้าจะทำอะไรเอ็งหรือไง"

"ใครจะไปรู้ละ อยู่ๆคุณก็มาฉีกผ้าถุงกันนี่ ปกติไม่ใช่ว่าต้องฉีกเสื้อคุณหรือไง"

"มีแค่คนโง่นั่นแหละที่ทำแบบนั้น ฉีกเสื้อไปข้าก็หนาวตายสิ ผ้าถุงเอ็งออกจะยาวฉีกไปนิดเดียวก็ไม่เป็นไรหรอก"

"ไม่โรแมนติกเอาซะเลย"

เสือหาญลุกขึ้นยืนเท้าเอวก่อนจะเอานิ้วมาดันหัวหวานใจไปหนึ่งทีอย่างมันเขี้ยว

"ให้โรแมนติกกับเอ็งอ่ะหรอ ฝันไปเถอะ"

"นี่ถ้าเป็นเสือมิ่งนะ คงจะ...."

"จิ๊ เอ็งพูดถึงไอมิ่งอีกแล้ว"

หวานใจเงียบไปแล้วมองอย่างไม่เข้าใจ ก็แค่พูดถึงเสือมิ่งจะต้องโมโหอะไรขนาดนั้น หรือว่าแค่กับลูกน้องก็หวงหรือไง นี่เขาเกลียดเธอถึงขนาดที่ไม่อยากให้ไปยุ่งเกี่ยวกับลูกน้องเขาเลยหรอ จะอะไรขนาดนั้นพ่อคุณ

"แล้วทำไมจะพูดถึงไม่ได้ ก็ฉันชอบเสือมิ่ง"

"ว่าไงนะ!?"

กายเล็กถอยหลังหนีคนที่หน้าบึ้งเข้ามาหา ก่อนขาเรียวจะถูกจับเอาไว้แล้วเสือหาญขึ้นมาทาบทับ มือบางดันอกของเสือหาญเอาไว้ด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าสิ่งที่พูดไปจะทำให้เขาโมโหขนาดนี้เลย

"เอ็งชอบไอมิ่งจริงหรอ?" หวานใจพยักหน้าตอบอย่างไม่คิดอะไร ก็เสือมิ่งออกจะดีกับเธอขนาดนั้นก็ต้องอบสิ ใครไม่ชอบคนที่ดีกับตัวเองบ้างละ

"แต่เอ็งกำลังจะแต่งงานกับข้า"

"แล้วเกี่ยวอะไร?"

"เอ๊ะนางนี่ แต่งก็เท่ากับเป็นเมียข้า เอ็งจะไปชอบผู้ชายคนอื่นได้ยังไง"

"เราก็ไม่ได้เป็นผัวเมียกันจริงๆสักหน่อย"

"งั้นเป็นมันซะเลยตอนนี้ดีไหม"