บทที่ 9 ขอดูแล

เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว เฝิงอี้ก็เข้าไปพูดคุยเล่นกับพ่อของเขา ไม่นานนักคุณนายเฝิงก็กลับมาที่บ้าน ก่อนจะเอ่ยถามเขา

"อาอี้ ลูกไปที่ไหนมาเหรอ พ่อบ้านหม่าบอกว่าลูกดูรีบร้อนมากเลย"

เฝิงอี้ที่ได้ยินแบบนั้นก็เม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะคิดถึงชุยซินอี๋ขึ้นมา เธอห้ามเขาไม่ให้บอกเรื่องนี้กับใคร เขาเองแม้จะไม่เข้าใจเธอเท่าใดนัก แต่ก็ไม่อยากขัดความต้องการของเธอ เขายิ้มให้แม่ของตนเองเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบ

"ผมแวะไปเยี่ยมซินซินมาน่ะครับ อยากไปเห็นลูกชายของเธอ เด็กน้อยน่ารักมากเลยครับแม่"

คุณนายเฝิงที่ได้ยินก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะตอบ

"นั่นสินะ แม่เองก็รู้สึกถูกชะตากับชุยเป่ามากเลยแหละอาอี้ ไม่รู้สิ เขาดูน่ารักน่าถนอมมากเลย"

เฝิงอี้ไม่ตอบเพียงยิ้มออกมาเล็กน้อยเท่านั้น ก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำ ค่ำคืนนั้นเขานอนไม่หลับ เอาแต่คิดถึงชุยซินอี๋และชุยเป่า ไม่รู้ตอนนี้สองแม่ลูกจะทำอะไรอยู่ แล้วจะกินข้าวเย็นหรือยัง ชุยเป่าจะมีของเล่นใหม่บ้างไหม ใจของเขามันไม่สงบเอาเสียเลย

ก่อนจะกลับกวานซี เขาไปบอกลาเติ้งเทียนอวี้ เจ้าหมอนั่นบอกว่ามีเวลาจะมาเยี่ยมเขาเสียหน่อย ตอนนี้เรียนจบแล้วต่างคนต่างก็มีภาระหน้าที่ของตระกูลที่ต้องดูแลไม่ต่างกัน

เช้านี้อากาศค่อนข้างแจ่มใส ลมพัดเย็นสบายไม่น้อย ชุยซินอี๋ตื่นนอนแต่เช้าเพื่อหุงข้าวทำอาหาร ชุยเป่ายังไม่ตื่น ส่วนแม่ของเธอเมื่อทำอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ไปทำงานแต่เช้าแล้ว ตอนนี้ที่บ้านจึงเหลือแค่เธอกับชุยเป่าเพียงสองคน

"ซินซิน ฉันซื้ออาหารเช้ามาฝากเธอกับชุยเป่าด้วย ชุยเป่ายังไม่ตื่นเหรอ"

ชุยซินอี๋เงยหน้ามามองหยางตงก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ขอบใจมากนะอาตง นายไม่ต้องลำบากหรอก"

"ลำบากอะไรกัน เราเป็นเพื่อนรักกันนะ"

หยางตงเอ่ยพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย เขานำอาหารเข้ามาวางไว้บนโต๊ะ และมองชุยซินอี๋ที่ทำอะไรไปเรื่อยเปื่อย เขารู้สึกว่าตอนนี้ชุยซินอี๋ดูเติบโตกว่าแต่ก่อนแล้ว ไม่เหลือเค้าโครงเดิมของเด็กสาวใสซื่อบริสุทธ์อีกต่อไป หญิงสาวรวบผมขึ้น เผยให้เห็นใบหน้างดงามสวยหวาน ท่าทีที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการทำงานบ้านนั้นมันช่างน่ามองเหลือเกิน 

เธอไม่เคยรู้เลยว่าเขาแอบชอบเธอมานาน เขาเองก็ไม่กล้าบอกเธอ ตอนที่เธอปฏิเสธไม่ยอมแต่งงานกับเขา ตัวเขาเองก็รู้แล้วว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับเขามากไปกว่าคำว่าเพื่อน

หยางตงเองเข้าใจดีและไม่คิดจะบังคับฝืนใจชุยซินอี๋ ขอเพียงได้ดูแลเธอห่างๆ ก็พอแล้ว

เมื่อไม่มีสิ่งใดแล้วเขาจึงขอตัวกลับ เมื่อหยางตงกลับไปแล้ว ชุยเป่าก็ตื่นขึ้นมาพอดี เด็กน้อยเดินเตาะแตะงัวเงียออกมาจากห้องนอนพร้อมกับร้องไห้หาแม่ ชุยซินอี๋ที่เห็นแบบนั้นก็รีบวางงานตรงหน้าก่อนจะเข้าอุ้มลูกชายและรีบเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เด็กน้อยแล้ว เธอก็มาป้อนโจ๊กให้เขา ชุยเป่ากินเก่งมาก โจ๊กถ้วยใหญ่หมดไปเกือบครึ่งก็ยังจะกินอีก จนชุยซินอี๋ต้องเอ่ยห้ามปรามเขา พร้อมกับยิ้มออกมา

นี่สินะสายใยแม่ลูก เพียงได้มองเห็นรอยยิ้มน้อยๆ นั่นเธอก็มีความสุขมากเหลือเกิน

เมื่อจัดการเรื่องลูกชายเสร็จเรียบร้อยแล้วชุยซินอี๋ก็กินอาหารเช้า ก่อนจะอุ้มชุยเป่าขึ้นมา วันนี้เธอจะนำผักไปส่งให้พ่อค้าแม่ค้าที่ตลาด และจะซื้อผ้ามาตัดชุดใหม่ให้ชุยเป่าเสียหน่อย เพราะว่าเสื้อผ้าชุดเดิมเก่ามากแล้ว เธอเองก็สงสารชุยเป่าเช่นกัน

หญิงสาวอุ้มลูกเดินไปตลาดอย่างไม่รีบไม่ร้อน ระยะทางไม่ได้ไกลเท่าไร ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงตลาด หลังจากที่ได้รับเงินค่าขายผักแล้ว ชุยซินอี๋ก็อุ้มชุยเป่ามาที่ร้านขายผ้า 

ร้านตัดชุดในเมืองกวานซีค่อนข้างมีราคาแพง ตัวหนึ่งก็หลายสิบหลายร้อยหยวน เธอนับเงินในมือที่มีไม่ถึงสามสิบหยวนแล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปเลือกผ้าที่ด้านในร้าน มองอยู่นานก็เห็นผ้าเนื้อบางที่ดูจะราคาถูกเสียหน่อย จึงตัดสินใจที่จะซื้อมาเย็บชุดให้ลูกชายด้วยตนเอง

"เอาผืนนี้ค่ะ"

"เอาหมดร้านเลยครับ เอาผ้าเนื้อดีที่ตัดชุดของเด็กหนึ่งขวบกว่าๆ ได้ แล้วตัดให้เลย เอาไปส่งที่บ้านตระกูลชุยไม่ไกลจากที่นี่ ผมจะเขียนที่อยู่ไว้ให้"

ชุยซินอี๋หันขวับไปมองก่อนจะพบว่าเป็นเฝิงอี้นั่นเอง หญิงสาวมีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไรนัก ก่อนจะเอ่ย

"พี่ทำอะไร"

"ตัดชุดให้ลูกชายของ...เอ่อ ตัดชุดให้หลานชายยังไงเล่า พี่เพิ่งกลับมาอยู่กวานซี ได้ยินว่าเธอมีลูกเลยอยากจะมอบของขวัญให้หลานเสียหน่อย"

"ไม่ต้องค่ะ ฉันเกรงใจ มันมากเกินไป"

"ไม่มากหรอก เอาหมดนี่เลยครับ จัดการด้วย"

ไม่รอให้ชุยซินอี๋พูดต่อเฝิงอี้ก็ชิงตัดบทไปเสียก่อน แล้วจึงหันมามองชุยเป่า ชุยเป่าเองก็มองเขาเช่นเดียวกัน ดวงตาที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา ใบหน้าที่คล้ายเขาถึงสิบส่วน มันทำให้ใจของเฝิงอี้อ่อนยวบ 

ชุยเป่ายื่นมือมาจับเสื้อของเฝิงอี้พร้อมกับยิ้มตาหยี เฝิงอี้ที่เห็นแบบนั้นจึงเอ่ยถามทันที

"ทำไมเจ้าตัวอ้วน อยากให้ พ่อ...ให้ลุงอุ้มเหรอ"

ชุยเป่าคล้ายจะเข้าใจที่เฝิงอี้ถาม เด็กน้อยยิ้มร่าเริงสดใสพร้อมกับตบมือหัวเราะชอบใจ เฝิงอี้จึงคว้าเอาชุยเป่ามาอุ้มทันที ชุยซินอี๋คิดจะคว้าลูกชายคืนมา แต่เฝิงอี้กลับไม่ยอม

"พี่เฝิงอี้ ฉันบอกพี่ยังไง พี่จำไม่ได้แล้วเหรอคะ"

"จำไม่ได้ ลืมไปหมดแล้ว"

"พี่!!!"

"โอวว ทางนั้นมีของเล่นด้วย ลุงจะพาชุยเป่าไปซื้อเองนะ"

เขาทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของชุยซินอี๋เลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มเดินพาชุยเป่าไปเลือกของเล่น อีกทั้งยังซื้อของใช้มากมายให้ชุยซินอี๋อีกด้วย จากนั้นก็บังคับพาเธอกลับมาส่งถึงบ้าน 

ชุยซินอี๋มองดูข้าวของมากมายที่กองอยู่ในบ้าน ก่อนจะหันมามองเฝิงอี้ ตอนนี้ชุยเป่านอนหลับไปแล้วเพราะเที่ยวเล่นจนเหนื่อย

"พี่เฝิงอี้คะ ฉันรู้ว่าพี่รู้สึกผิด แต่พี่ไม่ต้องใส่ใจ หากคุณนายเฝิงรู้เข้าคงไม่พอใจแน่"

"ก็เรื่องของแม่พี่สิ"

"พี่เฝิงอี้"

"หากเธอยังไม่หยุดพูดพี่จะบอกแม่และทุกคนในตระกูลเฝิงให้รู้เรื่องทั้งหมด พี่เองก็ไม่อยากเก็บเรื่องนี้เป็นความลับอีกต่อไปแล้วเหมือนกัน"

"อย่านะคะ!!!"

ชุยซินอี๋ที่เห็นว่าเฝิงอี้กำลังจะเดินไป เธอจึงรีบคว้าแขนเสื้อของเขาเอาไว้ทันที แต่เพราะไม่ทันระวังเธอจึงเซล้มถลาไปด้านหน้า เป็นจังหวะที่เฝิงอี้หันมาพอดี ใบหน้าสวยหวานของหล่อนจึงซบเข้าไปที่แผงอกของเขาอย่างไม่ตั้งใจ ชุยซินอี๋ตกใจลนลานรีบถอยห่างจากเขา ภาพในวันนั้นที่เธอตื่นมาแล้วพบตนเองมีความสัมพันธ์กับเขาในชั่วข้ามคืนพลันปรากฏชัดขึ้นมาอีกครั้งในความทรงจำ ใบหน้าสวยหวานแดงระเรื่ออย่างไม่อาจปิดบัง

เฝิงอี้ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ย

"ซินซิน เธอกลัวอะไร เธอกลัวว่าพี่จะปกป้องเธอกับลูกไม่ได้เหรอ"

ชุยซินอี๋ที่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่ตอบอะไร เธอเม้มริมฝีปากแน่น เฝิงอี้ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย

"เธอไม่ต้องกลัวนะ ตอนนี้พี่กลับมาอยู่กวานซีแล้ว พี่จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเธอได้อีก และจะไม่ยอมให้เธอต้องมีชีวิตอย่างลำบากอีกต่อไปแล้ว ขอเพียงเธออย่ากีดกันพี่กับลูกอีกเลยนะ ได้ไหมครับ?"

ชุยซินอี๋ไม่ตอบเธอมองเขาด้วยแววตาที่วูบไหว เฝิงอี้ที่เห็นแบบนั้นก็แทบจะอดใจไม่ไหวอยากโผเข้าไปกอดเธอเสียเหลือเกิน แต่ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ทำอย่างที่ใจปรารถนา ก็ได้ยินเสียงของสือชิงแม่ของชุยซินอี๋เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

"นั่นซินซินลูกไปซื้อของมาเยอะแยะเลยเหรอ เอาเงินที่ไหนไปซื้อ อ้าวคุณชาย มาได้ยังไงคะ"

ชุยซินอี๋ที้เห็นว่าแม่ของตนเองมาแล้วก็รีบเข้าไปช่วยถือของ เฝิงอี้ยิ้มให้สือชิงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย

"ผมซื้อของมาให้ชุยเป่าน่ะครับ แกน่ารักดีผมรู้สึกถูกชะตา หากเป็นไปได้อยากรับเป็นลูกบุญธรรมเลยด้วยซ้ำ"

สือชิงที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย

"คุณชายอย่าล้อเล่นเลยค่ะ คราวหน้าไม่ต้องซื้อของมามากมายแบบนี้หรอกค่ะ ฉันเกรงใจ"

"เล็กน้อยครับป้าสือชิง ผมยินดี"

"ขอบคุณมากนะคะ ฉันขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ เพิ่งเลิกงานมาน่ะค่ะ"

"เชิญครับ"

"ซินซิน ลูกดูแลคุณชายดีๆ ล่ะ เขามีน้ำใจกับลูกมากเลยนะ"

ชุยซินอี๋ทำได้เพียงพยักหน้าเล็กน้อยไม่ได้เอ่ยพูดสิ่งใดออกมา ก่อนจะหันมามองเฝิงอี้ เมื่อหันมองก็พบว่าเขากำลังยื่นหน้าเข้ามาหาเธอ ใบหน้าของคนทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ชุยซินอี้กำลังจะถอยหลังหนี แต่เฝิงอี้กลับโน้มใบหน้าเข้ามาหาเธอ และจูบที่แก้มของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ย

"แล้วพบกันใหม่นะครับ คุณภรรยาของผม"

เขาเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ชุยซินอี๋ยืนนิ่งก้าวขาไม่ออก ทำได้เพียงมองเขาเดินจากไปจนลับสายตา