เข้าสู่ระบบแชร์
3.น้องสาวขี้อิจฉา
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-08 07:06:27หวังกุยหลันลุกขบฟันด้วยความโกรธแล้วลุกขึ้นปัดฝุ่น พยายามรักษาหน้าตาไว้
" ข้าแค่กำลังคิดถึงตำรายาใหม่ที่จะคิดค้น จึงเผลอเหม่อไปเสียหน่อย"
หวังจูหรันพยักหน้า แต่ดวงตายังฉายยิ้มเยาะ "ถ้าอย่างนั้นพี่สาวก็ระวังด้วยนะ อย่าให้เสียชื่อตระกูลของเรา"
หวังกุยหลันยิ้มแข็งค้างบนใบหน้า นางยังเป็นแค่นักศึกแพทย์อยู่เลย จะรักษาผู้คนได้มากน้อยแค่ไหนกัน หญิงสาวแหงนหน้ามองฟ้า ‘สวรรค์! ทำไมส่งฉันมาที่นี่ด้วยนะ!’
ขณะก่นด่าโชคชะตา หวังกุยหลันก็เก็บสมุนไพรไปด้วย ทั้งสองเดินเก็บสมุนไพรจนตะกร้าเกือบเต็ม หวังจูหรันเดินนำาถึงลำธารเล็กๆ กลางป่า ทั้งสองนั่งพักใต้ร่มไม้ริมน้ำ
"พี่สาว" หวังจูหรันเอ่ยขึ้น "ข้าอยากถามอะไรท่านสักอย่าง"
หวังกุยหลันกำลังดื่มน้ำจากกระบอกไม้ไผ่ "ว่ามาสิ"
"ท่านรู้สึกอย่างไรกับคุณชายเจียงไห่ถัง?" หวังจูหรันถามพลางจ้องมองปฏิกิริยาของพี่สาว
"เอ๊ะ!?" หวังกุยหลันสำลักน้ำพรวด พ่นออกมาเป็นสายฝอยใส่หน้าน้องสาวเต็มๆ
"อุ๊ย! พี่สาว!" หวังจูหรันร้องเสียงหลง รีบเช็ดหน้า
"ขะ...ขอโทษ!" หวังกุยหลันรีบขอโทษ พลางคิดในใจ 'เจียงไห่ถังเป็นใครกัน??'
"ท่านเป็นอะไรไป?" หวังจูหรันถามอย่างสงสัย "ปกติเวลาข้าถามเรื่องคุณชายเจียง ท่านมักจะยิ้มกริ่มราวกับแมวได้กินปลาทู"
‘ยัยนี้คงเกลียดฉันจริงๆ เปรียบเทียบแต่ละอย่าง ...เฮ้อ!’
"เจ้าว่าข้าควรรู้สึกอย่างไรล่ะ"
หวังจูหรันทำหน้างง "เมื่อวานท่านยังบอกว่าจะเอาใจคุณชายเจียงให้ได้ แม้ต้องพลิกแผ่นดิน วันนี้เหตุใดจึงเปลี่ยนใจไป?"
หวังกุยหลันอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ "อ๋อ! ข้าหมายถึง... ข้ารู้สึกดีมากๆ จนไม่รู้จะพูดอย่างไร ใช่แล้ว! ข้าจะต้องพลิกแผ่นดินเพื่อเขา!"
หวังจูหรันยิ้มกริ่ม "อย่างนี้สิ ถึงจะเหมือนพี่สาวข้า แต่..." สีหน้านางเปลี่ยนเป็นจริงจัง "ท่านอย่าลืมนะว่า คุณชายเจียงเป็นคู่หมั้นของข้า"
"หา!?" หวังกุยหลันอุทานออกมาดังลั่น "เขาเป็นคู่หมั้นของเจ้าหรือ?"
"พี่สาว ท่านลืมไปแล้วหรือ?" หวังจูหรันทำหน้าหรี่ตามอง "ท่านเองนี่แหละที่บอกว่าจะแย่งคุณชายเจียงไปจากข้าให้ได้"
หวังกุยหลันรู้สึกเหมือนถูกสาดน้ำเย็นเฉียบ 'โอ้ สวรรค! ฉันกลายเป็นนางร้ายแย่งคู่หมั้นน้องสาวตัวเองอย่างนั้นหรือ?'
"เอ่อ... ข้า..." หวังกุยหลันพูดติดอ่าง "ข้าล้อเล่นน่ะ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า! เจ้าคงไม่คิดว่าข้าจะทำแบบนั้นเสียจริง หรอกนะ?"
ดวงตาของหวังจูหรันมองพี่สาวอย่างไม่เชื่อ
"ท่านแน่ใจหรือ?"
"แน่สิ!" หวังกุยหลันพยักหน้าหงึกๆ "ข้าเป็นถึงพี่สาว จะทำร้ายน้องได้อย่างไร? ฮ่า ฮ่า..."
ขณะที่กำลังหัวเราะแก้เก้อ หวังกุยหลันก็พลาดท่าลื่นไถลลงไปในลำธาร
"ว้าย!" นางร้องลั่นพลางตะเกียกตะกายขึ้นฝั่ง
หวังจูหรันหัวเราะคิกคัก "พี่สาว วันนี้ท่านช่างตลกยิ่งนัก"
หวังกุยหลันได้แต่ยิ้มแห้งๆ พลางคิดในใจ 'ช่างเป็นวันที่วุ่นวายเสียจริง จะรอดพ้นสถานการณ์นี้ไปได้อย่างไรกันนะ?'
ยามบ่าย หวังกุยหลันและหวังจูหรันเดินกลับเข้าหมู่บ้าน ทั้งสองสาวดึงดูดสายตาผู้คนด้วยท่าทางแปลกประหลาด หวังกุยหลันเดินโซเซ เสื้อผ้าเปียกชุ่ม ผมยุ่งเหยิงประดับด้วยใบไม้และกิ่งไม้เล็กๆ
"นั่นใช่คุณหนูกุยหลันหรือไม่?" เสียงกระซิบดังมาจากแม่ค้าขายผัก
"ใช่แล้ว แต่วันนี้ดูแปลกตาเหลือเกิน" อีกเสียงตอบกลับ
หวังกุยหลันได้ยินเสียงซุบซิบนินทา นางพยายามเชิดหน้าเดินอย่างสง่างาม แต่กลับสะดุดก้อนหินล้มคะมำ
"โอ๊ย!" นางร้องลั่น ใบหน้าจมดินโคลน
"คุณหนูกุยหลัน!" ชาวบ้านร้องเสียงหลง รีบวิ่งเข้ามาช่วย
หวังจูหรันยืนมองพี่สาวด้วยสีหน้างุนงง "พี่สาว วันนี้ท่านเป็นอะไรไป? ปกติท่านสง่างามดั่งนกยูงลำแพน แต่วันนี้กลับดูเหมือนเป็ดตกน้ำ"
หวังกุยหลันลุกขึ้นยืน พยายามรักษาหน้าตาไว้ "ข้า... ข้าแค่กำลังคิดสูตรยาใหม่ จึงเผลอเหม่อไปหน่อย"
"สูตรยาอะไรหรือขอรับ คุณหนู?" ชายชราผู้หนึ่งถาม "ต้องวิเศษมากแน่ๆ ถึงทำให้ท่านลืมตัวถึงเพียงนี้"
หวังกุยหลันอึกอัก คิดหาคำตอบอย่างรวดเร็ว "อา... สูตรยา... ยา... ยาแก้อาการซุ่มซ่าม!"
เสียงฮือฮาดังขึ้นรอบตัว
"โอ้โฮ! สมแล้วที่เป็นหมอเซียนแห่งหมู่บ้านเรา" ชาวบ้านพูดกันเซ็งแซ่
"ใช่แล้ว! ข้าจะคิดค้นยานี้ให้ได้" หวังกุยหลันประกาศเสียงดัง "และข้าจะเป็นคนแรกที่ได้ทดลองยานี้!"
"สมควรแล้วขอรับ" ชายชราพยักหน้าเห็นด้วย "ดูเหมือนท่านจะต้องการยานี้มากทีเดียว"
เสียงหัวเราะดังลั่นไปทั่วตลาด หวังกุยหลันยิ้มแห้งๆ พลางคิดในใจ ' สมองฉันไปหมดแล้ว พูดอะไรออกไป? ยาแก้อาการซุ่มซ่าม? หรือเป็นจิตใตส้ำนึกเจ้าของร่างนี้'
ขณะที่กำลังจะเดินจากไป นางก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มรูปงามยืนมองนางอยู่ไกลๆ ด้วยสายตาประหลาด
"นั่นใครกัน?" นางถามหวังจูหรันเบาๆ
"พี่สาว ท่านตาฝาดไปแล้วหรือ?" หวังจูหรันตอบอย่างแปลกใจ "นั่นคุณชายเจียงไห่ถังไงเล่า!"
หวังกุยหลันอ้าปากค้าง
‘สวรรค์! นั่นคือคู่หมั้นของน้องสาวที่เราพยายามจะแย่งมาหรือนี่? หวังกุยหลันเอย ผู้ชายมีตั้งมากมายเหตุใดต้องแย่งผู้ชายกับน้องสาวตัวเองด้วยเล่า เผื่อชีวิตที่สวบไร้เสียงสาปแช่ง ฉันจะไม่ให้เรื่องเลวร้ายนี้เกิดขึ้นแน่นอน'
แพทย์หญิงทะลุมิติ
บทล่าสุด
หัวจะปวด...แพทย์ฝึกหัดทะลุมิติไปเป็นหมอเทวดา 19. บทส่งท้าย
“ผมไม่รู้” เขาส่ายหน้าไปมา “ผมเปิดหนังสือเล่มนี้ไม่รู้กี่ร้อยครั้งก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง บางทีอาจเป็นคุณที่ต้องเปิดมัน”“ฉัน...”“ถ้าคุณอยากกลับนะ” เขาถอนหายใจเบาๆ “ได้ยินว่าคุณกับคู่หมั้นของน้องสาว...”“ไม่ใช่เสียหน่อย” หญิงสาวแยกเขี้ยวใส่ “นั้นมันเรื่องของเจ้าของร่างนี้ต่างหาก”“ผมไม่รู้ว่าเราจะกลับไปได้ไหม แต่ก็อยากลองดู” โอวหยางฮุ่ยค่อยยิ้มออกมาได้ “แต่เราต้องทิ้งทุกอย่างที่นี่กลับไปในปี2025”หญิงสาวกวาดตามองโดยรอบแล้วคลี่ยิ้มออกมา “ฉันคิดว่า...ฉันเข้าใจที่คุณปู่อยากให้ฉันสานต่อแพทย์แผนจีนแล้ว ท่านอยากให้ฉันเป็นหมอที่ดี บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลที่ฉันมาที่นี่”“ถ้าคุณไม่มีอะไรติดค้างที่นี่...เราลองเปิดตำราเล่มนั้นดูไหม ถ้าได้กลับก็ดี ไม่ได้กลับก็ไม่เป็นไร ถึงยังไงอยู่ในร่างโอวหยางฮุ่ยก็ไม่ได้แย่”หวังกุยหลันหัวเราะออกมา เธอผ่อนคลายลงมากแล้วก็เพิ่งนึกได้ว่าจับมือเขาอยู่จึงดึงมือตัวเองออกมา“ร่างนี้ก็ไม่ได้แย่ แต่อยากกลับบ้านมากกว่า”“ไม่ต้องห่วงนะ ถ้า...ถ้ากลับไม่ได้ ผมก็อยู่เป็นเพื่อนคุณ”“คุณไม่โกรธฉันเหรอที่ต้องมาติดแหงกในโลกนี้เพราะฉัน”เขายักไหล่แล้วส่งยิ้มทะเล้น “ก็มาแล้วจะให้
หัวจะปวด...แพทย์ฝึกหัดทะลุมิติไปเป็นหมอเทวดา 18.ความจริงที่ถูกเปิดเผย
“คุณชาย....ท่านเป็นใครกันแน่ เหตุใดข้าพบท่านบ่อยเหลือเกิน ท่านคงว่างงานมากสินะ”ชายหนุ่มหัวเราะร่วนอารมณ์ดี สตรีนางนี้ไม่เหมือนผู้ใดจริงๆ สมแล้วที่...เป็นที่หมายตาและ... "หากข้าบอกว่า...ข้าไม่ใช่คนธรรมดาล่ะ?"นางจ้องหน้าเขาแล้วฉีกยิ้มยียวน “แล้วถ้าข้าบอกว่าข้าไม่ใช่คนธรรมดาล่ะ”‘เพราะข้าเองก็ทะลุมิติมาจากปีค.ศ.2025’“หรือท่านเจ็บป่วยเป็นโรคประหลาดหรือโรคที่พูดกับผู้อื่นไม่ได้” นางกวาดตามองชายตรงหน้า เขารูปร่างสูงใหญ่สวมชุดเรียบๆ แต่ตัดเย็บประณีตสีเข้ม นางเพิ่งสังเกตว่าชายผู้นี้ก็มีใบหน้าหล่อเหลาไม่น้อย ถ้าเป็นยุคปัจจุบันคนผู้นี้ก็เป็นดารานักแสดงได้สบายๆเลยทีเดียว“เหตุใดเจ้าคิดเช่นนั้น”“ท่านมาทดสอบข้าหลายครั้งแล้วมิใช่รึ” นางเบ้ปากใส่ “คนป่วยที่รักษายากที่สุดก็คือคนป่วยที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองป่วย”โอวหยางฮุ่ยกระแอมไอ “หากเจ้ารู้แล้ว เจ้าจะลองรักษาข้าดูหรือไม่”“ข้าไม่ได้ตรวจร่างกายท่าน ไม่ทราบอาการ จะรู้ได้อย่างไรว่ารักษาได้หรือไม่” คราวนี้นางตอบจริงจัง“เช่นนั้น พรุ่งนี้ข้าจะให้รถม้าไปรับคุณหนูมาที่จวนของข้า”“ได้ ข้าจะรอ”รถม้าเรียบหรูประเมินด้วยสายตาก็รู้ว่าเป็นรถม้าชั้นดี หวังกุ
หัวจะปวด...แพทย์ฝึกหัดทะลุมิติไปเป็นหมอเทวดา 17. อับอาย
หลิวเสี่ยวเฟยเชิดหน้า "แน่นอน ข้าเป็นถึงบุตรสาวของอดีตหมอหลวง ไม่เหมือนใครบางคนที่โชคดีได้ตำแหน่งมาแบบไม่น่าเชื่อ"บรรยากาศรอบข้างเริ่มตึงเครียด ทุกคนต่างหันมามองการเผชิญหน้าของสองสาวโอวหยางฮุ่ยยิ้มมุมปาก "คุณหนูหลิว ข้าว่าท่านอิจฉาความสามารถของคุณหนูกุยหลันหรือไม่?"หลิวเสี่ยวเฟยหน้าแดงก่ำ "อิจฉา? ฮึ! ข้าแค่สงสัยว่านางใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรถึงได้ชนะการแข่งขัน"หวังกุยหลันกำลังจะตอบโต้ แต่จู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น"กรี๊ด! งูงู!"เสียงของสตรีผู้หนึ่งดังลั่นทุกคนหันไปมอง เห็นงูเขียวตัวใหญ่เลื้อยอยู่บนพื้น มุ่งหน้ามาทางกลุ่มของหวังกุยหลัน"ช่วยด้วย!" หลิวเสี่ยวเฟยร้องเสียงหลง พยายามปีนขึ้นไปยืนบนโต๊ะใกล้ๆ แต่โต๊ะนั้นเป็นโต๊ะวางขนม พอหลิวเสี่ยวเฟยกระโดดขึ้นไป มันก็พังครืนลงมา ทำให้ขนมและน้ำชากระเด็นเปรอะเปื้อนไปทั่ว โดยเฉพาะบนร่างของหญิงผู้ก่อเหตุอย่างคุณหนูหลิว หวังกุยหลันมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความตกใจ แต่แล้วนางก็สังเกตเห็นบางอย่าง"เดี๋ยวก่อน..." นางพูดเสียงดัง "นั่นไม่ใช่งูจริงนี่!"นางก้มลงหยิบ "งู" ตัวนั้นขึ้นมา มันเป็นแค่เชือกผ้าไหมสีเขียวที่หลุดมาจากชุดของใครบางคน ทุกคนอ้าปากค้
หัวจะปวด...แพทย์ฝึกหัดทะลุมิติไปเป็นหมอเทวดา 16.งานเลี้ยงและการพบกันของคู่ปรับ
"ท่านรู้ได้อย่างไร?" หวังกุยหลันทวนคำ “หรือท่านเป็นคนทำ!”"หึ" โอวหยางฮุ่ยเบ้ปากแล้วยกมือขึ้นกอดอก "เรื่องแค่นี้ไม่ต้องถึงมือข้าหรอก"หวังกุยหลันขมวดคิ้ว "อุบัติเหตุ?"โอวหยางฮุ่ยยิ้มกริ่ม "ย่อมเป็นเช่นนั้น "หวังกุยหลันคร้านจะพูดจากับเขาอีก นางหันไปสนใจคนเจ็บอ้าตรวจจนมั่นใจว่าไม่มีส่วนใดแตกหักหรือบอบช้ำภายใน“เจ้ารู้หรือไม่ว่าชายหญิงไม่ควรแตะเนื้อต้องตัว” โอวหยางฮุ่ยเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม“ข้าเป็นหมอ จะไม่ให้แตะเนื้อต้องตัวได้อย่างไร” นางเลิกคิ้วเป็นท้าทายแล้วหันไปเขียนเทียบยาให้คนเจ็บที่ได้สติแล้ว“น่าสนใจ” ชายหนุ่มพูดแล้วเดินเข้าไปใกล้ หวังกุยหลันขยับตัวถอยห่างทำให้บุรุษหนุ่มเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม นางกลับเชิดใบหน้าขึ้นแล้วเอ่ย“ท่านไม่รู้รึว่าชายหญิงไม่ควรแตะเนื้อต้องตัว”โอวหยางฮุ่ยหัวเราะลั่นไม่เคยมีสตรีใดกล้าต่อปากต่อคำเขาเช่นนี้มาก่อน "โลกนี้เต็มไปด้วยเรื่องประหลาด คุณหนูกุยหลัน ข้าชอบท่านมากจริงๆ"หญิงสาวได้อ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน เขาพูดทิ้งไว้ไร้คำอธิบายแล้วก็หมุนตัวเดินปะปนกับชาวบ้านหายไปจากสายตานาง‘ประหลาด! เจ้านั้นแหละคนประหลาด!’แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างห
หัวจะปวด...แพทย์ฝึกหัดทะลุมิติไปเป็นหมอเทวดา 15. เป็นหมอเทวดาช่างลำบากนัก
"หา!?" ลุงหลี่อุทาน "แต่ถ้าข้าไม่ดื่มเหล้า แล้วใครจะร้องเพลงให้ข้าฟังล่ะ?"หวังกุยหลันได้แต่ส่ายหน้า "ลุงหลี่..."บ่ายวันนั้น ขณะที่หวังกุยหลันกำลังจัดยาให้คนไข้คนสุดท้าย จู่ๆ ก็มีเสียงเอะอะดังมาจากด้านนอก"หลีกทาง! หลีกทางด้วย!" เสียงตะโกนดังขึ้นประตู โรงหมอเปิดผางออก เผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มรูปงามในชุดขุนนาง"คุณชายเจียงไห่ถัง!" หวังกุยหลันอุทานด้วยความประหลาดใจเจียงไห่ถังเดินเข้ามาในโรงหมอสีหน้าดูกระวนกระวายใจ "คุณหนูกุยหลัน ข้ามีเรื่องด่วนต้องปรึกษาท่าน!"หวังกุยหลันรีบลุกขึ้น "มีอะไรหรือเจ้าคะ? ท่านดูไม่ค่อยสบายเลย"เจียงไห่ถังมองซ้ายมองขวา ก่อนจะกระซิบ "ข้า... ข้ามีปัญหาเรื่องการนอน"หวังกุยหลันเลิกคิ้ว "อาการนอนกรนของท่านกลับมาอีกหรือ?""ไม่ใช่!" เจียงไห่ถังส่ายหน้า "คราวนี้ข้า... ข้าฝันประหลาด""ฝันประหลาด?" หวังกุยหลันทวนคำ "ประหลาดอย่างไรหรือเจ้าคะ?"เจียงไห่ถังกลืนน้ำลายเอื๊อก "ข้าฝันว่าตัวเองกลายเป็นเป็ด แล้วว่ายน้ำอยู่ในทะเลเต้าหู้"หวังกุยหลันพยายามกลั้นขำ "แล้ว... แล้วมันเป็นปัญหาตรงไหนหรือเจ้าคะ?""ปัญหาคือ..." เจียงไห่ถังทำหน้าเครียด "พอข้าตื่นขึ้นมา ข้าก็อยากกินแต
หัวจะปวด...แพทย์ฝึกหัดทะลุมิติไปเป็นหมอเทวดา 14. งานเลี้ยงโกลาหล
หวังกุยหลันมองโอวหยางฮุ่ยด้วยความประหลาดใจ 'เขามาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไรกัน?'"เอาล่ะ" ท่านเจ้าเมืองพูดขึ้น "มาจบพิธีมอบรางวัลกันเถอะ"แต่เมื่อเขาสวมหมวกกลับไป จู่ๆ ก็เกิดอาการคันศีรษะอย่างรุนแรง"โอ๊ย! มันคัน!" ท่านเจ้าเมืองร้องลั่น เกาศีรษะไปมาหวังกุยหลันรีบเข้าไปช่วย "ท่านเจ้าเมือง! ท่านต้องถอดหมวกออกก่อน!"ในที่สุด พิธีมอบรางวัลก็จบลงด้วยภาพของท่านเจ้าเมืองนั่งเกาหัวแปรงๆ หวังกุยหลันกำลังทายาให้ และโอวหยางฮุ่ยยืนอุ้มกบอยู่ข้างๆ ชาวบ้านได้แต่หัวเราะและปรบมือด้วยความขบขันหวังกุยหลันถอนหายใจ คิดในใจ ' นี่มันงานมอบรางวัลหรืองานละครตลกกันแน่?'หลังจากพิธีมอบรางวัลอันวุ่นวาย ท่านเจ้าเมืองได้จัดงานเลี้ยงฉลองชัยให้หวังกุยหลันที่จวนของท่าน บรรดาขุนนางและชาวบ้านชั้นสูงต่างมาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง หวังกุยหลันยืนอยู่กลางห้องโถงใหญ่ สวมชุดผ้าไหมเนื้อดีสีแดงแสด แต่ใบหน้ายังคงมีรอยสีเขียวจางๆ"ขอแสดงความยินดีด้วย คุณหนูกุยหลัน!" แขกผู้หนึ่งเอ่ยทัก "ท่านสมควรได้รับตำแหน่งหมอหลวงเมืองจริง"หวังกุยหลันยิ้มเขินๆ "ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ข้าจะพยายามทำหน้าที่ให้ดีที่สุด"ทันใดนั้น เสียงโวยวายก็ดังขึ้นจากโต๊
บางทีคุณอาจจะชอบ
ใต้หล้าสยบรัก
จูน187.8K viewsสนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
ม่อเยี่ยน664.5K viewsพระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง
นางสาวซินหยู่148.8K viewsทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายเลี้ยงครอบครัวสามียุค70
Ainthira06 / โจวเหว่ยฟาง9.4K viewsกลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงคืน
Lovedee1.0K viewsวัตถุโบราณตระกูลหลี่
พี่สาวตระกูลหลี่5.4K viewsพี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่
ไฉ่เลี่ยงหรง6.9K viewsท่านเองน่ะหรือคือสามีของข้า
JAOTUNTEE1.2K views
