ตอนที่ 14 ท้องกับคนอื่น [3]

 เช้าวันต่อมา 

ศศิจันทร์นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟากลางโถงห้องรับแขก มือเรียวกดหมายเลขโทรศัพท์ของพี่สาวต่างแม่ด้วยท่าทางเยือกเย็น

เสียงสัญญาณดังไม่นาน ปลายสายก็กดรับ

“รับเร็วดีนี่...” ศศิจันทร์แสยะยิ้มเยาะ ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงเต็มไปด้วยความสะใจ

"ต้องการอะไร" เสียงปลายสายตอบกลับมาเรียบแต่ถ้าฟังดี ๆ จะสัมผัสได้ถึงความสั่นไหวในน้ำเสียง

“แค่อยากโทรมาแจ้งข่าวน่ะ” ศศิจันทร์พูดช้า ๆ อย่างจงใจ “ตอนนี้ฉันกับ พี่รุต เข้าใจกันดีแล้ว และเขาก็ ตกลงจะแต่งงานกับฉัน”

“เมื่อไหร่...” เธอถามเบา ๆ ราวกับคนที่กำลังจะหมดแรง “เธอจะแต่งงานกับเขาเมื่อไหร่”

เสียงเธอสั่นเครือจนแม้แต่คนใจร้ายอย่างศศิจันทร์ก็ยังรู้สึกถึงความสั่นไหวนั้น แต่มันยิ่งทำให้เธอยิ้มกว้างขึ้น

“ไม่นานหรอกจ้ะ” ศศิพูดเสียงหวานหยัน “เสียใจด้วยนะ ในที่สุดพี่รุตก็เป็นของฉันจนได้”

ปลายสายเงียบไป ก่อนจะพูดกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร้าวร้าน

“แค่นี้ใช่ไหมศศิที่เธอต้องการ”

“วันนี้เอาแค่นี้ก่อน อย่าเพิ่งทนไม่ไหวล่ะ!!”

ศศิจันทร์ตัดสายทิ้งทันที แพรพรรณกำมือถือเอาไว้แน่น น้ำตาเจ้ากรรมไหลลงมาอีกแล้ว ครั้งนี้เธอร้องไห้โฮโดยไม่อายใครอยู่ในห้องที่วิศรุตยังไม่ได้กลับมา เธอไม่รู้หรอกว่าเรื่องจริงเป็นยังไงจะเป็นจริงอย่างที่น้องสาวเธอพูดหรือเปล่าแต่การที่วิศรุตไม่กลับบ้าน มันก็ยืนยันได้ว่าเขายังโกรธเธอ

อารมณ์คนท้องแปรปรวน ทั้งเสียใจทั้งน้อยใจ ทำเอาเธอเชื่อเรื่องที่ศศิพูดไปเกินครึ่ง

ทางด้านของรังรองไม่รอช้า เธอรีบให้คนจัดพิมพ์การ์ดงานแต่ง เชิญคนที่เธอต้องการให้เป็นแขกเหรื่อในงานอย่างไม่รีรอ

และเรื่องนั้นก็บังเอิญเข้าหูของธีรวุฒิ เขาเลยรีบจัดการโทรหาเพื่อนรักทันที

"กูว่ามึงจัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาดเถอะไอ้รุต เพราะยัยป้ารังรองมหาภัยเริ่มพิมพ์การ์ดงานแต่งให้มึงแล้วนะโว้ย!”

“มึงว่าอะไรนะ!!!”

" เออ...เผอิญน้องสาวกู ลูกพี่ลูกน้องน่ะ ตอนนี้กำลังจะแต่งงานเธอก็ไปจัดการพิมพ์การ์ดงานแต่ง แต่บังเอิญไปเจอกับเจอยัยป้ารังรองที่นั่นพอดี แถมยังได้ยินชื่อมึงชัดเต็มสองหูว่าเป็นเจ้าบ่าว น้องสาวเลยเอามาถามกูว่ามึงจะแต่งงานเป็นเรื่องจริงเหรอกูก็เลยรีบโทรมามึงเนี่ย!"

“...นรกเถอะ!!” วิศรุตสบถเสียงต่ำ กรามขบแน่นจนเป็นสัน

“กูเองยังไม่รู้เรื่องเลย นี่มันมัดมือชกกันชัด ๆ! ยังไงกูก็ไม่ยอมหรอก แค่นี้ก่อน เดี๋ยวกูไปจัดการเรื่องนี้ก่อน!”

วิศรุตรีบวางสายเพื่อนทันทีจากนั้นก็ต่อสายหารังรองทันที เมื่อปลายสายลับเขาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเข้าเรื่องสำคัญทันที

"ผมรู้ว่าคุณกำลังจะทำอะไรอยู่ หากคุณยังไม่หยุดผมจะตั้งโต๊ะแถลงข่าวและเอาหลักฐานที่ผมมี ยืนยันกับนักข่าวว่าคืนนั้นผมถูกวางยา และไม่ต้องถามนะว่าใครเป็นคนบงการ" 

รังรองที่ได้ยินประโยคนั้นถึงกับหน้าซีดเผือดทันที สีหน้าที่เคยเย่อหยิ่งแปรเปลี่ยนเป็นตกตะลึงปนหวาดหวั่น ก่อนจะท้วงกลับไป

“ไม่ได้! คุณวิศรุต...คุณจะตั้งโต๊ะแถลงข่าวแบบนั้นไม่ได้นะ!” เธอรีบเอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงร้อนรน ไม่เหลือเค้าคนที่เคยพูดจาหยิ่งยโสแม้แต่น้อย

“ถ้าคุณทำแบบนั้น หุ้นบริษัทของสามีฉันก็ร่วงหมดสิคะ!!”

รังรองขอร้องไม่ให้เขาทำอย่างนั้น เพราะนอกจากลูกสาวเธอจะไม่ได้แต่งงานแล้ว ชื่อเสียงบริษัทอาจจะปนปี้ย่อยยับไปด้วย

“ เรื่องนั้นมันก็อยู่ที่คุณหากคุณไม่หยุด แน่นอนว่าผมไม่ปล่อย    แน่ ๆ" วิศรุตตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นและแข็งกระด้างก่อนจะตัดสายไปโดยไม่รอให้รังรองพูดอะไรต่อ

เพียงสิ้นเสียงจากปลายสาย ความเครียดก็ถาโถมเข้าใส่รังรองทันที เธอรู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา จนต้องรีบยกมือขึ้นนวดขมับ

"คุณแม่คะเกิดอะไรขึ้น" 

 รังรองถอนหายใจยาวอย่างคนอัดอั้น ก่อนจะหันไปมองศศิจันทร์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดที่ไม่ค่อยได้เห็นจากเธอบ่อยนัก

“ก็คุณวิศรุตน่ะสิ โทรมาหาแม่ ขู่จะแถลงข่าวเรื่องที่ถูกบังคับให้เขาแต่งงาน”

เจ้าของคำพูดถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา พลางหันไปมองศศิจันทร์ลูกสาวคนเดียวที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้าน

เมื่อเขาข่มขู่เรื่องการแถลงข่าว รังรองก็รู้ทันทีว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมถอย ไม่เช่นนั้นชื่อเสียง นามสกุล และฐานะทางธุรกิจของครอบครัวทุกอย่างจะพังครืนในพริบตา เธอรู้ว่าวิศรุตไม่ขู่อย่างเดียวแน่ และคิดว่าเขาต้องมีหลักฐานแน่นหนาพอตัว ถ้าเธอยังดื้อดึงต่อไปไม่เท่ากับว่ากำลังฆ่าตัวตายหรอกหรือ

ศศิจันทร์ที่ยืนฟังอยู่ ดวงตาแข็งกร้าวขึ้นทันที แน่นอนว่าเธอไม่ยอม

“ไม่ได้นะคะคุณแม่!! ศศิไม่ยอมเด็ดขาดค่ะ!” เสียงเธอแทบกรีดอากาศออกมา พร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและดื้อดึง

“ศศิไม่ยอมให้แผนที่ทุ่มเทมาทั้งหมดต้องพังเพราะคำขู่แค่นั้นแน่!! คอยดูเถอะ!! ศศิจะไม่มีวันยอมง่าย ๆ แน่!!!”

รังรองสูดลมหายใจลึก พยายามข่มความเครียดที่ปะทุขึ้นมาไม่หยุด ก่อนจะเอ่ยเสียงเครียด

“ลูกจะทำอย่างไรล่ะศศิ แม่ว่าทางนั้นคงมีหลักฐานมัดตัวเราอยู่ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ข่มขู่เรื่องแถลงข่าวออกไปแบบนั้น รู้ไหมถ้าหากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยในด้านลบแล้วละก็หุ้นของบริษัทพ่อแกคงร่วงกราวล้มตายน่าอนาถแน่” รังรองยังคงกลุ้มใจไม่หาย เธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเล่นแง่แบบนี้ ทั้งที่ตัวเองวางแผนเอาไว้ดิบดีแล้ว

“ยังไม่ถึงขั้นนั้นค่ะคุณแม่ อย่างไรเสียศศิไม่ยอมให้เขากับนังแพรต้องเจอะเจอกันอีก 

ศศิจันทร์หมายมาดเอาไว้ในใจ เรื่องการวางแผนอันชั่วร้ายเธอเองก็ไม่เป็นรองใครเช่นกัน

หญิงสาวเดินทางไปยังโรงพยาบาลเอกชนในวันรุ่งขึ้น พร้อมกับยัดเงินหนึ่งก้อนให้กับเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง

“ทำตามที่ฉันบอกแล้วฉันจะจ่ายให้เธออย่างงามเลย” เจ้าของดวงตาเฉี่ยวเอ่ยปากขึ้น แต่อีกฝ่ายยังคงอ้ำอึ้งและมีท่าทีลังเลอยู่

“แต่ถ้าเรื่องนี้ถูกจับได้ ทางโรงพยาบาลต้องเสียชื่อเสียงมากเลยนะคะคุณ” เจ้าหน้าที่พยาบาลอีกคนเอ่ยด้วยสีหน้ากังวล 

“อย่าหาว่าทางเราไม่ให้ความร่วมมือเลยค่ะ”

ศศิจันทร์ส่งยิ้มไปให้ “ไม่มีอะไรต้องกังวลเลยค่ะ เรื่องนี้ไม่ใหญ่พอที่จะทำให้พวกคุณต้องออกจากหน้าที่หรอกนะคะ มันส่วนตัวมากเสียจนมีคนรับรู้ไม่กี่ชีวิตเท่านั้น และอีกอย่างเงินค่าเหนื่อยจำนวนนี้ก็น่าจะมากพอให้คุณทั้งสองไปพักผ่อนอย่างสบายใจได้สักทริปนะคะ”

สิ้นคำพูดนั้นศศิจันทร์ยื่นซองสีน้ำตาลให้กับพยาบาลทั้งสองคน เพื่อขอให้ทำเรื่องหนึ่งที่เธอตั้งใจเอาไปเซอร์ไพรส์วิศรุต พยาบาลทั้งสองคนมองซองในมือก่อนจะสบตากัน เม็ดเงินที่ซุกอยู่ในนั้นทำให้คำลังเลในใจจางหายไปอย่างรวดเร็ว

“ในเมื่อคุณขอให้ช่วยขนาดนี้ ทำไมเราจะทำให้ไม่ได้ล่ะคะ?” หนึ่งในนั้นตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนลงทันที 

“ถ้าอย่างนั้น รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เรียบร้อย”

ใบหน้าของศศิจันทร์ยิ้มพึงพอใจ เงินไม่มากแต่สามารถทำลายชีวิตของพี่สาวต่างแม่ ทำไมเธอจะทำไม่ได้ หญิงสาวกลับออกไปนั่งรอที่รถอย่างสบายใจ ก่อนที่พยาบาลจะนำสิ่งที่เธอต้องการออกมาให้

“ได้แล้วค่ะสิ่งที่คุณต้องการ”

ศศิจันทร์รับซองนั้นมาด้วยสีหน้าพึงพอใจ ริมฝีปากยกยิ้มเย็นชาก่อนจะรับเอกสารนั้นมา