ตอนที่ 15 ใส่ความ[1]

 “ขอบใจมาก และรับรู้เอาไว้ด้วยว่าเรื่องนี้ต้องไม่แพร่งพรายออกไปให้ใครรู้ เข้าใจใช่ไหม” เธอย้ำเตือนกับหญิงวัยกลางคน ซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้าตอบรับ

“ค่ะคุณ”

ความคิดเหยียบย่ำคนในครอบครัวไม่มีทางที่จะลดลง ศศิจันทร์ขับรถออกไปจากบริเวณนั้นทันที

เธอตรงมาที่บริษัทของวิศรุต เดินตรงดิ่งไปยังห้องทำงานและเปิดเข้าไปอย่างถึงวิสาสะ

วิศรุตเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียง แววตาคมดุฉายชัดถึงความหงุดหงิดทันทีที่เห็นผู้บุกรุก 

“ใครอนุญาตให้คุณเข้ามา ศศิ!” เขาพูดเสียงเข้ม กรามขบแน่น “ผมไม่มีธุระอะไรจะคุยกับคนอย่างคุณ!”

แต่ศศิจันทร์กลับส่งยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน เธอเดินเข้าไปใกล้แล้ววางซองเอกสารลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา 

“ศศิแค่อยากให้พี่รุตตาสว่างเท่านั้นเองค่ะ" เธอยังคงยิ้มแล้วพูดต่อ

"พี่รุตอยากรู้ไม่ใช่เหรอคะ ว่าแพรพรรณหายไปไหนมาตั้งสี่เดือน

ทันทีที่เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายแสดงความหงุดหงิด ศศิจันทร์ก็ไม่รีรอ รีบเข้าเรื่องทันที

วิศรุตวางปากกาลงอย่างแรง ก่อนจะลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะมายืนประจันหน้าเธอ แววตาแข็งกร้าว

"เธอต้องการอะไรกันแน่?"

เรื่องที่เธอบุกรุกเข้าบ้านเขาเพื่อทำร้ายแพรพรรณ เขายังไม่ทันเอาเรื่องด้วยซ้ำ แต่เธอกลับกล้าหน้าด้านเข้ามาหาเขาอีก

ในวันนั้นที่เขารีบออกจากบ้าน เพราะความสับสนและความหึงหวงที่เข้าครอบงำ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็เริ่มคิดได้ว่า แพรพรรณคนที่เขารักไม่น่าใช่คนแบบนั้น สิ่งเดียวที่เขาต้องการตอนนั้น คือเวลาสงบใจ ทบทวน และลดอารมณ์โกรธให้เย็นลง

“ไหนบอกผมมาว่าคุณยังต้องการอะไรอีก?” เขาเอ่ยเสียงเรียบเย็น “จำได้ว่าผมโทรเคลียร์กับคุณแม่ของคุณไปแล้วนะ”

“ค่ะ ศศิเข้าใจ แต่ศศิต้องการให้พี่รุตตาสว่างเสียที ถ้าพี่รุตไม่ตามืดบอดจนเกินไปก็คงยอมรับความจริงในสิ่งนี้ได้ไม่ยาก ลองอ่านดูเสียหน่อย คงไม่เสียเวลาอะไรมากหรอกค่ะ”

เธอยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลไปตรงหน้าเขา แต่วิศรุตกลับนิ่งเฉยไม่หยิบไป ศศิเห็นท่าทางแบบนั้นก็พูดขึ้น

“เป็นเอกสารจากคุณหมอสูตินรีเวชค่ะ พิสูจน์ชัดเจนว่าแพรพรรณตั้งท้องได้สามเดือนแล้ว”

“ว่าไงนะ แพรพรรณตั้งท้อง?”

วิศรุตพูดด้วยความตกใจมือใหญ่รีบคว้าซองมาเปิดดูด้วยท่าทีร้อนรน กวาดตามองตัวอักษรในกระดาษทุกบรรทัดอย่างรวดเร็ว

รายงานแสดงผลการตรวจครรภ์เด่นชัดอยู่ตรงหน้า

หญิงสาวชื่อแพรพรรณ อรุณวัฒน์ ตั้งครรภ์ได้ประมาณสิบสองสัปดาห์ ดวงตาคมเบิกกว้าง สมองของเขาเริ่มเชื่อมโยงทุกอย่างเข้าด้วยกัน เธอหายไปสี่เดือน แต่ตอนนี้ตั้งครรภ์ได้สามเดือน

...นั่นก็หมายความว่า

“ไม่จริง มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง” เขาพึมพำกับตัวเอง ดวงใจปั่นป่วนราวพายุถาโถม

ศศิจันทร์ยิ้มเย้ย เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เจือความสะใจ

“แต่มันก็เป็นไปแล้วนี่คะ”

“นี่หมายความว่าที่แพรหายไปสี่เดือนเพราะไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ” วิศรุตเงยหน้าขึ้นมาสบตาศศิจันทร์ สายตาเต็มไปด้วยความคลางแคลงและไม่อยากเชื่อ แต่สิ่งที่ได้คือการพยักหน้าช้า ๆ จากหญิงสาวตรงหน้า

"ใช่ค่ะ ก็อย่างที่บอก ที่ผ่านมาศศิอาจจะเป็นคนร้ายกาจอย่างที่พี่รุตเห็น แต่รู้ไหมคะ ว่าศศิรักพี่รุตมากจริง ๆ ศศิไม่อยากเห็นพี่รุตกลายเป็นคนโง่ ศศิเห็นกับตาว่าแพรไม่ได้มีพี่รุตคนเดียว"

น้ำเสียงเธอเต็มไปด้วยความแน่วแน่ และย้ำประโยคสุดท้ายอย่างเจ็บแสบ

“นี่ไงคะ อีกหนึ่งหลักฐานที่ยืนยันว่าแพรไม่ได้ซื่อสัตย์กับพี่รุต หวังว่าพี่จะไม่เลือกคนที่สวมเขาให้ตัวเอง เพราะมันโง่มาก”

ในมือของศศิจันทร์ยังถือภาพถ่ายที่เธอลงทุนจ้างมืออาชีพตัดต่ออย่างแนบเนียน แม้ว่าความจริงจะถูกบิดเบือน แต่เธอมั่นใจว่าแค่ภาพตรงหน้า ก็เพียงพอจะสั่นคลอนความเชื่อมั่นของผู้ชายคนนี้ได้

“ผมจะไปคุยกับแพรเอง!!”

วิศรุตคว้าซองเอกสารกำแน่นในมือก่อนจะเดินออกมาจากห้อง เขาเลือกที่จะเผชิญหน้ากับแพรพรรณเพื่อถามไถ่สิ่งที่ตัวเองรับรู้ โดยที่เขาไม่หันมองศศิจันทร์อีกเลยด้วยซ้ำ แต่สำหรับศศิจันทร์ แค่นั้นก็เกินพอ เธอมองตามแผ่นหลังกว้างออกไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยชัยชนะ การเล่นงานพี่สาวในครั้งนี้ทำให้เธอรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก 

แค่เธอเห็นความโกรธ ความสั่นคลอนในใจของเขา เพียงเท่านี้เธอก็แทบสำลักความสุขออกมาแล้ว

วิศรุตเดินทางกลับบ้านพร้อมกับซองเอกสารในมือ  เขาไม่ได้กลับบ้านมาสามวันเต็ม เพราะใจยังว้าวุ่นไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับคนรัก

เมื่อมาถึงเขาก็ตะโกนเรียกเธอทันที

“แพร! แพรพรรณ!!”

วิศรุตตะโกนลั่น ก้าวฉับ ๆ ขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอน แต่เมื่อเปิดเข้ามาก็พบกับความว่างเปล่า เขาขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำ ตะโกนเรียกเธอไปด้วย

“แพร! อยู่ไหน! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ! เรามีเรื่องต้องคุยกัน!” เขาเรียกเธอไปเดินหาเธอไปด้วยแต่กลับไม่พบ เขาจึงรีบเดินลงข้างล่างก็เจอกับแม่บ้าน 

"ป้าแป้น เห็นแพรรึเปล่าครับ" เขาถามแม่บ้านเก่าแก่ 

“คุณแพรบอกว่าจะออกไปหาหมอค่ะ ป้าก็เลยไม่ได้ขัด”

ป้าแม่บ้านรายงานกับเจ้าของบ้าน และคำว่าไปหาหมอก็ทำเอาวิศรุตเป็นห่วงหญิงสาวขึ้นมา เขาถามออกมาด้วยความร้อนรน

“แพรป่วยเหรอ? เป็นอะไร?” ป้าแป้นมีสีหน้าลำบากใจ แต่ก็ตอบตามความจริง

“ป้าก็ไม่แน่ใจค่ะ ตั้งแต่คุณรุตออกไป ป้าเห็นคุณแพรแอบร้องไห้อยู่บ่อย ๆ แล้วก็ได้ยินเสียงอาเจียนด้วย ตอนแรกป้าคิดว่าเธออาจจะป่วยจากความเครียด แต่…”

“แต่?” วิศรุตขมวดคิ้วเข้ม น้ำเสียงเริ่มไม่มั่นคงขณะที่หัวใจเต้นแรงขึ้น

“ช่วยพูดให้ชัดเถอะครับป้า”

“อาการที่ป้าเห็น มันคล้ายกับคนแพ้ท้องค่ะ" 

เมื่อได้ยินแบบนั้น เขาก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าใส่กลางอกใบหน้าคมเข้มซีดเผือดในทันที เขาแทบทรงตัวไม่อยู่ ทั้งเรื่องอาการที่แพรพรรณเป็นกับเอกสารทางการแพทย์ที่ศศินำมาให้มันยืนยันเรื่องทั้งหมด ไม่มีคำพูด  ใด ๆ หลุดออกมา หัวใจขื่นขมอย่างไม่อาจบรรยายได้ 

เขาเดินขึ้นห้องนอนอย่างอ่อนแรง แต่ละก้าวช่างหนักหน่วง เมื่อประตูห้องปิดลง เขาก็ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างคนหมดสิ้นทุกอย่างไม่เหลือภาพลักษณ์ของประธานบริษัทที่เคยเข้มแข็งเลยสักนิด แพรพรรณทำร้ายเขาอย่างเลือดเย็น ทำให้เขาหมดใจกับเรื่องความรักที่ตนเคยทุ่มเทมาตลอด

“แพร...คุณไม่น่าทำแบบนี้กับผม!”

ความเคียดแค้นเริ่มเกาะกินใจและรับไม่ได้ที่ผู้หญิงที่ตนเองรักนอกใจ เขาสัญญากับตัวเองเอาไว้จะเข้มแข็งให้ถึงที่สุด และไม่ยอมให้คนรักอย่างแพรพรรณเข้ามาในชีวิตได้อีก

ทางด้านศศิจันทร์เองก็คลายความกังวลใจได้อีกเปลาะหนึ่ง เมื่อการวางแผนกำจัดเสี้ยนหนามของหัวใจเป็นไปได้อย่างราบรื่น ไม่นึกเลยว่าวิศรุตจะอ่อนแอและเปราะบางถึงเพียงนี้ เธอแสยะยิ้มอย่างพอใจ

“ฮัลโหลคุณแม่ขา..ไม่ต้องห่วงเรื่องพี่รุตอีกแล้วนะคะ เพราะศศิจัดการทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้วล่ะ นังแพรไม่มีทางที่จะเสนอหน้าไปให้พี่รุตเห็นได้อีกแล้ว มันจบแล้วค่ะคุณแม่” 

เธอวางสายจากมารดา ก่อนจะหัวเราะชอบใจหลังจากที่ใส่ร้ายพี่สาวที่ตนเองเกลียดชังได้สำเร็จ 

“แกไม่มีวันสมหวังได้หรอกนังแพร ถ้ามีฉัน ต้องไม่มีแก!”

หญิงสาวกดหมายเลขโทรศัพท์ที่ต้องการ แต่ดูเหมือนว่าแพรพรรณไม่ยอมรับสายของเธออีก

“หึ! คิดเหรอว่าถ้าไม่รับโทรศัพท์ของฉันแล้วจะไม่รับรู้เรื่องทุกอย่าง ฉันนี่แหละจะทำให้แกเสียใจไปตลอดชีวิต!”

พูดจบเจ้าตัวก็ส่งรูปภาพเข้าไปในข้อความ ในนั้นมีรูปที่เธอจ้างคนตัดต่อเหมือนเช่นเคย ภาพของการจัดงานแต่งแบบพรีเวดดิ้งและบัตรเชิญซึ่งมีลวดลายงดงาม บนบัตรเชิญนั้นระบุชื่อ 'ศศิจันทร์ & วิศรุต' ในฐานะเจ้าบ่าวเจ้าสาวของงานมงคลสมรสที่กำลังจะเกิดขึ้น