ตอนที่ 13 ท้องกับคนอื่น [2]

 “ใช่!! ฉันใจดำอำมหิตก็เพราะเป็นแก และอยากจะให้แกไม่อยู่บนโลกใบนี้ด้วยซ้ำ แกไม่เคยรู้หรอกว่าฉันเสียใจขนาดไหน” ความในใจที่ค้างคาพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

“ในตอนที่ชีวิตแกมีความสุขอยู่ในอ้อมกอดของพ่อ แกไม่รู้หรอกว่าฉันกับแม่ต้องโดดเดี่ยวขนาดไหน แกไม่เคยรู้รสชาติของคนที่ถูกตามหน้าว่าไม่มีพ่อ มันเจ็บปวดยังไง!! ถึงเวลาแล้วที่ฉันก็จะแย่งสิ่งที่แกรักและหวงแหนมาไว้กับตัว คือคนที่แกรักที่สุดไงล่ะนังหน้าโง่!”

ความเคียดแค้นของศศิจันทร์ไม่ใช่วันนี้หรือเมื่อวาน แต่มันคือปมด้อยในใจเมื่อครั้งอดีต ที่แม่และเธอเฝ้ารอคอยให้ครอบครัวตัวเองมีความสุขบ้างเหมือนกัน หากไม่มีแม่ของแพรพรรณมาขวางเอาไว้ ชีวิตเธอคงมีความสุขมากกว่านี้

รังรองเป็นคนเอาความคิดชั่วร้ายมาใส่สมองของลูกสาวมาตั้งแต่เด็ก ทั้ง ๆ ที่รังรองเป็นคนวางยาวิชัยในคืนนั้นยัดเยียดสถานะเมียน้อย ตอนนั้นเธอเองยังพูดว่าเต็มใจและไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน

สุดท้ายแล้วรังรองก็อยู่อย่างหลบซ่อนมาเป็นสิบปี จนวันนึงเธอทนไม่ไหวขึ้นมา เธอเป็นคนส่งภาพความสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างวิชัยกับเธอส่งให้พลอยใสดู ทำให้พลอยใสเสียใจและขับรถเกิดอุบัติเหตุและเสียชีวิต ซึ่งเรื่องราวที่เกิดขึ้นจนบัดนี้ก็ไม่มีใครรู้

“เพราะเรื่องของพ่อเองเหรอที่เธอต้องทำร้ายฉันทำร้ายรุต ทั้งที่เธอไม่ได้รักเขาแต่แค่อยากเอาชนะฉันเท่านั้น” แพรสบตาอีกฝ่าย ทำให้คนเจ้าเล่ห์หัวเราะชอบใจ ก่อนลุกไปนั่งที่โซฟาตัวสวยในห้องราวกับเป็นบ้านของตัวเอง สายตาร้ายกาจตวัดมองคนที่เธอเกลียดชัง

“ทีแรกฉันก็ไม่คิดอะไรมากหรอกนะ แค่เพียงอยากเอาชนะเท่านั้น แต่พอได้ทำไปเรื่อย ๆ ก็ดันชอบเสียอย่างนั้นโดยเฉพาะกับคนที่ไม่เคยคิดจะหันมองฉันอย่างพี่รุต ทำให้ฉันอยากได้เขาขึ้นมาจนตัวสั่นเลยล่ะ”

ความไม่ปกติของน้องสาวที่เธอก็รู้ได้เผยออกมาจากปากเจ้าตัว

“คราวนี้เป็นอย่างไรล่ะ ดูซิเหมือนว่าเขาจะเชื่อฉันด้วยนะ ไหนว่ารักนักรักหนา มันช่างน่าขำจริง ๆ เลยนะว่ามั้ย” ศศิจีบปากจีบคอพูดอย่างเย้ยหยัน

แพรพรรณมองเห็นความอาฆาตพยาบาทในสายตาของศศิ ที่มันไม่เคยหายไปเลยสักครั้งในยามที่มองมาที่เธอ

เธอมองไปยังน้องสาวต่างแม่ด้วยความเหนื่อยล้า

“ถ้ามันเป็นความพอใจของเธอกับแม่ฉันก็จะทำให้ก็ได้”

แพรพรรณพูดออกมาอย่างยอมแพ้ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ส่วนศศิเองก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาหาแพรพรรณเช่นกัน

ทั้งสองประจันหน้ากัน ศศิจันทร์พร้อมสู้รบกับพี่สาวนอกไส้ตลอดเวลา ไม่เหมือนแพรพรรณที่คอยหลบหลีกอยู่ตลอด

ซึ่งเวลานี้ก็ไม่ต่างจากครั้งอดีตนัก เพื่อความสงบสุขของตัวเองและลูกในท้อง เธอจึงต้องยอมรับกับความพ่ายแพ้และต้องหนีจากคนพวกนี้ไปให้ไกลแสนไกล

“เพื่อชดเชยในสิ่งที่เธอและแม่ขาดหายไป ฉันยอมแล้ว ฉันไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป และไม่คิดจะเจอรุตอีกชั่วชีวิต เพื่อพิสูจน์ถึงความตั้งใจของฉัน ต่อไปเธอจะไม่เห็นใบหน้านี้”

ถ้อยคำถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูเหนื่อยล้าเต็มที

“คิดได้แบบนั้นก็ดี นี่คงเป็นของขวัญที่แม่ฉันอยากได้ในรอบยี่สิบปี”

ใบหน้าหยิ่งผยองของน้องสาวเหยียดยิ้มที่มุมปากด้วยความสะใจ แสดงให้เห็นว่าเธอเองก็พอใจกับของขวัญชิ้นนี้ไม่น้อย

“ไปให้ไกลแล้วอย่ากลับมาก็แล้วกัน ฉันอยากจะรู้นักว่าแกจะพิสูจน์ความจริงใจครั้งนี้ได้สักแค่ไหน หวังว่าแกจะหายไปเร็ว ๆ นี้นะ”

" อ่อ แล้วไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลพี่รุตเป็นอย่างดีเชียวล่ะ!"

ริมฝีปากสีแดงสดยังคงขยับไม่หยุดหย่อนนั่นคือคำสุดท้ายที่ศศิจันทร์ทิ้งเอาไว้หลังจากออกไปพ้นบ้านหลังนี้ แพรพรรณทิ้งตัวลงบนพื้นพรมอีกครั้ง เธอร้องไห้ออกมาด้วยความอัดอั้น

ตอนนี้ในบ้านไม่มีใครอยู่แล้ว แม้แต่สาวใช้ทุกคนปล่อยเธอทิ้งไว้ตามลำพัง

หลังจากที่ปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่นานเธอก็พึงระลึกได้ว่า เธออยู่นี่ต่อไม่ได้แล้ว เธอเก็บเสื้อผ้าทั้งหมดยัดใส่กระเป๋าและฝังตัวอยู่ในห้องจนถึงตอนเย็น

เมื่อถึงเวลาอาหารเธอก็ลงมารับประทานอาหารอย่างเช่นปกติ มีเพียงป้าแป้นเท่านั้นที่เข้ามาพูดปลอบใจคอยเป็นเพื่อน และช่วยดูแลเธออย่างดีตลอดที่อยู่บ้านของวิศรุต

เมื่อศศิมาถึงบ้าน ความยินดีปรีดาแฝงอยู่บนใบหน้าของหญิงสาว เธอเล่าเรื่องราวในวันนี้ให้มารดาฟัง ทั้งสองหัวเราะชอบใจในความโง่เง่าของวิศรุต ที่เชื่อคำพูดของเธอง่าย ๆ เพียงแค่สะกิดบาดแผลเพียงนิดเดียวเท่านั้น

“ลูกทำดีมากศศิ ต้องแบบนี้สิถึงจะเรียกได้ว่าเป็นลูกของแม่จริง ๆ”

รังรองยกแก้วแชมเปญขึ้นดื่ม เป็นการฉลองล่วงหน้าเรื่องที่ได้ฝ่าฟันกันมานาน ในที่สุดลูกสาวของตัวเองก็ทำสำเร็จเสียที เธอกระหยิ่มในใจ

“ต่อไปนี้ลูกของแม่จะได้ยืนเคียงข้างกับคนที่ลูกรักจริง ๆ เสียทีสินะ" เธอหันไปยิ้มให้ลูกสาว แววตาเต็มไปด้วยความพอใจ

"พวกเราก็จะได้ไม่ต้องลำบาก แม่ก็เบื่อกับธุรกิจที่ง่อนแง่นของพ่อของลูกเต็มที แต่ถ้าลูกได้แต่งงานกับวิศรุตอย่างน้อยบริษัทก็จะคงอยู่ได้ ยังไงเสียทุกอย่างนี้ก็ต้องเป็นของลูก เรื่องอะไรจะให้นังแพรมันชุบมือเปิบไปได้ล่ะ มันน่าเสียดายจะตาย” รังรองหัวเราะออกมาอย่างสะใจ และเต็มไปด้วยความหวัง เพราะตอนนี้เธอไม่มีเงินจะอุ้มบริษัทของสามีได้อีกแล้ว เงินก้อนสุดท้ายก็ใช้ไปหมด

“คุณแม่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูทิ้งบอมบ์เอาไว้ขนาดนั้นรับรองว่าความเกลียดชังจะไม่หายไปจากพี่รุตง่าย ๆ แน่ แต่ถ้าเขายังไม่เชื่ออีกแน่นอนว่าหนูจะทำให้เขาเชื่อให้ได้แล้วทีนี้ล่ะ เขาต้องเกลียดมันเข้าไส้    แน่ ๆ ค่ะ” เธอน้อมรับคำชมจากมารดา

" สะใจจริง ๆ เลยนะคะคุณแม่”

รังรองหันมามองลูกสาวยิ้มให้อย่างเห็นด้วย

“แน่นอนสิลูก ศศิจะได้เฉิดฉายในวงการได้อย่างเต็มที่ เป็นไฮโซภรรยานักธุรกิจอย่างวิศรุตโดยไม่ต้องอายใคร แล้วลูกก็จะได้เป็นผู้รับมรดกจากพ่อแค่เพียงคนเดียวอีกด้วย! โอ๊ย! ทำไมทุกอย่างมันถึงได้เข้าล็อกแบบนี้นะ ฟ้าดินช่างเป็นใจให้เราจริง ๆ!”

“จริงที่สุดค่ะคุณแม่” ศศิจันทร์ยกแก้วแชมเปญขึ้นชนเบา ๆ กับมารดา

“ในที่สุด เราสองคนก็ชนะมัน!”

“เชียร์ส!”

ศศิยกแก้วไวน์ตรงหน้ามารดา เพื่อเป็นการชนแก้วฉลอง ก่อนที่ริมฝีปากแดงฉานจะสัมผัสกับไวน์รสชาตินุ่มละมุนลิ้น

ทั้งสองคนยังคงฉลองกันอย่างไม่เบื่อ ความริษยาในจิตใจถูกเติมเต็มแล้วในวันนี้ เหลือแค่เพียงรอดูว่านังพี่สาวจะเดินทางออกไปจากกรุงเทพเมื่อไหร่เท่านั้น

ศศิจันทร์ยังไม่คิดที่จะหยุดทำร้ายความรู้สึกของพี่สาว เธอเองวางแผนทุกอย่างเอาไว้แล้วและต้องทำให้ถึงที่สุดโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไร