บทที่ 109. ตอนที่ 4. ปริศนาป้านชาสกุลหลี่

เสียงอ่อนหวานไพเราะหู ทำให้องค์รัชทายาทถึงขั้นเคลิบเคลิ้มพอใจ “พูดได้ดี ดี มีบทเพลงฉินจากโจวซานป๋อ แถมมีนางรำแสนสวยของน้องสะใภ้ ดี ช่างดียิ่งนัก โจวซานป๋อเจ้าพานางกลับไปพักเถอะ ข้าขี้เกียจเล่นด้วยแล้ว”

“ขอบพระทัย เฟิ่งหวางเจ้าลุกไหวหรือไม่” หญิงสาวพยายามยันกายแต่ก็แกล้งเวียนหัวลุกไม่ขึ้น โจวซานป๋อก็มัวรังเรไม่ยอมอุ้มหญิงสาว ทุกอย่างดูขัดสายตาต่อองค์รัชทายาท ที่ยืนมองอยู่

“หลบไป เจ้าก็แค่อุ้มนาง มิเห็นรึว่านางลุกไม่ไหว หลบไปข้าเอง” องค์รัชทายาททำท่าจะก้มตัวลงมาอุ้มเกาฟางเฟย

“ไม่ได้ท่านพี่” โจวซานป๋อรีบร้องห้ามเขาเสียงดัง “ภรรยาข้า ข้าอุ้มนางเอง”

“ก็เอาซิ จะรีรออันใด สตรีล้วงต้องการบุรุษที่แข็งแกร่งปกป้องดูแล ดูเจ้าซิ อะไรกัน ชักช้าอยู่ได้”

โจ้วซานป๋อช้อนร่างบางขึ้นอย่างง่ายดาย แล้วรีบออกจากสถานที่แห่งนั้นทันที พอพ้นสายตาของคนในห้องทรงอักษร ก็ปล่อยเกาฟางเฟยลง “ขออภัยแม่นางเกา ข้าเสียมารยาทต่อเจ้าแล้ว”

“ท่านมัวรังเร เพราะคิดว่าจะเสียมารยาทเช่นนั้นรึ ท่านโจวซานป๋อ เวลาเช่นนี้ท่านมัวคิดเรื่องมารยาทอยู่หรือ ถามหน่อย ไอ้โถดินเผาแดงนั้นคืออะไร”

“โถดินเผา ที่สร้างจากดินหมักสูตรเดียวกับป้านชา ข