บทที่ 10

เมื่อมาถึงจุดนี้ นางก็จงใจมองไปที่ฉู่หว่านเอ๋อ “ถ้าหากว่าข้าชนะ เจ้าจะต้องคุกเข่าลงคำนับข้าสามครั้งที่ลานหน้าจวนมหาเสนาบดี ส่วนท่านหมอก็จะต้องรับปากกับข้าอยู่สามเรื่อง กล้าหรือไม่เล่า?”

ใบหน้าของฉู่หว่านเอ๋อเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “เหตุใดพระชายาจึงทำเช่นนี้?”

“ช่างเถอะ มันไม่สำคัญอะไร หากพระชายาพูดอย่างนั้นข้าก็มิอาจไปขัดใจ แต่สนับสนุนความคิดของท่าน หากญาติผู้พี่ของข้ามีอาการดีขึ้นได้จริง มันก็เป็นการดีที่ครอบครัวเราจะได้มาเฉลิงฉลองร่วมกัน ท่านหมอ ได้โปรดปล่อยให้พระชายาลงมือด้วยตัวเองเถิด”

เหลืออีกขั้นตอนสุดท้ายในการทำลายคนคนนี้แล้ว

หมอมหัศจรรย์ผู้นี้มีฝีมือดีที่สุดแล้ว ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงดูอีกฝ่ายทำให้ตัวเองต้องขายหน้าก็เท่านั้น

ฉู่เนี่ยนซีผู้ซึ่งมีใบหน้าน่าเกลียดและใจร้ายผู้นี้ จะได้รับการสนับสนุนจากทุกคนในจวนมหาเสนาบดีได้อย่างไร?

วันนี้นางกำลังรนหาที่ตาย และจะโทษใครก็ไม่ได้ด้วย

ฉู่เจี้ยนอี้ซึ่งเงียบมาตลอด จู่ ๆ ก็ยิ้มบาง ๆ จนทุกคนต้องหันมาสนใจเขา

เขาตบไหล่ภรรยาของตัวเองเบา ๆ “น้องสาวของข้ายอมสาบานว่าจะสามารถรักษาอาการข้าให้ได้ ในฐานะพี่ชายคนโต ข้าก็จะขอเป็นคนแรกที่จะสนับสนุนนาง”

หมอมหัศจรรย์ตกใจมาก แม้แต่กล่องไม้ใส่ยาก็ยังถือเอาไว้ไม่อยู่ “นายน้อย ท่านอย่าเอาชีวิตของตัวเองมาล้อเล่นแบบนี้เลยนะ”

“ข้าไม่ได้ล้อเล่น ข้าแค่เชื่อในตัวนาง” เสียงของฉู่เจี้ยนอี้สงบลงมาก ก่อนจะหันไปมองหว่านเอ๋อที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ก่อนจะเบือนหน้าหนีราวกับว่านางไม่มีตัวตน

เพียงแค่ชำเลืองมอง ฮูหยินฉู่ก็เข้าใจในสิ่งที่ลูกชายตัวเองคิดทันที

ภรรยาของเขาเองก็มองมาด้วยความตกใจ ก่อนจะมองไปยังฉู่เนี่ยนซีด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่นางก็จับมือของฉู่เนี่ยนซีอย่างเงียบ ๆ

ภายในลำคอของฉู่เนียนซีสั่นเล็กน้อย ภายนอกยังคงดูสงบนิ่ง ทว่าภายหัวใจกลับกำลังจะกระโดดออกมานอกลำตัว ฉู่เจี้ยนอี้เชื่อใจนางอย่างไม่มีเงื่อนไขอะไร

เมื่อหมอเฮ่อหลานเห็นว่าทั้งครอบครัวยอมแล้ว แม้จะยังรู้สึกเสียใจ แต่เขาก็ไม่พูดอะไรอีก เพราะอย่างไรเสีย มันก็ไม่เกี่ยวกับเขา

หลังจากที่ได้รับการยืนยัน ฉู่เนี่ยนซีก็คุกเข่าลงต่อหน้าฉู่เจี้ยนอี้อีกครั้ง ในขณะที่ใช้เข็มเงินเล่มแรกแทงเข้าไปในบริเวณขาของฉู่เจี้ยนอี้อย่างแน่วแน่และมั่นคง

ทันทีที่เข็มเงินถูกแทงเข้าไปในร่างกาย จู่ ๆ ม่อเหยียนก็รีบหลับตาลงแน่น หันไปมองทางอื่นด้วยร่างกายที่สั่นเทา

เกรงว่าคนนอกอาจจะทำลายสมาธิของฉู่เนี่ยนซี มหาเสนาบดีฉู่จึงหันไปมองฉู่หว่านเอ๋อ เห็นอย่างนั้นหญิงสาวก็ยอมลุกขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ

หมอมหัศจรรย์ที่คอยมองดูก็กำลังวางมือไว้ในแขนเสื้อ สีหน้าเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก พลางถอนหายใจออกมาเงียบ ๆ เป็นครั้งคราว ราวกับว่ากำลังรู้สึกเสียใจกับฉู่เจี้ยนอี้แล้วล่วงหน้า

ทั้งห้องเงียบลงราวกับว่าทุกคนกำลังกลั้นหายใจ ดวงตาของพวกเขาจับจ้องไปยังเข็มเงินในมือของฉู่เนี่ยนซี

ในทางกลับกัน ฉู่เนี่ยนซีกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย หลังพบกับบริเวณฝังเข็มที่ต้องการ หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วยาม ก็เห็นนางถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ฉู่เจี้ยนอี้ที่อยู่บนเตียงไม้ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ในตอนแรก แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มขมวดคิ้วแน่นแล้วไอออกมาอย่างหนัก

จ้าวม่อเหยียนตกใจ ส่วนหมอเฮ่อหลานเองก็รีบเข้ามาหาในทันที สีหน้าเริ่มเต็มไปด้วยคำวิพากษ์วิจารณ์ต่าง ๆ นานา

แต่เมื่อวางมือลงบนชีพจรของฉู่เจี้ยนอี้แล้ว คิ้วสีขาวทั้งสองข้างก็เลิกขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

ฉู่เนี่ยนซียิ้มเบา ๆ “ไม่ต้องกังวลหรอกท่านหมอ ยาพิษไม่มีทางเข้าสู่หัวใจของเขาได้”

หมอเฮ่อหลานไม่พูดอะไร ได้แต่ตรวจสอบชีพจรของฉู่เจี้ยนอี้ต่ออย่างระมัดระวัง ทว่าแววตาของชายชรากลับเต็มไปด้วยความตกตะลึง

มันเป็นไปไม่ได้!

เขาเดินทางไปทั่วโลกในฐานะหมอมหัศจรรย์กว่าสี่สิบปี ไม่เคยเห็นผลลัพธ์จากการกำจัดสารพิษด้วยวิธีนี้ ด้วยเวลาอันสั้นมานานหลายปี แต่ว่า...

แม้หัวใจจะยังไม่ได้รับอันตรายใด ๆ แต่ความแข็งแรงของผู้ป่วยที่ต้องนั่งรถเข็นมานานหลายปี อย่างไรเขาก็จะยืนอีกครั้งไม่ได้

หมอเฮ่อหลานมองฉู่เนี่ยนซีด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน ทว่าก็เห็นนางลงมือฝังเข็มต่อไปด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง โดยไม่ได้มีเจตนาอื่นใดแฝงอยู่อีกในใจ

ในอีกสามวันข้างหน้า ฉู่เนี่ยนซีจะดึงพิษที่อยู่ในตัวของฉู่เจี้ยนอี้ออกมาทุกวัน ในขณะที่จ้าวม่อเหยียนเองก็คอยเฝ้าดูเขาอย่างใกล้ชิด เห็นอย่างนั้นดวงตาก็เริ่มแดงก่ำ

จนกระทั่งเข้าวันที่ห้า ระหว่างที่ฉู่เจี้ยนอี้กำลังทานอาหารกลางวัน เขาใช้กำลังลุกขึ้นนั่งที่เตียง แต่ในขณะที่กำลังจะหยิบชามที่จ้าวม่อเหยียนยื่นให้ เขาก็ต้องสะดุ้งทันที

จ้าวม่อเหยียนคิดว่าสามีของนางรู้สึกไม่สบายอีกครั้ง จึงจะถามด้วยความห่วงใย แต่ทันใดนั้นมือเรียวของเขาก็วางลงบนขา ก่อนจะคว้ามันอย่างแรง

“เหยียนเอ๋อร์ ข้า...”

ก่อนที่ฉู่เจี้ยนอี้จะพูดจบ ลมหายใจของเขาก็เริ่มรุนแรงขึ้น