로그인공유
บทที่ 1106
관련 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1107
ฮ่องเต้ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ได้รู้สึกว่าถ้อยคำของหลี่หลงหลินเมื่อครู่มีสิ่งใดไม่เหมาะสมผู้ใดบังอาจหยามเกียรติต้าเซี่ยของข้าต่อให้ไกลเพียงใดก็ต้องถูกกำจัด!ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “เหตุใดจะไม่ได้?”ขุนนางอาวุโสที่เป็นผู้นำคณะเงยหน้าขึ้นอย่างหวาดหวั่น กล่าวว่า “ฝ่าบาท บริเวณชายฝั่งกำลังเผชิญกับพายุไต้ฝุ่น หากทรงตัดสินพระทัยทำศึกโดยประมาท เกรงว่าอาจต้องสูญเสียมากกว่าผลที่ได้รับพ่ะย่ะค่ะ!”“ยิ่งไปกว่านั้น ช่องแคบตงอิ๋งมีสายลมศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองแคว้น การเดินเรือผ่านไปนั้นยากลำบากมาก การยกพลขึ้นฝั่งจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้พลันสงบสติอารมณ์ลงทันที ทรงใคร่ครวญถึงถ้อยคำของเหล่าขุนนางแม้คำพูดเหล่านั้นจะฟังไม่รื่นหูนัก แต่ก็เป็นความจริงทั้งสิ้นหากตนปล่อยให้โทสะครอบงำและเร่งรีบส่งกองทัพออกไปโดยไม่ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนไม่เพียงแต่จะไม่สามารถสงบศึกชายฝั่งได้ แต่อาจยิ่งซ้ำเติมสถานการณ์ให้เลวร้ายลง เปิดโอกาสให้ศัตรูฉวยโอกาสโจมตี!ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า แล้วตรัสเสียงเย็นชาว่า “เอาเถอะ แคว้นเล็กกระจ้อยร่อย แผ่นดินกันดารไร้ค่าเช่นนั้น ข้าไม่เคยใส่ใจอยู่แล้ว ตอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1108
หลี่หลงหลินเชี่ยวชาญในการอ่านสีหน้าและท่าทีของผู้คน เพียงมองแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าขันทีน้อยผู้นี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หากเขามีเอี่ยวจริง คงไม่อาจรักษาความสงบภายใต้แรงกดดันมหาศาลของตนได้เช่นนี้!“ต้องมีใครอยู่เบื้องหลังแน่!”ตอนนี้ เหล่าขุนนางที่เคยเป็นปฏิปักษ์กับเขาล้วนถูกกำจัดไปจนหมดสิ้น!ไม่มีใครกล้าหาเรื่องหลี่หลงหลินหรอกเห็นได้ชัดว่า มีเพียงองค์หญิงใหญ่เท่านั้นที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้!หลี่หลงหลินหันกลับไปจ้องนางแต่สิ่งที่เขาเห็น คือรอยยิ้มคล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มขององค์หญิงใหญ่ ดวงตางดงามของนางจ้องตรงมาที่เขาอย่างมีเลศนัยชัดเจนแล้วว่า นางเป็นคนทำแน่นอน!หลี่หลงหลินอยากจะเปิดเผยเรื่องนี้ให้กระจ่าง แต่กลับไม่มีหลักฐานใดๆมันง่ายมากที่จะถูกอีกฝ่ายใส่ร้ายถึงเวลานั้น เกรงว่าต่อให้กระโดดลงแม่น้ำหวงเหอก็ชำระล้างความบริสุทธิ์ไม่ได้ตอนนี้ ใครเป็นคนสับเปลี่ยนของขวัญไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไปสิ่งที่สำคัญคือ ลูกธนูอยู่บนสายแล้ว เขาต้องยิงออกไป! ตอนนี้ สายตาของเหล่าขุนนางทั้งหมดจับจ้องไปที่หลี่หลงหลินรอให้เขาและพระชายาขึ้นไปถวายพระพรหากเขายอมส่งมอบหยกแตกนี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1109
ทุกคนในที่นั้นที่เคยมีความขัดแย้งกับหลี่หลงหลิน ต่างตั้งตารอดูละครอย่างสนอกสนใจฮองไทเฮาทรงขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่ทรงพอพระทัยหลี่หลงหลินกล่าวต่อ “ไทเฮา แม้ว่าเฟิ่งหลิงจะมือเท้าหยาบกระด้างไปบ้าง แต่จิตใจของนางละเอียดอ่อนมาก พวกเรามีของขวัญอีกชิ้นหนึ่งที่จะถวายแด่ไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ”ซูเฟิ่งหลิงเบิกตากว้าง มองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึงเวลานี้แล้ว หลี่หลงหลินยังจะมาเล่นอะไรอีก?การทำลายของขวัญเมื่อครู่ ถือว่าเป็นความผิดพลาด แต่ตอนนี้เป็นความผิดฐานหลอกลวงเบื้องสูงหากฮ่องเต้หวู่คิดจะเอาเรื่องขึ้นมา นั่นคงเป็นปัญหาใหญ่แน่!ฮ่องเต้หวู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เจ้าเก้า เจ้ายังมีของขวัญอะไรจะมอบให้ไทเฮา ก็เลิกอ้อมค้อมเสียทีเถิด!”ขณะที่ทุกคนคิดว่าหลี่หลงหลินคงถึงคราวจบสิ้นแล้วเขากลับยิ้มร่าก่อนกล่าวอย่างรื่นเริง “พวกเราสองคนตั้งใจจะถวายบทกวีแด่ไทเฮา ขอให้ทรงพระชนมายุยืนยาวดุจฟ้าสวรรค์ อายุมั่นขวัญยืนดุจสนและกระเรียน!”เมื่อพูดเช่นนี้ ทุกคนในที่นั้นก็ตกตะลึงพวกเขาลืมไปแล้วว่าหลี่หลงหลินคือจอมกวีแห่งต้าเซี่ย!แม้ว่าเขาจะไม่ได้แต่งผลงานชิ้นเอกที่โด่งดังไปทั่วใต้หล้ามานานแ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1110
“หลี่หลงหลินคนนี้หยิ่งผยองเกินไปแล้ว!”“ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเลย!”“หากไม่อธิบายให้ชัดเจน จะปล่อยเขาไปง่ายๆ ไม่ได้!”สีหน้าของฮ่องเต้เคร่งเครียดเขาไม่เคยคิดเลยว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้!ถึงกับกล่าวหาว่าสายเลือดแห่งราชวงศ์ล้วนเป็นโจร!ฮองไทเฮากำไม้เท้าหัวมังกรแน่น เตรียมที่จะลุกขึ้นยืนแล้วตำหนิหลี่หลงหลินที่บังอาจ!หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของทุกคน เขาท่องบทกวีประโยคสุดท้ายออกมา “ลักเอาลูกท้อหมายบูชาญาติผู้ใหญ่!”เมื่อพูดเช่นนี้ ความโกรธของทุกคนก็สงบลงในทันทีต้องรู้ว่าลูกท้อสวรรค์ที่ใช้ถวายพระพรวันเกิดนั้นเป็นของที่เหล่าเซียนเท่านั้นที่จะมีบุญได้กินคำพูดของหลี่หลงหลินก็คือเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ที่อยู่ในที่นั้นก็ล้วนดั่งเทพเซียนบนสวรรค์และแต่ละคนก็มีความกตัญญูทั่วทั้งสถานที่เงียบกริบจนได้ยินเสียงเข็มตกทุกคนต่างครุ่นคิดถึงบทกวีสี่ประโยคเมื่อครู่แม้จะเป็นเพียงสี่ประโยคสั้นๆแต่ก็ยังคงก้องกังวานอยู่ในหู ทำให้รู้สึกดื่มด่ำ!“ดีๆๆ!”ฮ่องเต้ปรบมือชมเชย ทำลายความเงียบงันเป็นคนแรกทันใดนั้น เหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นที่อยู่ในที่นั้นก็ปรบ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1111
“เสด็จพ่อ เมื่อครู่ที่องค์รัชทายาทกล่าวในบทกวีว่า ลูกหลานล้วนเป็นโจร แม้ว่าเมื่อพิจารณาทั้งเรื่องราวแล้วจะมิได้มีปัญหาใหญ่โตอันใด แต่หากมีผู้ประสงค์ร้ายได้ยินเข้า เกรงว่าจะนำคำว่าโจรนี้ไปขยายความ!” ต้องรู้ว่า ฮ่องเต้ในยุคโบราณนั้นห่วงแหนชื่อเสียงของตนเองยิ่งนัก ด้วยเหตุว่าในประวัติศาสตร์อันยาวนาน ฮ่องเต้ทุกพระองค์ล้วนต้องจารึกเรื่องราวที่สำคัญไว้ ทุกสิ่งล้วนปรากฏบนแผ่นกระดาษ ให้คนรุ่นหลังได้พิจารณาอย่างละเอียด ไม่มีผู้ใดอยากให้ตนเองมีชื่อว่าเป็นฮ่องเต้โจร ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เจ้ากล่าวถูกต้องแล้ว ด้วยบทกวีที่ได้ในวันนี้ ช่างเป็นโครงเรื่องที่แยบยล วันหน้าจะต้องเลื่องลือไปทั่วหล้า” “แต่หากมีผู้คนหยิบยกขึ้นมากล่าวถึง เกรงว่าจะทำให้ชื่อเสียงของข้าเสียหาย” “เจ้าเก้า เจ้ามีความเห็นอย่างไรในเรื่องนี้?” หลี่หลงหลินพยักหน้า ฮ่องเต้หวู่ตรัสถามตนเช่นนี้ นับว่าให้เกียรติตนอย่างยิ่ง เพียงแค่ต้องการหาทางลง รักษาภาพรวม ขอเพียงตนยอมถอยสักเล็กน้อย ทั้งเอาใจไทเฮา ทั้งรักษาชื่อเสียงของฮ่องเต้หวู่ นี่ในสายตาของผู้คนล้วนเป็นหนทางที่สมบูรณ์แบบ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1112
องค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้วมุ่น นางคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะบานปลายมาถึงเพียงนี้ ทั้งหมดนี้ต้องโทษหลี่เทียนฉี่ที่โง่เขลาเบาปัญญาผู้นี้! หากเขามิได้หาเรื่องจับผิดหลี่หลงหลิน เรื่องราวเหล่านี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร? “สมควรแล้วที่เจ้าสู้หลี่หลงหลินไม่ได้ เจ้ามันคนโง่ที่ไม่มีสมอง!” องค์หญิงใหญ่เดือดดาลยิ่งนัก แทบอยากจะฉีกร่างหลี่เทียนฉี่เป็นชิ้นๆ แต่นางไม่กล้าแสดงอาการในตอนนี้ ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หากผู้ใดทำเรื่องนี้ จงออกมาสารภาพกับข้าเสียดีๆ ข้าจะถือว่าไม่เอาความ!” “ไม่อย่างนั้น ข้าไม่อาจทนเห็นสิ่งสกปรกแม้เพียงเล็กน้อย!” องค์หญิงใหญ่เดิมทีคิดจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ตราบใดที่ไม่มีหลักฐานชัดเจน แม้ฮ่องเต้จะทรงกริ้วเพียงใด ก็ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับตน หลี่หลงหลินเหลือบมององค์หญิงใหญ่ คิดไม่ถึงว่านางจะมีจิตใจที่แข็งแกร่งเพียงนี้ ภูเขาไท่ซานถล่มลงตรงหน้าก็ยังสีหน้าไม่เปลี่ยน! สมแล้วที่เป็นผู้ที่สามารถทำการใหญ่ได้ แต่หลี่หลงหลินได้วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว เมื่อเข้าสู่แผนการ ก็ไม่มีทางที่จะถอยกลับไปได้โดยสมบูรณ์! ถึงไม่ตายก็ต้องเสียเนื้อเสียหนัง! หลี่หลงหลินทู
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1113
ฮ่องเต้หวู่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ไข่มุกหมิงแห่งทะเลใต้ในมือขององค์หญิงใหญ่ ทำให้นางรู้สึกอึดอัดยิ่งนัก เดิมทีนางคิดว่า เพียงตนนำไข่มุกหมิงแห่งทะเลใต้นี้ออกมา ก็จะหมดเรื่อง ดูท่าตอนนี้นางคงจะคิดมากเกินไป หลี่หลงหลินเอ่ยปาก ทำลายความเงียบงัน: “ข้าก็ว่าแล้ว ต้องเป็นพี่หญิงที่ล้อเล่นกับข้า มิเช่นนั้นจะมาสนใจของสิ่งนี้ได้อย่างไร” องค์หญิงใหญ่จนคำพูด ได้แต่ส่งยิ้มให้ ตอนนี้ไม่ว่านางจะพูดอะไรก็ผิด หลี่หลงหลินเดินเข้าไปด้านหน้า แสร้งทำเป็นรับไข่มุกหมิงแห่งทะเลใต้นั้นมา หันไปทูลต่อฮ่องเต้หวู่ว่า: “เสด็จพ่อ ถูกต้อง นี่คือของขวัญที่ลูกตั้งใจจะถวายไทเฮา” เมื่อได้ยินว่าหลี่หลงหลินมิได้หาเรื่อง องค์หญิงใหญ่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางกลัวว่าหลี่หลงหลินจะจับผิดเรื่องนี้ไม่ปล่อย ถึงตอนนั้นเกรงว่าจะขโมยไก่ไม่ได้ ซ้ำยังเสียข้าวสารอีกกำมือ เดิมทีตั้งใจจะสั่งสอนหลี่หลงหลิน แต่กลับกลายเป็นทำเรื่องโง่เขลา ฮ่องเต้หวู่ก็ไม่ต้องการให้เรื่องนี้บานปลาย เพราะเรื่องอื้อฉาวในครอบครัวไม่ควรแพร่งพราย “เมื่อหาเจอแล้วก็ดี ต่อไปห้ามมิให้มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีก!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1114
งานเลี้ยงเทศกาลโคมไฟสิ้นสุดลง แขกเหรื่อต่างทยอยกลับ องค์หญิงไท่ผิงไม่มีที่พำนัก จึงประทับอยู่ที่ตำหนักเฟิ่งซีเป็นการชั่วคราว ฮองเฮาหลู่เนื่องจากวางยาพิษฮ่องเต้หวู่ จึงถูกส่งไปตำหนักเย็น เดิมทีตำหนักเฟิ่งซีควรจะพระราชทานให้แก่ฮองเฮาหลินพระมารดาของหลี่หลงหลิน แต่ปรากฏว่า ฮองเฮาหลินทรงคุ้นชินกับการประทับที่ตำหนักฉางเล่อ ไม่ทรงอยากทิ้งพืชพรรณนานาในนั้น ดังนั้น ตำหนักเฟิ่งซีจึงว่างเปล่า เหมาะสมที่จะให้องค์หญิงไท่ผิงประทับชั่วคราว นางพาข้ารับใช้มาถึงตำหนักเฟิ่งซี เห็นภาพความทรุดโทรมร่วงโรย ก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอเบ้า เศร้าเสียใจยิ่งนัก “ท่านแม่...” องค์หญิงไท่ผิงกำหมัดแน่น ในใจสาบานอย่างลับๆ: “พี่ใหญ่เป็นคนไร้ประโยชน์ ช่วยท่านไม่ได้! ลูกจะต้องหาทางช่วยท่านออกมาให้ได้! และลูกจะเจริญรอยตามจักรพรรดินี ขึ้นครองบัลลังก์!” แม้นางจะเป็นสตรี แต่ก็มีความทะเยอทะยานมาตั้งแต่เด็ก มีนิสัยเด็ดเดี่ยว การเดินทางไปตงอิ๋งครั้งนี้ องค์หญิงไท่ผิงได้พบเจอเรื่องราวมากมาย ทั้งร่างกายและจิตใจล้วนเปลี่ยนแปลงไป แม้แต่เสิ่นชิงโจวก็ยังไม่ทราบ องค์หญิงไท่ผิงมีคำสั่งทันที ให้ข้ารับใช้จัดการทำความส
최신 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
