LOGINShare
บทที่ 1213
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1214
เว่ยซวินปรนนิบัติฮ่องเต้หวู่มานานหลายปีรู้อุปนิสัยใจคอของเขาอย่างลึกซึ้งแม้ว่าฮองเฮาหลู่ถูกขังในตำหนักเย็นแล้วแต่ก็เคยเป็นสนมรักที่สุดมาก่อนบัดนี้จุดจบที่ดีที่สุดของฮองเฮาหลู่ก็คือหายไปจากสายตาทุกคนอย่างเงียบๆฮ่องเต้หวู่สบถเสียงเย็น “จำไว้ว่าจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย”เว่ยซวินประสานมือถอยออกไปอย่างเชื่องช้าเขาเชี่ยวชาญเรื่องพรรค์นี้ยิ่งนักฮ่องเต้หวู่ทอดสายตามองสีท้องฟ้ายามราตรีอันมืดมิดดุจสายน้ำ สุราเริ่มออกฤทธิ์“ช่างเถอะ เตรียมเกี้ยว! เราจะไปตำหนักฉางเล่อ!”สุดท้ายบางคนก็เป็นเพียงอดีต.....จวนสกุลซูภายในห้องหอเทียนมงคลลายดอกไม้สว่างไสว สะท้อนลงบนใบหน้ารูปไข่ที่กำลังแดงก่ำของซูเฟิ่งหลิง ขับเน้นให้งดงามดุจเทพธิดาหลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ ทอดสายตามองซูเฟิ่งหลิงอย่างลึกซึ้ง ภายในสายตาเปี่ยมความรักใคร่เอ็นดูซูเฟิ่งหลิงพยักหน้าน้อยๆ พลางเอ่ยปาก “องค์ชาย ไม่ได้เห็นท่านยิ้มดีใจเช่นนี้มานานมากแล้ว”งานราชการรัดตัว ต่อให้หลี่หลงหลินอยากอารมณ์ดี ก็มีเรื่องทำให้เขาไม่อาจอารมณ์ดีขึ้นได้แต่วันนี้ต่างออกไปหลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “สนมรัก เจ้ารู้ว่าสี่เรื่องน่ายินดียิ่งใหญ่ท
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1215
พูดว่าไม่แปลกใจ ก็ดูจะโกหกแสงเทียนมงคลในคืนเข้าหอ ยามมังกรขี่หงส์แต่จะให้สะใภ้เหล่านี้ไปฟังความเคลื่อนไหวหน้าห้องหอนี่ยากจะเอื้อนเอ่ยออกมาได้อยู่บ้างทว่าเดิมทีหลิ่วหรูเยียนก็คือนางคณิกาในสำนักการสังคีต ย่อมรู้เรื่องระหว่างชายหญิงเหล่านี้อยู่บ้างดังนั้นนางจึงแปลกใจมาก!คืนนี้จะต้องไปสำรวจดูให้ได้ลั่วอวี้จู๋หน้าแดงด้วยความเขินอาย ก้มหน้าลงพลางพูด “น้องหญิงสี่ หากเจ้าอยากไป เจ้าก็ไปด้วยตนเองเถอะ!”หลิ่วหรูเยียนรับคำ “ข้าต้องไปแน่นอน อย่างไรเสียเรื่องรักใคร่ระหว่างชายหญิงก่อนคืนแต่งงานก็เป็นข้าชี้แนะน้องหญิงเล็กเอง”“ในฐานะอาจารย์ข้าย่อมต้องรับประกันคุณภาพการบ้านของนักเรียน ไม่สามารถเรียนรู้เพียงทฤษฎีได้ จะต้องปฏิบัติจริงถึงจะใช้ได้”“ปฏิบัติจริง?”กงซูหว่านหน้าแดงก่ำ พูดไม่ออกแล้วสายตาหลิ่วหรูเยียนกวาดมองสะใภ้เหล่านี้ ใบหน้าแต่ละคนล้วนแดงก่ำ“พี่สะใภ้ทั้งหลาย ตอนนี้พวกท่านตัดสินใจไปก็ยังทัน หากยังช้ากว่านี้ก็สายไปแล้ว!”ท่าทีของลั่วอวี้จู๋หนักแน่น ส่ายหน้าคล้ายป๋องแป๋งก็มิปาน “ไม่ไปๆ!”สะใภ้รองกงซูหว่านขบเม้มกลีบปากสีอิงเบาๆ สายตาลังเลอยู่บ้าง แต่สุดท้ายนางก็ส่ายหน้า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1216
ใบหน้าลั่วอวี้จู๋แดงเรื่อ ไม่อาจรับมือในทันทีเลยได้ยามตนเองเพิ่งมาถึง ยังไม่ได้เริ่มแอบดูก็ถูกหลิ่วหรูเยียนจับได้แล้วหลิ่วหรูเยียนจับจ้องลั่วอวี้จู๋อย่างสงสัย ลดเสียงให้เบาลง “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านคงไม่ใช่อยากมาแอบดูหรอกกระมัง?”ใบหน้าลั่วอวี้จู๋แดงยิ่งขึ้น พูดอ้ำอึ้ง “ข้าเพียงดื่มชาตอนกลางคืนมากไปจึงตื่นขึ้นมากลางดึกก็เท่านั้น! บังเอิญผ่านมา!”หลิ่วหรูเยียนเผยรอยยิ้มมีเลศนัย “พี่สะใภ้ใหญ่ หากข้าจำไม่ผิด ห้องที่ท่านอยู่คล้ายไม่ได้มาทางนี้กระมัง?”ลั่วอวี้จู๋ทำเป็นไม่รับรู้ แสร้งไม่ได้ยิน ย่อตัวลงข้างหลิ่วหรูเยียน “ในเมื่อมาแล้ว แอบฟังสักหน่อยจะเป็นไรไป”หลิ่วหรูเยียนยิ้มน้อยๆ หลีกทางให้ลั่วอวี้จู๋อย่างรู้ความสองคนได้ยินเสียงหยอกเย้าภายในห้องหอ เพลิดเพลินอย่างมาก“หรูเยียน ยังเป็นเจ้ารู้จักเลือกที่ คิดไม่ถึงเลยว่าที่นี่จะได้ยินชัดถึงเพียงนี้”ฟังเพียงเสียงที่ดังออกมาจากห้องหอ ทั้งสองคนก็สามารถนึกภาพออกได้ว่าเกิดอันใดขึ้นภายในห้องหอแล้วเพียะ!เสียงอิฐบนกำแพงด้านหนึ่งหล่นลงมา“มีคน!”เสียงร้องเตือนของซูเฟิ่งหลิงภายในห้องหอดังขึ้นหลิ่วหรูเยียนและลั่วอวี้จู๋ต่างตึงเครียดขึ้นม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1217
กงซูหว่านสำรวจลั่วอวี้จู๋และหลิ่วหรูเยียน “เหตุใดทั้งสองท่านถึงมาอยู่ที่นี่...”หลิ่วหรูเยียนพูดว่า “ข้ามาเก็บผลการเรียนของนักเรียน...”ใบหน้าลั่วอวี้จู๋แดงเรื่อ “ข้าเพียงตื่นกลางดึก บังเอิญผ่านมา เจ้าอย่าเข้าใจผิดเล่า”หลิ่วหรูเยียนพูดยิ้มๆ “ตอนนี้ก็เหลือเพียงพี่สะใภ้สามแล้ว...”กงซูหว่านส่ายหน้าและพูดว่า “ชิงไต้ไม่มีวันทำเรื่องเช่นนี้อย่างแน่นอน น่ากลัวว่านางคงนอนหลับฝันไปตั้งนานแล้ว...”“ชู่ว์!”“อย่าดัง!”“ข้าได้ยินไม่ชัดว่าพวกเขาสองคนกำลังพูดอะไร!”เสียงคุ้นหูสายหนึ่งดังขึ้นทางด้านบนแต่กลับได้ยินเพียงเสียง มองไม่เห็นคนหลิ่วหรูเยียนพูดเสียงเครียด “ข้าได้ยินไม่ผิดไปกระมัง เมื่อครู่คล้ายเสียงของพี่สะใภ้สาม”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าลง ชี้ไปด้านหลังต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น “เจ้าได้ยินไม่ผิดจริงนั่นล่ะ คนก็อยู่บนนั้นอย่างไรเล่า...”หันมองตามนิ้วมือของลั่วอวี้จู๋ไม่รู้ซุนชิงไต้ปรากฏตัวบนต้นไม้ตั้งแต่ยามใด บัดนี้อยู่เหนือศีรษะตนหลิ่วหรูเยียนพูดเบาๆ “เลื่อมใส เลื่อมใสจริงๆ ยังเป็นพี่สะใภ้สามฝีมือเหนือชั้น”ซุนชิงไต้กระโดดลงจากต้นไม้ มาหยุดข้างกายทั้งสามคนสบสายตากัน ทำเพียงยิ้มรับ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1218
หลังสะใภ้ทั้งสี่จากไปภายนอกห้องหอก็กลับมาเงียบลงดังเดิมหลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ “เห็นทีพวกพี่สะใภ้ล้วนไปทั้งหมดแล้ว”ภายใต้แสงเทียนพลิ้วไหว ใบหน้ารูปไข่ของซูเฟิ่งหลิงมองดูแล้วอ่อนโยนงดงามมากยิ่งขึ้นหลี่หลงหลินเป่าเทียน โอบซูเฟิ่งหลิงไว้ในอ้อมกอดซูเฟิ่งหลิงอิงแอบอยู่ภายในอ้อมกอดของหลี่หลงหลิน พูดพึมพำ “พวกพี่สะใภ้นี่จริงๆ เลย...ทำให้ข้าอายแทบแย่”หลี่หลงหลินหัวเราะ “พวกพี่สะใภ้ก็แค่กังวล หวังว่าพวกเราจะมีทายาทสืบสกุลให้สกุลหลี่โดยเร็วก็เท่านั้น”มีทายาทสืบสกุลคือเรื่องใหญ่ของการแต่งงานก่อนแต่งงานซูเฟิ่งหลิงเคยได้ยินพี่สะใภ้สี่กำชับมาก่อนซูเฟิ่งหลิงช้อนดวงตาใสซื่อไร้พิษสงขึ้นและถามว่า “จะทำเช่นไร จูบปากตอนนี้หรือ?”หลี่หลงหลินมีเหงื่อผุด รู้สึกระอาภายในใจ “หรือว่าพี่สะใภ้สี่สอนเพียงแค่นี้? ดูท่าแล้วยังต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญอย่างข้าสอนด้วยตนเอง”คืนนั้นทั้งคู่เกี่ยวกระหวัดรัดรึงกันตลอดคืน เสียงเตียงสั่นไหวไม่หยุดตำหนักเย็นตำหนักเย็นที่เคยถูกไฟไหม้มาก่อนมีซากปรักหักพังทั่วทุกหนแห่งฮ่องเต้หวู่ตัดสินใจลืมที่แห่งนี้ไปจนสิ้นไม่มีวันส่งคนมาซ่อมแซมนอกจากตำหนักเย็นแล้ว พระร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1219
พูดพลาง ฮองเฮาหลู่เดินออกไปภายนอกด้วยตนเองชั่วขณะนั้น นางรู้สึกราวกับได้อำนาจกลับคืนมา!ชิ้ง!แสงเงินสายหนึ่งวูบไหวองครักษ์เสื้อแพรสองคนชักดาบออกจากฝัก คมดาบขวางหน้าฮองเฮาหลู่เอาไว้สีหน้าฮองเฮาหลู่ตกตะลึงพรึงเพริด “เว่ยกงกง นี่หมายความอะไร?”เว่ยซวินยิ้มจางๆ “ฮองเฮาหลู่ น่ากลัวว่าท่านเข้าใจความนัยของกระหม่อมผิดไปแล้ว”เสียงฮองเฮาหลูสั่นเครือ “เจ้าไม่ได้มารับข้ากลับตำหนักเฟิ่งซีหรือ?”เว่ยซวินส่ายหน้า “เปล่าพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมาส่งท่านออกเดินทาง”“เดิน...เดินทาง?”ฮองเฮาหลู่เซถลาไปหนึ่งก้าว ล้มลงบนพื้นแสงเทียนสลัวตัดกับแสงเย็นของดวงจันทร์สะท้อนลงบนใบหน้าเผือดซีดของฮองเฮาหลู่“นี่เป็นไปไม่ได้!”“ใครส่งเจ้ามา!”“บังอาจ! เจ้าเป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่งข้างกายข้าเท่านั้น เจ้าก็กล้าคิดเอาชีวิตฆ่า! หรือเจ้าไม่กลัวฮ่องเต้หวู่ลงโทษเจ้า?”เว่ยซวินผลิยิ้มขมปร่า โยนผ้าแพรขาวยาวสามฉื่อลงบนตัวฮองเฮาหลู่“ฮองเฮาหลู่ เป็นท่านลงมือด้วยตนเอง หรือจะให้กระหม่อมช่วยท่าน?”ยามได้เห็นผ้าแพรขาวพระราชทานนั้นสมองของฮองเฮาหลู่ขาวโพลนในทันใดนางไม่เข้าใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจตกลงเกิดเรื่องใดข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1220
วันต่อมาเว่ยซวินจัดการงานเรียบร้อยอย่างมากแต่เรื่องฮองเฮาหลู่หายตัวไปกลับแพร่สะพรัดไปทั่วโดยที่ไม่มีผู้ใดเอ่ยถึง ทันใดนั้นกลายเป็นเรื่องที่เหล่าขุนนางในราชสำนักซุบซิบนินทากันอย่างสนุกปากย่อมมีคนไม่น้อยปะติดปะต่อเรื่องนี้เข้ากับงานแต่งของหลี่หลงหลินเมื่อวานราชสำนักกำลังเอะอะอึกทึกครึกโครมภายในตำหนักข้างแห่งหนึ่งของพระราชวังต้องห้ามหลี่เทียนฉี่เดินเล่นภายในสวนไม่นับว่าใหญ่เหมือนที่ผ่านมาหากไม่เกิดเหตุไม่คาดฝัน สวนเล็กนี้ไปจนถึงตำหนักข้างจะกลายเป็นที่พำนักของหลี่เทียนฉี่ในช่วงบั้นปลายชีวิตตอนนี้เขาถูกริบอำนาจทั้งหมดไปแล้ว เว้นเสียแต่อำนาจในการมีชีวิตอยู่ที่ไม่ถูกลิดรอนไปนี่คือวิธีโหดเหี้ยมอย่างที่สุดฆ่าคนยังไม่โหดร้ายเท่าทำลายจิตใจหลี่เทียนฉี่ขมวดคิ้วแน่น อิงตามจดหมายลับที่ส่งมาจากวังเมื่อหลายวันก่อนเป็นไปตามคาดหลังงานแต่งของหลี่หลงหลิน องค์หญิงใหญ่จะขยายอำนาจสู่จุดสูงสุดจะตัดรากถอนโคนหลี่หลงหลินถึงตอนนั้นความผิดโทษฐานกบฏของหลี่เทียนฉี่จะถูกลบล้างเขาจะได้รับสิ่งที่สมควรเป็นของเขาทั้งหมดใหม่อีกครั้งหลี่เทียนฉี่กำลังรอรอข่าวดีที่ไม่มีวันมาถึงตึกตึกตึก!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1221
แผนการที่เดิมทีนางเห็นว่าไร้ช่องโหว่โดยสิ้นเชิง กลับไร้ผลต่อหลี่หลงหลินไม่เพียงแต่แผนจะล้มเหลวไม่เป็นท่า ซ้ำร้ายยังย้อนกลับมาทำร้ายตนเององค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้ว นางถอนหายใจยาวเฮือกหนึ่ง “หรือว่าชั่วชีวิตนี้ข้าถูกลิขิตให้ต้องพ่ายแพ้แก่หลี่หลงหลินผู้นี้หรือ? ข้าไม่ยอม!”“องค์หญิง! มีสาส์นลับจากในวังส่งมาเพคะ”แม้ว่าองค์หญิงใหญ่จะเพิ่งเสด็จกลับจากตงอิ๋ง แต่ในราชสำนักก็มีสายสืบของนางแทรกซึมอยู่ก่อนแล้ว หากไม่เป็นเช่นนั้น นางคงไม่กล้าพอที่จะงัดข้อกับหลี่หลงหลิน ถึงกระนั้น นางก็ยังคงพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่เคยได้เปรียบจากเงื้อมมือของหลี่หลงหลินเลยแม้แต่น้อยองค์หญิงใหญ่ใช้มือกุมหน้าผาก เอ่ยเสียงเข้ม “มีข่าวร้ายอันใดมาให้ข้าอีกแล้ว”คนสนิทส่งสาส์นลับขึ้นมา “องค์หญิง โปรดทอดพระเนตรด้วยพระองค์เองเพคะ”องค์หญิงใหญ่เปิดสาส์นลับตรงหน้า ข้อความปรากฏสู่สายตาอย่างรวดเร็ว แต่นางกลับนิ่งค้างราวกับกลายเป็นหิน อ้าปากค้าง ไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาได้เป็นนานในสาส์นลับมีเพียงตัวอักษรไม่กี่คำ ฮองเฮาหลู่...หายสาบสูญ“นี่...นี่มันเป็นไปไม่ได้”องค์หญิงใหญ่มิได้แปลกใจกับเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย อั
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
