เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1230
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1231
“เขาหาได้ใส่ใจในวัตถุนอกกายไม่ เพียงต้องการเวทีที่สามารถแสดงความรู้ความสามารถและปณิธานที่มีต่อบ้านเมืองเท่านั้น” “เสด็จพ่อวางพระทัยเถิดพ่ะย่ะค่ะ ลูกสามารถรับรองแทนเสด็จพ่อได้ ขอเพียงมอบเวทีให้แก่หนิงเซิง เขาย่อมสามารถแสดงความสามารถได้อย่างเจิดจรัสแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้หวู่ครุ่นคิดในใจเงียบๆ คำพูดของหลี่หลงหลินนับว่ามีเหตุผลยิ่งนัก หลี่หลงหลินเอ่ยว่า: “ลูกเห็นว่า การเรียกหนิงชิงโหวเข้าวังรับตำแหน่งปราชญ์มหาสำนักแห่งสำนักเลขาธิการ คอยอยู่เคียงข้างเสด็จพ่อ ย่อมสามารถช่วยเสด็จพ่อขจัดปัดเป่าความกังวล แก้ไขปัญหา และถวายคำปรึกษาในการวางแผนได้อย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้หวู่สีหน้าฉายแววลังเล ส่ายศีรษะพลางเอ่ยว่า: “เรื่องนี้เกรงว่าจะไม่ได้” “เสด็จพ่อ เหตุใดจึงไม่ได้หรือพ่ะย่ะค่ะ?” ฮ่องเต้หวู่เอ่ยเสียงเข้ม: “หากข้าแต่งตั้งหนิงชิงโหวเป็นปราชญ์มหาสำนักแห่งสำนักเลขาธิการโดยตรงเช่นนี้ แม้นข้าจะยินยอม แต่เกรงว่าเหล่าขุนนางฝ่ายบู๊บุ๋นทั่วทั้งราชสำนักคงไม่ยินยอม! การนี้ทั้งขัดต่อธรรมเนียมบรรพชน ทั้งไม่สอดคล้องกับเหตุผลโดยปกติ” “เพราะอย่างไรเสีย ขุนนางฝ่ายบู๊บุ๋นทั่วทั้งราชสำนักล้ว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1232
ณ จวนตระกูลซู หลี่หลงหลินก้าวเท้าเข้าสู่ในจวน ก็พบเข้ากับฮูหยินผู้เฒ่าซูนั่งอยู่ท่ามกลางเหล่าพี่สะใภ้ที่ยืนขนาบซ้ายขวา ด้วยท่าทางประหนึ่งเตรียมซักถามความผิด หลี่หลงหลินมิได้เอ่ยวาจาใด เพียงค่อยๆ ก้าวเข้าไปเบื้องหน้า: “คารวะฮูหยินผู้เฒ่าซูขอรับ” ลั่วอวี้จู๋เป็นผู้เปิดฉากซักถามขึ้นก่อน: “องค์รัชทายาท ท่านกับน้องหญิงเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่! เพิ่งจะผ่านวันมงคลสมรสไป วันนี้กลับต้องมามีใบหน้าอาบน้ำตา ไม่ว่าผู้ใดถามไถ่ก็ไม่ยอมเอ่ยสาเหตุ จากนั้นก็นำกองทัพตระกูลซูจากไป” “แม้แต่จะไปที่ใดก็ไม่ยอมบอกกล่าว?” “ท่านรังแกน้องหญิงใช่หรือไม่ นางจึงได้เสียใจได้ถึงเพียงนี้!” หลี่หลงหลินส่ายศีรษะ แล้วเอ่ยว่า: “พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าทะนุถนอมเฟิ่งหลิงยิ่งนัก อยากจะประคบประหงมนางไว้ในอุ้งมือ แล้วจะใจร้ายรังแกนางได้อย่างไร?” หลิ่วหรูเยียนเอ่ยว่า: “แก้ตัว! หากมิใช่ท่านรังแกนาง แล้วนางจะร้องไห้เสียใจปานนั้นได้อย่างไร! กลายเป็นคนเจ้าน้ำตา ดวงตาบวมช้ำไปหมดแล้ว!” ฮูหยินผู้เฒ่าซูเอ่ยขึ้นช้าๆ: “เป็นข้าที่เลี้ยงดูเฟิ่งหลิงมาแต่เล็ก นิสัยนางแข็งแกร่งเด็ดเดี่ยว ประสบเรื่องใดก็ไม่เคยใช้หยาดน้ำตาแก้ไขปัญหา แ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1233
ซูเฟิ่งหลิงเปรียบประดุจไข่มุกล้ำค่าในมือของตระกูลซู ยิ่งไปกว่านั้นยังดำรงตำแหน่งพระชายาในองค์รัชทายาทแห่งต้าเซี่ย อนาคตย่อมได้ขึ้นเป็นฮองเฮา หากเพราะความประมาทชั่วขณะ จนต้องพ่ายแพ้ที่ตงไห่ นับว่าไม่คุ้มค่าอย่างยิ่ง หลี่หลงหลินกวาดสายตามองใบหน้าของเหล่าพี่สะใภ้ ด้วยต้องการทราบความคิดเห็นของพวกนาง แม้ลั่วอวี้จู๋จะลังเลอยู่บ้าง แต่ก็ตอบตกลงอย่างรวดเร็ว: “ข้าสามารถเดินทางไปยังตงไห่กับน้องหญิงได้ พอดีที่ตงไห่ตระกูลซูมีกิจการหลายอย่างต้องจัดการ ถือโอกาสนี้ติดตามน้องหญิงไปด้วย” กิจการของตระกูลซูแผ่ขยายไปทั่วต้าเซี่ย เพียงแต่ปกติลั่วอวี้จู๋คุ้นชินกับการอยู่ในเมืองหลวง แต่นี่ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาระยะยาว บางครั้งกิจการก็จำเป็นต้องลงไปจัดการด้วยตนเอง หลี่หลงหลินพยักหน้า การที่ลั่วอวี้จู๋ติดตามไปด้วย นับว่าเหมาะสมอย่างยิ่ง สามารถดูแลเรื่องเสบียงและเบี้ยหวัดได้ เพราะอย่างไรเสียนางก็คือเทพแห่งโชคลาภของตระกูลซู กิจการและทรัพย์สินทั้งหมดล้วนอยู่ในมือนาง กงซูหว่านครุ่นคิดแล้วเอ่ยว่า: “การทำศึกสงครามย่อมขาดเกราะและอาวุธมิได้ ข้าสามารถนำเครื่องมือที่ถนัดมือบางส่วนไปยังตงไห่ได้ จัดตั้งกองทัพเครื่อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1234
ลั่วอวี้จู๋ค่อนข้างกังวล นางถามด้วยเสียงเบา: “องค์รัชทายาท ด้วยร่างกายของฮูหยินผู้เฒ่า จะสามารถนำทัพออกรบได้จริงหรือเพคะ?” ไม่รอให้หลี่หลงหลินตอบ หลิ่วหรูเยียนก็เอ่ยแทรกขึ้น: “องค์รัชทายาท แม้ข้าจะรู้ตัวว่าไม่มีความสามารถพิเศษใดเทียบกับพี่สะใภ้ท่านอื่นได้ แต่ข้าสามารถติดตามกองทัพไปได้ เพื่อดูแลฮูหยินผู้เฒ่าซู ฮูหยินผู้เฒ่าอายุมากแล้ว การนำทัพออกศึกเป็นเรื่องใหญ่ มิอาจดูแคลนได้ ดังนั้นห้ามเกิดเรื่องผิดพลาดใดๆ เด็ดขาดเพคะ” หลี่หลงหลินครุ่นคิด หลิ่วหรูเยียนพูดมีเหตุผล แม้ตงไห่จะอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวงนัก แต่หนทางนั้นทั้งขรุขระและเป็นการเดินทางไกลที่ทรหด หากมีคนคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ย่อมสามารถเดินทางถึงที่หมายได้อย่างปลอดภัย! หลี่หลงหลินพยักหน้า: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกคนก็ติดตามกองทัพไปพร้อมกันได้ ระหว่างทางจะได้ช่วยเหลือดูแลซึ่งกันและกัน พี่สะใภ้สี่ ภาระหนักในการดูแลฮูหยินผู้เฒ่าซู มอบให้ท่านแล้ว” “ฮูหยินผู้เฒ่าซูคร่ำหวอดในสนามรบมาครึ่งชีวิต ผ่านศึกนับไม่ถ้วน หากมีฮูหยินผู้เฒ่าซูร่วมออกศึกครั้งนี้ด้วย ย่อมประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน!” ประกายแสงวาบผ่านในดวงตาของหลี่หลงหลิน ฮูหยินผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1235
แววตาของหนิงชิงโหวสั่นไหว พึมพำออกมาว่า: “สร้างเจตจำนงแก่ฟ้าดิน สร้างชะตาแก่ปวงประชา?” ในใจพลันบังเกิดความรู้สึกตื้นตันอย่างรุนแรง หนิงชิงโหวรู้จักหลี่หลงหลินดี เขามิเคยเอ่ยคำพูดโอ้อวดเกินจริง ในเมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้ ย่อมหมายความว่าโอกาสครั้งนี้หาได้ยากยิ่งนัก ตนเองทุ่มเทร่ำเรียนตำราปราชญ์มาหลายปี ไฉนเลยจะยอมทนอยู่ในที่คับแคบเช่นนี้ได้? หนิงชิงโหวประสานมือ เอ่ยเสียงหนักแน่น: “องค์รัชทายาท ได้โปรดชี้แนะหนทางแก่หนิงเซิงด้วยพ่ะย่ะค่ะ” หลี่หลงหลินแย้มยิ้ม: “เข้ารับราชการในราชสำนัก บรรลุอุดมการณ์ และปณิธานของท่าน” เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าเปี่ยมความหวังของหนิงชิงโหวก็พลันมลายหายไปสิ้น เหลือเพียงใบหน้าที่เฉยชา หัเขาเบือนหน้าไปเล็กน้อย: “องค์รัชทายาท มิใช่ว่าหนิงเซิงปฏิเสธความปรารถนาดีของพระองค์ เพียงแต่พระองค์ย่อมทราบอุปนิสัยของหนิงเซิงดี” หลี่หลงหลินพยักหน้า ปีนั้นหนิงชิงโหวสอบได้ตำแหน่งจอหงวน แต่กลับถูกขุนนางชั่วในราชสำนักวางแผนลับหลัง ทำให้เขาต้องพลาดตำแหน่งไป นับแต่นั้นมา เขาก็เข้าใจถึงความมืดมนในราชสำนัก รู้ว่าจิตใจคนเสื่อมทรามลง จึงสาบานว่า ชั่วชีวิตนี้จะไม่เข้าราชส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1236
หนิงชิงโหวจ้องมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึงอย่างที่สุด ดวงตาเบิกกว้างจนแทบถลน แม้ตำแหน่งปราชญ์มหาสำนักแห่งสำนักเลขาธิการจะมีระดับไม่สูงนัก แต่กลับได้อยู่ใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาทเสมอ เป็นตำแหน่งในฝันของเหล่าบัณฑิตนับไม่ถ้วน แต่ตนเองกลับเป็นคนที่นั่งอยู่ในเรือน ตำแหน่งก็หล่นมาจากฟ้า ราวกับอยู่ในความฝัน หนิงชิงโหวจ้องมองหลี่หลงหลินอย่างไม่เชื่อสายตา เบื้องหลังเรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือของหลี่หลงหลินอย่างแน่นอน ตึง! หนิงชิงโหวคุกเข่าคารวะหลี่หลงหลินอย่างนอบน้อมสูงสุด: “พระมหากรุณาธิคุณอันยิ่งใหญ่ขององค์รัชทายาท หนิงเซิงจะจดจำไปชั่วชีวิต ไม่มีวันลืมเลือนพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่หลงหลินแย้มยิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า: “นี่เป็นเพียงสิ่งที่ท่านสมควรได้รับเท่านั้น”“ผู้มีปัญญาความสามารถเช่นนี้ จะปล่อยให้ถูกฝังอยู่ที่ภูเขาทิศประจิม เป็นเพียงครูสอนหนังสือได้อย่างไร?” “แล้วท่านจะยอมได้อย่างไร?” “แล้วข้าจะวางใจได้อย่างไร?” น้ำตาแห่งความตื้นตันสองสายไหลอาบแก้มหนิงชิงโหว เขาตื้นตันจนพูดไม่ออก หลี่หลงหลินแย้มยิ้ม: “ตอนนี้ยังจะปฏิเสธการเข้ารับราชการในราชสำนักอยู่อีกหรือไม่?” หนิงชิงโหวส่ายห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1237
ไม่ใส่ใจความรู้สึกในใจของตนเองแม้แต่น้อย ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกทันทีว่าตนเองดูคนผิดไป คาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะเป็นคนใจดำถึงเพียงนี้ ฟู่! ซูเฟิ่งหลิงสูดหายใจลึก ดวงตาแน่วแน่: “หน้าทัพใหญ่ ไม่ควรให้เรื่องรักๆ ใคร่ๆ มาทำให้เสียกระบวน ภารกิจสำคัญในตอนนี้คือการกวาดล้างตงไห่ ปราบกบฏให้สิ้นซาก” “รอให้ข้ากลับถึงเมืองหลวงเมื่อใด ก็คือวันตายของเจ้า หลี่หลงหลิน!” ซูเฟิ่งหลิงสูดหายใจลึกอีกครั้ง ในแววตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร “ออกศึก!” ซูเฟิ่งหลิงออกคำสั่ง ทัพตระกูลซูเคลื่อนพลออกไปเป็นระเบียบ ฝีเท้าพร้อมเพรียง ระเบียบวินัยเคร่งครัด มุ่งหน้าสู่ตงไห่ นอกศาลาสิบลี้ รองแม่ทัพเอ่ยเสียงเข้ม: “ท่านแม่ทัพซู ข้างหน้าคือศาลาสิบลี้ ผ่านศาลาสิบลี้ไปก็จะเข้าสู่เส้นทางหลวงมุ่งหน้าสู่ตงไห่แล้วขอรับ” ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า ตอบว่า: “ถ่ายทอดคำสั่งข้า ทัพตระกูลซูทั้งหมดหยุดพักจัดกระบวนที่ศาลาสิบลี้ จากนั้นรุกคืบสู่ตงไห่ในคราเดียว!” “ขอรับ!” ทันใดนั้น ร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นในสายตาของซูเฟิ่งหลิง คนผู้นั้นสวมเกราะทองคำ นั่งอยู่บนหลังม้าอาชาโลหิตแดงตัวสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาองอาจ ระยะห่างระหว่า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1238
แสงอาทิตย์อัสดง ซูเฟิ่งหลิงควบม้านำหน้า มาถึงก่อนกองทัพหลัก นางสงสัยใคร่รู้นักว่า เหตุใดเบื้องหน้าจึงมีกองทัพปรากฏขึ้น ต้องรู้ว่า ที่นี่คือนอกเมืองหลวง เป็นไปไม่ได้ที่จะมีกองทัพใดมาตั้งค่ายอยู่โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้ ยิ่งคิด ซูเฟิ่งหลิงก็ยิ่งสงสัย ในเรื่องนี้ต้องมีความไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน ซูเฟิ่งหลิงขี่ม้าข้ามที่ลุ่มต่ำ ทิวทัศน์เบื้องหน้าทำให้นางตกตะลึงอย่างยิ่ง! บนลานกว้างเบื้องหน้า เต็มไปด้วยกองกำลังทหารม้า! ลมหนาวพัดผ่าน ธงทัพโบกสะบัดเสียงดังลั่นในอากาศ ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยเสียงเย็นชา: “ข้าจะดูซิว่านี่เป็นกองทัพใดกัน!” เมื่อเพ่งมองอย่างละเอียด อักษร “ซู”ขนาดใหญ่ปรากฏสู่สายตา ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย: “ธงทัพตระกูลซู?” “นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ซูเฟิ่งหลิงตกตะลึงอย่างมาก ในตระกูลซูปัจจุบัน นอกจากนางแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดกล้าใช้ชื่อทัพตระกูลซูออกศึก! ซูเฟิ่งหลิงหันกลับไปมอง นางไม่ได้ตาฝาด กองกำลังของนางกำลังเคลื่อนทัพตามมาข้างหลัง แล้วกองทัพที่อยู่เบื้องหน้านี้มาจากไหนกัน? “บังอาจยิ่งนัก! กลับมีคนกล้าแอบอ้างเป็นทัพตระกูลซู!” “นี่เป็นโทษประหารชีวิตสถาน
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
