เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 315
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 316
หลี่หลงหลินไม่หันหน้ากลับ หนีจนไปถึงวังว่านโซ่วงานเลี้ยงวันคล้ายวันพระราชสมภพของไทเฮาก็จัดขึ้นที่นี่หน้าประตูประดับโคมไฟหลากสีสัน บรรยากาศครึกครื้นมากเวทีการแสดงถูกจัดตั้งไว้ในพระราชวัง เชิญคณะละครมีชื่อเสียงของเมืองหลวงมา ร้องทำการแสดง ‘เทพสามองค์อำนวยพร’ชนชั้นสูงไม่น้อยมาถึงก่อนล่วงหน้าแล้ว นั่งหน้าเวทีรับชมการแสดงหลี่หลงหลินรอนานมากแล้ว เห็นงานเลี้ยงใกล้เริ่มเต็มที รถม้าของสกุลซูเพิ่งเดินทางมาถึงลั่วอวี้จู๋ กงซูหว่านและหลิ่วหรูเยียนเรียงลำดับกันลงจากรถม้า ไม่หันมองหลี่หลงหลินเลยสักครั้ง ประคองฮูหยินผู้เฒ่าซูเข้าวังว่านโซ่ว เห็นได้ชัดว่ากำลังอึดอัดคับข้องใจซูเฟิ่งหลิงมาหยุดข้างกายหลี่หลงหลิน เอ่ยปากยิ้มเย็น “ท่านตายแน่! พี่สะใภ้โกรธมาก ผลที่ตามมาร้ายแรงมากนัก!”หลี่หลงหลินยิ้มกว้างเรื่องนี้เป็นเขาคิดไม่รอบคอบจริง เกิดความวุ่นวายใหญ่โตสกุลซูเกือบกลายเป็นนรกไปแล้ว โชคดีตนเองหนีออกมาว่องไว!แต่เรื่องพวกพี่สะใภ้โมโห อาจไม่เป็นเช่นนั้นอย่างไรเสียพวกนางก็มิได้ดึงปิ่นทองประดับมุกแดนใต้บนศีรษะลงมา มองออกว่าชมชอบอย่างแท้จริง ก็แค่รู้สึกเก้อกระดากอยู่บ้าง แสร้งขุ่นเคืองไป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 317
ถูกหลี่หลงหลินกดดันมานานมากเพียงนี้คืนนี้จะต้องคิดบัญชีหลี่หลงหลินทั้งต้นและดอก ให้เขาชดใช้อย่างสาสม!ซูเฟิ่งหลิงโมโหมาก คิ้วเรียวดุจกิ่งหลิวเหยียดตรง “ท่าน...”หลี่หลงหลินจับมือหยกของซูเฟิ่งหลิง ยิ้มเย็นพลางพูด “อย่าโวยวาย! คืนนี้ใครเสียหน้า พวกเรายังรอดูต่อไปเถอะ!”งานเลี้ยงวันคล้ายวันพระราชสมภพของไทเฮาเริ่มขึ้นแล้วหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงจับมือกันเข้าร่วมงานเลี้ยงเหล่าขุนนางชนชั้นสูงมีหน้ามีตาล้วนนั่งรวมกันเปล่งประกายที่สุดก็คือองค์ชายทั้งหกตรงหน้าองค์ชายใหญ่และองค์ชายรอง หนึ่งคนปกครองหนานเจียง หนึ่งคนปกครองตงไห่ ถูกแต่งตั้งไปอยู่ภายนอกตั้งแต่แรกแล้ว อยู่ห่างไกลภูเขาขวางกั้น ไม่สะดวกเข้าเมืองหลวงทว่า ของขวัญล้วนถูกส่งมาแล้วมีเพียงองค์ชายสามหลี่เฟิงอวิ๋น เขาเป็นซีเหลียงอ๋อง อยู่ไกลหมื่นลี้แต่ยังเดินทางกลับเมืองหลวงเว้นเสียแต่เขาแล้วยังมีองค์ชายสี่ องค์ชายห้า องค์ชายเจ็ด องค์ชายแปดไปจนถึงองค์ชายเก้าหลี่หลงหลินส่วนองค์ชายหกหลี่เซวียน บัดนี้อยู่ภายในคุก ไม่สามารถมาที่นี่ได้“เสด็จแม่!”ฮ่องเต้หวู่ประคองไทเฮาด้วยพระองค์เอง มาหยุดตรงหน้าทุกคน“ถวายพระพรไทเฮา!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 318
“ฝ่าบาท!”เพราะมองไม่เห็น ไทเฮาจึงตรัสถามฮ่องเต้หวู่ทางด้านข้าง “ตกลงของขวัญที่เจ้าสามส่งมาคือสิ่งใด?”ฮ่องเต้หวู่แย้มพระโอษฐ์ตรัสว่า “ทูลเสด็จแม่ เป็นกวนอิมหยกสูงเท่าตัวคนพ่ะย่ะค่ะ!”หลี่เฟิงอวิ๋นเอ่ยปากยิ้มๆ “มิใช่เพียงกวนอิมหยกธรรมดาเพียงนั้น! ใบหน้าของกวนอิมหยกนี้เป็นข้าหากช่างแกะสลักโดยอิงตามพระบรมสาทิสลักษณ์ของเสด็จย่าทำขึ้น! กวนอิมหยกนี้ก็คือเสด็จย่าท่านพ่ะย่ะค่ะ!”“กวนอิมอำนวยพร!”“หลานขอให้ท่านอายุยืนนาน!”ไทเฮาซาบซึ้งพระทัยเป็นอย่างมาก เดินสั่นๆ มาหยุดตรงหน้ากวนอิมหยกโดยมีฮ่องเต้หวู่คอยประคอง ยื่นมือออกไปลูบแล้วลูบอีก เย็นมือดังคาด หยกเรียบลื่น เป็นหยกหยางจือชั้นดี“เจ้าสาม...”“เจ้ามีน้ำใจแล้ว!”“เจ้าก็เป็นเด็กดีกตัญญูคนหนึ่ง!”“ย่า...ย่าไม่รู้ต้องพูดอะไรถึงจะดี!”ไทเฮาน้ำตาคลอ ไหลลงมาอย่างสุดระงับฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรหลี่เฟิงอวิ๋นอย่างลุ่มลึกแวบหนึ่ง สายพระเนตรสับสนพูดตามสัตย์จริงฮ่องเต้หวู่เองก็คิดไม่ถึง ของขวัญวันคล้ายวันพระราชสมภพของไทเฮาที่หลี่เฟิงอวิ๋นมอบให้ ถึงขั้นมีค่ามากเพียงนี้!ยังไม่ต้องพูดว่ากวนอิมหยกไม่สามารถประเมินราคาได้ต่อให้เป็นเพียงหยกห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 319
ที่สามารถนำออกมาได้ เว้นเสียแต่วัวแกะม้า ก็คือหยกที่มีราคาแล้วหากซีเหลียงอ๋องวางแผนก่อกบฏ จะต้องใช้เงินมหาศาล ไปซื้อเสบียงอาหารและอาวุธ รับสมัครทหารมาฝึกกวนอิมหยกนี้ ก็คือสมบัติล้ำค่าประเมินค่าไม่ได้จริง ต่อให้นำไปขายเป็นชิ้น ก็เพียงพอให้ฝึกทหารม้าฝีมือดีนับพันคนได้หลี่เฟิงอวิ๋นมอบให้โดยไม่หวังผลจริงหรือ?หลี่หลงหลินรู้สึกเหลือจะเชื่อเว้นเสียแต่เรื่องนี้แล้วกวนอิมหยกงดงามแตกง่ายเพียงนี้ หลี่เฟิงอวิ๋นต้องใส่ใจและเสียเวลามากน้อยเพียงใด ถึงจะสามารถขนย้ายจากซีเหลียงมายังเมืองหลวงได้?เรื่องที่หลี่หลงหลินไม่เข้าใจ ซูเฟิ่งหลิงเองก็ไม่เข้าใจ ส่ายหน้า “บางที ซีเหลียงอ๋องอาจกตัญญูจริงกระมัง?”“กตัญญู?”ลั่วอวี้จู๋ทางด้านข้างหัวเราะออกมา “กลอุบายเล็กๆ ขององค์ชายสามตบตาได้เพียงฝ่าบาทและไทเฮาที่มองไม่เห็นเท่านั้น!”หลี่หลงหลินอึ้งงัน กระซิบถามเสียงค่อย “พี่สะใภ้ใหญ่ กลอุบายเล็กๆ อะไรหรือ?”ดวงตาคู่งามของลั่วอวี้จู๋ทอประกาย ยิ้มเย็นพลางพูด “ท่านเคยได้ยินเรื่องประกบหยกหรือไม่?”หลี่หลงหลินเข้าใจแล้ว “ท่านกำลังพูดว่ากวนอิมหยกนี้ถูกประกบเข้าด้วยกัน?”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้า เอ่ยปากอย่างม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 320
ห้องใต้หลังคาแห่งหนึ่งของวังว่านโซ่ว ตกแต่งได้อย่างหรูหรางดงามเหล่าสนมในวังหลังนั่งอยู่ที่ฝั่งหนึ่ง ด้านบนวางผลไม้ไว้แล้วหลินกุ้ยเฟยมารดาของหลี่หลงหลินเองก็อยู่ด้วย สีหน้าอึดอัดอยู่บ้างไม่เพียงเพราะตำแหน่งของนางในตอนนี้คือกุ้ยเฟยแต่ยังเพราะฮองเฮาหลู่นั่งอยู่ข้างกายนาง สวมใส่ชุดชาววังหรูหรางดงาม ศีรษะประดับไปด้วยเครื่องประดับราคาแพง ใบหน้าสง่างาม สมเป็นมารดาของคนทั่วหล้าฮองเฮาหลู่งดงามมาก วัยกำดัดเองก็งดงามไม่ด้อยไปกว่าหลินกุ้ยเฟยแต่ไม่รู้เพราะเหตุใดความสัมพันธ์ระหว่างฮ่องเต้หวู่และฮองเฮาไม่ใกล้ชิดสนิทสนม ยังมีข่าวลือออกมาบ่อยๆ ว่าไม่ลงรอยกันอีกด้วยแต่นี่มิได้สั่นคลอนตำแหน่งเจ้านายแห่งวังหลังของฮองเฮาหลู่เว้นเสียแต่ความงามแล้ว ทั้งความคิดและฝีมือของฮองเฮาท่านนี้ล้วนร้ายกาจ!ยามหลินกุ้ยเฟยเพิ่งเข้าวังก็ถูกฮองเฮาทำให้หวาดกลัวแม้พูดว่าฉินกุ้ยเฟยไม่ได้รับความโปรดปรานแล้ว ถูกส่งเข้าตำหนักเย็น หลินกุ้ยเฟยเป็นรองเพียงฮองเฮา อยู่เหนือสนมทั้งหมดแต่ยามเผชิญหน้ากับฮองเฮา หลินกุ้ยเฟยยังอึดอัด ประหม่าไปทุกจุด!“ฮึ!”“กวนอิมหยกดีนักนะ!”“ดูท่าแล้วงานเลี้ยงวันนี้ เจ้าสามได้หน้า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 321
เกรงว่าชีวิตในวังหลังของตนภายภาคหน้าคงต้องลำบากยิ่งกว่านี้แล้ว!"ลูกชาย..."หลินกุ้ยเฟยจ้องมองไปที่เงาร่างของหลี่หลงหลินทั้งน้ำตา "คนที่เดียวที่แม่พึ่งพาได้ก็คือเจ้า..."เมื่อหลี่เฟิงอวิ๋นมอบหยกเจ้าแม่กวนอิม ไทเฮาทรงมีพระทัยเบิกบานยิ่งนัก รีบจับมือเขาไม่ยอมปล่อยดังนั้น หลี่เฟิงอวิ๋นก็เข้าไปนั่งประจบประแจงไทเฮาเหมือนกับฮ่องเต้หวู่“เจ้าลูกทรพีผู้นี้ ช่างแสดงละครเก่งยิ่งนัก!”ฮ่องเต้ทรงขมวดคิ้ว แม้ในใจจะไม่ชอบ แต่ไม่ควรเกิดโทสะเมื่ออยู่ต่อหน้าไทเฮา ทำได้เพียงระงับความโกรธเอาไว้เท่านั้น “เสด็จย่า”เจ้าสี่หลี่จือก็รีบก้าวเข้ามา มอบลูกท้อหยกออกมาด้วยสองมือ “หลานขอถวายลูกท้อหยกนี้ ขอให้เสด็จย่ามีโชควาสนาเหมือนมหาสมุทร อายุยืนยาวดั่งขุนเขาพ่ะย่ะค่ะ!”องค์ชายอีกหลายองค์ก็รีบแย่งชิงตัดหน้ากันเดินเข้ามามอบของขวัญให้“เสด็จย่า สิ่งที่หลานมอบให้คือต้นสนไท่ซานนิรันดร์ที่แกะสลักจากปะการังแดงพ่ะย่ะค่ะ!”“เสด็จย่า ของขวัญชิ้นนี้ของหลานคือหรูอี้งาช้าง ขอให้เรื่องต่างๆ ผ่านไปอย่างราบรื่น คิดสิ่งใดก็ขอให้สมปรารถนาพ่ะย่ะค่ะ!”“เสด็จย่า...”ไทเฮาพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง แล้วเอ่ยชม “ดี! ดีมาก!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 322
เมื่อหลี่หลงหลินออกมาบรรยากาศภายในงานเลี้ยงพลันเปลี่ยนไปอย่างฉับพลันงานเลี้ยงที่เดิมทีคึกคักมีสีสัน กลับกลายเป็นความเยือกเย็น!เหล่าสตรีจากตระกูลซู ใบหน้างดงามนั้นก็เผยความประหม่ามากขึ้นฮูหยินผู้เฒ่าซูที่เดิมทีหลับตาพักผ่อนอยู่นั้น ในเวลานี้ดวงตาทั้งสองข้างพลันเบิกกว้างภายในห้องโถงหลินกุ้ยเฟยจ้องมองไปที่หลี่หลงหลิน สองมือกำแน่นจนเหงื่อออกเต็มไปหมดฮองเฮาหลู่ยังกล่าวเหน็บแนมอยู่ข้างๆ “เจ้าเก้าช่างสร้างศัตรูเอาไว้ไม่น้อยเลยนะ!”ภายใต้สายตาที่จ้องมองของทุกคน ไม่นานหลี่หลงหลินก็เดินมาถึงด้านหน้าไทเฮา แล้วหยิบกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยมออกมา “เสด็จย่า นี่คือของขวัญจากหลายพ่ะย่ะค่ะ!”ไทเฮาทรงมองเห็นไม่ชัด จึงกล่าวด้วยความสงสัย “มันคืออะไร?”หลี่หลงหลินเปิดกล่องไม้ออกแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “สิ่งนี้เรียกว่าแว่นสายตายาวพ่ะย่ะค่ะ!”ทุกคนต่างก็ยืดคอยาวมองสิ่งที่อยู่ในกล่อง แล้วตะลึงงันทันที???นี่มันคือสิ่งใดกันเล็กไม่ว่ามันเป็นแค่ท่อนไม้สองท่านเก่าๆ ที่มีผลึกสองแผ่นอยู่ตรงกลางเท่านั้นไม่ใช่หรือ?นี่คือของขวัญวันเกิดที่องค์ชายเก้ามอบให้ไทเฮาหรือ?มันไม่ดูยากจนข้นแค้นไปหน่อยหรือ!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 323
“หากราษฎรทุกคนทำตามองค์ชายเก้า ไม่ให้ความเคารพต่อผู้อาวุโสเช่นนี้! ต้าเซี่ยอันยิ่งใหญ่ มารยาทพิธีกรรมถูกทำลาย ศีลธรรมคุณธรรมสาบสูญ”สีหน้าของขุนนางทุกคนต่างเคียดแค้นชิงชัง พากันตำหนิหลี่หลงหลินอย่างเดือดดาลมันก็แค่ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ แต่พวกเขากลับทำให้เรื่องที่ดูธรรมดาๆ กลายเป็นเรื่องใหญ่ ทำให้มันเป็นถึงระดับแคว้น ระดับคุณธรรมดาศีลธรรม“แย่แล้ว! แย่แล้ว!”นอกจากกงซูหว่านแล้ว สตรีตระกูลซูทุกคนล้วนมีสีหน้าประหม่ากันมากลั่วอวี้จู๋บ่นว่า “ข้าเคยเตือนองค์ชายเก้าแล้ว ทั้งที่เขาพูดเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเตรียมของขวัญวันเกิดเสร็จแล้ว”ซูเฟิ่งหลิงกำหมัดแน่น กล่าวด้วยความขุ่นเคือง “ข้ารู้ว่าองค์ชายเก้าพึ่งพาไม่ได้ เขารนหาที่ตายให้ตัวเองยังไม่พอ แต่ยังลากพวกเราตระกูลซูลงหลุมไปด้วย”ฮูหยินผู้เฒ่าซูนิ่งเงียบ ในมือดึงลูกประคำพร้อมกับพึมพำว่าอามิตาพุทธ อวยพรให้พระพุทธคุณคุ้มครองในท้องพระโรงหลินกุ้ยเฟยก็ตะลึงเช่นกัน พุ่งไปตรงหน้าราวจับบันไดโดยไม่สนภาพลักษณ์ใดๆ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “ทำอย่างไร? ทำอย่างไรดี?”ไทเฮายิ่งไม่พอพระทัยมากกว่า นางไม่พูดกับหลี่หลงหลิน แต่พูดกับฮ่องเต้หวู่ “ฮ่องเต้
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
