LOGINShare
บทที่ 342
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 343
เว้นเสียแต่ตู้เหวินยวนแล้ว ทั้งหมดที่เหลืออยู่ล้วนเข้าไปยืนฝั่งหลี่หลงหลินตู้เหวินยวนถอนหายใจ “ซีเหลียงอ๋อง มิใช่ข้าไม่ช่วยท่าน แต่เพราะท่าน...เสียอำนาจใหญ่ไปแล้ว!”สุดท้ายตู้เหวินยวนจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ก็เลือกฝั่งหลี่หลงหลิน“พวกเจ้า...”หลี่เฟิงอวิ๋นยืนโดดเดี่ยวเพียงลำพังที่ฝั่งหนึ่ง ใกล้ระเบิดโทสะเต็มทีขุนนางบุ๋นเหล่านี้ ไม่มีความหนักแน่นเลยแม้แต่น้อย ทั้งหมดล้วนเป็นคนต่ำต้อยเห็นเพียงผลประโยชน์กลุ่มหนึ่ง!ช่างเป็นตัวไร้ประโยชน์โดยแท้!หลี่หลงหลินมีสีหน้าภาคภูมิใจ ยังจงใจเยาะหยันอีกด้วย “พี่สาม! ท่านพูดว่าเสด็จพ่อหัวเดียวกระเทียมลีบ! ดูท่านตอนนี้เถอะ ตกลงผู้ใดถูกตีตัวออกห่างกันแน่?”ฮ่องเต้หวู่อารมณ์ดีมาก ตบมือพูดยิ้มๆ “เจ้าเก้า พูดได้ดี!”“เจ้าเก้า พวกเรารอดูก่อนเถอะ!”หลี่เฟิงอวิ๋นโมโหแทบแย่ หมุนตัวได้ก็จากไปแล้วแม้ว่าทหารซีเหลียงสามพันคนไม่สามารถเข้าเมืองหลวงได้แต่เป้าหมายของหลี่เฟิงอวิ๋นสำเร็จแล้ว!เขาสามารถอ้างเหตุผลจับคนสอดแนมเผ่าหมาน สร้างชื่อเสียงอยู่ในเมืองหลวงต่อไปได้แล้ว!ภายภาคหน้าก็รอโอกาสเท่านั้น!หลี่หลงหลิน เจ้าสุนัขชั่วคนนี้ สักวันหนึ่งจะต้องชดใช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 344
“เขียนอักษร?” เพียงฮ่องเต้หวู่ได้ยินก็ตื่นเต้นขึ้นมาบ้างแล้วเมื่อคืนเพลิงไหม้คุกหลวงลุกลามออกไป อย่างน้อยก็มีราษฎร์นับร้อยคนประสบภัยหากราชสำนักออกหน้า สร้างบ้านเรือนให้พวกเขา ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องใช้เงินราวหนึ่งแสนตำลึง!ขอเพียงเขียนอักษรให้เจ้าเก้า ก็สามารถแลกกับเงินหนึ่งแสนตำลึงได้แล้ว?การค้าขายนี้ ได้กำไรเกินไปแล้วกระมัง!งานเขียนอักษรของฮ่องเต้หวู่เปิดเผยออกไปน้อยมากมิใช่เขาไม่ชอบเขียนอักษร แต่เพราะทักษะการเขียนอักษรของเขาแย่มากเกินไปเขาเป็นพวกยิ่งแย่มากเพียงใดก็ยิ่งชอบมากเพียงนั้นยามว่างไม่มีอะไรทำ ฮ่องเต้หวู่ลอบฝึกเขียนอักษรภายในตำหนัก หวังว่าสักวันหนึ่งจะสามารถทำให้พวกบัณฑิตเหล่านั้นอ้าปากค้างได้!“ได้!”“สหายเว่ย เจ้ารีบไปเตรียมสี่สิ่งล้ำค่าในห้องหนังสือ!”ฮ่องเต้หวู่รีบรับปาก ออกคำสั่งเว่ยซินเว่ยซวินรีบเตรียมกระดาษหมึกพู่กันแท่นฝนหมึก ยังช่วยฮ่องเต้หวู่ฝนหมึกด้วยตนเองอีกด้วยฮ่องเต้หวูจับพู่กัน ท่วงท่างดงาม เอ่ยถามหลี่หลงหลิน “เขียนอะไร?”หลี่หลงหลินครุ่นคิด เอ่ยปาก “เสด็จพ่อ พระองค์เป็นผู้ซื่อสัตย์จริงใจ จักรพรรดิอันดับหนึ่ง! ก็เขียนสี่พยางค์นี้...หนึ่งใน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 345
“ท่านพูดว่าองครักษ์เสื้อแพรปกปักใต้หล้ามิใช่หรอกหรือ ฟังดูแล้วน่าเกรงขามมาก!”หลี่หลงหลินถอนหายใจ “มองภายนอกองครักษ์เสื้อแพรน่าเกรงขาม แท้จริงแล้วก็คือสุนัขรับใช้ของฮ่องเต้! งานสกปรกอะไร ล้วนให้องครักษ์เสื้อแพรไปทำทั้งหมด! ยกตัวอย่างเช่นฝ่าบาทให้เจ้าไปลอบสังหารขุนนางมือสะอาดซื่อสัตย์ภักดีคนหนึ่ง เจ้ายินดีทำหรือไม่?”เพียงซูเฟิ่งหลิงได้ยิน สีหน้าเปลี่ยนไปในทันใด “สังหารขุนนางซื่อสัตย์ภักดี? จะทำเช่นนั้นได้เยี่ยงไร! ไม่มีวันทำ!”หลี่หลงหลินยักไหล่ “นั่นน่ะซิ! องครักษ์เสื้อแพรงานเช่นนี้ เจ้าต้องทำไม่ได้เป็นแน่! เจ้าเป็นชายาองค์ชายของเจ้าดีๆ เพลิดเพลินกับความมั่งคั่งรุ่งโรจน์เหล่านั้นเถอะ!”ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก “นั่นน่าเบื่อมาก!”หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “เช่นนั้นเจ้าอยากทำอะไร?”ดวงตาซูเฟิ่งหลิงทอประกายระยับ เอ่ยออกมา “แน่นอนว่านำทัพออกศึก เป็นแม่ทัพใหญ่ถือดาบขี่ม้าคนหนึ่ง! นั่นน่าเกรงขามมากนัก...”ซูเฟิ่งหลิงกระตือรือร้นขึ้นมาในทันใด พูดสิ่งที่อยู่ภายในใจออกมา ขณะเดียวกันหน้าแดงแล้ว “ฮึ ท่านต้องหัวเราะข้าเป็นแน่! หากข้าไม่ใช่ผู้หญิง เป็นผู้ชายก็คงดี...”หลี่หลงหลินส่ายหน้า พูดอย่างจริงจั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 346
ได้รู้ข่าวว่าฉินกุ้ยเฟยออกจากตำหนักเย็นแล้วหลินกุ้ยเฟยคล้ายกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาใหญ่ ใบหน้าเปี่ยมความตกตะลึงรับมือไม่ทัน“จะทำเยี่ยงไร...จะทำเยี่ยงไร...”“คราวนี้จะทำเยี่ยงไรดี?”หลี่หลงหลินเบ้ปาก “เสด็จแม่ ก็แค่ฉินกุ้ยเฟยคนเดียวเท่านั้นมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ? มีอันใดให้กลัวกัน? ก่อนนี้นางเป็นกุ้ยเฟย อยู่เหนือท่านหนึ่งขั้น ทว่าบัดนี้ท่านเองก็เป็นกุ้ยเฟย มีศักดิ์เทียมกันแล้ว!”หลินกุ้ยเฟยถอนหายใจ “องค์ชาย เจ้าไม่รู้ ฉินกุ้ยเฟยคนนี้อันตรายมากนัก หากใช้อุบายชั่วขึ้นมา น่ากลัวว่าแม่หาใช่คู่ต่อสู้ของนางไม่!”หลี่หลงหลินหัวเราะแล้ว “นางอันตราย! ข้าอันตรายยิ่งกว่านางเสียอีก! ก็แค่การต่อสู้ในวังมิใช่หรือ? พวกเราก็สู้กับนาง ดูว่าใครกันแน่จะคว้าชัยชนะไปได้!”หลินกุ้ยเฟยส่ายหน้าอย่างต่อเนื่อง “ไม่ได้! แม่ต้องสู้นางไม่ได้เป็นแน่...”หลี่หลงหลินส่ายหน้า ลอบทอดถอนใจภายในใจหลินกุ้ยเฟยเป็นคนใจดีมีเมตตามากเกินไป ใสซื่อบริสุทธิ์เกินไปแล้ววังหลังแห่งนี้ อันที่จริงก็คล้ายป่า วัฏจักรคือผู้อ่อนแอเป็นอาหารของผู้แข็งแกร่งเจ้าไม่กินผู้อื่น ผู้อื่นก็กินเจ้า!ทว่าหลินกุ้ยเฟยก็มีอุปนิสัยเช่นนี้ ไม่ชอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 347
หากสนมคนใดขัดตา ล่วงเกินเว่ยซวิน ไม่รู้ว่าต้องตายเยี่ยงไรเลยด้วยซ้ำ บ้างก็หายตัวไปอย่างไรร่องรอย ชนิดที่ว่าแม้แต่ศพก็หาไม่พบ!หลี่หลงหลินคลี่ยิ้ม ออกคำสั่งชุนเถา “เจ้าไปเรียกเว่ยซวินมา พูดว่าองค์ชายเก้ารอเขาที่ตำหนักฉางเล่อ!”ชุนเถาตกตะลึงจนวิญญาณหลุดออกจากร่าง สีหน้าเผือดซีด “องค์ชาย บ่าวไม่กล้า...”หลี่หลงหลินเพียงเอ่ยปากเสียงเรียบ “ให้เจ้าไป เจ้าก็ไป! เว่ยซวินไม่กล้าลงโทษเจ้าเป็นแน่ ยิ่งไปกว่านั้นยังจะมอบรางวัลให้เจ้าอีกด้วยนะ!”ชุนเถาอับจนหนทาง ทำได้เพียงเกร็งหนังศีรษะ มุ่งหน้าไปยังพระที่นั่งหย่างซินสถานที่ที่เว่ยซวินอยู่ก็คือตำหนักด้านข้างของพระที่นั่งหย่างซิน ที่นี่สะดวกต่อการหยิบยกพระกระยาหารในการปรนนิบัติฮ่องเต้หวู่เว่ยซวินอารมณ์ดีไม่เลว ปากกำลังครวญเพลงงิ้วอยู่อีกด้วยชุนเถาหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้ามาหยุดที่หน้าประตู “หัวหน้าผู้ดูแลเว่ย! องค์ชายเก้าพูดว่ากำลังรอท่านที่ตำหนักฉางเล่อเจ้าค่ะ...”เพียงเว่ยซวินได้ยินก็ยิ่งดีใจมากขึ้นไปอีก หยิบเงินหนึ่งก้อนยัดใส่มือชุนเถาในทันทีทันใด แย้มยิ้มมีความสุขพลางเอ่ย “ได้! ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เลย!”เงินในมือชุนเถาหนักมาก คนกลับโง่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 348
ผิวหน้าเว่ยซวินกระตุกริกหลี่หลงหลินเจ้าเด็กคนนี้ต้องการแบ่งผลประโยชน์!ช่างเถอะ!หากมิใช่การแนะนำของหลี่หลงหลิน ตนเองก็ไม่สามารถเป็นผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรได้!แบ่งปันกำไรออกไป ก็เป็นสามัญสำนึกของมนุษย์เว่ยซวินใคร่ครวญครู่หนึ่ง “ในเมื่อองค์ชายเอ่ยปาก กระหม่อมลองแบ่งดูแล้ว คนละครึ่ง...”หลี่หลงหลินมิได้พูด ส่ายหน้าเบาๆสีหน้าเว่ยซวินไม่สบอารมณ์ขึ้นมา “องค์ชาย ท่านมิใช่ต้องการสี่หกหรอกกระมัง? นี่ไม่ละโมบเกินไปหน่อยหรือ?”หลี่หลงหลินยังส่ายหน้าเว่ยซวินเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “สามเจ็ด? ท่านไม่ใช่คนแล้วกระมัง!”หลี่หลงหลินยังส่ายหน้าต่อเว่ยเซินระเบิดโทสะ “สองแปด? กระหม่อมไม่สามารถรับได้!”เว่ยซวินไม่มีทายาท ชอบหาเงินที่สุดหลี่หลงหลินถึงขั้นต้องการสองแปด เว่ยซวินกระอักเลือด ไม่มีวันรับปากหลี่หลงหลินหัวเราะแล้ว “เว่ยกงกง! ข้าไม่ต้องการสองแปด ไม่ต้องการสามเจ็ด ไม่ต้องการสี่หก ทั้งยังไม่ต้องการครึ่งครึ่ง! ข้าไม่ต้องการกำไรแม้ตำลึงเดียว ขอเพียงกงกงมอบความยุติธรรมให้ข้าอย่างหนึ่งก็พอ!”เว่ยซวินตกตะลึงพรึงเพริดหลี่หลงหลินมิได้ต้องการแบ่งกำไรกับตน เพียงเพื่อความยุติธรรมอย่างห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 349
หลินกุ้ยเฟยตกตะลึงเหม่อลอยตั้งแต่แรกแล้ว หันมองหลี่หลงหลินอย่างเหลือจะเชื่อ “องค์ชาย ตกลงเจ้าทำอันใด ถึงขั้นสามารถควบคุมเว่ยกงกงเช่นนี้ได้?”หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “เว่ยซวินเป็นคนต่ำต้อยธรรมดาคนหนึ่ง ไม่มีผลประโยชน์ไม่ตื่นเช้า! กระนั้นหากมอบผลประโยชน์ให้เขาเล็กน้อย ก็สามารถทำให้เขาเชื่อฟังและทำงานให้ข้าได้!”“คนต่ำต้อยพรรค์นี้ มักดีกว่าพวกหน้าซื่อใจคดอย่างตู้เหวินยวนมากนับหมื่นเท่า!”หลินกุ้ยเฟยขมวดคิ้ว พูดอย่างไม่เข้าใจ “แต่เจ้ายกกำไรให้ทั้งหมด จะ...”หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “ซื้อขายเครื่องแบบและดาบปักลายขององครักษ์เสื้อแพร หนึ่งปีสามารถหาเงินได้มากน้อยเพียงใดเล่า? นับดูแล้วก็เพียงสองถึงสามหมื่นตำลึง! เงินแค่นี้ ข้าไม่เห็นอยู่ในสายตา ยกให้เว่ยซวินทั้งหมดแล้วอย่างไร?”“ยิ่งไปกว่านั้น เว่ยซวินละโมบเกินไป ข้าไม่อยากมีผลปะโยชน์เกี่ยวข้องกับเขามากเกินไปนัก!”“หากเขาทำเรื่องผิดพลาด ถูกเหล่าขุนนางบุ๋นจับจุดอ่อนได้ ยังจะเดือดร้อนถึงข้าอีก!”เว่ยซวินคนนี้ก็คือคนละโมบคนหนึ่งบัดนี้ฮ่องเต้หวู่ให้ความสำคัญต่อเขามาก ยังไม่แตะต้องเขาชั่วคราวภายภาคหน้าเว่ยซวินจะละโมบมากขึ้นเรื่อยๆ ทำเลยเถิดเกินไป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 350
ลั่วอวี้จู๋โมโหอยู่บ้างผ้าฝ้ายขายไม่ออก ร้านขายผ้าสกุลซูค้าขายย่ำแย่มากขึ้นเรื่อยๆ ท่านไม่คิดหาทางแก้ก็ช่างเถอะ ถึงขั้นยังสร้างปัญหาเพิ่มอยู่ที่นี่?รู้ว่าขาดทุน กลับยังไม่ยอมลดการผลิตมีใครทำการค้าเหมือนท่านด้วยหรือ?หลิ่วหรูเยียนเองก็แปลกใจมาก “องค์ชายเก้า ข้ารู้ท่านอยากให้พวกแม่ม่ายเด็กกำพร้ามีชีวิตที่ดี แต่ท่านไม่ลดการผลิตก็ช่างเถอะ นี่ยังจะเพิ่มการผลิต? ไม่มากเกินไปหน่อยหรือ?”หลี่หลงหลินมองพี่สะใภ้รูปโฉมงดงามดุจบุปผาทั้งสองท่าน พูดยิ้มๆ “พี่สะใภ้ใหญ่ พี่สะใภ้สี่ ข้าขอไขความกระจ่างให้พวกท่านเอง! เพื่อความสงบสุขของเมืองหลวง ฝ่าบาทวางแผนรับสมัครลูกหลานชนชั้นสูง ก่อตั้งองครักษ์เสื้อแพร ให้เว่ยซวินรับผิดชอบบัญชาการ!”“ข้าตกลงกับเว่ยซวินดีแล้ว สกุลซูเป็นผู้ทำชุดมัจฉาบินขององครักษ์เสื้อแพร!”ลั่วอวี้จู๋และหลิ่วหรูเยียนได้ยินก็ดีใจขึ้นมา“องค์ชายเก้า เหตุใดท่านไม่พูดตั้งแต่แรกเล่า!”พวกชนชั้นสูงมีเงิน ใบสั่งซื้อขององครักษ์เสื้อแพรจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อยเป็นแน่!”“วสันต์คิมหันต์เหมันต์สารทฤดูอย่างละชุด นี่ก็สี่ชุดแล้ว ยังต้องมีสำรอง ก็เป็นแปดชุด...”ลั่วอวี้จู๋ยิ่งคำนวณยิ่งดีใจ
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
