로그인공유
บทที่ 505
관련 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 506
ท้องฟ้ายังไม่สว่างฮ่องเต้หวู่ตื่นบรรทมตั้งแต่เช้า และเสด็จไปเยี่ยมไทเฮาไทเฮาทรงหายจากอาการประชวร สีหน้าก็ดีขึ้นมาหลังจากฮ่องเต้หวู่ออกจากตำหนักชิงหนิง เขาก็ถอนหายใจ “ยานี้ของเจ้าเก้า เรียกว่าต้นจินจีน่าอะไรสักอย่าง มันวิเศษมาก! อาการประชวรของเสด็จแม่ดีขึ้นเร็วขนาดนี้ ก็เป็นความดีความชอบของเจ้าเก้า!”เว่ยซวินตามหลังมาอย่างใกล้ชิด แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “ใช่พ่ะย่ะค่ะ”ทันใดนั้นฮ่องเต้หวู่ก็ถามว่า “จริงสิ! ที่ข้าสั่งให้รับซื้อต้นจินจีน่าในราคาสูง มีข่าวบ้างหรือยัง?”เว่ยซวินกล่าวด้วยใบหน้าเศร้าใจ “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมสั่งให้หน่วยองครักษ์เสื้อแพรไปสอบถามจนทั่ว ค้นหาไปทั่วเมืองหลวง ก็ยังไม่ได้ข่าวเลยแม้แต่น้อย...”ฮ่องเต้หวู่เป็นกังวล ทอดถอนใจว่า “ถ้าเป็นเช่นนี้! ต้นจินจีน่า เดิมทีก็ต้องให้ราชทูตจากต่างแดนนำเข้ามา เป็นของที่ขึ้นอยู่กับฟ้าบันดาล มิอาจร้องขอได้! สถานการณ์โรคมาลาเรียในวังหลวงเป็นอย่างไรบ้าง?”เว่ยซวินกระซิบว่า “เมื่อวานนี้มีพระสนมหลายนางติดเชื้อพ่ะย่ะค่ะ...”ฮ่องเต้หวู่สั่งว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เอายาที่เจ้าเก้าเหลือเอาไว้ไปให้พวกนาง!”เว่ยซวินตกตะลึง แล้วรีบพูดว่า “ฝ่าบาท ไม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 507
พวกขุนนางคุกเข่าลงพร้อมตะโกนพร้อมกันว่า “ฝ่าบาท ได้โปรดเสด็จออกจากวัง ไปทอดพระเนตรด้วยตาของตัวเองเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่เงียบขรึมเมื่อก่อนนี้ ข้าจะออกจากวังไปเยี่ยมราษฎรเป็นการส่วนตัว ขุนนางใหญ่ทุกคนห้ามสุดชีวิตราวกับท้องฟ้าจะถล่มฮ่องเต้หวู่ไม่ใช่คนโง่ ในใจรู้เหตุผลดีพูดตามตรงก็เพราะว่ากลัวว่าข้าจะเห็นราษฎร เห็นราษฎรที่ทุกข์ยาก แล้วเปิดโปงการกระทำชั่วของขุนนางที่ทุจริตและบิดเบือนกฎหมายคราวนี้ พวกขุนนางใหญ่ขอร้องให้ข้าออกจากวังหลวงหรือว่า...ค่ายผู้ลี้ภัยจะแย่จริงๆ?เจ้าเก้า หลอกข้าจริงๆ หรือ?คนเรามักจะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นเท่านั้นฮ่องเต้หวู่ก็ไม่มีข้อยกเว้นแม้ว่าหลี่หลงหลินจะพูดอย่างแน่ใจ ว่าโรคมาลาเรียติดต่อได้จากยุง และยังบอกอีกว่าพลาสโมเดียมไม่อาจมองเห็นด้วยตาเนื้อแต่ฮ่องเต้หวู่ไม่เคยเห็นพลาสโมเดียมด้วยตาของตัวเอง มักจะรู้สึกว่ามันคล้ายกับภูเขาเซียนนอกโพ้นทะเลที่ไม่มีอยู่จริงที่เหล่านักล่าเซียนและยาอายุวัฒนะ“ในเมื่อขุนนางทุกคนต้องการให้ข้าออกจากวังหลวง!”“ถ้าอย่างนั้น ข้าจะออกจากวัง ไปเยี่ยมราษฎรไปเยี่ยมเป็นส่วนตัว!”“จะว่าไปแล้ว”“ข้าก็ยังไม่เคยไปค่าย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 508
เมื่อเลิกประชุมฮ่องเต้หวู่กลับมาที่ตำหนักหยั่งชินเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า วางแผนที่จะเดินทาง“ฝ่าบาท...”เว่ยซวินปรนนิบัติฮ่องเต้หวู่ สวมชุดธรรมดาให้กับเขา เขาลังเลที่จะพูด “บ่าวมีเรื่องอยากพูด ไม่รู้ว่าสมควรพูดหรือไม่”ฮ่องเต้หวู่พูดอย่างเย็นชา “พูดมาเถอะ”เว่ยซวินกระซิบว่า “บ่าวคิดว่า ฝ่าบาทที่มีพระวรกายล้ำค่า ไม่ควรเสด็จไปที่ค่ายผู้ลี้ภัยพ่ะย่ะค่ะ”ใบหน้าของฮ่องเต้หวู่มืดมน “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”เว่ยซวินลังเลที่จะพูด “ฝ่าบาท บ่าวเคยได้ยินข่าวลือ ในค่ายผู้ลี้ภัย โรคระบาดยังรุนแรง มีศพเกลื่อนทุกพื้นที่ และ...และ...”ดวงตาของฮ่องเต้หวู่หรี่ลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “และอะไร? รีบพูดมาสิ!”ฟุบ!เว่ยซวินคุกเข่าลงบนพื้น สีหน้าเศร้าสร้อย “ความเดือดดาลของประชาชน จากนั้นก็จะเกิดการก่อจลาจล!”ฮ่องเต้หวู่ตะลึงอยู่กับที่ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ส่ายหัวยิ้มอย่างขมขื่น “สถานการณ์แย่มากขนาดนั้นหรือ? แม้แต่ใต้ฝ่าเท้าของโอรสสวรรค์เช่นข้า ก็เกิดการก่อจลาจลของราษฎร...”“แต่ในเมื่อราษฎรก่อการจลาจล ข้ายิ่งต้องไป!”“มีเพียงข้าเท่านั้น ที่จะสามารถหยุดการก่อจลาจลของราษฎรได้!”“
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 509
“เจ้าเก้า...”“ข้าเข้าใจการตัดสินใจของเจ้า!”“แต่เส้นทางของการเป็นขุนนางผู้โดดเดี่ยว มันลำบากขนาดนี้ เจ้าจะเดินหน้าต่อไปได้จริงๆ หรือ?”ฮ่องเต้หวู่ถอนหายใจ แล้วสั่งเว่ยซวิน “ข้าต้องไปที่ค่ายผู้ลี้ภัย เจ้าระดมองครักษ์เสื้อแพร ปกป้องความปลอดภัยของข้า! เมื่อไหร่ก็ตามที่สถานการณ์แย่ลงให้ถอนกำลังออกมาทันที!”“ถ้า... สถานการณ์ในค่ายผู้ลี้ภัยเป็นไปตามที่ตู้เหวินยวนพูด และมีการลุกฮือของประชาชน เจ้าเตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะเชือดไก่ให้ลิงดู!”“เพียงวิธีนี้เท่านั้น ถึงจะช่วยดับความโกรธของชาวบ้านได้ และความโกรธของขุนนาง...”เว่ยซวินตะลึงงันเชือดไก่ให้ลิงดู?ไก่คือใคร? ลิงคือใคร?หลังจากนั้นไม่นาน เว่ยซวินก็เข้าใจ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปมาก เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฝ่าบาท ท่านคงไม่ได้คิดจะสังเวยองค์ชายเก้า มายับยั้งความโกรธของทุกคนหรอกกระมัง...”ฮ่องเต้หวู่พูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ถ้าถึงจุดที่จำเป็น ก็คงมีเพียงแต่วิธีนี้! เจ้าไปจัดการเถอะ”เว่ยซวินอยากพูดแต่ก็หยุดไป ก่อนจะจากไปด้วยร่างที่สั่นเทาฮ่องเต้หวู่เอามือไพล่หลัง แล้วมองไปยังเขาทิศประจิมด้วยสายตาแน่วแน่ “เจ้าเก้า! เจ้าเป็นเด็กดีและกต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 510
ตู้เหวินยวนก็ตะลึงเช่นกันเหตุใดผู้ลี้ภัยแห่งนี้ถึงได้ต่างจากที่ตนคิดเอาไว้มันควรจะมีศพตายเกลื่อนอยู่ทุกพื้นที่ มีเสียงร้องไห้ระงมสะเทือนท้องฟ้าไม่ใช่หรือ ผู้ลี้ภัยทั่วทุกที่สูญเสียญาติพี่น้อง ในใจเศร้าโศกไม่มีที่ให้ระบายมิใช่หรือ?“นี่...”ตู้เหวินยวนพยายามคิดหาแผน ทันใดนั้นแววตาของเขาก็เป็นประกาย “ฝ่าบาท! กระหม่อมรู้แล้ว! ต้องมีคนรู้ข่าวล่วงหน้า...”ใบหน้าของฮ่องเต้หวู่มืดมน “เจ้าหมายความว่าข่าวการมาเยือนเป็นการส่วนตัวของข้ารั่วไหลอย่างนั้นหรือ?”ตู้เหวินยวนเหลือบมองเว่ยซวิน “มีเพียงคำอธิบายนี้เท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ!”เว่ยซวินเดือดดาลอย่างหนัก จ้องมองตู้เหวินยวน “ปากเจ้ามันช่างร้ายกาจจริงๆ!”ตู้เหวินยวนหัวเราะเยาะ “เว่ยกงกง ข้าไม่ได้พูดถึงเจ้าเลย! เจ้าจะเสนอหน้าออกมาทำไม? ไม่ใช่ว่าเจ้าทำผิดอะไรใช่ไหม?”เว่ยซวินโกรธมากจนพูดไม่ออกด้านอำนาจและกลยุทธ์ เว่ยซวินไม่ได้ด้อยไปกว่าตู้เหวินยวนแต่ด้านคารมคมคาย เว่ยซวินยังตามหลังอยู่มากฮ่องเต้หวู่โบกมือแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “พวกเจ้าสองคนหยุดทะเลาะกันได้แล้ว! สหายเว่ยไปถามคนในค่ายผู้ลี้ภัยว่ามีคนติดเชื้อมาลาเรียกี่คน แล้วอยู่ที่ไหน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 511
ฮ่องเต้หวู่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่าเป็นการยกขึ้นสู่สวรรค์” จางเฉวียนงุนงง “ฝ่าบาท คำพูดนี้พระองค์หมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้หวู่มองจางเฉวียนด้วยแววตาที่ล้ำลึก “ฐานะบุตรสาวของเจ้านั้นสูงส่ง เป็นกิ่งทองใบหยกสมดั่งชื่อเสียงที่ได้รับมา แต่กลับมีความเมตตาต่อประชาชน ป้อนยารักษาโรคให้ประชาชน นี่ไม่เพียงแต่เป็นหน้าเป็นตาให้เจ้า แต่เป็นหน้าเป็นตาให้เราด้วย” “เจ้ามีบุตรสาวเช่นนี้ ก็เพียงพอแล้วจริงๆ” จางเฉวียนหน้าแดงหูแดง ค้อมตัวลงแล้วเอ่ย “ฝ่าบาท พระองค์ชมเกินไปแล้ว” ฮ่องเต้หวู่กวาดสายตามองไปยังขุนนางที่ติดตามมา และเอ่ยติดตลก “มิน่าเล่า บุตรสาวของพวกเจ้าถึงได้หนีกลับมาจากเขาประจิม ก็จริงอย่างที่ว่า มีพ่อแบบไหน ก็ได้ลูกแบบนั้น เหล่าขุนนางต่างมีสีหน้าตะขิดตะขวง พวกเขาก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ ตู้เหวินยวนเอ่ยเยาะเย้ย”ฝ่าบาท องค์ชายเก้าทำเช่นนี้ เป็นเพียงการแสดงเพื่อให้ดูดีไปเท่านั้น ถ้าจะพูดให้ถึงที่สุดแล้ว คนไข้เหล่านี้ที่เป็นโรคมาลาเรีย อย่างน้อยครึ่งหนึ่งก็ต้องตาย! ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วมุ่น แม้ว่าตู้เหวินยวนจะทำเพื่อให้คนเกลียด แต่สิ่งที่พูดกลับเป็นเรื่องจริง เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 512
ฮ่องเต้หวู่มองไปทางหลี่หลงหลินด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ “ทุกคนที่อยู่ในรายชื่อนี้ เจ้าเป็นคนรักษาให้หายหรือ?” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หากเสด็จพ่อไม่เชื่อ สามารถส่งคนไปตรวจสอบได้” ฮ่องเต้หวู่เคร่งขรึมไป หลี่หลงหลินไร้ซึ่งความกลัว แสดงว่าต้องเตรียมการไว้นานแล้วแน่ ตู้เหวินยวนพูดแทรกขึ้น “มีรายชื่อคนไข้ที่หายดี แต่รายชื่อคนตายอยู่ไหนเล่า?” ขุนนางใหญ่คนอื่นๆก็ลุกขึ้นช่วยพูด “ใช่ๆ คนที่รักษาหายมีเยอะขนาดนี้ คนที่ตายต้องมีเยอะกว่าแน่” หลี่หลงหลินยิ้มเยาะ และออกคำสั่งว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ช่วยไปนำสมุดรายชื่อคนที่ตายมาด้วย” หลังจากนำสมุดรายชื่อมาส่ง ฮ่องเต้หวู่ก็อดใจรอไม่ไหวที่จะเปิดออกดู และก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง ข้างในมีชื่ออยู่แค่ไม่กี่สิบรายชื่อ ฮ่องเต้หวู่อุทานด้วยความประหลาดใจ “เจ้ารักษาคนให้หายได้นับพันคน แต่คนที่ตายมีแค่ไม่กี่สิบคนเองหรือ” ในยุคสมัยของต้าเซี่ย อัตราการเสียชีวิตจากโรคมาลาเรียสูงมาก ถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว ผลคือ การเสียชีวิตกลับมีแค่ไม่กี่สิบคน ไม่อาจจินตนาการได้เลย! หลี่หลงหลินถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้ง “ผู้ป่วยเหล่านี้ส่วนใหญ่มีอายุมากแล้ว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 513
คำพูดนี้บีบหัวใจมาก! พวกเขาไม่เพียงแต่ทำลายล้างความสำเร็จทั้งหมดของหลี่หลงหลินและซุนชิงไต้เท่านั้น! แต่ยังพุ่งเป้าไปที่ทั้งสองคนโดยตรงด้วย! ใส่ร้ายพวกเขาว่าเป็นต้นเหตุหลักของการแพร่ระบาดโรคมาลาเรีย! ซูเฟิ่งหลิงทนฟังไม่ได้อีกต่อไป สีหน้านางแดงก่ำขึ้น นางจ้องตู้เหวินยวนด้วยความโกรธ ฝ่ามือนางกำทวนเงินไว้ในแน่น! หากไม่ได้อยู่ต่อหน้าฝ่าบาท! นางคงจะทำให้ตู้เหวินยวนขุนนางกังฉิน ได้อารมณ์เย็นลงอย่างแน่นอน! ในเวลานี้ ไม่เพียงแต่เหล่าสตรีในตระกูลซูเท่านั้น แม้แต่บุตรสาวตระกูลขุนนางก็ยังแสดงสีหน้าโกรธเคือง และเข้าข้างทั้งสองคนที่ได้รับความไม่เป็นธรรม! สูตรยาชิงไต้เป็นสิ่งที่พวกนางเห็นเองกับตาว่าซุนชิงไต้ได้ทดสอบซ้ำแล้วซ้ำกว่าจะนำออกมาใช้ ซุนชิงไต้ถึงขั้นไม่ลังเลเลยที่จะทดสอบยาบนร่างกายของนางเอง นางถูกยาพิษ อาเจียนจนหน้ามืดและเกือบเอาชีวิตไม่รอด ผลคือ แค่ตู้เหวินยวนขยับปากพูดนิดหน่อย น้ำสกปรกก็สาดใส่สองคนนั้นแล้วหรือ? แบบนี้มันมากเกินไป! ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วแน่น นิ่งเงียบไปโดยไม่พูดอะไร เขารู้อยู่ในใจแล้วว่าตู้เหวินยวนกำลังสาดน้ำสกปรก ใส่ร้ายหลี่หลงหลินและซุนชิงไต้ อย่
최신 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
