LOGINShare
บทที่ 634
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 635
ในโถงใหญ่ หลี่จือจิบชาอย่างช้า ๆ มองดูบรรดาขุนนางทั้งหลายด้วยรอยยิ้มเย็นชาแล้วกล่าวว่า “พวกท่านวางใจได้! ในสมุดบัญชีมีเพียงหลักฐานความผิดของตู้เหวินยวนเท่านั้น! ต่อให้เจ้าเก้าตรวจสอบ ก็ไม่มีทางสาวถึงตัวพวกท่านได้!” “แต่ว่า...” “ตู้เหวินยวนล่มแล้ว แต่กลุ่มข้าราชการจะล่มไม่ได้!” “นี่ก็เป็นพระประสงค์ของเสด็จพ่อเช่นกัน!” “พวกท่านเข้าใจหรือไม่?” เหล่าขุนนางต่างรู้สึกสะดุ้ง ก็จริงอย่างที่ว่านั่นแหละ หากกลุ่มข้าราชการล่มลง เช่นนั้น สถานการณ์ในราชสำนักก็จะเสียสมดุล เมื่อถึงตอนนั้น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่อย่างแน่นอน ในช่วงวิกฤตเช่นนี้ ฮ่องเต้หวู่เองก็ไม่ต้องการให้ราชสำนักปั่นป่วนมากเกินไป หลี่จือกล่าวต่อว่า “การล่มสลายของตู้เหวินยวนเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้! แผ่นดินย่อมไม่ไร้จักรพรรดิ กลุ่มข้าราชการก็ไม่ควรเป็นกลุ่มมังกรไร้หัว! พวกท่านเข้าใจหรือไม่?” บรรดาขุนนางหันมองหน้ากันไปมา คำพูดนี้ขององค์ชายสี่หมายความว่าอย่างไร? กลุ่มมังกรไม่ควรไร้หัว? หรือเขาต้องการเข้ามารับหน้าที่แทนตู้เหวินยวนและควบคุมกลุ่มข้าราชการ? แม้กลุ่มข้าราชการจะสนับสนุนหลี่จือมาโดยต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 636
การประชุมในราชสำนัก ในท้องพระโรงที่หรูหรางดงาม บรรดาขุนนางทั้งฝ่ายบู๊และบุ๋นยืนเรียงกันอยู่ทั้งสองข้างอย่างสงบเสงี่ยม ฮ่องเต้หวู่ผู้ยิ่งใหญ่เสด็จมาช้า ประทับบนบัลลังก์ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด องค์ชายเก้าหาได้มาเข้าเฝ้าไม่ ส่วนองค์ชายสี่กลับมาปรากฏตัว นอกจากขุนนางชั้นผู้ใหญ่แล้ว ในท้องพระโรงวันนี้ยังมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญสองคน คือ เซียวเซวียนเช่อราชครูแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ และเซียวเม่ยเอ๋อร์องค์หญิงแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ฮ่องเต้หวู่ทรงโกรธมาก และมองไปที่ทั้งสองคนพร้อมกับกล่าวว่า“เราบอกแล้วใช่หรือไม่ว่า ภายในสามวัน พวกเจ้าต้องออกจากเมืองหลวง! เราไม่อยากเห็นหน้าพวกเจ้าอีก! พวกเจ้าเป็นคนหูหนวกหรืออย่างไร?” เซียวเซวียนเช่อกล่าวอย่างไม่หวั่นเกรง “ทูลฝ่าบาท ทหารของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้รับบาดเจ็บที่ภูเขาประจิม พระองค์ทรงเห็นกับตา! ข้าก็อยากจะออกไป แต่ไม่อาจทำได้” ฮ่องเต้หวู่ไม่พอพระทัยยิ่งขึ้น เอ่ยอย่างหงุดหงิดว่า “ถ้าออกไปไม่ได้ ก็ไปอยู่เงียบ ๆ ในกรมพิธีการทูตเสีย! มาที่ท้องพระโรงทำไม?” ความอดทนของพระองค์ต่อชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนั้นใกล้ถึ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 637
ครั้งนี้ฮ่องเต้หวู่โกรธจริงๆ! ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อเจ้าสี่หมดไปอย่างสิ้นเชิง! เหล่าขุนนางพากันมองหน้ากันอย่างลังเล ในสถานการณ์นี้ไม่รู้จะทำอย่างไรดี หลังจากที่ตู้เหวินยวนล่มสลายลง องค์ชายสี่ก็ได้กลายเป็นหัวหน้าของกลุ่มข้าราชการ ตามหลักการแล้ว เหล่าขุนนางควรจะออกมาสนับสนุนองค์ชายสี่ แต่พวกเขาไม่รู้จะพูดอะไรดี การที่องค์ชายสี่ขอเซียวเม่ยเอ๋อร์แต่งงานนั้น เป็นการเดินหมากที่ผิดพลาดอย่างรุนแรง! ไม่เพียงแต่ฝ่าบาทจะไม่เห็นด้วย และยังเป็นการทำสิ่งที่ขัดต่อความถูกต้องที่สุดในใต้หล้า! ประชาชนในใต้หล้าย่อมไม่อาจยอมรับได้! เหล่าขุนนางล้วนเป็นผู้มีปัญญาเลิศล้ำ แต่ถึงกับคิดไม่ออกว่าจะใช้มุมไหนช่วยล้างภาพองค์ชายสี่ให้ดูดีขึ้นได้ เซียวเซวียนเช่อหัวเราะเบาๆ แล้วพูดขึ้นว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมได้ข่าวสำคัญข่าวหนึ่ง ไม่ทราบว่าควรจะกราบทูลหรือไม่” ฮ่องเต้หวู่ที่หมดความอดทนแล้วพูดขึ้นว่า “พูดมาเถอะ! แต่อย่าหวังว่าข้าจะเปลี่ยนใจ ต่อให้เจ้าพูดอะไรมาก็เถอะ ข้าก็จะไม่มีวันเห็นด้วยกับการแต่งงานของเจ้าสี่กับเซียวเม่ยเอ๋อร์!” เซียวเซวียนเช่อหัวเราะแล้วกล่าวว่า “ฝ่าบาท อย่าเพิ่งกล่าวคำที่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 638
ฮ่องเต้หวู่ทรงรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก ความทุกข์ใจของต้าเซี่ยอยู่ที่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ! ตอนนี้จางไป่เจิงสามารถนำทหารรักษาพระองค์หนึ่งแสนนายกลับสู่เมืองหลวงเพื่อพักฟื้นกำลังได้แล้ว ประชาชนผู้อพยพสามารถกลับบ้านเพื่อฟื้นฟูชีวิตความเป็นอยู่ของตัวเองได้อีกครั้ง ปัญหาทางการคลังของราชสำนักก็จะได้รับการบรรเทาลงเช่นกัน สรุปแล้ว หากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถอนทัพกลับไป ปัญหาทุกอย่างจะคลี่คลายลงโดยง่าย ขุนนางทั้งหลายต่างดีใจกันอย่างมาก บรรยากาศภายในทั้งท้องพระโรงกลายเป็นทะเลแห่งความสุข ในขณะนั้น เซียวเซวียนเช่อก็พูดขึ้นว่า “ฝ่าบาท แล้วเรื่องการแต่งงานขององค์ชายสี่กับองค์หญิงล่ะพ่ะย่ะค่ะ?” ฮ่องเต้หวู่ทรงนิ่งอึ้งไป เขาตื่นเต้นมากจนแทบลืมเรื่องนี้ไป! เดิมทีฮ่องเต้หวู่คิดจะคัดค้านการแต่งงานนี้อย่างหนักแน่น แต่ปัญหาคือ ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้ถอนทัพแล้ว! และจากความหมายของเซียวเซวียนเช่อ ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยอมถอนทัพเพราะเห็นแก่การแต่งงานนี้ หากเรายังคงคัดค้านต่อไป ข่านแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนืออาจโกรธจนยกทัพกลับมาอีกครั้งก็เป็นได้ เรื่องนี้ไม่อาจค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 639
ไทฮองไทเฮาสีหน้าบึ้ง: “นี่ยังต้องมีอะไรให้ชี้แนะอีก? พระองค์เป็นจักรพรรดิ หรือยังตัดสินใจเองไม่ได้ แล้วต้องมาถามข้ารึ? พระองค์รีบตอบตกลงเถอะ! ไม่อย่างนั้น ถ้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือโกรธขึ้นมา แล้วบุกเข้ามาอีกจะทำเช่นไรล่ะ?” ฮ่องเต้หวู่หัวเราะ: “เสด็จแม่ พระองค์วางใจเถอะ! หากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกล้ามาบุกอีก จับพวกเขาฆ่าให้ไม่เหลือแม้แต่ชิ้นส่วนชุดเกราะ!” ไทฮองไทเฮาสีหน้าเคร่งขรึม และกล่าวไม่พอใจ: “เจ้าเก้าน่ะ เห็นจะมีแค่ความเฉลียวฉลาดบ้างก็เท่านั้น พระองค์คิดจะให้เขาออกศึกหรือ? พระองค์ไม่คิดบ้างหรือว่า เขามีฝีมือพอหรือยัง?” “อีกทั้ง การทำสงครามมันไม่ใช่เรื่องดีหรอกนะ!” “การใช้กำลังทหารอย่างสุดโต่ง ย่อมทำให้ประชาชนลำบาก เสียทรัพยากร!” “จักรพรรดิ การชอบสงครามย่อมทำให้บ้านเมืองล่มจม!” ฮ่องเต้หวู่หยุดไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่ถูกต้อง! เสด็จแม่ พระองค์ชอบเจ้าเก้ามากไม่ใช่หรือ? ฟังดูจากคำพูดของพระองค์แล้ว ทำไมดูเหมือนจะไม่พอใจกับเจ้าเก้าล่ะ กลับกลายเป็นว่าเจ้าสี่นั้นอยู่ดี ๆ จู่ ๆ กระแสความคิดเห็นก็พลิกกลับไปอีกด้าน? หรือว่ามีใครนินทาและใส่ร้ายป้ายสีกัน? ฮ่องเต้ห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 640
ฮ่องเต้หวู่กำลังโกรธมาก เคยได้ยินว่าแคว้นไม่สามารถขาดจักรพรรดิได้ แต่ไม่เคยได้ยินเลยว่า แคว้นไม่สามารถขาดอัครมหาเสนาบดีได้? ทำไม? ถ้าไม่มีตู้เหวินยวนแล้ว ข้าจะปกครองแคว้นไม่ได้งั้นหรือ? ตลกสิ้นดี! แต่สิ่งที่ทำให้ฮ่องเต้หวู่ไม่พอใจที่สุดก็คือการที่ฮองเฮาหลู่เอ่ยเรื่องการแต่งตั้งองค์รัชทายาทขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ซึ่งนี่ทำให้เขานึกถึงความทรงจำที่ถูกเก็บไว้มานานมาก! “ฮึ่ม!” ฮ่องเต้หวู่ลุกขึ้นแล้วสะบัดแขนเดินออกไป “ฝ่าบาท เรื่องการแต่งงานของเจ้าสี่และเซียวเม่ยเอ๋อร์ล่ะ?” ฮองเฮาหลู่ถามไล่หลังไป ฮ่องเต้หวู่เอ่ยโดยไม่หันกลับไป “เราจะไม่สนใจแล้ว พวกท่านตัดสินใจเองเถอะ!” ได้ยินแบบนั้น ฮองเฮาและไทฮองไทเฮาต่างมองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา ฮ่องเต้หวู่ยอมรับแล้ว! หลังจากที่ฮ่องเต้หวู่เดินออกจากตำหนักเฟิ่งซีไปแล้ว สีหน้าก็หม่นหมองลง และเดินเร็วขึ้น เว่ยซวินเดินตามหลังไปอย่างร้อนรน “ฝ่าบาท ฝ่าบาท พระองค์เดินช้า ๆ หน่อย... รอบ่าวด้วย!” ฮ่องเต้หวู่หยุดก้าวทันที มองไปที่เว่ยซวิน ด้วยสายตาเย็นชา ขบฟันกรอด“ไอ้ขี้ข้าสุนัข! เจ้ากล้าลอบทำเรื่องยุ่งยากอยู่หลังข้า ไปยุแยงไทฮองไทเฮาและฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 641
หากไม่ว่าอย่างไรชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็ไม่ยอมถอนทัพเช่นนั้นหลี่หลงหลินยังไม่ใช่พยายามโดยเสียเปล่าอีกหรือ?ซูเฟิ่งหลิงโมโหมาก “ทั้งๆ ที่ภูเขาทิศประจิมของพวกเราสั่นสะเทือนสยบคณะทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไว้ได้ บังคับให้พวกเขาถอยทัพ! ทว่า สำนักการสังคีตกลับปล่อยข่าวลือ เป็นเพราะองค์ชายสี่และเซียวเม่ยเอ๋อร์แต่งงานกัน ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถึงถอยทัพ!”“คุณงามความดีของพวกเรา ล้วนถูกองค์ชายสี่แย่งไปแล้ว!”“ท่านพูดนี่น่าโมโหหรือไม่?”ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถอยทัพ เป็นเรื่องดีแต่ตนเองถูกแย่งคุณงามความดีไป ซูเฟิ่งหลิงระเบิดอารมณ์อย่างไม่อาจอดกลั้นเอาไว้ได้นางถึงขั้นเคยคิด เข้าวังไปโต้แย้งฮ่องเต้!ทว่า นางและหลี่หลงหลินอยู่ด้วยกันมานานมากแล้ว อีกทั้งยังโตขึ้นไม่น้อย ไม่วู่วามเหมือนที่ผ่านมาอย่างน้อยซูเฟิ่งหลิงยังรู้จัก มาถามความเห็นของหลี่หลงหลินหลี่หลงหลินหัวเราะ ตอบอย่างไม่ยี่หระ “ความยุติธรรมอยู่ภายในใจคน! ไม่ว่าองค์ชายสี่พูดนำคำวิจารณ์เยี่ยงไร หลอกลวงทุกคน ลงท้ายก็คือกำลังยกหิน ทุ่มใส่เท้าของตน!”ซูเฟิ่งหลิงตกตะลึง จับจ้องหลี่หลงหลินอย่างตกใจ “ท่านกำลังพูดว่า...
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 642
หลี่หลงหลินถามอีกครั้ง “เซียวเม่ยเอ๋อร์คนนี้ เสด็จพ่อฆ่าได้หรือ?”ฮ่องเต้หวู่ตอบโดยไม่ยั้งคิด “หญิงเผ่าหมานคนหนึ่ง ไฉนเลยเราจะฆ่าไม่ได้?”เพียงพูดคำนี้ออกมา ฮ่องเต้หวู่ก็ตอบสนองแล้วเซียวเม่ยเอ๋อร์และเจ้าสี่แต่งงานกัน เป็นลูกสะใภ้ของตนแล้วฐานะนี้ นับเป็นยันต์ป้องกันตัวที่ยอดเยี่ยมอย่างหนึ่งต่อให้หัวหน้าเผ่าของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกลับคำ พลิกสถานการณ์กลับมาโจมตีอย่างกะทันหัน เลวร้ายที่สุดตนก็ทำได้เพียงกักบริเวณเซียวเม่ยเอ๋อร์เท่านั้นกักบริเวณมีประโยชน์บ้าบออะไร!กองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือโจมตีเมืองหลวง ก็สามารถช่วยเซียวเม่ยเอ๋อร์ออกมาได้แล้วมิใช่หรือ?ฮ่องเต้หวู่นึกถึงตรงนี้ เดินวนไปมาภายในห้องทรงพระอักษร “เจ้ากำลังจะพูดว่า...ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือและต้าเซี่ยแต่งงานกัน นับตั้งแต่เริ่มก็คืออุบายอำมหิตฉากหนึ่ง! แต่ เพราะเหตุใดชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต้องทำเช่นนี้? เราคิดดูแล้วก็ไม่เข้าใจ!”หลี่หลงหลินอธิบาย “เสด็จพ่อ ท่านลองเปลี่ยนมุมคิดดู! เหตุใดชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต้องโจมตีต้าเซี่ยด้วย?”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว พูดว่า “ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยากจนข้นแค
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
