로그인공유
บทที่ 564
관련 챕터
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 565
“ข้าน้อยรับทราบ โปรดวางพระทัยเถิดพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”ฉินอู๋ต้าวเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ถามว่า “ศิษย์ของเจ้าคงจะสืบหาตัวตนของคนเบื้องหลังองค์รัชทายาทได้แล้วใช่หรือไม่? เขาเป็นใครกันแน่?”เหลยเจิ้นยิ้มอย่างขมขื่น “ฝ่าบาท เสวี่ยเจี้ยนยังมิกลับมา นางถูกซ่างกวนอวิ๋นซีจับตัวไปที่หอดารารักษ์พ่ะย่ะค่ะ”“ว่ากระไรนะ? นางถูกจับตัวไป? เรื่องใหญ่เช่นนี้ ไฉนเจ้ามิบอกข้าแต่แรก!”ฉินอู๋ต้าวพูดพลางผุดลุกขึ้นยืน สีหน้าโกรธขึ้ง กล่าวต่อว่า “ข้าจะออกราชโองการ ให้กองทัพชายแดนประชิดตัวเมือง บังคับให้มู่หรงเซียวเทียนปล่อยนาง!”เหลยเจิ้นรีบโบกมือ “ฝ่าบาท โปรดเย็นพระทัยลงก่อน ซ่างกวนอวิ๋นซีเพียงต้องการใช้เสวี่ยเจี้ยนบังคับให้องค์จักรพรรดิไปที่หอดารารักษ์เท่านั้น จนกว่าจะถึงเวลานั้นเสวี่ยเจี้ยนจะมิตกอยู่ในอันตราย ยิ่งไปกว่านั้น หากนางกล้าแตะต้องเสวี่ยเจี้ยนแม้แต่ปลายผม ข้าน้อยก็มิกลัวที่จะต้องสู้จนตัวตายเพื่อช่วยเสวี่ยเจี้ยนพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินอู๋ต้าวก็ใจเย็นลงเล็กน้อย“เช่นนั้นเจ้าก็จับตาดูให้ดี เจ้าเคยบอกว่าเสวี่ยเจี้ยนสำคัญต่อดวงชะตาของต้าเหยียนของเรา ต้องมิเกิดเรื่องใด ๆ กับนางเด็ดขาด”“ฝ่าบาท
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 566
ฉินซูเพิ่งสังเกตเห็นว่าที่ขมับของหวังฉือมีผมหงอกเพิ่มขึ้นมาก ท่าทางดูอิดโรยเขาเลิกคิ้วถาม “คดีคนหายบ่อยครั้งขนาดนี้ ศาลต้าหลี่ของพวกท่านไม่มีเบาะแสใหม่ ๆ บ้างเลยหรือ”หวังฉือถอนหายใจ "ขอทูลตามตรง คดีช่วงหลัง ๆ นี้ หาได้มีพยานเห็นเหตุการณ์ไม่เลยพ่ะย่ะค่ะ เด็กสาวบางคนหายตัวไปจากบ้านตนเองด้วยซ้ำพ่ะย่ะค่ะ"“กล้าเข้าไปลักพาตัวคนถึงในบ้านแสดงว่าผู้ลงมือครานี้ต้องเป็นยอดฝีมือแน่ ๆ!”ฉินซูเปลี่ยนหัวข้อสอบถาม "ก่อนหน้านี้ ท่านเคยสอบถามฉินเซียวเกี่ยวกับกู้ตงเฟิงหรือไม่?"หวังฉือส่ายหน้า “หามิได้พ่ะย่ะค่ะ ครั้งล่าสุดข้าน้อยไปสอบถามพร้อมพระราชโองการของฝ่าบาท เขายืนกรานปฏิเสธมิรู้ที่ซ่อนของอีกฝ่าย ข้าน้อยจะทรมานเพื่อให้เขารับสารภาพก็มิได้ จึงต้องปล่อยไปพ่ะย่ะค่ะ”ฉินซูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “เอาอย่างนี้เถิด ตัวข้าจะให้ตงฟางไป๋ไปช่วยงานที่ศาลต้าหลี่ของท่าน”หวังฉือดีใจมาก ก้มลงคารวะ “ขอบพระทัยองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”ฉินซูโบกมือ “มิต้องเกรงใจ ต่อไปนี้หากมีเรื่องกระไรให้ตัวข้าช่วยเหลือ ใต้เท้าหวังสามารถมาร้องขอได้ตลอดเวลา”พูดจบ เขาก็หยิบป้ายหยกส่งให้เมื่อหวังฉือต้องการเข้าใกล้ต
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 567
หากเป็นเช่นนั้นก็คงไม่มีคดีใดเกิดขึ้นตามมาอีก......ในห้องใต้ดินแห่งหนึ่งชายชราผมขาวคนหนึ่งนั่งสมาธิอยู่บนพื้นใบหน้าซีกหนึ่งของเขาดูอ่อนเยาว์ราวเด็กทารก อีกข้างหนึ่งกลับเหี่ยวย่นเฉกเช่นศพแห้งแขนข้างซ้ายของเขาขาดไป แขนขวาที่เหลือบิดเบี้ยว กล้ามเนื้อแข็งแรงเหมือนคนหนุ่มเขาคือกู้ตงเฟิง!ขณะนี้เขากำลังหมุนเวียนลมปราณอย่างเงียบงัน ลมปราณที่แผ่ออกมาจากตัวบ่งบอกว่าเขาฟื้นฟูพลังมาได้ประมาณห้าถึงหกส่วนแล้ว“ครืด ครืด...”เสียงทึบทึมดังขึ้น ประตูหินขนาดใหญ่ค่อย ๆ เปิดออกร่างที่สวมชุดคลุมสีดำเดินเข้ามาคนผู้นี้ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด มองเห็นใบหน้าได้มิชัดเจนเขาจ้องมองกู้ตงเฟิงด้วยสายตาเย็นชา แล้วเอ่ยขึ้น "เจ้าฟื้นตัวช้าเกินไป"กู้ตงเฟิงเผยสีหน้าขมขื่น "ท่านผู้มีพระคุณ บาดแผลของข้าน้อยสาหัสนัก ซ้ำร้ายแขนยังขาดไปข้างหนึ่ง มิง่ายเลยกว่าจะฟื้นฟูวรยุทธ์ได้ถึงห้าหกส่วนเช่นนี้"ชายชุดคลุมดำกดเสียงต่ำเอ่ยถาม "หากจะฟื้นฟูพลังกลับมาสู่จุดสูงสุด เจ้ายังต้องใช้พลังวิญญาณและเลือดของสตรีอีกกี่คน?""อย่างน้อยก็สิบห้าคน แต่หากได้สตรีที่มีร่างหยินบริสุทธิ์ เพียงคนเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้ข้าน้อยฟ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 568
ทันใดนั้นฝูงชนในตลาดจือเสียนก็แตกตื่น วิ่งหนีอลหม่านกันไปคนละทิศละทางมินานนัก ก็ปรากฏเงาบุรุษในชุดท่องราตรีสีดำกระโจนออกมาจากตลาด!พร้อมกับร่างของเด็กสาวสองคนในอ้อมแขนสองข้าง“ช่วยด้วย ช่วยด้วย”เด็กสาวทั้งสองตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือไปตลอดทางเมื่อเห็นดังนั้น ตงฟางไป๋จึงตะโกนสั่งเสียงเข้ม “ช่วยคนไว้ มิว่าอย่างไรอย่าให้เจ้าโจรนั่นหนีไปได้เด็ดขาด!”ทันทีที่คำสั่งออกไป บรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาที่ซุ่มซ่อนอยู่ก็พุ่งออกมาขวางทางบุรุษชุดดำที่สวมหน้ากากคมดาบในมือสะท้อนแสงวาววับ เย็นเยียบชวนหวาดหวั่น!กลิ่นอายสังหารชวนให้รู้สึกขนหัวลุก!บุรุษชุดดำหันไปมองรอบด้าน ก่อนจะเคลื่อนสายตามาจับจ้องที่ตงฟางไป๋!ตงฟางไป๋จ้องเขม็งไปที่อีกฝ่ายและแผดเสียงลั่น “เจ้าโจรชั่ว เจ้าถูกพวกข้าล้อมไว้หมดแล้ว รีบปล่อยตัวนางทั้งสองมาเดี๋ยวนี้!”"ลำพังพวกเจ้าน่ะรึ? หึ!"บุรุษชุดดำแค่นเสียงหึ ก่อนจะเหวี่ยงเด็กสาวคนหนึ่งไปทางตงฟางไป๋ มือหนึ่งล้วงเข้าไปในอกเสื้อ!ในขณะที่ตงฟางไป๋กำลังรับตัวเด็กสาวไว้ บุรุษชุดดำก็เหวี่ยงมือ!โยนท่อนไม้ไผ่ยาวครึ่งฉื่อขึ้นไปบนอากาศชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง!เสียงแ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 569
เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉินซูก็มิรอช้า พุ่งตัวเข้าไปในทางลับเมื่อออกมาอีกครั้ง ก็พบว่าตนเองอยู่ใกล้กับหินประดับในสวนหลังพระราชวังพอดีเมื่อมองไปก็เห็นบุรุษชุดดำกำลังแบกเด็กสาวหมดสติมุ่งหน้าตรงไปยังส่วนลึกของพระราชวังฉินซูหยิบผ้าคลุมหน้าสีดำจากอกเสื้อออกมาคลุมใบหน้า จากนั้นตัวเขาก็หายวับไปทันใดบุรุษชุดดำรู้สึกเหมือนภาพตรงหน้าพร่าเลือนไป แต่แล้วจู่ ๆ เงาร่างสูงใหญ่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า!เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีทักษะการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาด เขาก็ตัดสินใจโยนเด็กสาวที่แบกอยู่ไปอีกทางหนึ่งแล้วรีบถอยกลับไปตามทางเดิมที่เข้ามาจุดที่เด็กสาวร่วงลงไปคือริมกำแพงพระราชวัง ถ้าหากตกไปตรง ๆ แน่นอนว่าต้องตายอย่างน่าอนาถบุรุษชุดดำคิดว่าอีกฝ่ายคงมิยอมปล่อยคนตายไปต่อหน้าต่อตาเป็นแน่ จึงใช้กลอุบายนี้เพื่อแลกกับโอกาสในการหลบหนีฉินซูส่งเสียงหึเบา ๆ แล้วกระโดดเข้าไปรับตัวเด็กสาวไว้ได้ทันพร้อมกันนั้นเขาก็เอื้อมมือออกไปทางที่บุรุษชุดดำกำลังจะหนีไป!บุรุษชุดดำที่กำลังจะกระโดดลงไปในเส้นทางลับ ร่างกายกลับหยุดชะงัก จากนั้นก็ถูกดูดกลับมาหาฉินซูโดยมิอาจขัดขืนได้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหัน ทำให้บุรุษชุดดำตก
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 570
หวังฉือพยักหน้าโดยมิรู้ตัว แต่แล้วก็ส่ายหน้าทันที“องค์รัชทายาท เรื่องเช่นนี้อย่าได้ตรัสออกไปมั่วซั่วเป็นอันขาด กำแพงมีหูประตูมีช่องพ่ะย่ะค่ะ”พูดจบเขาก็รีบเดินไปที่ประตู ชะโงกหน้าออกไปมองซ้ายขวาเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ ก็ปิดประตูศาลต้าหลี่ในทันใดจากนั้นจึงหันกลับมาที่ห้องรับรองด้วยท่าทีโล่งใจเมื่อเห็นหวังฉือระมัดระวังตัวถึงเพียงนี้ ฉินซูก็ยิ่งมั่นใจในการคาดเดาของตนยิ่งขึ้นมิน่า อีกฝ่ายถึงหนีเข้ามาในวังได้ มิน่าแปลกใจที่อีกฝ่ายถึงได้ดูคุ้นเคยกับที่นี่เสียเหลือเกินที่แท้ก็เป็นองครักษ์หลวงประจำพระราชวังนี่เองเขาพึมพำว่า “คนที่สามารถสั่งการราชองครักษ์ได้ มีเพียงหัวหน้าราชองครักษ์เท่านั้น หรือไม่ก็...”หวังฉือเอ่ยถ้อยคำชวนตกตะลึงขึ้นว่า “องค์รัชทายาท มิต้องคาดเดาแล้วพ่ะย่ะค่ะ คนผู้นี้คือองครักษ์ประจำห้องบรรทมขององค์จักรพรรดิ แต่ก่อนข้าน้อยเคยเข้าไปถวายรายงานที่ห้องบรรทมของฝ่าบาทกลางดึก และเคยเห็นคนผู้นี้เฝ้าอยู่หน้าห้องพ่ะย่ะค่ะ”ฉินซูตกตะลึง รีบถามต่อ “ท่านแน่ใจหรือ?”“ข้าน้อยในฐานะตุลาการศาลต้าหลี่ มิกล้าโอ้อวดความสามารถอื่นของตน แต่เรื่องความจำ ข้าน้อยรับรองได้ว่าดีกว่
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 571
“สือซานกลับมาหรือยัง?”"ทูลฝ่าบาท ยังมิกลับมาพ่ะย่ะค่ะ"ฉินอู๋ต้าวขมวดคิ้วแน่น ในใจรู้สึกถึงลางร้ายเขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนกล่าวว่า "จัดการคนของสือซานให้หมด จัดการให้เป็นความลับ""รับพระบัญชา!"หวงเฉาประสานมือรับคำสั่งแล้วหมุนตัวเดินออกไปคืนนั้นไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นอีก......วันรุ่งขึ้นภายในพระตำหนักจินหลวน ขุนนางทั้งราชสำนักทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ต่างมารออยู่ที่นี่เรียบร้อยแล้วด้วยความเคารพแต่ฉินอู๋ต้าวกลับมิปรากฏตัวเหนือบันไดหยกขณะที่ทุกคนกำลังกระซิบกระซาบถกเถียงกันว่าฝ่าบาททรงพระประชวรหรือไม่นั้น เฉาฉุนก็ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนพร้อมกับพระราชโองการในมือเฉาฉุนยกพระราชโองการขึ้นเหนือศีรษะ ทุกคนก็คุกเข่าลงพร้อมกัน"ด้วยโองการแห่งฟ้า องค์จักรพรรดิจึงทรงมีพระบัญชา องค์รัชทายาททรงย่างเข้าสู่วัยสามสิบแล้ว ทว่าตำหนักบูรพายังไร้ซึ่งพระชายาหรือพระสนมแม้แต่องค์เดียว ฝ่าบาททรงร้อนพระทัยอย่างยิ่ง ขุนนางที่รักทั้งหลาย หากท่านหรือเครือญาติของท่านมีธิดาอายุสิบหกปีขึ้นไปแต่มิเกินสามสิบปี สามารถนำแผนภูมิดวงชะตาของนางมายื่นต่อกรมพิธีการได้ หากวันเดือนปีเกิดและดวงชะตาต้องกัน และองค์รั
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 572
เหลยเจิ้นตอบจริงจังว่า “ข้าน้อยมิทำเช่นนั้นแน่ ข้าน้อยให้สัญญากับองค์รัชทายาทไปแล้วว่าจะให้เสวี่ยเจี้ยนแต่งงานกับท่าน ข้าน้อยไม่มีทางผิดคำพูดเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ!”“แต่แปลกนัก เหตุใดเสด็จพ่อถึงทรงตัดสินพระทัยเช่นนี้?”ฉินซูขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิมตอนแรกเขาคิดว่าเหลยเจิ้นเปลี่ยนใจ แต่ตอนนี้กลับเห็นว่าอีกฝ่ายก็เองก็ดูมึนงงมิต่างกัน เห็นได้ชัดว่ามิทราบเรื่องราวภายในแม้แต่น้อยเขาอดสงสัยมิได้ว่า เสด็จพ่ออาจจะต้องการให้เขามีพระชายาหลายคน เพื่อมีบุตรสืบสกุลเพิ่มหรือไร?เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงถามเหลยเจิ้นด้วยความสงสัยว่า “หัวหน้าโหรหลวงคิดว่า เสด็จพ่อทรงมีพระประสงค์กระไรจึงได้ออกพระราชโองการครั้งนี้?”เหลยเจิ้นยักไหล่ “องค์รัชทายาททรงถามคำถามที่ยากเกินกว่าที่ข้าน้อยจะตอบได้ พระราชดำริของฝ่าบาทข้าน้อยจะคาดเดาได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”โธ่ มาสำนักหอดูดาวหลวงเสียเที่ยวแล้วฉินซูบ่นในใจแล้วจึงลาจากไปหลังจากที่ฉินซูจากไป เหลยเจิ้นก็ขมวดคิ้วพึมพำ“จู่ ๆ ฝ่าบาทก็มีพระราชโองการเลือกชายาให้องค์รัชทายาท ฝ่าบาททรงมีแผนอันใดกันแน่?”......บ่ายวันนั้นกรมพิธีการได้รับแผนภูมิดวงชะตาหลายร้อยฉบับนี่คือ
최신 챕터
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 716
กู้เสวี่ยเจี้ยนถามด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่ง “ท่านว่ากระไรนะ? หนานเยวี่ยถูกทำลายแล้วหรือ?”“ใช่ เพิ่งได้รับข่าวเมื่อมินานมานี้ ฉินซูใช้กลอุบายเล็กน้อยก็บีบบังคับให้ทหารหนานเยวี่ยแสนนายยอมจำนน จากนั้นยังนำทหารชั้นยอดเพียงหมื่นนายบุกเข้ายึดเมืองหลวงของหนานเยวี่ย และสังหารเชื้อพระวงศ์หนานเยวี่ยจนหมดสิ้น”“มิจริงกระมัง? ท่านแน่ใจหรือว่าข่าวนั้นเป็นความจริง?” กู้เสวี่ยเจี้ยนแสดงสีหน้าเหลือเชื่อซ่างกวนอวิ๋นซีกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข่าวนี้เป็นความจริงทุกประการ ต้องยอมรับว่าองค์รัชทายาทผู้รอวันปลดแห่งต้าเหยียนผู้นี้พอมีฝีมืออยู่บ้าง หากเขามา บางทีอาจจะช่วยข้าได้”“ท่านต้องการให้ฉินซูช่วยท่านทำกระไรหรือ?” กู้เสวี่ยเจี้ยนมองซ่างกวนอวิ๋นซีด้วยความหวาดระแวง“ถึงเวลานั้นเจ้าก็จะรู้เอง เอาเถอะ เจ้าลงไปได้แล้ว ข้าจะฝึกวิชา”ซ่างกวนอวิ๋นซีออกคำสั่งไล่แขกดื้อ ๆกู้เสวี่ยเจี้ยนเบะปากแล้วหันหลังเดินลงบันไดไปซ่างกวนอวิ๋นซีกลับไปยังห้องฝึกตน จากนั้นก็ร่ายเวทด้วยสองมือ ตวัดนิ้วส่งพลังปราณไปยังกระจกทองเหลืองบานหนึ่งในเวลาเดียวกันภายในสำนักหอดูดาวหลวงแห่งต้าเหยียนเหลยเจิ้นกำลังนั่งสมาธิบำเพ็
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 715
มู่หรงเซี่ยวเทียนอธิบายว่า “คุณชายหยวน เทพธิดาซ่างกวนกำลังกักตนบำเพ็ญเพียรอยู่จริง ๆ หากท่านมิเชื่อ ท่านสามารถไปดูที่หอดารารักษ์ได้”“ข้าต้องไปแน่ ข้าขอพูดตามตรง ครั้งนี้ที่ข้ามาก็เพื่อสู่ขอนาง เทพธิดาซ่างกวน ข้าจะต้องแต่งกับนางให้ได้!”“การได้รับความเมตตาจากคุณชายหยวนนับเป็นบุญของเทพธิดาซ่างกวน คุณชายหยวนโปรดวางใจ เมื่อนางออกจากด่านกักตนบำเพ็ญเพียรแล้ว ข้าจะทำหน้าที่เป็นพ่อสื่อให้ท่านด้วยตนเอง”หยวนหัวยิ้มประสานมือคารวะมู่หรงเซี่ยวเทียน “เช่นนั้น ก็ขอบพระทัยฝ่าบาทแห่งเป่ยเยี่ยนยิ่งนัก”"คุณชายหยวนเกรงใจเกินไปแล้ว เชิญเถิด"จากนั้น มู่หรงเซี่ยวเทียนก็นำคณะของแคว้นฉีเข้าเมืองในหมู่เชื้อพระวงศ์แห่งเป่ยเยี่ยน หญิงสาววัยสิบแปดสิบเก้าปีคนหนึ่งแค่นเสียงเบา ๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเคือง ว่า “หึ แคว้นฉีพูดเสียดิบดีว่าจะส่งองค์รัชทายาทมาตรวจราชการ เสด็จพ่อจึงเสด็จออกไปต้อนรับด้วยพระองค์เอง ใครจะคิดว่าคนที่มาจะเป็นเพียงบุตรชายของอ๋องเซียงหยาง ช่างมิเห็นหัวคนเสียนี่กระไร”“ใครว่ามิจริงเล่า ข้าเองก็รู้สึกแย่พอกัน หากเป็นอ๋องเซียงหยางเสด็จมาด้วยตนเอง เสด็จพ่อเสด็จออกไปต้อนรับก็ยังพอว่า แต
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 714
เป่ยเยี่ยนทั่วทั้งเมืองจินหลิงตกอยู่ภายใต้การวางกำลังที่เข้มงวดภายในเมืองหลวงอันกว้างใหญ่ไพศาลของเป่ยเยี่ยนแห่งนี้ สามารถพบเห็นทหารกองรักษาการณ์พร้อมอาวุธได้ทุกหนทุกแห่งบริเวณประตูเมืองทางเหนือมีการเฝ้าระวังอย่างเข้มงวด โดยมีกองทัพทหารม้าเกราะหนักซึ่งเป็นกองกำลังที่มีกำลังรบแข็งแกร่งที่สุดของเป่ยเยี่ยนเป็นผู้รักษาการณ์พรมแดงที่โดดเด่นสะดุดตาผืนหนึ่งทอดยาวจากถนนสายหลักเมืองทางฝั่งเหนือ ไปจนถึงนอกประตูเมืองทางทิศเหนือขุนนางทั้งบู๊และบุ๋นของเป่ยเยี่ยนต่างมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ ราชรถหรูหราโอ่อ่าของจักรพรรดิจอดอยู่ภายนอกประตูเมืองทางเหนือมู่หรงเซี่ยวเทียนในชุดลายมังกรที่ยืนอยู่สุดปลายพรมแดงกำลังมองไปยังทิศทางอันห่างไกลเบื้องหลังของเขาคือเหล่าพระโอรสและพระธิดามิว่าจะเป็นขุนนางข้าราชบริพาร หรือมู่หรงเซี่ยวเทียน หรือแม้แต่เชื้อพระวงศ์ ต่างก็ตั้งตารอคอยราวกับกำลังรอคอยบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ก็มิปาน“ฝ่าบาท พวกเขากำลังมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”ในขณะนั้นเอง เสียงหนึ่งดังมาจากกำแพงเมืองมู่หรงเซี่ยวเทียนและคนอื่น ๆ มองออกไป เห็นขบวนหนึ่งกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาอย่างช้า ๆ บนถนนหลวงที่อยู่ไกลออกไป
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 713
"บัดนี้องค์รัชทายาทยังได้แสดงวรยุทธ์อันน่าตื่นตะลึงออกมา ข้าน้อยเห็นว่าก็สามารถใช้ประโยชน์จากองค์รัชทายาทได้ในด้านการประลองยุทธ์พ่ะย่ะค่ะหากมีองค์รัชทายาทเข้าร่วมโดยไม่มีสิ่งใดผิดพลาด ราชวงศ์ต้าเหยียนน่าจะสามารถก้าวเข้าสู่สามสิบอันดับแรกได้และหากแสดงฝีมือได้ดี บางทีอันดับของต้าเหยียนในกลุ่มแคว้นลำดับรองอาจจะขยับขึ้นได้อีกด้วยพ่ะย่ะค่ะ”ฉินอู๋ต้าวโบกมือ กล่าวด้วยสุรเสียงจริงจังว่า “เรื่องอันดับนั้นมิสำคัญ จุดประสงค์ที่เราเข้าร่วมการประชุมระหว่างแคว้นคือการเข้าสู่สามสิบอันดับแรก แล้วชิงสิทธิ์ในการเข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนเฉวียน”“เช่นนั้นก็ง่ายดาย ข้าน้อยเตรียมพร้อมทุกประการแล้ว ตราบใดที่พวกเขาสามารถเข้าไปในดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนเฉวียนได้ ย่อมต้องพบเทพศาสตราวุธในตำนานและเมล็ดพันธุ์พืชอันล้ำค่า ถึงยามนั้น การที่ต้าเหยียนจะก้าวขึ้นเป็นแคว้นผู้นำก็อยู่แค่เอื้อม”เหลยเจิ้นกล่าวแล้วก็อดตื่นเต้นมิได้ดังที่เคยกล่าวไว้แต่ต้น เมื่อสองร้อยปีก่อน ในแผ่นดินเฉินโจว ต้าเหยียนนั้นเป็นเพียงแคว้นเล็ก ๆ ที่ไม่มีผู้ใดสนใจต่อมาหลังจากได้เข้าไปในดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนเฉวียน ก็บังเอิญได้ครอบ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 712
เซี่ยหลานตกใจลนลาน รีบแก้ตัวว่า “มิใช่อย่างนั้น ชูโม่ เจ้าคิดมากไปแล้ว ข้าจะกอดพระองค์ได้อย่างไร เจ้าก็รู้ว่าก่อนหน้านี้เขาทำกับข้าเช่นไร”ฉงชูโม่จึงนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เซี่ยหลานเคยถูกฉินซูฉีกอาภรณ์และทำให้อับอายนางจึงคลายความสงสัยในใจ “ข้าแค่ล้อเจ้าเล่นเท่านั้นเอง จะตกใจไปไยเล่า”“หึ กล้าล้อข้ารึ ข้ามิคุยกับเจ้าแล้ว” เซี่ยหลานแสร้งทำเป็นโกรธแล้วหันหลังเดินไปฉงชูโม่เห็นดังนั้นจึงรีบตามไป “เซี่ยหลาน ข้าผิดไปแล้ว เจ้าอย่าใจน้อยนักเลย”มองดูทั้งสองคนที่ทำราวกับว่าตนเป็นอากาศธาตุ ฉินซูก็จนคำจะกล่าวโชคดีที่ในเวลานั้นหลินชิงเหยาเดินเข้ามานางคล้องแขนฉินซูพลางกล่าวด้วยความนัยลึกซึ้งว่า “องค์รัชทายาท อากาศหนาวเย็นเช่นนี้อย่าประทับอยู่ข้างนอกเลยเพคะ ข้างนอกแม้จะเย็น แต่ดีที่ตำหนักบูรพาของเรามีบ่อน้ำพุร้อน องค์รัชทายาทจะเสด็จลงไปแช่เพื่อคลายความหนาวเหน็บหรือไม่เพคะ?”“ไปสิ ไยจึงมิไป!”ฉินซูเข้าใจความหมายในทันที จึงจับมือหลินชิงเหยาแล้วรีบเข้าไปในโรงอาบน้ำอย่างใจจดใจจ่อจากนั้นเขาก็ได้รำลึกถึงความหลังกับหลินชิงเหยาอีกครั้งในขณะเดียวกันเหลยเจิ้นได้รับพระบัญชาให้มายังห้องทรงอัก
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 711
“อืม เพราะหากเป็นเช่นนั้น ก็อธิบายหลายสิ่งหลายอย่างได้”ฉงชูโม่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “คนที่สามารถสั่งการยอดฝีมือจากวังหลวงได้ ตำแหน่งของเขาต้องมิธรรมดาอย่างแน่นอน หากคนเช่นนั้นลอบให้การช่วยเหลืออ๋องฉู่ ก็อาจจะปิดบังสายตาของสำนักโหรหลวงได้จริง ๆ”ฉินซูยักไหล่อย่างจนใจ “ดูเหมือนว่าการจะสาวถึงตัวคนที่อยู่เบื้องหลังอ๋องฉู่จะเป็นเรื่องยาก”“ถูกต้องแล้วเพคะ ครั้งนี้อ๋องฉู่ก่อกบฏมิสำเร็จ ต่อไปคงต้องระมัดระวังตัวยิ่งขึ้น พวกเราคงจะจับจุดอ่อนของเขาได้ยากขึ้นด้วย” ฉงชูโม่เองก็รู้สึกเสียดายอย่างยิ่ง“ช่างเถอะ พักเรื่องนี้ไว้ก่อน หากสืบสวนต่อไป เกรงว่าเสด็จพ่อจะทรงสงสัยว่าพวกเราสมคบคิดกันใส่ร้ายอ๋องฉู่”“แต่พวกเราจะปล่อยเรื่องนี้ไปเฉย ๆ หรือเพคะ? ในเมื่อที่อ๋องฉู่ตั้งใจจะก่อกบฏก็เป็นเรื่องจริง”ฉินซูกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “มิอาจปล่อยไปง่าย ๆ แน่นอน สิ่งที่เราทำได้ในยามนี้คือรอ รอให้ฉินอวี่ทำผิดพลาดอีกครั้ง ข้าเชื่อว่าเมื่อเรื่องนี้ซาลงไปแล้ว เขาจะต้องเคลื่อนไหวอย่างแน่นอน เมื่อใดที่มีการเคลื่อนไหว ก็จะต้องมีพิรุธเป็นแน่”ฉงชูโม่ถามว่า “ให้หม่อมฉ้นแอบจับตาดูเขาดีหรือไม่?”
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 710
ฉินซูขมวดคิ้วกล่าวว่า “ตอนนี้ข้าก็แค่คาดเดา ยังไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด จะสอบสวนเลยได้อย่างไร? ยิ่งกว่านั้นพวกเขายังเป็นศิษย์เอกของท่านทั้งสิ้น หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป เกรงว่าจะส่งผลเสียได้”เหลยเจิ้นส่ายหน้าอย่างจนใจ กล่าวว่า “ที่แท้องค์รัชทายาทก็แค่คาดเดาไปเอง แต่ข้าน้อยบอกท่านได้เต็มปากว่า นอกจากเสวี่ยเจี้ยน โฉ่วเยวี่ยและจีอันแล้ว ข้าน้อยล้วนจับศิษย์คนอื่น ๆ ขังแยกกันไว้ในห้องลับของสำนักหอดูดาวหลวงตั้งแต่ครึ่งปีก่อน พวกเขาไม่มีรอดพ้นจากสายตาข้าน้อยได้อย่างเงียบเชียบแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”“อ้อ? ถูกท่านขังไว้หมดเลยหรือ?”ต่อมความอยากรู้อยากเห็นของฉินซูถูกกระตุ้นขึ้นมาทันที เขาถามต่อว่า “ท่านหัวหน้าโหรหลวงขังพวกเขาไว้ด้วยเหตุผลใดหรือ?”กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเหลยเจิ้นกระตุกสองสามครั้ง เขายกมือขึ้นลูบหน้าผากแล้วตอบว่า “ช่างเถิด ข้าน้อยมิกลัวองค์รัชทายาทจะหัวเราะเยาะอยู่แล้ว ศิษย์เอกของข้าน้อยแต่ละคนล้วนมีสันดานทรยศ ข้าน้อยแน่ใจว่าท่านก็พอจะรู้นิสัยใจคอของโฉ่วเยวี่ยและจีอันอยู่บ้าง ดังนั้นข้าน้อยจึงทำได้เพียงปล่อยให้พวกเขาไตร่ตรองถึงความผิดพลาดของตนเท่านั้น”“เช่นนั้น ศิษย์เอกทั้งเจ็ดคนของท
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 709
ทันทีที่เขาลงบันไดมา จีอันก็ถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ว่า “ศิษย์พี่รอง โดนดุมาหรือไร?”“ไป ๆ ๆ หัวโขกจนปูดไปหมด เรื่องนี้ข้ายังมิได้คิดบัญชีกับเจ้าเลย!”“ดูเถอะ ขี้ใจน้อยเหมือนสตรีไปได้”“นี่ เจ้าอยู่ดี ๆ มิชอบใช่หรือไม่? ข้าจะฟาดเจ้าคอยดูเถอะ!” ตู๋กูโฉ่วเยวี่ยไปหาแส้ยาวมาจากไหนก็มิทราบจีอันแคะขี้มูกแล้วกล่าวอย่างมิได้ยี่หระว่า “ข้ามิกลัวเจ้าหรอก ถึงอย่างไรท่านก็สู้ข้ามิได้”“ข้า… เจ้ามันร้ายกาจ ข้ายอมแพ้!”ตู๋กูโฉ่วเยวี่ยหมดความอดทนใดทันที จีอันผู้นี้ขึ้นชื่อเรื่องหนังหนา อีกทั้งยังเก่งกาจจนน่าขนลุก สู้มิได้ เขาหลบดีกว่าพูดจบเขาก็หันหลังเดินออกไปครู่ต่อมา ฉินซูและฉงชูโม่ก็มาถึงเมื่อเห็นฉินซู จีอันก็อุทานด้วยความประหลาดใจว่า “โอ้โหแฮะ องค์รัชทายาท มิไปประกาศศักดาที่ใดหรือ ไฉนจึงมาเยือนสำนักหอดูดาวหลวงของเราได้?”ฉินซูงงงวยเล็กน้อย จึงถามกลับว่า “ตัวข้าต้องไปประกาศศักดาที่ใดเล่า? อวดอ้างกระไร?”“ท่านมิทรงทราบหรือ? ยึดครองแคว้นหนานเยวี่ยง่ายเหมือนปอกกล้วยเช่นนี้ ผลงานระดับนี้ไยมิไปประกาศให้ทั่วเล่า? หากเป็นข้าน้อย ข้าน้อยจะร้องแรกแหกกระเชอคุยโวไปสามวันสามคืนเต็ม ๆ ท่านนี่ช่าง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 708
ชิวก่วนกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าหมองว่า “หาได้มีโจรผู้ร้ายบุกรุกเข้ามาไม่พ่ะย่ะค่ะ หูก่วงเซิงและพวกตายไปโดยไร้สาเหตุ ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีความผิดปกติใด ๆ พ่ะย่ะค่ะ”“ว่ากระไรนะ? หูก่วงเซิงและพวกตายแล้วรึ?”ฉงชูโม่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าประหลาดใจฉินซูกล่าวอย่างมิสบอารมณ์ว่า “มิใช่แค่พวกเขา แม้แต่กองทัพส่วนตัวห้าหมื่นนายของอ๋องฉู่ก็ถูกคนช่วยออกไปแล้ว”“ว่ากระไรนะเพคะ?”ฉงชูโม่ตกตะลึงอ้าปากค้าง!เมื่อได้สติกลับมา นางก็ขมวดคิ้วกล่าวว่า “ด้วยกำลังของอ๋องฉู่เพียงลำพัง ไม่มีทางทำเรื่องเหล่านี้ได้แน่ ดังนั้นเบื้องหลังของเขาต้องมียอดฝีมือคอยช่วยเหลือเป็นแน่เพคะ!”ฉินซูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “ศพของหูก่วงเซิงและพวกอยู่ที่ใด?”“ตอนนี้อยู่ที่ศาลต้าหลี่พ่ะย่ะค่ะ”“ไปดูกัน”ฉินซูกล่าวจบก็เดินจากไปอย่างรวดเร็วหวังฉือเห็นเขาออกมาก็คำนับแล้วกำลังจะกล่าวทว่าฉินซูกลับพูดแทรกขึ้นก่อนว่า “ใต้เท้าหวัง ไปกันเถิด ไปศาลต้าหลี่ของท่านด้วยกัน”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หวังฉือก็ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็รีบพยักหน้าหนึ่งชั่วยามต่อมาพวกเขาก็มาถึงศาลต้าหลี่เมื่อมองดูร่างไร้วิญญาณของหูก่วงเซิงและพวก ฉ
