LOGINShare
บทที่ 758
Latest chapter
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 858
ฉินซูยังมิทันตอบกลับ ก็มีเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นจากนอกกระโจม“เจ้าเป็นแม่ทัพใหญ่ผู้บัญชาการทัพเป่ยเยี่ยนแท้ ๆ คิดหาอุบายป้องกันศัตรูมิออกเลยหรือ?”ครั้นสิ้นเสียง ซ่างกวนอวิ๋นซีก็ก้าวเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผยใบหน้าของลู่อวี้แดงสลับเขียว รู้สึกอับอายยิ่งนัก “ท่านเจ้าสำนัก ข้าน้อยละอายนัก ข้าน้อยคิดแผนการดี ๆ มิได้จริง ๆ จึงจำเป็นต้องขอคำชี้แนะจากบุตรแห่งนักปราชญ์ขอรับ”มู่หรงอวิ๋นเจิงที่อยู่ข้าง ๆ พูดอย่างลังเล “กองทัพทหารม้าหุ้มเกราะของอ๋องเซียงหยางมีไพร่พลนับล้าน ส่วนกำลังพลของเรามีเพียงสี่แสนกว่านาย หากปะทะกันตรง ๆ ย่อมมิอาจต้านทานได้ แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่มีจำนวนมากกว่าถึงสองเท่า แผนการที่ว่าเหล่านั้นจะใช้ได้ผลจริง ๆ หรือ?”“เฮ้อ! ต่อหน้าพลังที่ยิ่งใหญ่ แผนการใดล้วนเป็นเพียงความพยายามที่ไร้ผล ช่างเถิด กระหม่อมจะออกคำสั่งให้เตรียมพร้อมรับศึกอย่างเต็มที่”ลู่อวี้สีหน้าเคร่งขรึม พูดจบก็คิดจะออกไปทันใดนั้น ฉินซูก็โพล่งขึ้นมาทันที “ข้าพอจะมีแผนอยู่แผนหนึ่ง หากสำเร็จ อาจจะถ่วงเวลาอ๋องเซียงหยางและกองทัพของเขาได้หนึ่งถึงสองเดือน”เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนในกระโจมต่างตกตะลึง!
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 857
"มิน่ากระมังท่านอา? ท่านทำศึกมาหลายสิบปี ฉินซูผู้นั้นจะเทียบกับท่านได้อย่างไร?" มู่หรงอวิ๋นเจิงรู้สึกเหลือเชื่ออีกคราลู่อวี้หัวเราะขื่นขม "เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมียอดคน บางคนเกิดมาเพื่อนำทัพทำศึก ฉินซูคือหนึ่งในนั้น ดังนั้น มิว่าอย่างไร ท่านก็ต้องดึงเขามาอยู่ข้างกายท่านให้ได้ มีเขาคอยช่วย สิ่งที่ท่านปรารถนาย่อมสำเร็จดังหวัง!"เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย ดวงตาของลู่อวี้ก็แน่วแน่ขึ้นมู่หรงอวิ๋นเจิงกะพริบตาปริบ ๆ แล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่นวันรุ่งขึ้นเนื่องจากชัยชนะในศึกแรกทำให้ทหารเป่ยเยี่ยนที่เคยมีสีหน้าหมองเศร้ากลับมามีชีวิตชีวาและกระตือรือร้นอีกคราฉินซูมาถึงค่ายทัพหลวงอีกครั้ง พบว่าเวลานั้นลู่อวี้กำลังสอบปากคำเกาตงและไช่ซือลู่อวี้พูดด้วยสีหน้าจริงจัง "เกาตง ไช่ซือ ตราบใดที่พวกเจ้าบอกจุดอ่อนของกองทัพอ๋องเซียงหยาง ข้าจะรับประกันชีวิตพวกเจ้า และอาจจะให้ตำแหน่งสูงและผลประโยชน์มากมายแก่พวกเจ้า ทำให้พวกเจ้ามีชีวิตที่สุขสบายได้!""จุดอ่อน? ฮ่าฮ่า ทหารม้าหุ้มเกราะแคว้นฉีของเราไม่มีจุดอ่อนใด! จะฆ่าก็ฆ่าเสีย ข้าเกาตงยอมตายดีกว่าทรยศอ๋องเซียงหยาง!""ถูกต้องแล้ว พวกเจ้าคอยดูเถอะ อี
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 856
ฉินซูยิ้มอย่างมีเลศนัย "ใช่แล้ว ข้าเอง คิดมิถึงใช่หรือไม่? กองทัพนับหมื่นของเจ้าถูกน้ำพัดหายไปเกือบหมดแล้ว!"เกาตงคำรามด้วยสีหน้าดุดัน "เจ้าอย่าเพิ่งได้ใจไปนัก รอให้กองทัพของท่านอ๋องของเรามาถึงเสียก่อนเถิด พวกเจ้าทุกคนต้องตาย!""วางใจเถอะ ในเมื่อตัวข้ากล้าบุกมาถึงแนวหน้า ย่อมมีวิธีจัดการกับเขา ส่วนพวกเจ้า ข้าจะไว้ชีวิตสุนัขพวกเจ้าไว้ก่อนชั่วคราวแล้วกัน!"เมื่อได้ยินฉินซูเรียกตนเองว่า 'ตัวข้า' เกาตงก็ถามด้วยความตกใจ "เจ้าคือองค์รัชทายาทแห่งเป่ยเยี่ยนรึ?""ข้าคือองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน!"ฉินซูพูดจบก็หันไปสั่งการเจี่ยเซิ่งและคนอื่น ๆ "มัดพวกมันกลับไปแล้วเฝ้าให้ดี หากปล่อยพวกมันหนีไปได้ ก็จงเตรียมคอพวกเจ้าให้ข้าบั่นได้เลย!"“น้อมรับบัญชา!”เกาตงและไช่ซือถึงกับงงงัน นี่เป็นเรื่องบาดหมางระหว่างอ๋องเซียงหยางกับเป่ยเยี่ยน ไฉนองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียนถึงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย?พวกเขายังมิทันได้ซักถาม ก็ถูกปิดปากเสียก่อนราวครึ่งชั่วยามต่อมาฉินซูกลับมาถึงค่ายทัพหลวงของเป่ยเยี่ยนทันทีที่เข้ามา มู่หรงอวิ๋นเจิงก็เข้ามาต้อนรับ "ฉินซู เรื่องราวเป็นอย่างไรบ้าง สามารถสกัดทัพหน้าของอ๋องเซีย
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 855
“เอ่อ? พวกเป่ยเยี่ยนหายไปที่ใดเสียแล้วเล่า? ตามหลักแล้วพวกมันน่าจะซุ่มโจมตีอยู่แถวนี้มิใช่หรือ?”เกาตงขมวดคิ้ว รู้สึกประหลาดใจไช่ซือชี้ไปยังแสงไฟที่ค่อย ๆ ลับตาในระยะไกล แล้วกล่าว “ท่านแม่ทัพเกา ดูนั่นสิ พวกมันกำลังหนีไปแล้ว สงสัยลูกธนูคงหมดแล้วขอรับ!”“หึ! สังหารพี่น้องของพวกเราไปมากมาย ข้าไม่มีทางปล่อยให้พวกมันหนีกลับค่ายไปได้เด็ดขาด! เดินหน้าเต็มกำลัง! ตามข้ามา!”เกาตงพูดจบ ก็รีบนำหน้าออกไล่ล่า ไช่ซือและคนอื่น ๆ ตามมาติด ๆดังนั้น ทั้งสองฝ่ายจึงไล่ล่ากันภายใต้แสงจันทร์สลัวรางเกือบสองชั่วยาม จนมาถึงบริเวณแม่น้ำเจียหยางเมื่อเห็นลำน้ำแห้งขอด ฉินซูก็โบกมือแล้วตะโกน “รีบข้ามแม่น้ำ!”เมื่อทุกคนมาถึงฝั่งตรงข้ามแล้ว ฉินซูก็มิได้พาทัพถอยต่อไป แต่หยุดลงห่างจากริมฝั่งแม่น้ำประมาณยี่สิบจั้งฉินซูมองทหารม้าหุ้มเกราะแคว้นฉีที่ไล่ตามอย่างมิลดละ มุมปากพลันปรากฏรอยยิ้มเย็นชาเขายกมือขึ้นช้า ๆ เสียงยิงธนูหนาหูดังขึ้นจากเบื้องหลังเมื่อทหารม้าหุ้มเกราะแคว้นฉีเหล่านั้นกำลังจะขึ้นฝั่ง ฉินซูก็โบกมือแล้วตะโกนสั่งการ “ยิงธนู! สกัดพวกมันไว้!”ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!ลูกธนูจำนวนมหาศาลพุ่งใส่เกาตงและคนอ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 854
ไช่ซือครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วก็รู้สึกว่าที่เกาตงพูดมานั้นมีเหตุผลเขาโบกมือแล้วตะโกน "ท่านแม่ทัพเกาพูดถูกแล้ว พี่น้องทั้งหลาย บุก!!!""ฆ่ามัน!!!"จากนั้น กองทัพนับหมื่นก็โบกธงส่งเสียงโห่ร้อง พุ่งตรงเข้าสู่หุบเขาที่ปลายอีกด้านหนึ่งของหุบเขาเมื่อได้ยินเสียงตะโกนออกรบที่ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น เจี่ยเซิ่งและคนอื่น ๆ ก็อดมิได้ที่จะรู้สึกประหม่าด้วยฝ่ายตรงข้ามที่พุ่งเข้ามานั้นมีจำนวนมากกว่าพวกเขาถึงสิบเท่าฉินซูหันกลับไปถาม "แม่น้ำเจียหยางถูกปิดกั้นแล้วหรือยัง? ท่านแม่ทัพใหญ่ยังมิส่งคนมาแจ้งข่าวอีกหรือ?"เจี่ยเซิ่งส่ายหน้า "ยังเลยขอรับ"ฉินซูขมวดคิ้ว ลู่อวี้มีทหารหลายแสนคน แต่เวลาผ่านมาเกือบสองวันแล้ว ยังมิสามารถกั้นแม่น้ำได้อีกหรือ!เขานึกทอดถอนใจ แล้วกล่าวว่า "ข้าจะไประเบิดทางออก แต่คงหยุดพวกมันไว้ได้มินาน พวกเจ้าเตรียมพร้อมรับมือไว้ด้วย"ฉินซูพูดจบก็หายตัวไป พุ่งตรงไปยังปากทางเข้าหุบเขามินานนักตู้ม ตู้ม ตู้ม!เสียงระเบิดกึกก้องหลายครั้งดังขึ้นจากปากทางเข้าหุบเขาก้อนหินพังทลายลงมาพร้อมกับเปลวไฟจากการระเบิด ทำให้ปากทางออกของหุบเขาที่แต่เดิมก็มิกว้างนัก ถูกปิดกั้นเป็นส่วนใหญ่ภ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 853
ไช่ซือกล่าวด้วยความแคลงใจ “พวกมันเป็นเพียงแคว้นลำดับรองเท่านั้น ไฉนจึงมีระเบิดกัมปนาท? เป็นไปได้อย่างไร?”“เรื่องจริงขอรับ เมื่อครู่พวกท่านมิได้ยินเสียงระเบิดหรือ?”“ได้ยิน แต่ดูเสียงจะเบามาก หาได้สะเทือนเลื่อนลั่นเท่าระเบิดกัมปนาทไม่!”เกาตงสีหน้าเคร่งขรึม เขาขมวดคิ้วแล้วกล่าว “ดูเหมือนว่าจะเป็นระเบิดที่มีอานุภาพน้อยกว่า แต่เหตุใดคนเป่ยเยี่ยนถึงมีอาวุธเพลิงนี้ แล้วไยเมื่อวานถึงมิยอมใช้?”ไช่ซือลูบคาง พลางครุ่นคิด “อาจเป็นเพราะพวกมันนำมามิมากนัก จึงมิกล้าใช้พร่ำเพรื่อ เว้นแต่จำเป็นจริง ๆ กระมังขอรับ!”“ท่านแม่ทัพเกา ตอนนี้จะทำอย่างไรดีขอรับ? จะบุกขึ้นไปต่อหรือไม่?”สีหน้าของทุกคนฉายแววตื่นตระหนกเล็กน้อยอย่างอดมิได้ด้วยเพราะหากอีกฝ่ายมีระเบิดเพลิง ผู้ที่พุ่งไปในแนวหน้าสุดย่อมต้องประสบกับชะตาอันเลวร้ายแน่นอนเกาตงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตัดสินใจอย่างเด็ดขาด “บุก! ข้ามิเชื่อว่าพวกมันมีระเบิดเพลิงมากถึงเพียงนั้น!”จากนั้นพวกเขาก็เริ่มการโจมตีขึ้นไปยังหุบเขาอีกครั้งแต่ทันทีที่พวกมันโผล่ออกมา ท่อนซุง หินและลูกธนูต่าง ๆ ก็ถั่งโถมลงมาอย่างมิปรานีในชั่วพริบตา พวกเขาก็มิสามารถก้า
