บทที่ 14 ปีศาจแห่งกองทัพ

บทที่ 14 ปีศาจแห่งกองทัพ

หลังจากที่ทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้ว เสวี่ยเยวียนสือก็เอ่ยกับคนข้าง ๆ ด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย “เอาล่ะ เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ วันนี้เจ้าน่าจะเหนื่อยมาไม่น้อย”

ซึ่งหลินซูมี่ก็รีบทำตามทันที เพราะในใจของนางเวลานี้นอกจากความรัก ความชื่นชมแล้ว ยังมีความหวาดกลัวชายผู้นี้หลงเหลืออยู่ในใจด้วย

“ดีแล้วที่ใจของเจ้ามีความหวาดกลัวข้าอยู่ เจ้าจะได้ตัดรักจากข้าได้ง่าย ๆ”

หลังจากที่หลินซูมี่เดินจากไปได้สักพัก เขาจึงได้เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด ก่อนที่สายตาจะเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างอีกครั้ง พลางมองไปยังทิศทางซึ่งเป็นที่ตั้งของกองทัพศัตรู

“เจ้ากล้าแตะต้องนาง พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องไม่ตายดี”    

เสวี่ยเยวียนสือเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ก่อนจะไปตรวจสอบความเรียบร้อยของกองทัพ ที่วางแผนเข้าโจมตีฝ่ายตรงข้ามในวันพรุ่งนี้

เมื่อทหารทุกนายได้เห็นแม่ทัพใหญ่มาตรวจตราด้วยตนเองก็ยิ่งมีความฮึกเหิม

“พวกเจ้าจงเตรียมตัวให้ดี พรุ่งนี้เราจะทำการปราบพวกมันให้สิ้นซาก สตรี เด็ก และคนชรา ถ้าหากไม่จำเป็นก็ไม่ต้องสังหาร แต่ถ้าจำเป็นก็สังหารได้ทันที ส่วนพวกสตรีที่พยายามต่อสู้ ถ้าพวกเจ้าอยากจะเล่นสนุกกับพวกนาง ข้าก็ไม่ว่าอะไร”

เสวี่ยเยวียนสือสั่งการออกไปอย่างเยือกเย็น จากแต่เดิมที่เขาตั้งใจจะปรานีพวกกลุ่มคนเหล่านี้ แต่เมื่อบังอาจแตะต้องของหวงของเขา พวกมันก็ย่อมต้องได้รับบทเรียนอันสาสมกัน

น้ำเสียงอันเรียบนิ่งของแม่ทัพใหญ่ ทำให้ผู้คนที่ได้ยินต่างก็ขนลุกไปทั้งตัว เพราะน้ำเสียงนั้นฟังดูเยือกเย็นและไร้ความรู้สึกอย่างน่าหวาดหวั่น

อีกอารมณ์หนึ่งที่แทรกเข้ามา คือความตื่นเต้น รอยยิ้มชั่วร้ายเริ่มประดับบนใบหน้าของเหล่าทหาร พวกเขาต่างรู้ดีว่าหญิงสาวจากชนเผ่าเหล่านั้น ทั้งงดงามและมีรูปร่างสมบูรณ์เพียงใด

ความคิดชั่ววูบที่อยากจะจับพวกนางมาเล่นสนุกก่อนจะสังหาร ทำให้พวกเขายิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ยิ่งได้รับอนุญาตจากท่านแม่ทัพใหญ่ด้วยแล้ว พวกเขาก็ไม่ต้องหวาดกลัวต่อความผิดใด ๆ อีกต่อไป

ทางฝั่งศัตรูก็มีความเคลื่อนไหวอย่างแตกตื่น กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคนของพวกมันไม่น้อย

“แย่แล้วขอรับหัวหน้า คนของเราที่แฝงตัวเข้าไป ถูกจับกุมและประหารจนสิ้นแล้วขอรับ นอกจากนั้นแล้ว...เอ่อ...” ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานอย่างร้อนรน และลังเลในตอนท้าย

“แล้วอะไร ก็บอกมาสิวะ!” ผู้นำกลุ่มโจรตะโกนขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่อ้ำอึ้ง

“เอ่อ...ศพของคนที่ตาย...พวกมันได้ทำการ....แล่เป็นชิ้น ๆ แล้วสับให้ละเอียด ก่อนจะลอบส่งออกมาปะปนกับเสบียงอาหารของพวกเราขอรับ แหวะ!” ชายผู้นั้นรายงานด้วยน้ำเสียงอ้ำอึ้ง ก่อนจะอาเจียนออกมาทันทีหลังจากรายงานจบ

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้น ความสะอิดสะเอียนก็ถาโถมเข้ามา ต่างคนต่างอาเจียนเอาอาหารที่กินเข้าไปออกมาพร้อมกัน ใบหน้าของพวกเขาต่างบิดเบี้ยวด้วยความขยะแขยง

“ไอ้พวกชั่วช้าสารเลว ไป! พวกเจ้ารีบไปจัดเตรียมกองทัพ! วันนี้ข้าจะกวาดล้างพวกมันทั้งหมด”

ผู้นำได้ตะโกนขึ้นมาสุดเสียงเพราะความโกรธแค้น ก่อนคนที่เหลือจะรีบไปจัดเตรียมกองทัพ เพื่อบุกโจมตีอีกฝ่ายทันที

นายทหารได้รีบวิ่งเข้ามารายงานแม่ทัพใหญ่เสวี่ยทันที เมื่อได้เห็นถึงความผิดปกติ “ท่านแม่ทัพขอรับ พวกมันเริ่มเคลื่อนไหวแล้วขอรับ”

“หึ! ดี ถ้าเช่นนั้นก็ดี พวกเราเคลื่อนทัพได้”

แม่ทัพใหญ่เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยพลังสังหาร ที่ทำให้ทั้งกองทัพรับรู้ถึงอำนาจอันยิ่งใหญ่ คำสั่งนั้นทำให้ขบวนทัพที่มีทหารหลายหมื่นนาย เริ่มเคลื่อนไหวทันที

โดยขบวนทัพเป็นรูปคันศร พลหอกโล่และพลเกราะหนักประจำอยู่บริเวณหน้าทัพ ส่วนพลม้าธนูและพลธนู จัดอยู่บริเวณด้านหลัง ที่วางแนวรบให้มีลักษณะคล้ายสายธนูที่ถูกง้างเตรียมพร้อมโจมตี ส่วนลูกศรนั้นเป็นพลทหารเกราะหนักกับพลทหารหอก

การจัดกระบวนทัพเช่นนี้ นับว่าเป็นการจัดขบวนทัพที่สมบูรณ์แบบ เพราะให้พลทหารทั้งสองกอง เป็นผู้บุกทะลวงนำไปก่อน ก่อนที่จะให้พลทหารม้าออกโจมตี แล้วค่อยปิดท้ายด้วยพลธนูและพลทหารม้าธนู ในการยิงจากด้านหลังเพื่อสนับสนุน

เมื่อกองทัพเคลื่อนขบวน ทุกสรรพสิ่งที่อยู่เบื้องหน้านั้น ต่างก็ถูกทำลายจนราบเป็นหน้ากลอง

ในเวลาไม่นาน ทั้งสองฝ่ายก็เผชิญหน้ากันในสนามรบ

“ฆ่าให้หมด!”

ทั้งสองฝ่ายตะโกนขึ้นมาพร้อมกันอย่างฮึกเหิม ก่อนที่กลองสงครามจะเริ่มตีกระหน่ำจนดังไปทั่วทั้งบริเวณ

เสียงกระบี่กระทบเข้ากับโล่ป้องกันจนสนั่นหวั่นไหว จากนั้นพลทหารทั้งหลาย ก็เข้าจู่โจมศัตรูอย่างองอาจ

หลังจากโจมตีไปได้สักพักจนศัตรูอ่อนกำลังลง พลธนูและพลทหารม้าธนูก็ได้ยิงธนูไฟเข้าใส่ศัตรูที่อยู่เบื้องหน้า ทำให้พื้นที่ตรงหน้ากลายเป็นทะเลเพลิงขนาดย่อม

“ใครสามารถเด็ดหัวของแม่ทัพฝ่ายศัตรูมาได้ ข้าจะมีรางวัลให้อย่างงาม” เสวี่ยเยวียนสือประกาศก้อง เพื่อปลุกความฮึกเหิมให้กับทหารทุกนายที่อยู่ใต้การบังคับบัญชาของเขา

เมื่อเหล่าทหารได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็เต็มไปด้วยพลังความกล้าหาญและมีความฮึกเหิมปะทุเต็มที่ ทุกคนต่างคุมบังเหียนม้าเพื่อห้อตะบึงไปข้างหน้า ทุกคนต่างพุ่งเข้าหาศัตรูด้วยความดุร้ายและโหดเหี้ยมโดยไม่ลังเล สมกับที่ถูกขนานนามว่าเป็น ‘กองทัพพยัคฆ์แห่งแคว้นหลิน’ กองทัพที่ไร้ความปรานี

ส่วนศัตรูนั้นตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างไม่ต้องสงสัย พวกเขาเป็นเพียงชนเผ่านอกด่านเท่านั้น ไม่ใช่ทหารในกองทัพที่ได้รับการฝึกฝนอย่างเป็นระบบ กองกำลังส่วนใหญ่เป็นเพียงชาวบ้านที่จับอาวุธเป็นครั้งแรก ทำให้การเอาชนะกองทัพแคว้นหลินที่ถูกฝึกมาอย่างดี แทบเป็นไปไม่ได้เลย

เมื่อความหวาดกลัวเข้าครอบงำ เด็กและคนชราจำนวนมาก ต่างก็เริ่มถอดใจและวางอาวุธยอมแพ้ ทหารฝ่ายแคว้นหลินเห็นดังนั้นจึงละเว้นชีวิตของพวกเขา และคุมตัวกลับไปยังค่ายทหาร เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์ผิดพลาด

และบัดนี้เทพสงครามของแคว้นหลิน ก็ได้ออกมาสู่แนวหน้าด้วยตนเอง ง้าวสีดำสนิทขนาดใหญ่ที่อยู่ในมือของเขา กำลังฟาดฟันใส่ศัตรูอย่างบ้าคลั่ง ทุกครั้งที่ง้าวสะบัดผ่านไป ถึงแม้ว่าศัตรูจะสวมเกราะที่หนาเพียงใด พวกเขาก็ถูกตัดขาดเป็นสองท่อนในทันที

 ภาพความน่าสะพรึงกลัวตรงหน้า ทำให้ฝ่ายศัตรูที่เหลือเริ่มตระหนักว่า พวกเขาไม่อาจเอาชนะปีศาจตนนี้ได้ หลายคนจึงยอมแพ้และวางอาวุธแต่โดยดี

เมื่อผู้นำทัพฝ่ายศัตรูอย่างน่าหลัวปู้ฉีชิง เห็นว่าทหารของตนเริ่มยอมแพ้ เขาก็ยิ่งเดือดดาล จึงตะโกนด่าทอและสาปแช่งพวกคนทรยศเหล่านั้นด้วยความโกรธแค้น จากนั้นก็ควบม้าพุ่งตรงไปยังทหารที่ยอมจำนน พร้อมกับใช้หอกในมือกระหน่ำแทงใส่พวกของตนอย่างไร้ปรานี เพื่อประหารคนอ่อนแอ และระบายโทสะที่ปะทุอยู่ในอกจนแทบจะระเบิด

“พวกเจ้าเป็นคนต่ำช้า กล้าทรยศเผ่าพันธุ์ตัวเองเพื่อไปเข้าร่วมกับฝ่ายศัตรู พวกเจ้าจะต้องตายสถานเดียวเท่านั้น”

เสียงคำรามดังขึ้นมาอย่างโกรธแค้น ก่อนจะควบม้าไปประจันหน้ากับเสวี่ยเยวียนสือ เพื่อสร้างขวัญกำลังใจให้กับกองทัพของตัวเอง

แต่การกระทำเช่นนั้น ถือว่าเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดอย่างมหันต์ เพราะแม้ว่าเขาจะเก่งกาจที่สุดในเผ่า แต่คนที่เขาต้องรับมือคือเทพสงคราม ซึ่งทำสงครามมาตั้งแต่อายุสิบสามปี จนปัจจุบันนี้อายุของเขาก็ปาไปเลยสามสิบแล้ว ประสบการณ์และความสามารถ ย่อมต่างชั้นกันอย่างสิ้นเชิง

ทันทีที่น่าหลัวปู้ฉีชิงเข้าใกล้วิถีง้าวของเสวี่ยเยวียนสือ ศีรษะของเขาก็ถูกตัดออกอย่างไร้เสียง ชนิดที่ไม่มีใครทันได้เห็น ร่างไร้หัวของเขาล้มลงในทันใด

ศีรษะที่ขาดนั้นกลิ้งตกไปหยุดอยู่แทบเท้าของเสวี่ยเยวียนสือ ซึ่งมองไปอย่างเย้ยหยันและสมเพช