บทที่ 8 ความรู้สึกที่ซุกซ่อนไว้

บทที่ 8 ความรู้สึกที่ซุกซ่อนไว้

หลังจากเหตุการณ์นั้นผ่านพ้นไปได้ไม่นาน ภายในวังหลวงก็ได้รับข่าวดี นั่นคือพระสนมหนานลั่วฟางตั้งครรภ์

โดยตัวของนางนับว่าเป็นสตรีโฉมสะคราญคนหนึ่ง ทั้งยังมีรูปลักษณ์ที่อรชรอ่อนช้อย ใครมองเห็นก็ต่างหลงใหล เสน่ห์ปลายจวักของนางก็นับว่าไม่ธรรมดา ใครได้ลิ้มลองอาหารที่นางทำต่างพากันชื่นชมในรสมือ

สิ่งเหล่านี้ทำให้ฮ่องเต้ลุ่มหลงนางไม่น้อย และในที่สุดนางก็ได้รับการเลื่อนขั้นจากตำแหน่งเดิมพระสนมหนานลั่วฟางให้เป็นอี้เฟย ซึ่งอี้ที่ใช้แปลว่าคุณธรรมสูงส่ง และยังมีพระเมตตาให้นางย้ายไปอยู่ที่ตำหนักเหลียงฮวาอีกด้วย

นางสนมทั้งวังหลวงต่างก็อิจฉาริษยานางอยู่ในใจ แต่ก็ไม่มีใครทำอะไรนางได้ เพราะนางกำลังเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้

ส่วนทางด้านองค์หญิงใหญ่ ยามนี้นางได้กลับไปศึกษาเล่าเรียนศาสตร์วิชากลยุทธ์ที่เหลือกับแม่ทัพใหญ่เสวี่ยเยวียนสือ โดยนางก็ได้ศึกษาเล่าเรียนอย่างยาวนานเป็นเวลากว่าสี่ปีเศษ จึงสำเร็จทุกวิชาที่เล่าเรียนมา

“องค์หญิง เจ้าเป็นคนที่เก่งกาจที่สุดเท่าที่ข้าเคยสอนมา ต่อไปก็จงใช้วิชาความรู้ทั้งหมดนี้ให้เกิดประโยชน์ เข้าใจหรือไม่ อย่าทำให้ข้าต้องผิดหวัง”

ชายหนุ่มกล่าวออกมาและมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาซับซ้อน เพราะหลังจากที่ได้คลุกคลีอยู่ด้วยกันยาวนานหลายปี ก็ทำให้ความรู้สึกในใจของพวกเขาที่มีให้กัน ยิ่งแนบแน่นลึกซึ้ง ทว่าทั้งสองก็ได้แต่เก็บงำความรู้สึกทั้งมวลไว้ภายในใจ โดยเฝ้าหวังให้ฝ่ายตรงข้ามเปิดเผยความรู้สึกออกมาก่อน

แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่มีผู้ใดเอ่ยมันออกมา จนมาถึงเวลาที่คนทั้งคู่ต้องแยกลาจากกัน

“ข้ารู้สึกยินดีอย่างมาก ที่ได้เป็นอาจารย์ให้กับผู้มีพรสวรรค์เช่นเจ้า หลังจากนี้ขอให้เจ้าโชคดี และพบเจอแต่คนดี ๆ” แม่ทัพหนุ่มกล่าวออกมาอย่างอ่อนโยน

“ขอบคุณท่านอามากเจ้าค่ะ ที่ตลอดหลายปีมานี้ท่านดูแลข้าเป็นอย่างดี และขอบคุณท่านอาด้วยที่สละเวลามาสั่งสอนคนอย่างข้า” หลินซูมี่ย่อตัวลงพร้อมกับกล่าวออกไปอย่างนอบน้อม

เมื่อกล่าวจบทั้งสองฝ่ายก็ยืนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนที่ในที่สุดหญิงสาวจะเป็นคนหันหลังเดินจากไปก่อน

“ท่านอา...ข้าจะทำอย่างไรให้ท่านได้รับรู้ถึงความในใจของข้ากัน...” นางพึมพำกับตนเองในขณะที่เดินออกมา

หลังจากที่ขึ้นรถม้าไปแล้ว ใบหน้าของนางยังเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาได้

ขณะเดียวกันเสวี่ยเยวียนสือที่ยืนอยู่ที่เดิม ก็พยายามขจัดความคิดของตนเองเช่นกัน

“ไม่ได้! เจ้าจะคิดเช่นนั้นกับนางไม่ได้ นางเรียกเจ้าว่าท่านอา นางเคารพเจ้าเป็นอา นั่นคือธิดาของศิษย์พี่ของเจ้า เจ้าจะคิดอกุศลเช่นนี้กับนางไม่ได้นะ เสวี่ยเยวียนสือ”

เสวี่ยเยวียนสือเอ่ยเพื่อเตือนสติตัวเอง และพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกที่ท่วมท้นอยู่ภายในใจเอาไว้

เพราะยามนี้อายุของเขามันก็ปาไปสามสิบกว่าแล้ว อารมณ์ความรู้สึกต่าง ๆ ก็ยิ่งมีมากขึ้นและชัดเจนขึ้นในหลายเรื่อง

และเมื่อเขารู้ว่าทำอย่างไรตนก็ไม่สามารถสะกดอารมณ์บางอย่างได้ ก็ไม่รอช้ารีบไปที่หอคณิกาเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ทันที

“นายท่านเจ้าขา ท่านมาหาผู้ใดเป็นการเจาะจงหรือไม่เจ้าคะ” แม่เล้าของหอคณิกาได้เอ่ยถามกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่หวานหยาดเยิ้ม

“ข้ามาหาอาลี่” ชายหนุ่มเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“น่าเสียดายจังเจ้าค่ะ แม่นางอาลี่ของเราเพิ่งจะไปดูแลแขกเมื่อครู่เองเจ้าค่ะ นายท่านสนใจคนอื่นหรือไม่เจ้าคะ ที่หอคณิกาแห่งนี้มีบุปผามากมายที่พร้อมจะดูแลท่าน ท่านไม่สนใจผู้อื่นจริงหรือเจ้าคะ เด็ก ๆ ใครอยากดูแลนายท่านผู้นี้บ้าง”

เพียงแค่แม่เล้ากล่าวจบ สตรีมากมายในชุดหลากหลายสีสันก็เดินเรียงรายกันลงมา โดยแต่ละนางนั้นก็มีใบหน้าที่งดงามกลิ่นกายก็หอมสดชื่น

เสวี่ยเยวียนสือมองไปยังเหล่าบุปผาพวกนั้น ก่อนที่สายตาของเขาจะไปสะดุดกับสตรีนางหนึ่งที่เอาแต่ยืนหลบมุมไม่สนใจผู้ใด

“ให้นางคนนั้นมาดูแลข้า” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมชี้มือไปที่หญิงสาวคนดังกล่าว และเมื่อหญิงสาวคนนั้นรู้ว่าตัวเองได้รับเลือกก็ตกใจเป็นอย่างมาก

“นายท่านช่างตาถึงเสียจริง นางเป็นน้องใหม่ที่เพิ่งเข้ามา อีกทั้งยังบริสุทธิ์อยู่ ถ้าหากท่านปรารถนาที่จะได้นาง ท่านก็ต้องจ่ายด้วยราคาที่มากหน่อยนะเจ้าคะ ถือว่าเป็นค่าเปิดบริสุทธิ์” แม่เล้าได้กล่าวขึ้น พร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความละโมบ

เมื่อแม่ทัพหนุ่มได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกอยากรู้อยากลอง ว่าสาวพรหมจรรย์นั้นจะให้ความรู้สึกอย่างไร เขาจึงไม่รอช้า รีบจ่ายเงินไปในจำนวนไม่ใช่น้อย เพื่อซื้อตัวนางมาปรนเปรอร่างกายของตน

หญิงสาวที่เขาได้ซื้อตัวมานั้นวิเศษไม่ใช่น้อย เนื่องด้วยนางมีรูปร่างอรชรงดงาม กลิ่นกายนางหอมละมุนราวกับมีดอกไม้นับหมื่นนับพันชนิดตั้งอยู่ในห้อง เนินเนื้อทั้งสองข้างของนางอวบอิ่มสมบูรณ์แบบ จับสัมผัสเมื่อใดมันก็รู้สึกนุ่มละมุนมือ ในส่วนของยอดปทุมถันก็แดงอมชมพูน่ามอง

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงนาผืนน้อยเบื้องล่างที่ถูกถอนโกนจนเรียบเนียน โดยองุ่นเม็ดเล็ก ๆ ที่ประดับอยู่ตรงนั้นก็ยั่วยวนใจเขายิ่งนัก

ยามสำรวจไปทั่วทั้งตัวนางแล้ว เขาก็ไม่รอช้ารีบดำเนินการสำเร็จความใคร่ของตัวเองทันที ในความรู้สึกแรกหลังจากที่ได้เปิดพรหมจรรย์ ตัวของเขาก็รู้สึกเบาสบายไปทั้งร่างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แม้หญิงสาวคนนั้นจะยังไม่เคยอุ่นเตียงกับผู้ใด ทว่าลีลาการทำงานของนางช่างเร่าร้อนยิ่งนัก ราวกับว่าตัวของนางเป็นสตรีที่โชกโชนในเรื่องกามารมณ์ให้แก่บุรุษ

เมื่อแม่ทัพหนุ่มได้ปลดปล่อยอารมณ์ปรารถนาออกไปจนหมดสิ้น ร่างกายของเขาก็รู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขายอมควักเงินก้อนใหญ่ เพื่อจองตัวหญิงคณิกาคนงามผู้นี้ไว้เป็นการส่วนตัว ไม่ให้นางรับแขกคนอื่นอีกต่อไป

เรื่องนี้สร้างความยินดีแก่แม่เล้าเป็นอย่างยิ่ง เพราะนางสามารถปั่นราคาค่าตัวหญิงคณิกาได้สูงลิบ จนโกยเงินเข้ากระเป๋าไปไม่น้อย

เวลานี้องค์หญิงหลินซูมี่ ได้แอบส่งคนคอยติดตามแม่ทัพหนุ่มไว้ตลอดเวลา และเมื่อนางได้รู้ว่าเขาได้เข้าไปหาความสำราญในหอคณิกาเป็นเวลานาน จิตใจของนางก็รู้สึกปวดแปลบอย่างยากจะอธิบาย ที่ได้รับรู้ว่าชายคนที่ตนแอบชื่นชอบนั้น ไปหาความสำราญกายใจในสถานที่เช่นนั้น แถมยังไปในตอนที่ยังไม่ทันค่ำมืดเช่นนี้อีกด้วย

“ท่านอา...ข้าควรทำเช่นไร จึงจะได้ครอบครองหัวใจของท่าน” นางเอ่ยเสียงแผ่วเบา ดวงตาฉายแววสับสนปนว้าวุ่นในจิตใจ “ข้าไม่อาจทนนิ่งเฉยอยู่ได้ เมื่อคิดว่าท่านไปร่วมเตียงกับสตรีอื่น”

นับตั้งแต่วันที่องค์หญิงหลินซูมี่ย่างเข้าสู่วัยเลขสองหลักและรอให้ถึงวันปักปิ่น เหล่าบุรุษมากมายต่างพากันส่งของขวัญมาให้ โดยหมายจะหมั้นหมายจองตัวนางไว้ แต่ไม่ว่าสิ่งของจะล้ำค่าเพียงใด นางกลับไม่เคยรับไว้เลยสักชิ้น เพราะหัวใจของนางนั้น มีผู้ครอบครองอยู่แล้ว

จนกระทั่งวันนี้ เมื่อวันเกิดปีที่สิบสี่ของนางเวียนมาถึง ของขวัญหลากหลายก็ถูกส่งมากองอยู่หน้าตำหนัก ทั้งของที่มอบมาเพื่อแสดงความยินดีในวันเกิด และของที่ส่งมาจากตระกูลใหญ่เพื่อหวังเชื่อมสัมพันธไมตรี

ทว่าหลินซูมี่กลับเลือกเก็บไว้เพียงของขวัญวันเกิด ที่ส่งมาจากบางคนเท่านั้น ส่วนสิ่งของอื่น ๆ ที่แฝงด้วยเจตนาแอบแฝง หญิงสาวได้ให้คนส่งกลับไปทั้งหมดโดยไม่ลังเล

จิตใจของหลินซูมี่ในยามนี้ เฝ้ารอแต่เพียงของขวัญจากท่านอาของนางเพียงผู้เดียว แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไป ความหวังที่เคยเต็มเปี่ยม กลับลดน้อยลง เมื่อเวลาเริ่มงานเลี้ยงใกล้เข้ามาทุกที ทว่ายังไร้วี่แววแม้แต่เงาของท่านแม่ทัพใหญ่

หัวใจของหญิงสาวที่เคยเต็มไปด้วยความหวังและความสุขกลับห่อเหี่ยวลง นางเริ่มคิดไปเองว่าอาจเป็นเพราะท่านอา มัวแต่ไปติดใจหญิงคณิกาจนลืมนางเสียแล้ว

ความน้อยใจและเศร้าสลด ค่อยกัดกินหัวใจนาง ความคาดหวังที่เฝ้ารอมานาน ดูเหมือนจะพังทลายลงทุกขณะ

แต่ความเศร้าก็คงอยู่ได้เพียงชั่วครู่เท่านั้น เพราะบัดนี้ที่หน้าประตูตำหนัก ชายผู้เป็นดั่งดวงใจของนางได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว เขาก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าสง่างามเปี่ยมราศี