บทที่ 9 งดงามอย่างหาตัวจับยาก

บทที่ 9 งดงามอย่างหาตัวจับยาก

ท่าทางและทุกย่างก้าวที่เสวี่ยเยวียนสือเคลื่อนไหวนั้น ช่างแข็งแกร่งและดุดันแม้จะไม่ได้สวมชุดเกราะอยู่ก็ตาม เมื่อสตรีภายในงานได้เห็น ต่างถูกตรึงสายตาไว้ด้วยความหลงใหล และอยากใกล้ชิดกับบุรุษเปี่ยมเสน่ห์ผู้นี้

“มี่เอ๋อร์ หวังว่าอาคงไม่มาสายเกินไปหรอกนะ นี่ของขวัญสำหรับเจ้า”

เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นเมื่อก้าวเข้ามา เขายื่นกล่องไม้ฉลุลวดลายงดงามให้หลินซูมี่

เมื่อนางได้รับของสิ่งนั้นมาอยู่ในมือ จิตใจก็พลันปั่นป่วนด้วยความลังเล ไม่รู้ว่าควรเปิดดูในยามนี้เลยดีหรือไม่ หรือควรรอจนแขกเหรื่อกลับไปหมดเสียก่อน ค่อยนำไปเปิดในเรือนนอนของตนเอง

“ข้าขอเปิดดูเลยนะเจ้าคะ”

ทว่าความอยากรู้เกาะกุมใจ จนไม่อาจหักห้ามตนเองได้ สุดท้ายจึงตัดสินใจบอกกับเขาออกไปพร้อมกับเปิดมันออกต่อหน้าคนที่นำมา

“นี่มัน...” หลินซูมี่มองสิ่งที่อยู่ในกล่องอย่างตกตะลึง

ภายในกล่องไม้ฉลุอันประณีต บรรจุอัญมณีเม็ดหนึ่ง ที่รายล้อมด้วยหยกล้ำค่าจำนวนมากไว้อย่างบรรจง

ตัวอัญมณีนั้นเปล่งประกายสีแดงเจือชมพูระเรื่อ สว่างไสวราวต้องแสงอรุณ เนื้อในบริสุทธิ์สดใสจนยากจะหาคำใดมาบรรยาย ส่วนหยกที่ห้อมล้อมอยู่นั้น ล้วนเป็นหยกจักรพรรดิสีแดงเลือดล้ำค่าหายาก

“ข้าไม่แน่ใจนักว่าจะมอบสิ่งใดให้เจ้าดี ถึงจะเหมาะสมกับวัยของเจ้า จึงเลือกของสิ่งนี้มาให้”

“สวยมากเจ้าค่ะ” นางกล่าวออกมาอย่างยินดี

“มันเป็นอัญมณีที่ข้าได้รับมาเป็นรางวัล หลังจากปราบปรามโจรภูเขาสำเร็จ ข้าไม่อาจรู้ได้ว่าเจ้าจะชอบมันหรือไม่ แต่ข้าคิดว่าสตรีส่วนใหญ่มักชื่นชอบอัญมณีและเครื่องประดับ เจ้าสามารถนำมันไปทำเป็นเครื่องประดับได้ตามใจปรารถนา”

“ข้าชอบมาก ขอบคุณท่านอา” หลินซูมี่ย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณ ใบหน้าของนางเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

“ข้าดีใจที่เจ้าชอบ ข้าหวังว่าเมื่ออยู่กับเจ้าแล้ว จะทำให้มันงดงามมากขึ้น เดี๋ยวข้าขอไปพบศิษย์พี่กับพี่สะใภ้ก่อนนะ” 

          เมื่อสิ้นคำกล่าวนั้น แม่ทัพหนุ่มก็รีบเดินหนีไปหาศิษย์พี่และพี่สะใภ้ของตนอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้หลินซูมี่ยืนนิ่งอยู่กับกล่องของขวัญที่เต็มไปด้วยอัญมณีในมือ ใบหน้าของนางยังคงแดงก่ำด้วยความเขินอายและมีความสุข

“ไม่คิดว่าเจ้าจะมางานนี้ด้วย ปกติเห็นเชิญไปเมื่อใด ก็ไม่ยอมมา” ฮ่องเต้ตรัสขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นศิษย์น้องเดินเข้ามาใกล้แล้ว

“หากไม่ใช่งานวันเกิดของนาง ข้าก็คงไม่มาหรอก ที่มาก็เพราะนางไปเรียนกับข้านานหลายปี และนางยังไปเชิญข้าด้วยตัวเอง เช่นนี้จะไม่มาได้อย่างไร” เสวี่ยเยวียนสือได้นั่งฝั่งตรงข้ามฮ่องเต้ในห้องส่วนพระองค์ แล้วเอ่ยออกมาอย่างไหลลื่น

“ช่วงหลายปีมานี้ ต้องขอบคุณเจ้ามากที่ดูแลมี่เอ๋อร์ของข้าเป็นอย่างดี ปีหน้านางก็ได้เวลาปักปิ่นแล้ว ข้าไม่รู้ว่าจะหาบุรุษที่คู่ควรกับนางได้จากที่ไหน”

ประโยคแรกฮองเฮาได้หันไปเอ่ยกับเสวี่ยเยวียนสือ ส่วนประโยคหลังนั้น นางเอ่ยขึ้นมาด้วยท่าทางหนักใจไม่น้อย

“พี่สะใภ้ เรื่องนี้ยังอีกยาวไกล ท่านไม่จำเป็นต้องคิดมากหรอกขอรับ หลินซูมี่นางเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ของแคว้น ผู้ที่จะคู่ควรกับนางนั้น ทั้งฐานะและความสามารถจะต้องไม่ต่างกันแน่”

เสวี่ยเยวียนสือกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่ซับซ้อน เจือด้วยอารมณ์หลากหลาย ซึ่งการกระทำของแม่ทัพหนุ่มนั้น ฮ่องเต้ไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย แต่มิใช่กับฮองเฮาที่เป็นคนช่างสังเกตและคอยจับตาดูเขามาตลอดหลายปี

และการที่นางเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะจงใจที่จะให้อีกฝ่ายได้ยินและรับรู้ เพื่อจะได้ดูปฏิกิริยาของแม่ทัพหนุ่มว่าจะเป็นเช่นไร

เมื่อได้ยินคำกล่าวและได้เห็นท่าทีเช่นนี้ของเขา นางก็ไม่พลาดที่จะสังเกตเห็นความสับสนที่แฝงอยู่ในดวงตาของอีกฝ่าย ที่ดูเหมือนกำลังปิดบังบางสิ่งอยู่ แต่ก็ไม่สามารถปกปิดจากสายตาของนางได้

สิ่งนี้ทำให้ฮองเฮาหันไปมองบุตรสาวที่อยู่ในสวน สลับกับมองแม่ทัพหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายเช่นกัน

หลังจากวันแห่งความสุขขององค์หญิงผ่านพ้นไป กาลเวลาก็หวนกลับเข้าสู่วงล้อเดิมอีกครา แม่ทัพใหญ่เสวี่ยยังคงครองตนเป็นโสดเรื่อยมา เขาไม่เคยมีหญิงใดเคียงข้าง จวบจนบัดนี้เขาก็มีอายุล่วงเข้าสู่ปีที่สามสิบกว่าแล้ว

และในวันนี้ก็เป็นวันเกิดครบรอบสามสิบสองปีของเขา ฮ่องเต้พระราชทานงานเลี้ยงฉลองให้อย่างยิ่งใหญ่ ซึ่งแม้ว่าจะไม่อยากได้ แต่ทว่าเสวี่ยเยวียนสือก็จำใจต้องรับไว้

ทำให้ยามนี้ที่จวนของแม่ทัพใหญ่เสวี่ยเยวียนสือถูกประดับประดาไปด้วยข้าวของหลากหลายสีสัน ซึ่งมันผิดกับบรรยากาศของจวน ที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความเงียบขรึมดุดัน

“ฮ่องเต้เสด็จ!”

“ฮองเฮาเสด็จ!”

เสียงอันเล็กแหลมของขันทีดังขึ้น ก่อนที่ร่างอันสง่างามของฮ่องเต้และฮองเฮาจะค่อย ๆ ปรากฏสู่สายตาของผู้คน

“ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นหมื่นปี”

“ถวายพระพรฮองเฮา ขอพระองค์ทรงพระเจริญพันปี พัน พันปี”

เสียงทำความเคารพและอวยพรดังกังวานไปทั่วทั้งจวนเสวี่ย เพราะในสถานที่แห่งนี้มีแขกที่มามากมาย และล้วนแล้วแต่เป็นแม่ทัพ นายกอง และนายทหารชั้นสูงที่เคยออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับเจ้าของจวนทั้งสิ้น เสียงทำความเคารพจึงดังยิ่งกว่าขุนนางฝ่ายบุ๋นยิ่งนัก

“ไม่ต้องมากพิธี วันนี้ข้ามาเพียงเพื่อร่วมแสดงความยินดีกับศิษย์น้องเท่านั้น พวกเจ้าอย่าได้เกรงใจนัก สนุกให้เต็มที่เถิด”

ฮ่องเต้ตรัสออกมาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านในจวนด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ

 และเมื่อผู้สูงศักดิ์ทั้งสองพระองค์ลับสายตาไปแล้ว ทำให้ทุกคนเห็นว่าเบื้องหลังของทั้งสอง มีร่างของสตรีนางหนึ่งเดินตามหลังมาด้วย

วันนี้องค์หญิงใหญ่หลินซูมี่แต่งกายได้งดงามยิ่งกว่าผู้ใด นางสวมอาภรณ์สีแดงสด ปักลายหงส์ร่อนมังกรบินอันประณีต ทุกฝีเข็มราวกับมีชีวิต นางสวมใส่เครื่องประดับมาอย่างงดงาม

และเครื่องประดับที่โดดเด่นที่สุดคือสร้อยคอ ซึ่งประดับด้วยอัญมณีล้ำค่า ที่เจ้าของจวนแห่งนี้เคยมอบให้นางในวันเกิด นางนำมันไปขึ้นตัวเรือนทองคำบริสุทธิ์ ให้อัญมณีอยู่ตรงกลางล้อมรอบด้วยหยกจักรพรรดิสีแดง เปรียบเหมือนเกราะอันงดงามที่ปกป้องของมีค่าไว้

ทั้งหมดนี้ทำให้นางดูโดดเด่นเกินผู้ใด นางงดงามราวกับเทพธิดาจากสวรรค์ ที่ลงมาเยือนยังโลกมนุษย์

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เหล่าบุรุษทั้งหลายที่อยู่ที่นี่ ต่างจ้องมองตามนางทุกฝีก้าว ราวกำลังมองดูเทพธิดาที่เดินผ่านหน้าพวกเขาไป

“คารวะท่านอา เป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ วันนี้ข้าแต่งตัวงดงามหรือไม่” องค์หญิงใหญ่เดินมายังเบื้องหน้าของเสวี่ยเยวียนสือ ก่อนจะถามขึ้น พร้อมกับหมุนตัวเพื่อให้เขาได้เห็นอย่างชัดเจน โดยเฉพาะสร้อยคอที่นางยกมือขึ้นแตะ

เมื่อทุกคนที่อยู่ที่นี่ได้เห็นภาพเหล่านั้น พวกเขาทั้งหลายต่างก็รู้ได้ในทันทีว่า ตนไม่มีสิทธิ์ที่จะได้มีวาสนากับองค์หญิงผู้นี้เลย

“งดงามมาก”

แม่ทัพใหญ่เอ่ยขึ้นมาเพียงสั้น ๆ ก่อนจะกระแอมออกมาเล็กน้อย เมื่อหญิงสาวส่งสายตามาให้อย่างอ่อนหวาน เขาเปลี่ยนเรื่องด้วยการเชื้อเชิญนางเข้าไปภายในเรือน

“ไม่น่าเชื่อว่าสถานที่แห่งนี้ พอได้รับการตกแต่งขึ้นมาแล้วจะเปลี่ยนไปได้มากถึงเพียงนี้”

หลินซูมี่เอ่ยขึ้นในตอนที่เดินดูรอบห้องที่เคยมาร่ำเรียน พลางหันมาจับจ้องไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของบุรุษที่อยู่ข้างกัน นางทอดมองไปที่โครงหน้าคมคายของเขาอย่างเผลอไผล พลันใบหน้านวลใสก็ขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เมื่อเห็นสายตาที่ส่งกลับมา

“มันก็งดงามอยู่หรอก แต่ข้าไม่ได้ชอบอะไรที่มีสีสันนัก มันดูประหลาดเกินไป” แม่ทัพหนุ่มตอบกลับ ขณะพยายามหลบสายตาจากองค์หญิงหลินซูมี่ หลังจากเผลอจ้องมองนางอย่างหลงใหล

“ท่านนั่นแหละที่ประหลาด วัน ๆ เอาแต่เก็บตัว หมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องของกองทัพ ไม่ยอมหาเวลาไปเที่ยวชมโลกภายนอกบ้าง” นางสวนกลับไปโดยไม่ละสายตาจากเขา เพราะอยากรู้ว่าเขาจะโต้แย้งอย่างไร

ส่วนเหล่าบุรุษที่อยู่ด้านหลัง เมื่อได้เห็นภาพเหตุการณ์เหล่านั้น พวกเขาก็รู้สึกปวดใจที่สตรีโฉมสะคราญเช่นนั้น กลับไปให้ความสนใจปีศาจในคราบมนุษย์อย่างแม่ทัพใหญ่เสวี่ย

“ข้ารู้สึกเสียดายองค์หญิงใหญ่ยิ่งนัก ที่ไปชอบพอบุรุษที่ได้รับสมญานามว่าปีศาจเช่นนั้น อนาคตของนางเมื่อได้แต่งออกไปแล้ว คงจะหาความสุขได้ยาก” แม่ทัพบูรพาเป่ยหนานเอ่ยขึ้นมา พร้อมมองตามคนทั้งคู่ไปจนสุดสายตา

“เจ้าจะกล่าวอะไร ก็จงระวังปากไว้ด้วย ถ้าหากแม่ทัพใหญ่ได้ยินเข้า เจ้าคงจะได้รับคำสั่งให้ไปฝึกหนักไม่ใช่น้อย” แม่ทัพอุดรเหออี้เอ่ยเตือนสติสหายร่วมรบของตน

“นั่นสิ ถ้าเขาลงโทษแค่เจ้าคนเดียวยังพอว่า แต่ก็รู้อยู่ว่า ถ้าหากมีการลงโทษขึ้นมา ท่านแม่ทัพใหญ่ก็ลงโทษทั้งหมด คราวหลังจะเอ่ยอะไรออกมา ก็รักษาปากตัวเองด้วย ไม่เช่นนั้นคนอื่นก็อาจต้องเดือดร้อนเพราะเจ้า” แม่ทัพทักษิณชิงตี้กล่าวเสริมขึ้นมาทันที เพราะเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง

พอถูกตักเตือนจากบรรดาสหายร่วมรบ แม่ทัพบูรพาก็จำต้องกล่าวออกมาอย่างยอมรับผิด “ข้าขอโทษพวกเจ้าด้วย คราวหลังข้าจะระวังปาก”

“พวกเจ้านี่มันจริง ๆ เลย มากินของบ้านเขา ก็ยังนินทาเขาอีก แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน” แม่ทัพประจิมหนานเหริ่นกล่าวออกมาอย่างเอือมระอาสหายผู้นี้ ขณะดื่มสุรารสเลิศไปด้วย

“พวกท่านทำตัวให้สมกับเป็นแม่ทัพหน่อยได้หรือไม่ กินดื่มนินทาคนอื่นเช่นนี้ ทำตัวประหนึ่งสตรีปากตลาดไม่มีผิด” รองแม่ทัพใหญ่ตงตี้เอ่ยขึ้นมา พลางส่ายหัวอย่างจนใจ

แม่ทัพเหล่านี้นอกจากจะทำการศึกเก่งกาจแล้ว เรื่องฝีปากก็นับว่าไม่เป็นรองใครเลยจริง ๆ