ตอนที่ 4 ยินดีที่ได้รู้จัก

ใบหน้าบึ้งตึงของเมธาวีเรียกรอยยิ้มขบขันจากเด็กหนุ่มผู้เป็นสารถีขับรถให้กับหญิงสาวตลอดเส้นทาง แม้จะไม่พอใจแค่ไหนแต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ทำให้เมธาวียิ่งหงุดหงิดไปอีก

“เอาน่าเดี๋ยวครั้งหน้าผมเอารถยนต์มาแล้วกันโอเคไหม”

“ไม่ต้องมีครั้งหน้าหรอกแค่นายไม่ต้องมาส่งจะเป็นพระคุณกับฉันมาก”

“แทนตัวผมว่าฟินได้ไหมเรียกนายๆ อยู่นั่นห่างเหินชะมัด”

“ได้ข่าวว่าเรารู้จักกันแค่หนึ่งอาทิตย์ บอกไว้เผื่อลืม”

“นั่นสินะ งั้น…ผมบอกแม่เปลี่ยนติวเตอร์คนใหม่ก็ได้คงคุยง่ายกว่าพี่เยอะเลย”

“เออๆๆ ฟินก็ฟิน ชิ”

“ก็แค่นี้”

“ขอบคุณนะที่มาส่ง พี่ไปนะ”

“เดี๋ยว! เมย์สิครับ”

“อะ อะไร?”

“แทนตัวเองว่าเมย์ได้ไหมครับ”

“ฉันอายุมากกว่านายเอ่อ…ฟินตั้งกี่ปีอย่าปีนเกลียว”

“โอเค เปลี่ยนคนติวง่ายกว่าสินะ” ฟีนิกซ์ที่รู้จุดอ่อนของอีกฝ่ายยกเรื่องงานของเธอขึ้นมาข่มขู่อีกหนและแน่นอนว่ามันได้ผลเหมือนเคย

“เมย์ก็เมย์ เฮ้อ~ ถ้าไม่ติดว่าโดนทัณฑ์บนไว้นะ” สุดท้ายเมธาวีก็ต้องยอมเด็กหนุ่มจนได้ ฟีนิกซ์ยกยิ้มชอบใจที่แกล้งหญิงสาวได้สำเร็จ

“แล้วลูกพี่คนไหนละ” พอได้ในสิ่งที่ต้องการฟีนิกซ์ก็หันไปสนใจกลุ่มเด็กๆ ต่อแต่มองดูแล้วก็ไม่มีเด็กคนไหนที่มีหน้าตาคล้ายกับหญิงสาวที่เขามาด้วยเลยสักคนหรือเด็กอาจจะหน้าเหมือนพ่อกันนะ สุดท้ายฟีนิกซ์ก็ต้องถามคนเป็นแม่เด็กในที่สุด

“จะไปด้วยจริงเหรอ” เมธาวีเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจเพราะเขากับเธอนั้นรู้จักกันได้เพียงไม่นานเธอเองไม่คิดว่าเด็กหนุ่มจะมาอยากรู้จักลูกชายของเธอจริงๆ หรอก

“มาจนถึงแล้วไหม” เด็กหนุ่มตอบเจ้าของคำถามด้วยสีหน้าเหนื่อยใจนี่เธอคิดว่าเขาล้อเล่นหรืออย่างไรถึงขนาดมาถึงที่ขนาดนี้มีอะไรให้สงสัยอีกกัน

“ก็จริงของนา…ฟิน งั้นไปกันเถอะเมย์กระดากปากอะ ชิ เมย์จะแนะนำให้รู้จักน้องเมฆ”

“แทนว่าพี่นั่นแหละ ผมแกล้งพี่เล่นเฉยๆ”

“นั่นไงเมฆลูกพี่เอง”

“คนนั้นเหรอ”

“อืม น่ารักป่ะ” เมธาวีบอกอย่างภูมิใจในตัวลูกชาย

“อืม น่ารัก เหมือนแม่เลย” ฟีนิกซ์ละสายตาจากแก้มกลมๆ ของเด็กน้อยมามองหญิงสาวข้างกายโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าเขากำลังมองอยู่

“ใช่ไหมๆ ใครๆ ก็บอกเมฆหน้าเหมือนพี่ทั้งนั้น” เมธาวีระบายยิ้มออกมาอย่างมีความสุขแค่ได้เห็นหน้าลูกชายตัวน้อยเธอก็มีความสุขแล้วไม่ว่าจะเหนื่อยจากงานหรือจะผ่านอะไรมาแค่ได้เห็นหน้าเด็กน้อยเธอก็เห็นว่าอุปสรรคและปัญหาที่เจอมามันแค่เล็กน้อยเสมอ

“อืม หน้าตาก็เหมือนแม่ น่ารักก็เหมือนแม่”

“นี่” ปกติคนก็ชมเธอออกบ่อยแต่กับเด็กหนุ่มคนนี้กลับทำให้เธอเขินจนตอนนี้ไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรมือไม้ก็เกะกะไปหมด

“เขินเหรอ” เด็กหนุ่มพูดเย้าแหย่หญิงสาวเมื่อเห็นท่าทางที่เขินอายของเธอแม้เจ้าตัวจะพยายามซ่อนความเขินอายเอาไว้แต่คนที่แอบมองเธออยู่ตลอด มีหรือที่จะไม่เห็น

“ฟิน ขอร้องหยุดเลย”

“อ้าวคุณเมย์ น้องเมฆมาๆๆ คุณแม่มาแล้ว”

“ไง ชื่อเมฆใช่ไหมพี่ฟินนะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

“อุ้ม อุ้มๆๆๆ”

“โอเคๆๆ อุ้มแล้วๆๆ ขี้อ้อนเหมือนกันนะเรา”

“แวะเล่นทรายไหมครับคนเก่ง” เด็กน้อยที่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้ารับอย่างรู้ความแม้วัยเพียงขวบกว่าเท่านั้นเด็กน้อยเล่นทรายได้สักพักผู้เป็นแม่ก็เรียกกลับบ้านเพราะกลัวจะมืดค่ำพอเด็กน้อยมาถึงผู้เป็นแม่ก็รีบอุ้มลูกชายตัวน้อยขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน

“คราวหน้าพาเมฆไปที่คอนโดผมด้วยก็ได้นะ” ฟีนิกซ์มองเด็กน้อยตัวป้อมในอ้อมแขนของมารดาด้วยความเอ็นดู

“คงไม่ดีมั้งอีกอย่างฉันก็จ่ายค่าฝากเลี้ยงไปแล้วไม่ต้องห่วงหรอก” เมธาวีบอกอย่างเกรงใจและอีกอย่างการที่จะทำแบบนั้นมันคงไม่เหมาะกับงานที่เธอทำอยู่ด้วย

“อืม แล้วแต่พี่แล้วกัน”

“แต่ว่า…เมฆยังเล็กขนาดนี้ขึ้นรถแบบนี้คงไม่เหมาะอันตรายเกินไป” ฟีนิกซ์ที่เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่ารถที่ตนขับมาไม่เหมาะที่จะพาเด็กชายตัวน้อยโดยสารไปด้วยพูดขึ้นอย่างเป็นกังวล

“งั้นแยกกันตรงนี้ก็ได้บ้านพี่เดินไปก็ถึง” เมธาวีบอกเด็กหนุ่มด้วยความเกรงใจแค่เขาช่วยมาส่งที่ศูนย์ก็ดีมากแล้ว

“เหรอ งั้นผมเดินไปส่ง”

“เอ๋”

“เร็วเดินนำไป”

“รู้แล้วๆ” เมธาวียอมทำตามเพราะขี้เกียจจะเถียงกับเด็กหนุ่มแต่พอจะเดินนำทางเด็กหนุ่มไปกลับถูกสั่งให้หยุดอีกเสียอย่างนั้น

“เดี๋ยว!”

“อะไรอีก!” เดี๋ยวก็บอกให้รีบเดินเดี๋ยวก็บอกให้หยุดจนคนถูกสั่งอดหงุดหงิดไม่ได้แต่ประโยคถัดมาของเด็กหนุ่มก็ทำเอาเมธาวีรู้สึกผิดที่หงุดหงิดให้เด็กหนุ่มเสียได้

“ส่งเมฆมาผมอุ้มให้เอง” เมื่อได้ยินเด็กหนุ่มอาสาเมธาวีก็ส่งลูกชายตัวน้อยให้เด็กหนุ่มอุ้มอย่างว่าง่ายเพราะรู้ว่าแม้จะปฏิเสธไปก็คงไม่เป็นผลอยู่ดี

เดินกันมาไม่นานร่างเล็กก็หยุดยืนอยู่หน้าบ้านสองชั้นสภาพไม่เก่าไม่ใหม่หากแต่ดูแล้วเหมือนบ้านที่ยังสร้างไม่เสร็จเสียมากกว่าเพราะหน้าต่างยังใช้ไม้ฝาตีปิดไว้อยู่เลย

"นี่บ้านพี่เหรอ"

"อืม ก็บ้านเช่าแหละทำไมเหรอ"ใบหน้าหวานพยักหน้ารับ

"ผมว่ามันดูไม่ค่อยปลอดภัยนะ"เด็กหนุ่มบอกคนอายุมากกว่าด้วยความเป็นห่วง

"ไม่มีอะไรหรอกพี่ก็อยู่ที่นี่เกือบปีแล้วเพื่อนบ้านใจดีทั้งนั้น"เมธาวีบอกตามความเป็นจริงเพราะตลอดเวลาที่อาศัยอยู่บ้านหลังนี้เจ้าของบ้านใจดีกับเธอมากๆ ทั้งเพื่อนบ้านก็คอยแวะเวียนมาทักทายและมีของฝากมาให้เมฆาอยู่เป็นประจำแม้จะเกรงใจแต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธน้ำใจของทุกคน

"อยู่กับลูกสองคนเหรอ"

"อืม"

"เหนื่อยไหม"

"ไม่หรอกแค่มองหน้าลูกก็หายเหนื่อยแล้ว เนอะเมฆเนอะ"เมธาวีตอบเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

"โชคดีจังเลยนะเรามีแม่ที่รักตัวเองขนาดนี้"ฟีนิกซ์บีบแก้มยุ้ยๆ ของเมฆาอย่างนึกเอ็นดูถึงแม้เงินทองของหญิงสาวจะไม่ได้มีมากมายก่ายกองแต่เธอกลับทุ่มเทให้ลูกชายอย่างสุดตัวแม้รู้จักกันเพียงหนึ่งสัปดาห์แต่ฟีนิกซ์ก็เชื่อว่าเมธาวีรักลูกชายของเธอมาก

"ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกหรอก แม่ฟินก็ด้วยต้องรักฟินมากๆ แน่เชื่อพี่สิ"

"พี่คิดงั้นเหรอ"ฟีนิกซ์ถามน้ำเสียงปนเศร้าจนเมธาวีสังเกตได้

"อืม แต่คนเราแสดงความรักออกมาไม่เหมือนกันนะลองเปิดใจพยายามเข้าใจในมุมของอีกฝ่ายดูสิ"ดูอย่างแม่ของเธอสิแม้ใครจะมองว่าแม่ของเธอปล่อยให้พ่อทำร้ายจิตใจเธอเพียงใดแต่เธอกลับเข้าใจและไม่เคยโกรธเคืองผู้เป็นมารดาเลยเพราะเธอเข้าใจดีว่าผู้เป็นแม่ไม่อยากให้เธอลำบากจึงยอมให้พ่อทำอย่างนั้น

"หึ เข้าบ้านได้แล้ว"มือหนาขยี้ผมของเมธาวีอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะส่งลูกชายตัวน้อยคืนให้กับแม่ของเด็กชาย เมธาวียืนมองเด็กหนุ่มจนลับสายตาถึงเดินกลับเข้าไปในบ้านแล้วล็อกประตูอย่างแน่นหนา