เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่8. ข้าอยากให้ภรรยาอาบน้ำให้
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-15 00:47:14“ทะ ท่านอ๋องมีขันทีเจียงจ้านอยู่แล้ว มิใช่หรือ?”
คุณชายเหงื่อผุดเต็มหน้าผากมน
“ข้าอยากให้ภรรยาอาบน้ำให้”
ถ้อยคำสั้นๆ ของชินอ๋อง ทำให้คุณชายไม่สามารถบิดพลิ้ว
ขันทีเจียงจ้านอายุประมาณยี่สิบแปดปี กิริยาห้าวหาญองอาจรูปร่างสูงใหญ่แข็งแรงบึกบึนไม่เหมือนขันทีแม้แต่นิดเดียว เขาเข้ามาช่วยถอดอาภรณ์ของชินอ๋องออก จนเหลือเพียงเสื้อและกางเกงตัวใน เท่านั้นยังไม่พอ ยังมาจัดการลอกคราบคุณชายจนเหลือเพียงเสื้อกับกางเกงตัวในที่เนื้อผ้าบางๆ สีขาวเช่นเดียวกัน ด้วยเหตุผลที่ว่า
“พระชายารองจะได้ช่วยท่านอ๋องอาบน้ำได้สะดวกขอรับ”
แล้วจัดแจงดุนหลังคุณชายให้เดินตามชินอ๋องเข้าไปในห้องอาบน้ำ
ห้องอาบน้ำส่วนตัวของชินอ๋องที่อยู่ติดกับห้องนอนใหญ่มีประตูทะลุถึงกันนั้นกว้างขวางกว่าห้องอาบน้ำที่จ้าวชิงเฟิงใช้มาก อ่างอาบน้ำก็ใบใหญ่มาก ขนาดผู้ชายตัวโตๆ ลงไปนั่งแช่ได้สี่ห้าคนสบายๆ
ชินอ๋องถอดเสื้อผ้าชั้นในออกจนหมด อวดเรือนร่างแข็งแรงกล้ามเนื้อสวยงาม ร่างสูงใหญ่ทว่าไม่เทอะทะออกจะเพรียว เขาล้างเท้าแล้วก้าวเข้าไปแช่ตัวในอ่างด้วยทีท่าแสนสบาย ก่อนจะหันมาสั่งคุณชาย “เจ้าก็เข้ามาด้วยสิ”
“ข้า...” จ้าวชิงเฟิงแทบจะหาเสียงตัวเองไม่เจอ ดวงหน้างดงามอ่อนเยาว์ซีดแล้วแดง แดงแล้วซีด
“ถ้าอาย ก็ไม่ต้องถอดเสื้อ” ชินอ๋องขัดขึ้นด้วยสีหน้าว่า...ข้าใจกว้าง “ลงมาในอ่างทั้งเสื้อผ้าก็ได้ จะได้มาช่วยถูหลังให้ข้าถนัดๆ”
คุณชายจึงล้างเท้าแล้วก้าวเข้าไปแช่ตัวในอ่างอาบน้ำพร้อมเสื้อผ้า
“ฟูเหริน เจ้านั่งกางขาออกหน่อย” ชินอ๋องสั่ง
คุณชายอึ้งไปครู่หนึ่ง
“เร็วสิ” ชินอ๋องเร่ง
คุณชายเม้มปากแน่นอย่างทำใจ ก่อนจะทำตามคำสั่งอย่างไม่กล้าขัดขืน
ชินอ๋องก็ขยับมานั่งใกล้ๆ ตรงกลางหว่างขาของคุณชายโดยนั่งหันหลังให้ คุณชายลอบถอนหายใจแผ่วเบา แม้จะแผ่วเบามาก ทว่าชินอ๋องที่มีวรยุทธสูงยังคงได้ยิน ก็ลอบยกยิ้มมุมปาก “ถูหลังให้ข้า”
คุณชายเอื้อมมือเรียวงามหยิบผ้าที่โต๊ะเล็กวางของใช้ในการอาบน้ำที่ตั้งชิดขอบอ่างมาชุบน้ำแล้วถูหลังแกร่งตรงหน้าอย่างเคอะเขิน จึงเห็นว่าแผ่นหลังกว้างและแข็งแกร่งมีรอยบาดแผลจากการออกรบเป็นรอยแผลเป็นอยู่หลายแห่ง
“ท่านอ๋องเคยบาดเจ็บหลายครั้งหรือขอรับ?” คุณชายพึมพำ
“อืม” ชินอ๋องรับคำในลำคอเบาๆ ก่อนจะเล่าว่า “บางครั้งก็สาหัส บางครั้งก็ไม่กระไรนัก แต่ครั้งที่ข้าจดจำได้แม่นยำที่สุด...ก็คือครั้งที่ข้าหลบหนีการไล่ล่าของทหารเข้าไปด้านหลังของพระราชวังแคว้นเป่ยเมื่อห้าปีก่อน”
ชินอ๋องเล่าไปพลาง ใช้มือถูตัวด้านหน้าของตนเองไปพลาง
“ที่นั่น...ข้าพบกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขาช่วยชี้ที่ซ่อนตัวให้ข้า ข้าจดจำเขาได้อย่างแม่นยำยิ่ง เขามีไฝแดงเม็ดเล็กๆ ที่ใต้หางตาซ้าย”
คุณชายยกมือข้างหนึ่งขึ้นแตะเบาๆ ที่เม็ดไฝบนดวงหน้าของตน “ท่านอ๋องหมายถึงข้าน้อยหรือขอรับ?”
“อืม”
“แต่ข้าน้อยจำอะไรไม่ได้เลย” คุณชายส่ายหน้า
“ข้าจำเจ้าได้ก็พอ” ชินอ๋องเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ถึงเวลาจะผ่านไปห้าปีแล้ว แต่หน้าตาของเจ้าก็ยังคงเค้าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง...ถ้าสามปีก่อนข้ายอมพบหน้าเจ้าสักครั้ง เจ้าก็คงไม่ต้องทนทุกข์ยากลำบากอย่างนี้”
“.....”
“แต่เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ก็คงไม่สามารถย้อนกลับคืนไปแก้ไขได้ เอาเป็นว่านับจากนี้ไปข้าจะชดเชยให้เจ้าอย่างเต็มที่ ไม่ว่าเจ้าอยากได้อะไร ข้าก็จะหามาให้ทุกอย่าง”
“สิ่งที่ข้าน้อยต้องการ...”
“ยกเว้นอิสรภาพ” ชินอ๋องกล่าวแทรกขึ้นทันที
“เพราะเหตุใดขอรับ?” คุณชายตัดสินใจถาม
“เพราะเจ้าจะมีอันตราย” น้ำเสียงที่ตอบหนักแน่นจริงจัง
“.....”
“เจ้าไม่เชื่อ?”
“.....”
แล้วข้าสมควรจะเชื่อหรือ?
เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบงัน ชินอ๋องก็เปลี่ยนเรื่อง “มา...ข้าช่วยถูหลังให้เจ้าบ้าง” แล้วหันกลับมาจะถอดเสื้อของคุณชาย
คุณชายรีบกำคอเสื้อเอาไว้แน่น “มะ ไม่ต้อง เมื่อตอนสายข้าน้อยอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วขอรับ”
ที่ตำหนักพระชายา...
“ข้าเกลียดมัน!”
พระชายาตู้จินเหลียนฉีกทึ้งผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมเนื้อดีจนขาดเป็นริ้วๆ ด้วยความโกรธเกรี้ยว แท้จริงแล้วนางอยากจะฉีกเนื้อของจ้าวชิงเฟิงมากกว่า แต่บัดนี้นางทำอะไรเขาไม่ได้ เพราะชินอ๋องยกย่องเขาเป็นพระชายารอง แม้จะเป็นรองนาง แต่ใกล้จะเหยียบหัวนางเต็มทีแล้ว ซ้ำยังให้อยู่ตำหนักใหญ่ จากข่าวที่สาวใช้นำมารายงาน...เขาได้ย้ายจากห้องข้างเข้าไปอยู่ในห้องนอนของชินอ๋องด้วย
“มื้อเย็นก็ได้ร่วมโต๊ะอาหารกับท่านอ๋อง ออดอ้อนออเซาะซะยิ่งกว่านางโลมในหอโคมเขียวเสียอีกเจ้าค่ะ” อาซานสาวใช้ที่คาบข่าวมาบอกนางนั้นต่อเติมเสริมแต่งทั้งๆ ที่ไม่ได้เห็นอะไรกับตา เพื่อยั่วยุให้พระชายาอารมณ์ขุ่นมัวยิ่งขึ้น
“แล้วอาการบาดเจ็บของเจ้าคนสารเลวนั่นหนักเบาแค่ไหน?” พระชายาขบฟันถามเสียงเครียด
“บาดเจ็บ...บาดเจ็บที่ไหนกันละเจ้าคะ” นางจีบปากจีบคอ “บ่าวเห็นเขาลุกขึ้นมากินอาหารชั้นเลิศ ซ้ำยังดื่มรังนกตุ๋นโสมบำรุงบำเรอกันขนานใหญ่...ที่ว่าบาดเจ็บนั้น น่าจะเป็นการเสแสร้งเรียกร้องความสนใจจากท่านอ๋องมากกว่าเจ้าค่ะ”
“มารยา!” พระชายาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างแค้นเคือง
“เจ้าค่ะ...มารยาอย่างแท้จริง” นางใส่ไฟต่อ “บ่าวเคยได้ยินแต่มารยาสตรี นี่ก็เพิ่งจะเคยพบเคยเห็นว่า บุรุษก็มารยาสาไถยได้ร้ายกาจเช่นนี้”
“เอาล่ะ...เจ้ารีบกลับไปซะ และคอยจับตาดูเอาไว้ ถ้าเขาทำอะไรผิดพลาดจงรีบมารายงานข้า” พระชายาเอ่ยพลางส่งถุงใส่เงินให้อาซาน ซึ่งนางก็รีบรับไปอย่างดีอกดีใจ
“เจ้ากลับไปได้แล้ว เดี๋ยวผู้อื่นจะสงสัยเอาได้” สาวใช้คนสนิทของพระชายากล่าว
“เจ้าค่ะ” อาซานรับคำยอบกายคารวะพระชายาแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว
บทล่าสุด
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่89.ตอนพิเศษ 6.
“แม่นาง...เจ้าคงเข้าผิดห้อง” จ้าวชิงเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ไม่ผิด” นางตอบเสียงหวาน “หากห้องนี้คือห้องพักของท่านเจ้าบ้านหลี่” พลางทอดสายตาหวานหยาดเยิ้มให้แก่หลี่เฉิง จ้าวชิงเฟิงรู้สึกว่า...ตนคงพูดอะไรไม่ได้ เพราะคนที่นางมาหาไม่ใช่ตน “เจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องอันใด?” นายท่านหลี่ถามเสียงเรียบๆ “มาทำความรู้จัก” นางตอบแล้วยิ้มหวาน “ข้าชื่อ...อินซวงซวง เป็นประมุขพรรคสุริยัน” “พรรคมาร” หลี่เฉิงเอ่ยขึ้น “นั่นเป็นชื่อที่พวกไร้มารยาทเรียกหา” นางกล่าวอย่างไม่พอใจ แล้วเปลี่ยนกลับมาอ่อนหวานว่า “ท่านเจ้าบ้านหลี่...ท่านน่าจะเชิญสหายของท่านผู้นี้ออกไปข้างนอกก่อน...พวกเราจะได้ทำความรู้จักกันให้ลึกซึ้ง” หลี่เฉิงมิได้กล่าวอะไร...เขาต้องการจะดูปฏิกิริยาของจ้าวชิงเฟิงว่าจะจัดการกับเรื่องเช่นนี้อย่างไรบ้าง อินซวงซวงเหลือบตามองจ้าวชิงเฟิงที่สวมหน้ากากผ้าแพรสีดำนิดหนึ่ง ก่อนจะออกปากว่า “คุณชาย สมควรจะรีบออกไปข้างนอกก่อนนะ!” “อ๊ะ...ข้า...” จ้าวชิงเฟิงลุกจากเตียงที่นั่งอยู่ จะเดินออกไปจากห้อง...หมูเขาจะหาม อย่าเ
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่88.ตอนพิเศษ 5.
ประมุขเฉินห้าวกับอาหลีจูงมือกันมายืนต่อหน้านายท่านหลี่และคุณชายจ้าว “พวกเราปรับความเข้าใจกันแล้ว” ประมุขเฉินห้าวเอ่ย “ข้ากับอาหลีจะแต่งงานกัน แต่คงต้องรอให้งานชุมนุมชาวยุทธที่เขาไท้ซานเสร็จสิ้นเสียก่อน” จ้าวชิงเฟิงยิ้ม แต่ยังอดถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้ว่า “อาหลี เจ้าฝืนใจหรือเปล่า?” อาหลีส่ายหน้า ทีท่าเขินอายยิ่งนัก “ถ้าเจ้ามิได้ฝืนใจ เกอเกอก็ยินดีด้วย” จ้าวชิงเฟิงแย้มยิ้มทั้งปากทั้งตา ดึงตัวอาหลีมากอดเอาไว้ เดือดร้อนนายท่านหลี่ต้องรีบจับแยก... ที่สำนักวัดไท้ซาน...พรรคต่างๆในยุทธภพต่างมารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียง ทั้งฝ่ายธรรมมะและฝ่ายอธรรม เพื่อคัดเลือกจ้าวยุทธภพที่สิบปีมีครั้งหนึ่งอย่างกระตือรือร้น พรรคฝ่ายธรรมมะประกอบด้วย... วัดไท้ซาน...ซึ่งได้ตำแหน่งผู้นำยุทธภพเมื่อสิบปีก่อน โดยฝีมือของเจ้าอาวาสต้าซือไร้ลักษณ์ ผู้มีหน้าตาใจดีมีเมตตา คิ้วเคราขาวโพลน แต่ดวงตากลับเปล่งประกายคมกล้าของยอดฝีมือชัดเจน ศิษย์ในวัดมีทั้งศิษย์ที่เป็นภิกษุและศิษย์ฆราวาส พรรคเทียนซาน...ซึ่งมาอย่างอวดโอ่ เพราะเจ้าสำนักเพิ่งสำเร็จวิชาเส
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่87.ตอนพิเศษ 4.
งานเลี้ยงดำเนินไปได้สักพัก...นายท่านหลี่ก็พาคุณชายจ้าวที่เริ่มเมานิดหน่อยกลับห้องพัก ส่วนละอ่อนอย่างอาหลีก็ถูกประมุขพรรคยาจกเฉินห้าวไล่ให้กลับห้องไปนอนก่อน เพราะเขาตั้งใจจะดวลสุรากับหัวหน้าราชองครักษ์อ๋าวไคทั้งคืน แต่ดื่มกันไปได้พักใหญ่...ประมุขพรรคยาจกเฉินห้าวก็เกิดนึกเป็นห่วงอาหลีขึ้นมา “ท่านอ๋าว...ข้าคงต้องขอตัวแค่นี้ก่อน” “อ้าว...ประมุขเฉิน ไหนท่านว่าจะดื่มกันยันฟ้าสว่างอย่างไรล่ะ” อ๋าวไคแย้ง “ข้าเป็นห่วงอาหลี เด็กน้อยคนนี้ปกติจะต้องให้ข้านั่งอยู่เป็นเพื่อนจึงจะนอนหลับ ป่านนี้จะนอนแล้วหรือยังก็ไม่รู้ ข้าจะไปดูเขาสักหน่อย” ประมุขเฉินตอบ “ถ้าเช่นนั้น...พวกเราก็พอแค่นี้แล้วกัน” อ๋าวไคเอ่ย “ข้าก็จะกลับห้องพัก...พวกเราไปทางเดียวกัน ไปกันเถิด” แล้วทั้งสองก็ลุกขึ้น เดินขึ้นชั้นบน ตรงไปยังห้องพักของอาหลีก่อน แต่พอเข้าใกล้...ทั้งสองก็มองหน้ากัน เพราะได้ยินเสียงผิดปกติ ประมุขเฉินห้าวจึงรีบกระแทกประตูห้องเปิดออกอย่างไม่รอช้า ภาพที่เห็น คือ...อาหลีถูกถอดเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่า นอนบิดกายอยู่บนเตียง ที่หน้
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่86.ตอนพิเศษ 3.
หลังจากดูงิ้ว...เฉินกุ่ยปาดน้ำตาลวกๆ ขณะเดินเคียงคู่มากับจางจง ไปตามถนนที่เงียบสงัดเพราะดึกมากแล้ว “ท่านเฉิน ท่านร้องไห้ทุกครั้งที่ดูงิ้วนะหรือ?” จางจงอดถามไม่ได้ เพราะเห็นแม่ทัพรักษาเมืองตัวโตนั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรขณะดูงิ้ว จนกระทั่งงิ้วแสดงจบ ออกมาจากโรงงิ้วแล้ว ก็ยังไม่หยุดร้องอีก เขาไม่ได้คิดเย้ยหยันหรอกนะว่า ผู้ชายที่ดูดุดันตัวโตราวตึกจะร้องไห้ไม่ได้ เพียงแต่แปลกใจว่า...ท่านแม่ทัพร่างใหญ่วัยฉกรรจ์จะมีมุมที่อ่อนไหวเช่นนี้ด้วย! “ขะ ข้าสงสารนางเอกที่ถูกสามีทอดทิ้งหนะ” เฉินกุ่ยอ้อมแอ้ม “งิ้วก็คือเรื่องแต่งเท่านั้นนะท่านเฉิน” “ข้ารู้” เฉินกุ่ยพยักหน้า “แต่ก็ทำให้ข้าคิดถึงตัวเองด้วยนะอาจง” “ท่านคิดสิ่งใดหรือ?” จางจงถาม เฉินกุ่ยสูดลมหายใจเต็มปอด ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วว่า “ข้าชอบคนคนหนึ่งอย่างมาก แต่ไม่รู้ว่า เขาจะชอบข้าบ้างหรือไม่?” “ท่านเป็นบุรุษที่พึ่งพาได้” จางจงกล่าวปลอบโยน “อีกทั้งมีเกียรติยศศักดิ์ฐานะสูงส่งขนาดนี้ แม่นางคนใดจะไม่ชอบท่านล่ะ?” “เขาเป็นบุรุษ!” “เอ๋...
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่85.ตอนพิเศษ 2.
สีหน้าเฉินกุ่ยผิดหวังตะลึงงัน หลี่เฉิงกล่าวด้วยเสียงเรียบๆว่า “มีที่ใด...เจ้าไม่เคยไปมาบ้าง จากเหนือจรดใต้ จากตะวันออกไปจนถึงตะวันตก เจ้าล้วนไปมาทั่วแล้ว” “ขะ คือ...มันไม่เหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ” เฉินกุ่ยเหงื่อตก “ไปอย่างนั้น มันไปธุระ...” “นี่ก็ไปธุระ” หลี่เฉิงนั้นรู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายดี แต่จะกลั่นแกล้งให้ต้องพูดออกมา “ธุระตอนนั้นมันไม่มี แต่ตอนนี้มี...” “มีอะไร?” “มี...” แม่ทัพร่างใหญ่ยกมือปาดเหงื่อที่หน้าผาก...รู้สึกว่า คำพูดที่อยู่ในอก ช่างพูดออกมายากเย็นนัก ยากกว่าการไปรบทัพจับศึกเสียอีก แต่เพื่อให้ได้ติดตามขบวนประพาสของฮ่องเต้ จึงทำใจให้สงบ สูดลมหายใจให้เต็มปอด และพูดอุบอิบว่า “มี...จางจง พ่ะย่ะค่ะ” แม้เสียงเบา แต่ฮ่องเต้กับคุณชายต่างได้ยิน ทำเอาคุณชายเกือบทำถ้วยชาหลุดมือ “อ่อ...” หลี่เฉิงพยักหน้า “เหตุผลพอฟังขึ้น ข้าอนุญาตให้เจ้าไปด้วยก็ได้ แต่เจ้าจะต้องไปปรึกษากับอ๋าวไคว่าจะต้องปฏิบัติตัวอย่างไรบ้างในการไปเที่ยวครั้งนี้”
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่84.อนุชายาบรรณาการ พิเศษ
พิเศษ 1 ศึกชิงจ้าวยุทธภพ อาหลีติดตามเฉินห้าวไปทุกที่ ตั้งแต่เหนือจรดใต้ ตะวันออกจรดตะวันตก จนวนกลับมายังเมืองหลวงต้าหนาน “ไม่รู้ว่าเกอเกอ(พี่ชาย)ฮองเฮา กับเจี่ยเจีย(พี่สาว)เซียงเซียงจะเป็นอย่างไรบ้าง?” อาหลีที่เดินตามประมุขเฉินต้อยๆ เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหอสุราจุ้ยเซียนอยู่ตรงหน้า “เดี๋ยวเจ้าก็ได้รู้...” ประมุขเฉินกล่าว พลางพาอาหลีเข้าไปในหอสุรา และขึ้นบันไดไปบนชั้นสอง ที่ห้องพิเศษบนชั้นสอง...ฮ่องเต้หลี่เฉิงกับ ฮองเฮาจ้าวชิงเฟิง นั่งรออยู่ แต่ผู้ที่ทำให้ประมุขเฉินผิดคาดหมายเล็กน้อยคือ...หลวงจีนลืมชื่อ ภิกษุชราผู้มีร่องรอยลี้ลับหาตัวพบยากนักหนา กำลังคีบเนื้อแพะตุ๋นน้ำแดงเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ประมุขพรรคยาจกประสานมือค้อมศีรษะให้ฮ่องเต้เป็นอันดับแรก “ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่ต้องมากพิธี” ฮ่องเต้ตรัส “อยู่ข้างนอกพระราชวัง ประมุขเฉินอย่าได้ใช้พิธีรีตองในวังกับข้า เรียกข้าว่าเจ้าบ้านหลี่ก็พอ ข้าจะใช้ชื่อในการท่องเที่ยวข้างนอกนี้ว่า ‘หลี่ฉือ’ ส่วนฟูเหรินของข้าจะใช้ชื่อว่า คุณชายจ้าวเฟิง”
