ไม่ต้องรีบเร่ง 2/2

เมื่อทุกอย่างจัดการเรียบร้อย อันไป๋เล่อก็หันหลังออกจากร้าน

แสงแดดยามสายส่องลงบนใบหน้าของนางอย่างพอดี ทำให้เงายิ้มบางที่มุมปากดูอบอุ่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

อันไป๋เล่อก็หันไปบอกอาเหมย

“ต่อไป...ไปซื้อข้าวสารกับไข่ไก่กัน”

ทั้งคู่เดินเลาะตามถนนหินไปทางทิศตะวันออกของตลาด ซึ่งเป็นย่านขายของสดและของแห้ง

กลิ่นหอมของข้าวสารใหม่ลอยอบอวลมาจากร้านที่ตั้งอยู่หัวมุม แม่ค้ากำลังตักข้าวจากโอ่งดินขนาดใหญ่ลงถุงผ้าด้วยท่วงท่าคล่องแคล่ว

อันไป๋เล่อเลือกข้าวสารคุณภาพดีสองถุงใหญ่ พร้อมถั่วเขียว ถั่วแดง งาขาว เกลือ น้ำผึ้ง น้ำส้มหมักและน้ำมันงาเพิ่มอย่างละถุง

จากนั้นก็เดินต่อไปยังแผงขายไข่ไก่

ไข่สีน้ำตาลอ่อนเรียงซ้อนกันในตะกร้าฟาง กลิ่นสดใหม่ของมันทำให้เธอเลือกหยิบอย่างตั้งใจ ก่อนสั่งให้แม่ค้าชั่งเต็มตะกร้า นางจ่ายเงินแล้วสั่งให้ไปส่งที่ตระกูลเผยเช่นเคย

ครู่หนึ่ง อาเหมยก็เอ่ยขึ้นเสียงเบา แต่แฝงความเกรงใจ

“คุณหนู...ข้าทำกับข้าวกินได้ไม่กี่อย่างนะเจ้าคะ”

อันไป๋เล่อเหลือบมองเล็กน้อย สีหน้าไม่แปลกใจ

“อืม...ข้ารู้แล้ว”

น้ำเสียงราบเรียบแต่ไม่ได้ตำหนิ

ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มบางราวกับมีแผนอยู่แล้ว  

เมื่อเสร็จจากของสด ทั้งสองก็ตรงไปยังย่านขายเมล็ดพันธุ์

แผงร้านเล็ก ๆ มีถุงผ้าขาวเล็กใหญ่แขวนเรียงเป็นแถว กลิ่นดินและกลิ่นแห้งของเมล็ดพืชแตะปลายจมูกอย่างชัดเจน

พ่อค้าชราเอ่ยแนะนำอย่างกระตือรือร้น   “นี่เป็นเมล็ดผักกาดพันธุ์โตเร็ว นั่นเมล็ดฟักทองเนื้อหวาน อีกถุงนี่เป็นเมล็ดต้นหอมกับผักชี...ปลูกง่าย เก็บไว้นาน”

อันไป๋เล่อเลือกซื้อเมล็ดฟักทอง มันม่วง ต้นหอม ผักชี และผักกาด รวมทั้งถั่วลิสงสำหรับคั่วกิน และผักอีกหลายชนิดที่นางเองก็ไม่รู้จัก

แสงแดดยามสายปลายตลาดทำให้บรรยากาศอบอุ่น  ไป๋เล่อเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วพูด  “พวกเราไปหาที่นั่งพักสักหน่อยเถอะ”

 อันไป๋เล่อเดินเลียบทางเดินหินกรวดมายังตรอกด้านในของตลาด

ที่นั่น มีร้านชาเก่าแก่ชื่อ “เรือนหอมลึก” ตั้งอยู่เงียบ ๆ ใต้ร่มไม้ใหญ่  แม้ไม่ใช่ร้านหรูหรา แต่มักมีผู้คนแวะเวียนมานั่งพัก ดื่มชา พูดคุย หรือรอขบวนสินค้าจากต่างเมือง

พอนางก้าวเข้าไปในร้านชา  ประตูไม้บานเลื่อนเปิดออก กลิ่นชาจาง ๆ ก็โชยออกมาต้อนรับ

กลิ่นอบอุ่นของชาอบใบพีชและกลิ่นจาง ๆ ของอบเชยลอยแตะปลายจมูกอย่างนุ่มนวล

หญิงสาวคลี่ยิ้มอย่างรู้สึกอบอุ่น นางเลือกมุมนั่งติดหน้าต่าง

แสงแดดอ่อนลอดผ่านม่านโปร่งสีน้ำตาลทองสะท้อนเงาไม้ไหวพลิ้วลงบนโต๊ะไม้เก่า

บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงช้อนกระทบถ้วยชาและบทสนทนาเบา ๆ จากมุมห่าง

“ยกชาดอกเหมยอุ่น ๆ มาให้ข้าชุดหนึ่ง”  อันไป๋เล่อเอ่ยเสียงเบา พลางวางตะกร้าผักลงข้างตัว

เด็กชารับคำแล้วหายไป

อาเหมยมองรอบ ๆ อย่างตื่นเต้นเล็กน้อย เพราะไม่คุ้นกับการที่เจ้านายจะนั่งพักในที่แบบนี้

“คุณหนู...เอ่อ ท่านไม่ร้อนหรือเจ้าคะ?”

“อากาศกำลังดี”

อันไป๋เล่อตอบพลางทอดสายตามองผู้คนเดินผ่านไปมา

นางไม่ได้เร่งรีบ  ตรงกันข้าม ทุกย่างก้าวของชีวิตตอนนี้ 

กลับเรียบง่ายกว่าที่เคยเป็น

ครู่หนึ่ง ชาก็ถูกนำมาวางตรงหน้า

ไอน้ำหอมกรุ่นลอยคลุ้ง นางยกถ้วยขึ้นจิบเบา ๆ รสชาติหอมอ่อนโยนของดอกเหมยแห้งไหลผ่านลำคออย่างนุ่มละมุม  “หากมีขนมปังหรือขนมอบสักชิ้น...กินคู่กับชาร้อน ๆ แบบนี้ คงจะดีไม่น้อย”

ความคิดนั้นทำให้นางยกสายตาเรียกเด็กรับใช้

“เสี่ยวเอ๋อร์...ที่นี่มีขนมอะไรบ้าง?”

เด็กรับใช้หันมามองอย่างกระตือรือร้น   “วันนี้มีขนมถั่วเขียว ขนมงาดำ ขนมเปี๊ยะไส้ถั่วแดง และขนมแตงโมแห้งขอรับ”

“เอามาให้ข้าอย่างละชุด”

“ได้ ๆ ขอรับ”

ที่นี่ไม่เพียงขายน้ำชาและขนมว่าง หากยังมีใบชาและอุปกรณ์ชงชาหลากชนิดวางเรียงรายอยู่ในตู้ไม้เคลือบเงา บางชิ้นแกะสลักลวดลายวิจิตรจนอดมองนานไม่ได้

ในขณะที่รอขนม อันไป๋เล่อก็ลุกขึ้นเดินดูชั้นวางอุปกรณ์ด้วยแววตาสนอกสนใจ นิ้วเรียวลูบผ่านด้ามช้อนไม้ไผ่และตะกร้อตีชาที่ทำจากเส้นไม้ละเอียด  ด้านข้างมีที่บดหินอยู่ด้วย

นางเผลอหลุดพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

“นี่...คงไม่ใช่อุปกรณ์ชงมัทฉะหรอกนะ?”  อาเหมยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทำหน้างงทันที ไม่เข้าใจว่ามัทฉะที่คุณหนูพูดถึงคืออะไร

อันไป๋เล่อหันกลับไปมองเด็กรับใช้ของร้านที่กำลังยืนประสานมือรอรับคำสั่ง นางเอ่ยถามอย่างสุภาพ  “ของพวกนี้เจ้าขายอย่างไร”

เด็กรับใช้ยิ้มรับ พลางก้าวเข้ามาใกล้  “ชุดละห้าสิบตำลึงขอรับ”

อาเหมยถึงกับอุทานในใจ ของพวกนี้แพงถึงเพียงนี้เชียวหรือ!

ไป๋เล่อมองอุปกรณ์ตรงหน้าอย่างพินิจ ก่อนเอ่ยต่อ  “แล้วถ้าซื้อรวมกับใบชา ลดราคาได้หรือไม่”

เด็กรับใช้พยักหน้าเร็ว  “ได้ ๆ ขอรับ ชาพวกนี้มาจากหนานจิน เป็นชารสเลิศหอมกลมกล่อม ขายราคาชั่งละสิบตำลึงและแถมชาเหมยให้หนึ่งชั่งขอรับ”

ไป๋เล่อยกมุมปากนิด ๆ  “ถ้าเช่นนั้น ข้าขอชุดชงชาพวกนี้หนึ่งชุด และชาอย่างที่เจ้าว่าหนึ่งชั่ง...แล้วขอที่ร่อนผ้าไหมด้วยหนึ่งชิ้น”

เด็กรับใช้รีบโค้งรับคำด้วยสีหน้ายินดี ก่อนเดินไปจัดของให้         อาเหมยจึงเอ่ยขึ้น 

อาเหมยมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจ  “ข้าว่าร้านชาด้านในเมืองน่าจะมีชาอีกหลายแบบให้เลือกนะเจ้าคะ”

ไป๋เล่อหัวเราะเบา ๆ พลางวางถ้วยชาลง  “ข้าว่าที่นี่ก็ดีไม่น้อยนะ…บรรยากาศสงบดี”

ไม่นาน เสี่ยวเอ๋อร์ก็ยกขนมอบหอมกรุ่นมาวางบนโต๊ะ

ไป๋เล่อพยักหน้าให้อาเหมย

“นั่งลงสิ มากินด้วยกัน”

อาเหมยยิ้มเก้อ ๆ ก่อนจะค่อย ๆ นั่งลง ทั้งสองนั่งจิบชา กินขนมพลางพูดคุยอย่างสบายใจ

ไป๋เล่อค่อย ๆ ชิมพลางพยายามเข้าใจรสชาติของขนมในยุคนี้  ไม่นานขนมก็หมด เมื่อท้องเริ่มอิ่ม ไป๋เล่อก็เอ่ยขึ้น

“ก่อนฟ้ามืด เราแวะซื้อของกินมื้อเย็นกลับไปเถอะ”

อาเหมยรับคำ ทั้งคู่จึงพากันออกจากร้าน หอบหิ้ววัตถุดิบกลับเรือน ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็นที่เริ่มคลี่คลุมเมืองอี้โจวอย่างอ่อนโยน