LOGINShare
ตอนที่ 5 ผิดแปลก 1/2
Last Updated:
2025-09-02 12:05:52อันไป๋เล่อกลับถึงตระกูลเผย ก็เดินเข้าประตูด้านข้างเมื่อก้าวเข้าไป นางก็เรียกบ่าวรับใช้ที่เดินผ่านมาเอ่ยถาม
“วันนี้ไม่มีของจากร้านค้ามาส่งให้ข้าหรือ”
บ่าวโค้งเล็กน้อย “เรียนอี้เหนียงสี่...มีเจ้าค่ะ แต่บ่าวคนอื่นยกไปที่เรือนแล้ว”
“งั้นหรือ...ขอบใจเจ้ามาก” ไป๋เล่อพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินต่อไปยังเรือนของตน
ทันทีที่มาถึง นางเห็นบ่าวสามคนจากเมื่อตอนกลางวันกำลังช่วยกันขนของและจัดวางเป็นระเบียบ เพื่อเตรียมพื้นที่สำหรับก่อสร้างครัวใหม่
หนึ่งในนั้นรีบเดินเข้ามาทัก “อี้เหนียงสี่ ของจากร้านพวกนั้นข้ายกมาส่งให้แล้ว จะให้ยกไปไว้ตรงไหนหรือไม่ขอรับ”
ไป๋เล่อเหลือบมองกองของ ก่อนส่ายหน้าเล็กน้อย “ครัวยังไม่เสร็จ ไม่เป็นไร ของพวกนี้ข้าจะจัดการเอง ขอบใจพวกเจ้ามาก…ว่าแต่พวกเจ้ากำลังเตรียมทำครัวแล้วหรือ”
บ่าวคนเดิมพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“ขอรับ...แต่วันนี้ข้าไปซื้อของมา ใช้เงินไปไม่น้อยเลย”
ไป๋เล่อหัวเราะเบา ๆ พลางล้วงถุงเงินออกมา ส่งให้สิบตำลึง “แค่ขอให้งานเสร็จเรียบร้อย เรื่องเงินถ้าไม่มากเกินไป ข้าก็พอจ่ายไหว”
บ่าวคนนั้นรับไปด้วยความดีใจ
“ขอบคุณอี้เหนียงสี่...”
ไป๋เล่อโบกมือเบา ๆ “ไม่ต้องเรียกข้าว่าอี้เหนียงสี่แล้ว เรียกแม่นางอันไป๋เล่อเถอะ...แล้วพวกเจ้ามีชื่ออะไรบ้าง”
“ข้าติงอัน คนนั้นฟางฉี อีกคนติงอี้ ขอรับ”
“อืม…ข้าจำได้แล้ว พวกเจ้าไปทำงานเถอะ” ไป๋เล่อพยักหน้าเบา ๆ
ไม่นาน อาเหมยก็เดินเข้ามาเพื่อเก็บของ ถึงแม้ครัวใหม่จะยังไม่แล้วเสร็จ แต่ในเรือนก็ยังมีห้องเล็ก ๆ ที่พอทำอาหารได้อยู่บ้าง
“คุณหนู...มะรืนนี้จะยังให้ข้าจ่ายค่าอาหารให้ครัวสำหรับเดือนหน้าหรือไม่เจ้าคะ”
ไป๋เล่อครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนตอบ “จ่ายไปก่อน”
อาเหมยพลันสงสัยหากจะยังไม่ทำอาหารเหตุใดซื้อเครื่องครัวมาเยอะขนาดนี้ นางจัดเก็บเมล็ดพันธุ์ที่ซื้อมาใส่กล่องไม้ แล้วเหลือบถามด้วยความสงสัย
“คุณหนูจะปลูกผักขายหรือเจ้าคะ”
ไป๋เล่อยิ้มบาง “ถ้าขายได้ก็ขาย ข้าตั้งใจจะปลูกทานไม่ได้ตั้งใจขายผักหรอก...ข้าจะทำน้ำสลัดผักต่างหาก”
อาเหมยชะงักไปครู่หนึ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
“อะไรนะเจ้าคะ...”
“อืม...งั้นเรียกว่าน้ำราดผักจะดูเข้าใจง่ายกว่า”
“น้ำราดผักหรือเจ้าคะ” อาเหมยยังดูไม่ค่อยเข้าใจ
“ใช่แล้ว” ไป๋เล่อหัวเราะเบา ๆ แล้วกวักมือเรียก
“เจ้ามานี่สิ ฝนหมึกให้ข้า…ข้าจะวาดรูปสักหน่อย”
หลังจากเดินตลาดวันนี้ อันไป๋เล่อก็พอมองออกว่าสามารถดัดแปลงอุปกรณ์ที่มีอยู่ในยุคนี้ให้ใช้แทนอุปกรณ์ทำขนมสมัยตนได้อย่างไรบ้าง
นางนั่งลงหน้าตั่งไม้ วาดภาพลงบนกระดาษขาวสะอาด
คีบเหล็กสองขา คล้ายคีมคีบถ่าน แต่ปลายทำโค้งนุ่ม เพื่อคีบขนมร้อน ๆ ออกจากเตาได้โดยไม่บี้เสียรูป
ถัดมาเป็น ทัพพีกวน ด้ามยาวทำจากไม้เนื้อแข็ง ปลายเป็นแผ่นกลมแบน เหมาะสำหรับกวนแป้งหรือครีมให้เนียนละเอียดราวกับใช้เครื่องกวนในสมัยตน
นางวาดต่อเป็น มีดตัดขนม ปลายตรงคมบางและของอีกหลายชิ้น จนกระทั่งดึก อาเหมยถึงได้เข้ามาเตือน “คุณหนูดึกแล้วพักผ่อนดีหรือไม่”
ไป๋เล่อเองก็รู้สึกเหนื่อย นางวางพู่กันลงแล้วเอ่ย
“อืม...เจ้าเอาหีบเครื่องประดับออกมาที”
อาเหมยรับคำจากนั้นก็ถือหีบเข้ามาให้อีกฝ่าย พอเปิดออกดู มีปิ่นปักผม กำไรหยก ต่างหูชุดประดับอีกหลายชิ้น พวกนี้คือสิ่งของที่ไป๋อันเล่อเตรียมขายช่วงรอบิดาให้คนมารับถือว่าต่อชีวิตช่วงนี้นางได้อีกหลายเดือน
พวกมันงดงามและล้ำค่า คาดว่าไป๋อันเล่อน่าจะหวงแหนไม่น้อยโดยเฉพาะชิ้นที่นางขายไปเมื่อวาน ทว่าอันไป๋เล่อคนใหม่ไม่ได้สนใจของเหล่านี้เท่าไรนัก
“เจ้าว่าของพวกนี้ขายทั้งหมดจะได้เท่าไร”
อาเหมยตอบ “น่าจะได้เกือบพันตำลึงเจ้าคะ...”
ไป๋เล่อยิ้มพอใจ “เช่นนั้นพรุ่งนี้เตรียมไปสักสองชิ้น...อาจจะได้ใช้เงินถึงสองร้อยตำลึง”
อาเหมยเบิกต้ากว้าง “คุณหนูจะซื้ออะไรหรือเจ้าคะ”
“จะสั่งทำเตาอบ...และอุปกรณ์หลายชิ้น...เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าเขียนอะไรอีกสักหน่อยแล้วจะเข้านอนเอง”
“เจ้าค่ะคุณหนู”
จากนั้นไป๋อันเล่อก็เริ่มทบทวนสูตรสลัดผักที่คิดว่าในยุคสมัยนี้ทำได้ ความจริงวันนี้นางไม่ตั้งใจจะซื้อเครื่องครัวแต่เห็นว่าสิ่งของน่าใช้เลยซื้อมากไปสักหน่อย และในใจก็มีเมนูง่าย ๆ อยากจะลองทำดูด้วย
ทั้งวันไป๋เล่อใช้แรงไปไม่น้อย ร่างกายที่เคยบอบบางไม่คุ้นกับงานหนักเริ่มอ่อนล้าได้ชัด ไม่นานเปลือกตาก็หนักอึ้ง นางจึงดับตะเกียงและเอนกายเข้านอน
Latest chapter
อนุตัวร้ายขอทำสวน ตอนที่ 109 อิสระที่ห่างไป
ตอนที่ 109 อิสระที่ห่างไปเรือนพักของอันไป๋เล่ออบอวลด้วยกลิ่นน้ำหอมที่นางกลั่นเมื่อคืน สายแดดยามสายลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาแตะปลายผมของนางที่ยังยุ่งเล็กน้อยเพราะเพิ่งตื่นหลังจากดื่มจนเมามายเมื่อคืนอาเหมยบิดผ้าชุบน้ำอุ่นแล้วช่วยเช็ดใบหน้าให้นาง พลางเอ่ยอย่างระมัดระวัง “เมื่อเช้า…มีราชโองการไปถึงจวนตระกูลเผยแล้วนะเจ้าค่ะ ตอนนี้ท่าน…คือพระชายาเอกแห่งจวนซินอ๋องอย่างเป็นทางการแล้ว”ไป๋เล่อชะงักเงยหน้า ดวงตาที่ยังพร่าเพราะง่วงวูบเบิกกว้างขึ้นทันที“มีราชโองการแล้วหรือ? เหตุใดถึงรีบเร่งถึงเพียงนี้…อิสระของข้า…กำลังจะหายไปแล้วจริง ๆ”ไป๋เล่อพึมพำแผ่วเบา ดวงหน้านวลสะท้อนความเวทนาปนเสียดายเพราะนางรู้ดี นับจากวันนี้เป็นต้นไป แม้เผยกู้หยางจะไม่เอ่ยห้าม ไม่เคยตำหนิในสิ่งที่นางทำแต่ความเป็น “ซินอ๋อง” ที่ประทับตราบนตัวเขา…ย่อมหมายถึงพันธนาการที่พัวพันมาถึงนางด้วยนางยกมือแตะแก้มที่เย็นชืดเบา ๆแววตาเจือความขื่นขมและยอมรับในชะตา“ต่อจากนี้…ข้าคงจะทำตามใจเช่นเดิมไม่ได้แล้วจริง ๆ”อาเหมยลอบถอนหายใจเบา ๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง แต่ก็แฝงความเป็นห่วงอย่างจริงใจ“วันนี้…หากท่านพอมีแรง ข้
อนุตัวร้ายขอทำสวน ตอนที่ 108 การยอมรับ
ตอนที่ 108 การยอมรับช้าวันถัดมาแสงแรกยังไม่ทันส่องเต็มลานหิน ข่าวใหญ่ก็แพร่สะพัดราวไฟลามป่าไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็วข่าวลือที่ว่ากลายเป็นความจริงผู้คนไม่จำเป็นต้องคาดเดาอีกต่อไปเพราะราชสำนักส่งราชทูตถือผืนแพรแดงปักลายมังกรทองมาถึงหน้าจวนแม่ทัพเผย ตั้งแต่รุ่งสางเสียงประกาศราชโองการดังขึ้นชัดถ้อยชัดคำสะท้อนก้องไปทั่วตรอกซอกซอยที่ยังไม่ทันตื่นเต็มที่ราชทูตยกผืนแพรขึ้นเหนือศีรษะ อ่านด้วยน้ำเสียงดังกังวาน“โดยพระราชประสงค์แห่งฮ่องเต้ กู้เสียนหรง ทรงมีพระราชดำริให้โอรสผู้กำเนิดจากสายเลือดแท้ ผู้ถูกเลี้ยงดูนอกวังด้วยเหตุแห่งความจำเป็นในอดีต คือ เผยกู้หยาง ได้รับการแต่งตั้งเป็น ‘ซินอ๋อง’“ด้วยตำแหน่งอ๋องที่ตั้งขึ้นใหม่ทรงแต่งตั้งอันไป๋เล่อ ให้ดำรงตำแหน่งพระชายาเอกแห่งซินอ๋องและแต่งตั้งหวังเจียงจิงให้ดำรงตำแหน่งชายารองแห่งซินอ๋องให้ทั้งสองดูแลกิจการในตำหนักซินอ๋องตามระเบียบราชสำนักและเป็นเกียรติแก่ตระกูลของทั้งสองสืบไป”ขันทีหลวงเอ่ยราชโองการจนสิ้นทุกถ้อยคำ ก่อนจะยื่นม้วนผ้าไหมสีทองให้เผยกู้หยางก็ก้าวออกมารับด้วยท่วงท่าสงบนิ่งเมื่อเขาประคองราชโองการไว้ในมือ ขันทีก็ผ่อนลมหายใจเบา ๆ
อนุตัวร้ายขอทำสวน ตอนที่ 107 จบลงเช่นนั้น
ตอนที่ 107 จบลงเช่นนั้นเผยกู้หยางยกมือเรียกเปาอันเสียงต่ำ“ไปนำพิณของข้ามา”ไม่นาน พิณไม้แกะลายงามก็ถูกนำมาวางลงเบื้องหน้า เขาลูบคันพิณเบา ๆ ก่อนจะนั่งลงยืดหลังสง่างามสายพิณถูกรั้ง รัวแผ่วเป็นท่วงทำนองแรกเสียงพิณใสราวหยาดน้ำแข็งละลายแตะลงบนอากาศเงียบงันอย่างนุ่มนวลไป๋เล่อที่กำลังผสมสุราอยู่ถึงกับหยุดชั่วครู่ราวกับทุกหยดเสียงกำลังแตะลงกลางห้วงใจนางนางสูดลมหายใจแผ่ว ๆ “ท่านเล่นได้งดงามยิ่งนัก”เผยกู้หยางปรายตามองนางคล้ายจะยิ้ม แต่ยังไม่เอื้อนเอ่ยท่วงทำนองยังคงไหลพลิ้ว ไม่รีบร้อน ไม่ช้าเกินไปไป๋เล่อลงมือชงสุราต่อเนื่องมือเรียวขาวขยับคล่องแคล่ว บดดอกเหมยในถ้วยรินสุรา หยดน้ำผึ้งเพียงปลายช้อนแล้วใช้ข้อมือหมุนถ้วยเบา ๆ ให้ของเหลวผสมเข้ากันเสียงสายพิณพลันเปลี่ยนจังหวะดึงยาว ลึก และกังวานคล้ายจะตอบรับจังหวะการเคลื่อนไหวของนางโดยไม่ได้นัดหมายไป๋เล่อหัวเราะแผ่ว มุ่นคิ้วในท่าทีหยอกล้อความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมผุดวาบขึ้นมาเหมือนม่านบางที่ถูกเปิดออก เพลงพิณของเขาผสานกับฤทธิ์สุรายิ่งพาให้ร่างกายเบาไร้น้ำหนักนางลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปกลางลานเรือนที่ถูกแสงตะเกียงแตะวาบชายกระโปรงพลิ
อนุตัวร้ายขอทำสวน ตอนที่ 106 รักษาแผลใจ
ตอนที่ 106 รักษาแผลใจไป๋เล่อเห็นชายหนุ่มเงียบงัน ดวงตานิ่งลึกจนยากจะอ่านความคิดนางจึงลดน้ำเสียงลงให้อ่อนโยน ราวกับจะปลอบประโลมบางสิ่งที่เขาไม่เอ่ยออกมา “เหยาเอ๋อร์เป็นเด็กดี…ทำสิ่งใดก็มักคำนึงถึงผู้อื่นก่อนเสมอ เมื่อเติบโตขึ้น เขาจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด”นางเอ่ยเบา ๆ คล้ายลมพัดผ่านปลายผม “ทั้งความลำบากใจของท่าน และของนางผู้นั้นที่จากไป...ข้าเชื่อ..เขาจะไม่กล่าวโทษใครทั้งนั้น”เผยกู้หยางเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ขยับปลายนิ้วเล็กน้อย เดินตรงไปยังโต๊ะเตี้ยด้านข้าง แล้วนั่งลงอย่างเงียบสงบ เปาอันรีบก้าวเข้ามา วางไหสุราขนาดใหญ่สองสามไหไว้ตรงหน้าเจ้านาย ก่อนค้อมศีรษะถอยไป เผยกู้หยางยกไหหนึ่งขึ้น แค่ยกก็ได้กลิ่นแรงทะลุฝาเขาเอ่ยเสียงต่ำทุ้ม กลิ่นเย็นของความนิ่งสงบแฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้น“เห็นว่าเจ้าต้องการสุราแรง ๆ… ถึงแม้ข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าจะเอาไปทำสิ่งใด แต่ข้าก็ให้คนไปหาไว้ไม่น้อย”ไป๋เล่อหลุบตาลงเล็กน้อยเหลือบมองไหสุราหลายใบที่วางเรียงอยู่ตรงมุมโต๊ะ การเปลี่ยนเรื่องอย่างกะทันหันของเขาทำให้นางอดหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้เสียงหัวเราะนั้นอ่อนนุ่มดุจสายลมเฉียดผ่านกลีบดอกไม้ ทำให้บรรยากาศภายในเรือนอ
อนุตัวร้ายขอทำสวน ตอนที่ 105 ลำบากใจ
ตอนที่ 105 ลำบากใจเผยซ่งเหยาเดินเข้ามาหาไป๋เล่ออย่างช้า ๆ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าโดยไม่ลังเล ท่วงท่านั้นเต็มไปด้วยความหนักแน่นเกินกว่าวัย ดวงตากลมใสจ้องมองมารดาอย่างลึกซึ้งจนไป๋เล่อใจสั่นวูบเสียงของเขาแผ่วเบา แต่ชัดเจนดุจคมมีด“เมื่อก่อน…ข้าดีใจมากเหลือเกินที่มีท่านแม่อยู่กับข้า ความยินดีนั้นบดบังความผิดแปลกหลายอย่างที่ข้าควรสังเกต”เขาหยุดหายใจสั้น ๆ ราวกับกำลังข่มใจ “ข้าเฝ้ามองท่านแม่มาตั้งแต่ข้ายังเล็กที่สุด…การพูด การเดิน สีหน้าท่าทาง ทุกอย่างของท่าน ข้าล้วนจำได้ขึ้นใจ”แววตาของเด็กชายสั่นวูบหนึ่ง แต่ยังไม่ละไป“และนับวัน…ท่านก็ยิ่งไม่เหมือนเดิม”ไป๋เล่อสะอึก หัวใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอกซ่งเหยาเม้มปากก่อนเอ่ยต่อ“เดิมที ข้าคิดว่าข้าคิดมากเกินไป แต่ทุกครั้งที่ข้ามองท่านแม่ ข้า…กลับยิ่งแน่ใจว่าอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป”สายลมเย็นพัดเข้ามาทางหน้าต่าง พาให้ม่านไหวเบา ๆ แต่ความเงียบภายในเรือนกลับหนักอึ้งจนอึดอัดจนกระทั่งซ่งเหยาเอ่ยประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“ความสงสัยทั้งหมด…ถูกยืนยันในวันที่ข้าเห็นพวกนักพรตทำพิธีส่งวิญญาณที่เรือนไผ่แห่งนั้น”ไป๋เล่อหลับตาเพียงเสี้ยวอึดใจ ก่อนเอ่ยออ
อนุตัวร้ายขอทำสวน ตอนที่ 104 ส่งวิญญาณ
ตอนที่ 104 ส่งวิญญาณเจียงจิงก้าวขึ้นรถม้าได้ไม่นาน อาเหลียนก็รีบตามขึ้นมานั่งเคียงข้าง ใบหน้าซีดเล็กน้อยด้วยความกังวล ก่อนเอ่ยถามเสียงเบาแต่สั่นเครือ“ฮูหยินรอง…เรื่องนี้เชื่อถือได้หรือเจ้าคะ?”คำถามนั้นทำให้บรรยากาศภายในรถม้าสะท้อนความตึงเครียดทันทีเจียงจิงหันไปมองสาวใช้อย่างจริงจัง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งตำหนิ“ที่ก่อนหน้านี้นางไม่พูด ก็เพราะยังไม่มั่นใจในข่าว หากข้าไม่ถามด้วยตนเอง นางก็คงไม่กล้าเอ่ยปากส่งเดช เจ้าอย่าได้แคลงใจไป๋เล่อเด็ดขาด”อาเหลียนสะดุ้ง รีบก้มศีรษะลงแทบจะชิดตักของตนเอง“บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ! บ่าวมิได้ตั้งใจหมิ่นน้ำใจฮูหยินใหญ่ บ่าวเพียงแต่…กังวล เพราะเรื่องนี้มันช่างน่าเหลือเชื่อเกินไปจริง ๆ”เจียงจิงถอนหายใจเบา ๆ ราวกับเพิ่งระงับความสั่นไหวในอกได้เล็กน้อย นางรู้ดีว่าอาเหลียนหาได้คิดร้าย เพียงแต่ตกใจกับความจริงที่เหนือความคาดหมายไปไกล“ข้าเองก็ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้ แต่ไป๋เล่อ…ถึงแม้เรื่องนี้จะผิดพลาดขึ้นมาสักประการ นางก็ไม่มีวันคิดร้ายต่อข้าเด็ดขาด”นางหยุดไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ยประโยคที่แฝงรอยยิ้มบางในน้ำเสียง“อีกอย่าง หากพูดถึงเรื่องเหลือเชื่อ…สำหรับไป๋เล่อแล
You may also like
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก
จิ้งซิง537.0K viewsภรรยาเปลี่ยนชะตา
ไห่ถาง27.7K viewsอ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง
มาแล้วก็อยู่ต่อเถอะ17.2K viewsภรรยามิหวนคืน
ไห่ถาง17.6K viewsท่านอ๋องข้าไม่อยากเป็นสตรีอันสูงศักดิ์
ฉงเปาช่าย2.6K viewsย้อนอดีตมาพลิกชะตา (ยุค 70)
sanvittayam4.3K viewsฮูหยินอย่างข้าขอลาไปก่อน
Lovedee5.2K viewsผู้ใดก็บอกว่าสามีของข้านั้นอัปลักษณ์
หยางม่งเหยา3.6K views
