บทที่18

"นี่ ติดตรงนี้ซะเลย"

"เสน่ห์แรงนักใช่มั้ย นี่แน่" มือเล็กลอกสติ๊กเกอร์รูปหัวใจที่ติดอยู่บนเสื้อช็อปทีละดวงมาติดบนใบหน้าของเสือตัวใหญ่ที่กำลังหลับสนิทไม่มีทีท่าว่าจะตื่นจนเต็มไปหมด ไม่เว้นแม้แต่สันจมูกโด่งๆ นั่น อย่างเจ้าคิดเจ้าแค้น ทีดอกไม้ที่ฉันได้ไม่ให้เอาเข้าห้อง แต่ตัวเองมีของที่คนอื่นให้เต็มไปหมดได้ แถมยังถอดใส่ไว้ในตะกร้าอวดสายตาฉันอีก น่าหมันไส้ชะมัด

"ให้ซักเสื้อเองดีมั้ยแบบนี้"

"..."

"ตะ ตื่นแล้วหรอ" ดีนะ ติดหมดแล้ว

"ทำอะไร" เสียงแหบพร่าถามอย่างงัวเงีย คิ้วเข้มขมวดยุ่งดูหงุดหงิดที่ถูกรบกวนจนเขาลืมตาตื่น

"ปะ ป่าว" ฉันพยายามไม่แสดงท่าทางพิรุธออกมาให้คนหน้ายักษ์จับได้ แต่เพื่อความปลอดภัยเลยพาตัวเองลุกขึ้นและวิ่งไปคว้าตะกร้าผ้าของเขามากอดไว้แน่นแอบเอาหลักฐานที่อยู่ในมือใส่ลงไปในนั้น ก่อนจะรีบออกจากห้องทำทีเป็นออกไปซักผ้า เนียนสุดสุด

แต่ก็แอบรู้สึกเสียดายอยู่นิดหน่อยนะ อดเล่นใหญ่ออกคำสั่งใช้เขาเลย ไม่เป็นไร ไว้วันหลังก็แล้วกัน

หลังจากจัดการเอาเสื้อผ้าตัวใหญ่ใส่เครื่องซักผ้าเรียบร้อย ฉันก็มานั่งกดสั่งกาแฟและอาหารเช้าง่ายๆ สำหรับสองคนอยู่ตรงโซฟาแทนการลงมือทำเองเพราะต้องเก็บแรงไว้