บทที่4

ระหว่างที่ยืนต่อแถวรอคิวซื้อข้าวกลางวันที่ร้านประจำ ฉันก็เกิดนึกสนุกอยากจะทักไปหาใครบางคนสักหน่อย ไม่ได้คุยกันตั้งหลายวันจะคิดถึงกันบ้างรึป่าวก็ไม่รู้ 

แต่ก็ทำได้แต่คิดไม่รู้จะพิมพ์​ไปว่าอะไรดี นี่ก็ยืนเปิดหน้าแชทของเขกดพิมพ์กดลบเป็นสิบๆ รอบแล้ว สงสัยต้องลองหาคอนเทนต์​วิธีจีบผู้ชายมาศึกษาซะหน่อยแล้วสิ

phalan.pl : ไม่สั่งข้าว?

"หืม รู้ได้ไงอะ"

ข้อความที่เขาส่งมาถูกอ่านทันทีเพราะฉันยังคงค้างหน้าแชทของเขาไว้อยู่ ว่าแต่...เขารู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังจะสั่งข้าว แน่นอนว่าฉันไม่ปล่อยให้ความสงสัยนี้หลุดลอยไป หันซ้ายมองขวาหาว่าที่แฟนเพราะคิดว่าเขาต้องอยู่ในโรงอาหารนี้แน่

"หนู สั่งเลยลูก" แต่ยังไม่ทันได้มองหาครบทุกมุมเลย คุณป้าร้านอาหารตามสั่งก็เรียกคิวฉันแล้ว

"อะ อ่อ ค่ะ ค่ะ" กองทัพต้องเดินด้วยท้อง เพราะงั้นเรื่องผู้ชายต้องพับไว้ก่อน

"กะเพราหมู ไข่ดาวกรอบๆ หนึ่งค่ะ ขอเผ็ดๆ นะคะคุณป้า"

"สองครับ" 

"ได้ลูก" 

"หืม เสียงคุ้นจัง" แถมกลิ่นน้ำหอมก็คุ้นมากด้วย ถึงจะเจอกันเพียงหนึ่งครั้งฉันก็จำทุกรายละเอียดเกี่ยวกับเขาได้ดี 

และใช่! คนตัวโตที่ยืนอยู่ข้างหลังเป็นเขาจริงๆ ฉันเลยส่งยิ้มหวานไปให้อย่างจริงใจ แต่เขากลับหลุบตามามองแล้วดึงสายตากลับอย่างเย็นชา ทำฉันหุบยิ้มแทบไม่ทันเลย

"..."

"มาได้ไงอะ"

"เดินมา" ดูเขาตอบสิ ทำไมถึงได้กวนประสาทขนาดนี้เนี่ย! 

"บ่ายมีเรียนมั้ย" 

"..." อีกแล้ว ทำหน้าหุ่นยนต์​ใส่อีกแล้วนะ คนอุตส่าห์​ชวนคุย เชอะ! 

เพราะตรงที่ยืนเป็นที่สาธารณะ​ฉันเลยพาตัวเองกลับมายืนกอดอกรอผัดกะเพราจานโปรดคนเดียวเงียบๆ ไม่สนใจคนใจร้ายด้านหลังอีก ขืนต่อปากต่อคำด้วยต่อมีหวังได้เรียกความสนใจจากคนอื่นๆ ให้หันมามองแน่

ฉันก็สวย ส่วนเขาก็ทั้งหล่อทั้งเป็นหนุ่มฮอต แน่นอนว่าต้องเป็นที่สนใจจากผู้คนในระดับหนึ่งอยู่แล้ว

"ได้แล้วลูก" 

"แสกนจ่ายเรียบร้อยค่ะ" 

ฉันแสกนคิวอาร์โค้ด​ตรงตู้กระจกจ่ายค่าข้าวและโชว์​หน้าจอหลักฐานการโอนเงินให้คุณป้าเจ้าของร้านดูพร้อมกับเสียงแจ้งเตือนเงินเข้าที่คุณป้าตั้งค่าไว้แสดงว่ายอดเงินที่ฉันโอนถูกต้องและจ่ายเรียบร้อยแล้ว คุณป้าก็ทันสมัยเหมือนกันนะเนี่ย

แต่ในจังหวะที่ฉันกำลังเอื้อมไปหยิบกะเพราถาดบนหลังตู้กระจก จู่ๆ ก็มีแขนแกร่งยื่นมาใกล้มาเรียกว่าเฉียดหน้าเลยก็ว่าได้ แถมแย่งถาดข้าวกะเพราของฉันไปถือไว้อีก ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ว่าที่แฟนของฉันนี่แหละ ฉันเลยต้องรีบหยิบอีกถาดที่คุณป้าเพิ่งวางให้มาถือไว้ก่อนจะปลีกตัวไปตักพริกน้ำปลาใส่ถ้วยเล็ก ซึ่งเขาก็ทำแบบเดียวกับฉันมายืนข้างกันวางถาดกะเพราลงบนโต๊ะตักพริกน้ำปลาใส่ลงบนไข่ดาวเล็กน้อย ก่อนจะอ้อมแขนแกร่งผ่านแผ่นหลังของฉันโน้มตัวเล็กน้อยเพื่อจะหยิบช้อนส้อมที่อยู่ฝั่งข้างฉัน ถ้าใครมองจากด้านหลังภาพที่เห็น คงคิดว่าเราเป็นคู่รักยืนโอบเอวกันแน่นอน

ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเขาถึงกวนประสาทฉันได้ขนาดนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก คิดซะว่ารักหรอกจึงหยอกเล่น เพราะงั้นขอหยอดให้พอยุบยิบหัวใจสักหน่อยละกัน

"ใกล้ขนาดนี้ไม่หอมแก้มกันเลยหล่ะ" 

"ใครอยากหอมเธอ" 

"แต่ฉันอยากหอมนาย" 

"ตัวเท่าอก" ไม่ว่าแค่นั้น เขายังยืดตัวยืนหลังตรงเต็มความสูงยกยิ้มมุมปากมองอย่างเจ้าเล่ห์​ นี่เขาว่าฉันเตี้ยหรอ? ปากร้ายขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนกันเมื่อไหร่จะกัดปากให้สักที คอยดูเถอะ! 

ผมทิ้งเธอให้ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ที่เดิม แล้วเดินถือถาดข้าวมาหาเพื่อนที่โต๊ะ​ซึ่งไอ้พายกับไอ้เฟิร์สนั่งเล่นเกมส์​รออยู่ก่อนแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเพราะบังเอิญโต๊ะนี้ว่างพอดีหรือว่าเพื่อนของผมจงใจเลือกมานั่งกันแน่ แต่ดูจากคนที่นั่งโต๊ะข้างๆ แล้ว น่าจะเป็นเพราะเหตุผลหลังมากกว่า

"นานจังวะ" ไอ้เฟิร์สละสายตาจากจอสี่เหลี่ยมและเก็บลงใส่กระเป๋ากางเกง ไม่ต่างจากไอ้พาย

"คนเยอะ" 

"น่ากินหว่ะ พรุ่งนี้กูกินแบบมึงดีกว่า"

"มึงอยากมาส่องสาวอะดิ" 

"ไอ้พาย มึงไม่ต้องพูด" 

ผมปล่อยให้ไอ้สองคนนั่งเถียงกันไปไม่สนใจร่วมวงเถียงด้วย เพราะทั้งไอ้พายไอ้เฟิร์สก็ต่างผีเห็นผี ความสนิทของพวกเราสามคนแค่อีกฝ่ายอ้าปากก็เดาได้ว่าคิดอะไรอยู่ เพราะงั้น มื้อกลางวันในวันพรุ่งนี้คือที่นี่ โรงอาหารของเด็กนิเทศน์เหมือนเดิม

"คุณแพรนวล คุณพริบพราวมาแล้วค่ะ"​

"นานมาก...ก"

เสียงหวานดังอยู่ไม่ไกล หยุดยืนอยู่ด้านหลังที่ผมนั่งเลยนั่นแหละ เพราะโต๊ะข้างๆ ที่ผมว่า คือโต๊ะที่เพื่อนของเธอนั่งจองรอเธอมานั่งด้วยกัน

"sorry sorry คนเยอะมากเลย" ขาสั้นหน่ะสิไม่ว่า! 

คนตัวเล็กหย่อนสะโพกนั่งลงเก้าอี้ว่างข้างกัน เหมือนจะยังไม่รู้ตัวว่าคนที่เธอบอกอยากหอมแก้มนั่งอยู่ตรงนี้ด้วย หรืออาจจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ก็ได้

"แกชิมมั้ย คุณป้าทำอร่อยมาก"​ เธอเลื่อนกะเพราถาดให้เพื่อนตักชิมได้สะดวก

"ไหนๆ ขอชิมหนึ่งคำ" 

"หืม แก แซ่บมาก"

"แซ่บเหมือนฉันไง อิอิ" หึ ขายของเก่งซะด้วย

 

 

#อ่านเพลินๆ สบายๆ กันเหมือนเดิมค่ะ